Huib was naar huis gelopen, vond Margreet met haar breiwerk in haar schommelstoel. Hij vertelde haar over zijn gesprekje met Lisa en Sjaak.

“Er komt wel veel op hen af,” verzuchtte Margreet, “het zal vast niet makkelijk voor hen zijn om naar dat huis te gaan, maar wel goed, denk ik. En dan dat huis gaan verkopen… Het schijnt er allemaal luxe te zijn, deftig maar kil, heeft Lisa me wel eens verteld. Grappig, ze is zo’n heel gewone jonge vrouw, en nu, als alles verkocht wordt, wordt ze waarschijnlijk super rijk. Ik ben benieuwd hoe ze daar mee om zal gaan.”

“Vast goed, al ben ik er ook wel nieuwsgierig naar,” reageerde Huib. “Ze komen vrijdagavond trouwens die film bekijken. O ja, ik zou je dat lied nog laten horen, ik zal het even opzoeken op YouTube.”

Hij liep al naar de computer, maar op dat moment hoorden ze allebei Lisa weer spelen.

“Nog maar even niet, ik hoor het lied graag, maar ik hoor Lisa ook graag. Wat speelt ze prachtig he?” Margreets breinwerk lag stil op haar schoot, terwijl ze met gesloten ogen luisterde.

Op dat moment werd er op de achterdeur geklopt. Ze hoorden dat de deur meteen geopend werd en zagen even later Elly binnen komen. “Stoor ik niet?”

“Nee hoor, helemaal niet, kom verder!”

“Heel even maar, ik wilde even vragen of het jullie uitkomt dat ik die muur binnenkort ga schilderen.”

Huib reageerde: “Jawel, maar… Ik had het er nog niet met jou over gehad, Margreet, maar ik wil eigenlijk morgen met de kozijnen en zo aan de slag gaan. Het is de komende dagen goed drogend weer, dus ik verwacht dat als ik dat schilderwerk morgen voor elkaar krijg, alles woensdag al droog is. Dan zou je zo woensdag aan de slag kunnen. Of later, net wat je wilt.”

“Ik wil graag meehelpen met die kozijnen, maar kan dat wel, is dat niet schadelijk voor de baby?” vroeg Margreet.

“Nee hoor, ik heb bewust verf zonder giftige stoffen uitgekozen, zodat jij lekker mee kunt doen. En omdat het droog weer wordt en het niet heel koud is, kunnen we het raam de hele dag een beetje open laten staan om goed door te luchten. Weet je wat, ik ga straks alvast schuren, dan weten we zeker dat we het morgen voor elkaar krijgen om alles te schilderen. En dan heb jij vanaf woensdag de ruimte om jouw schilderwerk te beginnen, Elly. Ik ben heel benieuwd wat dat gaat worden!”

“Oh, ik zie het plaatje al helemaal voor me! Maar hoe zullen we het met de verf doen, Margreet, zal ik er zelf achteraan gaan of wil je nog mee?”

“Ik laat dat helemaal aan jou over Elly, verras me maar! Dan heb ik morgen ook alle ruimte om met de kozijnen aan de slag te gaan.”

Elly knikte: “Prima, ik begrijp dat je dat graag samen wilt doen. Dat is gewoon leuk werk he, weer even wat anders. Lieve mensen, ik ga er weer vandoor, dan rij ik meteen even langs die doe-het-zelf-zaak om verf uit te zoeken. En ik denk dat ik woensdag dan inderdaad wel kom schilderen, tot dan!”

“Nee, tot morgen! Filmavond!” herinnerde Margreet haar. “Je komt toch ook?”

“O ja, dat moeten we niet vergeten. Klopt het dat alle gasten ook komen, daar had Martin het over… wordt het dan niet te druk voor jullie?”

“Welnee, gezellig juist. We kijken er naar uit!” Huib lachte naar haar.

“Mooi, nou, tot morgenavond dan maar! Ik vind het een leuk vooruitzicht, een mini-bioscoop. Weet je wat, ik neem zakken popcorn mee, goed?”

Margreet lachte: “Toppie! Wij zorgen wel voor voldoende drinken.”

Blij nam Elly afscheid. Ter hoogte van het huis van Sjaak en Lisa bleef ze staan luisteren. Wat een prachtige melodie… Elly voelde dat er niet zomaar wat muzieknootjes gespeeld werden, dit werd echt met emotie gespeeld. Ze herinnerde zich dat Sjaak piano speelde. Zou hij ook viool spelen? Of zou Lisa dit doen? Intuïtief wist ze dat het Lisa moest zijn. Op de één of andere manier leek het bij haar te passen. Terwijl de muziek haar volgde, liep ze langzaam verder naar de parkeerplaats bij het pension.

.

Huib wilde gaan schuren, maar Margreet waarschuwde hem dat het bijna tijd voor de lunch was. Hij keek op zijn horloge. “Je hebt gelijk, de tijd vliegt hier altijd! Ik kan nog wel even in de schuur op zoek naar schuurpapier, dan hoef ik dat na het eten niet meer te doen.

Na de lunch ging hij direct aan de slag. Het was meer werk dan hij gedacht had. Hij kreeg het net voor elkaar om de kozijnen, de deurposten en de deur zelf te schuren en de ramen en het behang er omheen af te plakken, voordat hij naar de pensionskeuken ging voor het avondeten. Aan tafel was het een gezellige, ontspannen sfeer. Zoals altijd deelden ze met elkaar wat ze die middag hadden meegemaakt.

