Sjaak en Lisa keken verwonderd naar Huib en Annerieke. Ze vroegen zich af wat er aan de hand was. Lisa keek Margreet vragend aan, waarop Margreet fluisterend uitlegde dat het vandaag een jaar geleden was dat Erik verongelukt was. Sjaak ving maar een paar woorden daarvan op, maar begreep waar het over ging. Hij was in die tijd getuige geweest van de schok, had gedeeld in het verdriet. Hij merkte dat het hem nu ook weer pijnlijk raakte.

Door het voorbeeld van Annerieke en Huib, die dwars door hun pijn en verdriet, hun frustratie en boosheid heen gegaan waren en er zoveel beter uit gekomen waren, had hij uiteindelijk de moed gehad om hetzelfde te doen. Erik was voor hem als een vader geweest, een leraar en een vader, ook al was hij maar een halve generatie ouder.

Het was Erik die hem hielp om door zijn eigen proces heen te gaan. Het was Erik die hem voorhield dat hij de natuur van het landschap meer zijn eigen gang mocht laten gaan, dat hij zichzelf niet zo hoefde op te jagen om alles perfect te doen. Erik had hem geleerd om te voelen wat er nodig was, te luisteren naar zijn innerlijke stem. Samen met Erik had hij van het resultaat genoten. Het had hem verrast, dat de tuin zo voortleefde als hij niet zo ongeveer dag en nacht aan het snoeien en bemesten en sproeien was.

Dankzij dat proces was hij nu in staat om rustig zijn werk te doen, zijn werk te ervaren als zijn hobby. Door zijn nieuwe stijl van werken, vanuit het binnenste van zijn ziel, kon hij genieten van zijn werk en van de tuin zelf. Hij vond nog steeds dat hij het beste werk van de wereld had!

Hij schrok op uit zijn overpeinzingen toen Annerieke de koffiepot vlak onder zijn neus hield en hem vriendelijk vroeg of hij ook zin in koffie had.

“Oh sorry, ik zat even met mijn gedachten ergens anders, in een ander tijdperk… Ja, graag koffie.” Hij snoof bewust de geur van de verse koffie op en keek op naar Annerieke. Hij zag dat ze hem vriendelijk toeknikte en wist, dat ze begreep waar hij met zijn gedachten geweest was.

Dat was zo bijzonder in deze familie. Ze voelden zoveel meer aan van elkaar dan hij van vroeger uit gewend was. Neem nou Simon, die binnen kwam, alleen moeder en zoon samen zag staan, en geweten had wat er aan de hand was. Sjaak grinnikte, omdat hij besefte, dat hij hetzelfde aangevoeld had van Simon, dat hij gevoeld had dat Simon het direct geweten had.

Hij keek het kringetje rond. Alleen Annerieke en Huib hadden een bloedband, als moeder en zoon. Hijzelf was de eerste werknemer, de tuinman. Hij was een schuwe jongeman geweest toen hij kwam, mensenschuw, door jarenlange pesterijen, buitensluitingen en nog veel meer ellende. Toen hij hier kwam werken, wist hij heel goed wat het betekende dat mensen hem niet wilden. Hij merkte dat dat bij Erik en Annerieke wel anders was, en dat Huib, die toen een tiener was, heel normaal tegen hem deed.

Toch duurde het meer dan tien jaren, tot eind vorig jaar, voordat hij het aandurfde om samen met deze mensen hier in de keuken van het pension dagelijks te eten en koffie te drinken. Hij besefte dat het wel een bijzonder timing was. Hij kwam in die keuken, begon zich voor het eerst daar echt thuis te voelen, en een dag later kwam ook Lisa daar. Lisa, die op dat moment nog getrouwd was met Henk, maar vastbesloten was van hem te scheiden. In datzelfde weekend kwam hij tot het besef, dat Lisa zijn soulmate was, hij ervaarde de zielsconnectie, was erdoor van slag en vervolgens heel blij. Feitelijk stond hij in een mum van tijd al voor haar in vuur en vlam, terwijl zij haar focus nog had op het feit dat ze wilde scheiden van de man die haar leven met BDSM en gedwongen prostitutie tot een hel gemaakt had. Hij dacht terug aan het moment dat de ouders van Margreet, ook van die vernietigende mensen, hier logeerden en een rotopmerking tegen Lisa en hem maakten, waardoor ze overstuur naar de wasruimte van het pension vluchtte. Hij was haar achterna gegaan, kon haar niet in zo’n toestand alleen laten. In zijn troostende omhelzing ervaarde ook zij die zielsconnectie, zo sterk, dat ze het later beschreef alsof twee oersterke magneten tegen elkaar klikten en nooit meer los gemaakt konden worden. Ook zij was verward van wat ze ervaarde, maar tijdens de dansavond, een standaard festijn hier in het pension op de woensdagavond, dansten ze samen op dat mooie lied van Joe Cocker, ‘You are so beautiful to me’. Hij zong het voor haar mee terwijl ze dansten. Die avond ging ze met hem mee naar zijn huis, bood zichzelf naakt aan, omdat ze dat zo geleerd had.

