Ellen is op haar kantoor als Johan haar belt. “Hey Ellen, ik heb goed nieuws! Onze secretaresse heeft jullie aangifte in de groep gegooid en erbij gezegd dat Lisa een rechter nodig heeft, die niet alleen vanuit de regels en de wetten werkt, maar ook zijn hart laat voelen, en dat haar gedachten daarom naar mij gingen. Ze legde jouw envelop op tafel terwijl ze sprak, en liep vervolgens meteen de deur weer uit.

Het was een prachtige actie, mijn collega’s waren helemaal beduusd. Ikzelf begreep wel dat ze met jou gesproken had, en had daar inwendig schik om. Naar mijn collega’s toe deed ik of ik ook helemaal verbaasd was. Ik pakte die envelop en deed net alsof ik las waar het over ging.

Ellen, het was gewoon zo simpel, ik vatte samen waar het over ging, één van mijn collega’s vroeg of ik het zelf zag zitten. Ik gaf aan dat ik het wel wilde doen. En zo was het geregeld, ik ga met jullie zaak aan de slag!

En een ander belangrijk nieuws is, dat de daders al zijn gearresteerd en in voorarrest zitten totdat ik mijn uitspraak heb kunnen doen. Ze hebben geen mogelijkheid om met de buitenwereld te communiceren, dus van die kant heeft Lisa geen gevaar te vrezen. Ze overleggen natuurlijk wel met hun advocaten, en ik heb er niet het volledige vertrouwen in dat die zich niet om zouden laten kopen om Lisa kwaad te doen. Die kerels weten niet dat jij en ik alle bewijzen al in handen hebben, dus ik zou me kunnen voorstellen dat ze gaan proberen via hun advocaten wraak te nemen.

Heeft Marieke al beveiliging kunnen regelen?” Johan voelde hoe zijn hart bij het noemen van haar naam sneller begon te kloppen, en praatte er snel overheen: “Sorry, ik zit hier te ratelen, ik zal nu even mijn mond houden, dan heb jij ook even wat ruimte om te reageren.”

Hij hoorde Ellen grinniken, voordat ze antwoordde: “Johan, ik ben zo machtig blij dat jij die zaak krijgt! Goed nieuws ook dat die mannen al vast zitten en daar blijven totdat je je oordeel geveld hebt.

En ja, Marieke is meteen aan de slag gegaan, zodat Lisa sinds maandagmorgen dag en nacht beveiligers in huis heeft. En op het landgoed zijn er ook continu twee aanwezig. Die gedragen zich daar zo’n beetje als medewerkers van het pension. Rustig aan doen ze overdag wat werk in de tuin, op aanwijzing van Lisa’s partner, die de tuinman van het landgoed is. En als het donkerder wordt, drinken ze zo nu en dan koffie in de keuken van het pension. Ze hebben een sleutel van de voordeur gekregen en toestemming om daar te gebruiken wat ze nodig hebben, ook als er geen personeel is.

De pensionhoudster is een keukenprinses, is dol op taarten bakken, wat ze dan ook gewend is om elke dag te doen voor de gasten en de medewerkers. En nu bakt ze een dubbele hoeveelheid, ook voor de bouwvakkers die aan twee huizen aan het werk zijn en voor alle beveiligers. Geniale zet, ze maakt er gewoon wat gezelligs van!

Op dit moment is er maar één echtpaar in het pension, van wie de man agent is in de regio waar Lisa met haar ex gewoond heeft. Zij hebben leuk contact met die beveiligers die buiten de boel in de gaten houden. Ik heb over het geheel een goed gevoel!”

“Het klinkt inderdaad goed. Hoe heet die agent die daar te gast is?”

“Marcel… Marcel Verhey. Ken jij hem toevallig?”

“Jazeker, die ken ik wel, een goeie kerel, zo’n agent die zijn droom nog steeds wil waarmaken, zijn droom om mensen te helpen. Nog niet zo lang geleden heb ik daar met hem over gesproken. Hij vertelde me over zijn droom, en dat hij het moeilijk vond omdat hij zich beknot voelde door de regelgeving en door de gewoontes van het politiecorps. Dat herken ik, ik heb daar zelf ook last van. Mijn verlangen is er nog steeds, om vanuit mijn hart recht te spreken, maar ik realiseerde me na mijn gesprek met jou, dat ik mijn hart toch behoorlijk op slot had gedaan. Ik hoop dat ik Lisa anders kan behandelen!”

“Vast wel! Zeg Johan, zullen we vanavond met z’n drieën afspreken? Gewoon even zoals vroeger? Dan zullen we eens kijken of we je kunnen helpen weer helemaal open te worden, of we je in vuur en vlam kunnen zetten.” Ellen glimlachte, dacht dat vooral Marieke daar wel toe in staat zou zijn.

“In vuur en vlam maar liefst… Vanavond? Ik zou het leuk vinden, zo’n reünie. Waar zullen we afspreken? En hoe laat?” vroeg Johan.

“Ik weet nog niet of Marieke kan. Het plan kwam zomaar in me op. Zal ik haar eerst even bellen en jou daarna terug bellen?”

“Ja… ja, doe dat maar, dan hoor ik straks wel van je!”

Johan legde zijn mobiel op zijn bureau en staarde voor zich uit. Vanavond met Marieke? Met Ellen en Marieke? Als vanouds? Hij zag Marieke voor zich, hoe ze in hun studietijd er uit zag. Een leuke vrouw om te zien, heerlijk vrij. Ze was toen natuurlijk al wel volwassen, maar toch ook nog zo meisjesachtig, als een vrolijke, vrije vlinder! Hoe zou ze er nu uitzien? Hoe zou ze zijn? Zou ze veranderd zijn? Vast wel, iedereen verandert. Hoe zou ze reageren als ze hem weer zag? Had zij destijds gevoeld wat hij had gevoeld? En zou hij dat zelf nog zo voelen, als hij haar zag? Of zou het alleen een herinnering zijn?

Johan riep zichzelf tot de orde, ging aan het werk totdat Ellen hem belde met de mededeling dat Marieke het een superleuk idee vond en hen vanavond om 6 uur bij haar thuis verwachtte voor het avondeten. Ze gaf hem Marieke’s adres en sloot het gesprekje af met een enthousiast “tot vanavond!”

En daarmee had ze Johan weer stof tot mijmeren gegeven. Bij Marieke thuis…

Naar hoofdstuk 196. Nieuwe hoop

Of naar de Inhoudsopgave