“Morgen gaan Margreet en ik schilderen, het grovere werk, en woensdag gaat Elly met haar schilderwerk beginnen, het fijnere werk, een muurschildering.”

“En wij gaan morgen naar het huis waar ik met Henk gewoond heb, om daar weg te halen wat ik nog wil houden, en ook de dingen waarvan ik niet wil dat ze in de handen van verkeerde mannen terecht komen, waardoor andere vrouwen weer slachtoffer zouden kunnen worden. Ik denk eigenlijk, dat we niet heel veel mee zullen nemen. De rest gaat geveild worden. De veilingmeester is Alexander, de man van mijn advocaat Ellen Hendriks. Hij gaat de veiling zo snel mogelijk organiseren. Hij zal foto’s maken van wat er verkocht gaat worden, en er dan bekendheid aan geven. Als die veiling achter de rug is, zetten we het huis in de verkoop.”

“Dat moet heel wat op gaan brengen, Lisa. Je wordt een rijke vrouw, en ik wil dat je weet dat je dat van harte gegund is! Heb je al een idee wat je daarmee gaat doen?” vroeg Margreet.

“Ja, we hebben wel een idee, een algemeen idee, om het te besteden aan projecten die ons hart hebben. We hebben al één project op het oog, maar dat kan ik nog even niet delen. Dat komt binnenkort wel, denk ik. In elk geval heb ik geen zin om de rijke vrouw uit te gaan hangen, we gaan er gewoon mee doen wat ons echt goed lijkt.”

Annerieke knikte haar toe: “Klinkt goed! En mooi dat jullie dit samen gaan doen.”

Lisa glimlachte naar haar: “Ik wil niets liever meer dan samen!” Ze kneep Sjaak even in zijn hand.

.

Die avond waren Huib en Margreet thuis rustig wat aan het opruimen, toen Simon langs kwam met de bouwtekening. Hij was al even langs Sjaak en Lisa gegaan, had hen hun bouwtekeningen laten zien en afspraken gemaakt, en kwam dat nu ook bij Huib en Margreet doen. Hij legde de tekening op de eettafel. Ze bogen zich er samen over. Margreet vond het lastig om in te schatten hoe groot de ruimtes zouden worden. Toen ze dat zei, pakte Simon de tekening op en vroeg haar even mee te gaan naar de bouwplek.

Met zijn duimstok mat hij voor haar af waar de schuur met de wasruimte zouden komen. “Zo ongeveer, en zo…” Hij mat weer verder: “hier komt de droogruimte.”

“Het ziet er heerlijk ruim uit,” vond Margreet.

“Dat is het ook, het is heel ruim, echt heel ruim, maar wie weet hoe hard je dat nog nodig gaat hebben,” zei hij met een glimlach naar haar buik knikkend.

Samen lachten ze om hem.

“Ik zou het fijn vinden,” zei Margreet, “een groot gezin. Ik was zelf altijd alleen met mijn ouders, en ik vond dat niet fijn. Ik zou graag broertjes en zusjes voor onze oudste willen. Gelukkig komen kinderen meestal één voor één, dus we kunnen het per keer bekijken hoe we verder willen.”

“Welja,” dacht Simon, “doe maar rustig aan, net wat je zegt, één voor één.”

“Zo is dat!” lachte Huib. “En die tekening lijkt me geweldig, zo te zien heb je overal aan gedacht, aansluitingen en zo, dus wat mij betreft mag je de voorbereidingen maken die je nodig hebt.”

“Prima, dan ga ik de spullen bestellen. Kan ik je daar meteen al de rekening voor sturen, zodra ik besteld heb? Of wil je liever alles in één keer betalen als we klaar zijn met bouwen?”

Huib keek even naar Margreet, en toen zij knikte, gaf hij antwoord: “Stuur de rekening maar, dan betalen we die meteen.”

“Fijn, lieve mensen, dank je wel voor jullie vertrouwen,” zei Simon.

“Ach man, ik ken je toch? Je bent jarenlang als een tweede vader voor me geweest, dat ben ik echt nog niet vergeten!”

Simon kleurde licht, maar keek hem dankbaar aan: “Daar ben ik blij mee! Als jongeman ben ik niet altijd zo’n lieverdje geweest, maar je vader heeft mij geholpen om met mezelf in het reine te komen en mezelf te ontdekken, en daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor. Ik vond het in de tijd heerlijk om regelmatig bij jullie te komen, een beetje deel van jullie gezin te zijn. En jij, je bent een kerel naar m’n hart, altijd al geweest.”

Huib glimlachte. “Nu je hier toch bent, nog even wat anders, Simon. Dinsdag- en donderdagavond houden we hier in huis een filmavond. Heb je zin om ook te komen?” Huib legde hem uit wat voor soort films hij in gedachten had.

Simon knikte: “Eigenlijk heb ik het daar te druk voor, maar dag en nacht werken is voor geen mens goed, dus dit is een mooie reden om even te relaxen. Is goed jongelui, ik hoop er te zijn, dank je wel voor de uitnodiging! Hebben jullie verder geen vragen? Dan ga ik op huis aan om de bestelling klaar te maken.”

“Nee hoor, geen vragen, alles is duidelijk. Tot morgenavond dan maar!”

Met een groet en een zwaai ging Simon naar huis, dit keer rechtstreeks.

Naar hoofdstuk 126. Confrontatie met het verleden

Of naar de Inhoudsopgave