Sjaak zuchtte diep, het was een vreselijk moment geweest. Hij drong er toen bij haar op aan zich aan te kleden en de tijd te nemen om te vertellen. Het hele verhaal kwam er uit, dat Henk haar opgejaagd had met BDSM en haar vervolgens te koop aan bood aan wie er maar van haar diensten gebruik wilde maken. Pas later bleek Henk met die bewuste mannen ook rituelen uit te voeren. Voor al dat misbruik klaagde Lisa die daders aan, waarop er vijf heel bijzondere rechtszaken volgden.

Zijn gedachten flitsten terug naar die avond dat ze hem alles vertelde, dat hij zichzelf ook vrij voelde om zijn ervaring met rondborstige vrouwen die zich ongewenst aan hem opdrongen, te vertellen. Het was zo heftig, alles wat er los kwam, het bezorgde hem die nacht een vreselijke nachtmerrie. Toen was het Lisa geweest die rustig naast hem lag. Sindsdien bleef ze bij hem, en ondanks dat ze nog niet eens gescheiden was en alles extreem snel ging, had hij geen seconde spijt. Lisa en hij waren één, echt één, dwars door alle verwonding waar ze nog mee dealden heen!

Na de zelfmoord van Henk liet Lisa al zijn spullen en zijn huis verkopen. En tussendoor regelde ze de rechtszaken, die ze samen met de hele familie en verschillende bevriende echtparen meemaakten. Haar rechtszaken hadden een bijzonder verloop doordat zowel rechter Johan als advocate Ellen vanuit hun hart met de verdachten omgingen, waardoor de verdachten allemaal tot globaal dezelfde conclusie kwamen, namelijk dat dit nooit had mogen gebeuren. Ze accepteerden hun straf, die vanwege hun oprechte schuldbekentenissen door Johan aanzienlijk lager werd gehouden dan anders het geval zou zijn. Journalisten en fotografen maakten geweldige artikelen en foto’s, waardoor het balletje ging rollen in de juridische wereld. Johan kreeg zoveel reacties, zoveel vragen, dat hij de algemene secretaresse van die rechtbank toegewezen kreeg als persoonlijke secretaresse, om al zijn correspondentie over rechtspraak vanuit je ziel en leven vanuit je ziel in het algemeen, te kunnen beantwoorden.

Die rechtszaken waren amper voorbij of Lisa gaf Simon opdracht tot het maken van een schets en later een bouwtekening van een schuilplaats voor vrouwen die los kwamen uit soortgelijke situaties. Het werd een complex van vier kleine huizen met een centrale woonkamer achter op het landgoed. De eerste vier vrouwen waren inmiddels al verhuisd, het tweede kwartet woonde er nu en had het moeilijk maar ook goed met elkaar. Lisa zorgde voor bevoorrading van houdbare producten, omdat het nog niet veilig was voor de vrouwen om zelf naar de winkel te gaan. Hijzelf had de tuinen voor hen aangelegd en onderhield die waar dat nodig was. Zowel zij samen als ook Huib en Margreet gingen regelmatig bij de vrouwen langs, voor een praatje, voor praktische dingen, en Huib en Margreet vooral ook voor wat emotionele begeleiding. Huib was daar echt goed in, om mensen te steunen en te leiden in hun proces van innerlijke genezing. Het leek wel of hij die vonk van zijn vader geërfd had.

Erik, Huibs vader… en nu was Huib zelf vader en Margreet moeder, zo mooi! Nog een paar maanden, dan zou Lisa ook door die bevalling heen moeten. Hij wist dat ze er tegenop zag, bang was dat ze het niet zonder verloskundige voor elkaar zou krijgen. En toch wisten ze allebei, net zoals Huib en Margreet dat geweten hadden, dat ze geen hulp van de verloskundige nodig hadden. Het voelde goed, ze wisten het zeker, maar ergens voelde Sjaak ook, dat Lisa emotioneel meer kapot was dan Margreet. Daardoor vroeg hij zich af of zij het emotioneel wel alleen met hem aan zou kunnen, de pijn, de spanning.

Sjaak keek op, keek naar Huib. “Huib, kan ik je straks even spreken?”

“Natuurlijk joh, als onze dames boven aan het werk zijn, nemen we even de tijd voor een serieus mannen-onder-elkaar gesprek,” zei Huib met een grote grijns.

Sjaak glimlachte: “Doen we!”

.

Na het ontbijt gingen Margreet en Lisa naar boven om zorg te dragen voor de etage van de gasten, terwijl Gloria in de keuken in haar reismand lag te slapen. Sjaak drentelde een beetje in de gang, wachtend op Huib. Even later liepen ze samen via de wasruimte naar buiten, waar Huib hem aanspoorde om zijn hart te luchten.

“Te luchten?” vroeg Sjaak verbaasd.

“Ja, je zit ergens mee, zo te zien. Gooi het er maar uit!”

“Ach ja, dat is het met deze familie, iedereen doorziet je… Ik maak me zorgen om Lisa, om de bevalling straks. We weten allebei, en jij hebt dat bevestigd, dat we geen hulp nodig hebben van de verloskundige, maar… Lisa is emotioneel denk ik meer kapot dan Margreet en dat maakt me onzeker. Ik vraag me af of ze het emotioneel wel gaat trekken. Ik bedoel, de pijn, spanning, kan ze dat aan? In ons lichamelijk contact gaat het op zich goed, maar ik merk nog steeds dat ze regelmatig last heeft van wat er in het verleden met haar gebeurd is. Van die blokkeermomentjes, weet je, dan loopt ze weer tegen die verwonding aan. En een bevalling heeft natuurlijk alles met die vrouwelijke organen te maken, en dat maakt me een best wel onzeker over de vraag of ze dat aan kan, of ze dan ook niet tegen die blokkades aan gaat lopen waardoor de bevalling niet gaat lukken. Snap je?”

Terwijl Huib luisterde, stond hij de hele tijd al een beetje te knikken. “Zeker, ik snap je heel goed. Niet uit ervaring, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen. Dus ik begrijp je zorgen daarover ook wel. Terwijl je vertelde, kwam er iets in mijn gedachten… Ik moest denken aan die rechtszaken. Waardoor was het zo krachtig wat daar gebeurde? Herinner je je onze gesprekken daarover nog?”

“Ja, doordat we daar als een eenheid bij elkaar waren. De kracht van soulmates was voelbaar daar.”

“Precies, dat! Wat in mijn gedachten kwam, was dat het goed zou zijn, als Margreet en ik die dag in de buurt blijven, zodat we direct naar jullie toe kunnen komen om te helpen. Ik kan me voorstellen dat Lisa mij er niet bij wil hebben, misschien Margreet zelfs niet eens, maar we zouden in jullie logeerkamer kunnen blijven, zodat jullie met ons kunnen overleggen. Zoiets… Denk er maar eens over, en praat met Lisa.”

Huib zag dat Sjaak bedachtzaam knikte. “Kun je wat met het idee, denk je?”

“Ja, op zich wel. Ik weet ergens met zekerheid dat dit voldoende zou moeten zijn, maar ik denk dat ik nog door een pijnpunt heen moet of zo, zo voelt het. Een verwonding die angst veroorzaakt, zoiets.”

“Heb je je zorgen al met Lisa gedeeld?”

“Nee, nog niet, ik wil haar niet onnodig bang of ongerust maken.”

Sjaak keek Huib schuchter aan, voelde dat het wel liefdevol klonk, maar dat hij Lisa hier niet buiten moest houden. Hij zag dat Huib knipoogde.

“En wat denk je daar zelf van, Sjaak?”

“Dat ik haar niet moet buiten sluiten, ook niet als het om mijn zorgen gaat. Aan de andere kant vraag ik me af, of ik niet beter eerst er zelf doorheen kan gaan. Misschien heb ik daarna helemaal geen zorgen meer over die bevalling.”

“Ik begrijp je redenering, maar als je het wel met Lisa bespreekt, kun je ook daarna nog er doorheen. Dat proces gaat toch wel door, dat verdwijnt niet als je er met haar over praat. En het zou me niet verbazen als je met zo’n gesprek haar ook ergens in raakt. Ik zou niet vreemd opkijken als zij, bewust of onbewust, met dezelfde soort angsten rond loopt. Sowieso is een bevalling helemaal nieuw voor haar, en daarnaast heeft ze vaak genoeg ervaren dat ze op het gebied van het lichamelijke blokkades heeft. Misschien mag je even met je zorgen in haar eigen zorgen prikken, zodat zij ook door dat stukje proces heen kan gaan. Denk er maar rustig over en volg je hart. Dan kom je er wel uit!”

Huib wilde het daarbij laten, omdat Sjaak er zelf doorheen moest. Hij gaf hem een stevige schouderklop en met een “ik hoor nog wel van je!” draaide hij zich om en liep naar zijn werkschuur.   

Naar hoofdstuk 4. Rosalie

Of naar de Inhoudsopgave