Het werd steeds duidelijker, steeds zichtbaarder dat burgers binnen hun dorpskringen prima in staat waren hun zaken zelf te regelen. Niet alleen op financieel gebied, maar ook organisatorisch, zakelijk, wat betreft woningen en zorg. Het was opvallend dat steeds minder mensen psychologische hulp en zelfs lichamelijke gezondheidszorg nodig hadden. Het proces van emotionele genezing, dat jaren geleden al van binnenuit was ingezet, begon zichtbaar, hoorbaar en voelbaar vruchten af te werpen.

In Den Haag, bij de nieuwe landelijke regering, veranderden de gesprekken. In plaats van alles te willen regelen in wetten en maatregelen, merkten de politici dat dat niet meer nodig was. En aangezien deze nieuwe regering weinig tot geen drang had tot heersen of overheersen, veranderden de gesprekken. Vragen rezen op, vragen als: “Wat kunnen we loslaten?”

“Welke wetten kunnen we versoepelen, versimpelen of zelfs achterwege laten?”

Dat was natuurlijk een immense puzzel doordat het complex van wetten bijzonder onoverzichtelijk geworden was. De politici overwogen om zich over het land te verspreiden en een heleboel dorpen te gaan bezoeken, rondvraag te gaan doen naar wat er volgens de gemeentebesturen landelijk nodig was, en of het klopte dat er meer aan de dorpen zelf overgelaten kon worden. Eén van de politici, Annemarie Verdouw kwam naar voren en vertelde dat ze op de website van ‘Soul-Journalistiek’ een serie interviews in video-opnames gezien had die al best een duidelijk beeld gaven. Ze stelde voor, om deze journalisten te vragen of ze meer van dit soort interviews wilden doen en daarbij ook specifiek politiek gerichte vragen wilden stellen.

“Dit zijn mensen die het op zo’n geweldige manier doen, zo van mens tot mens, en het is zichtbaar dat dorpelingen hen in vertrouwen nemen. Ik zou het super vinden als zij dat meer zouden gaan doen. Ik denk dat wij daar baat bij zouden hebben.”

Eén van haar collega’s stelde voor om nu terplekke een paar van hun opnames te bekijken. Iedereen ging daarmee akkoord en de eerste opname werd al snel gestart.

Na drie interviews in verschillende dorpen stelde iemand de vraag of ze ook al eens geweest waren in één van de dorpen die vanuit een grote stad ontstaan waren, gefilmd hadden. Dat bleek nog niet het geval.

Ze bespraken de kwestie en besloten dat Annemarie de journalisten zou vragen om meer van deze interviews te maken en die op de site te zetten, zodat zij die de komende tijd konden bekijken om te zien wat er vanuit de landelijke regering nog nodig was. Samen stelden ze een paar vragen samen, die ze aan Jeroen door zou geven, zodat ze een goed beeld konden krijgen van wat er gaande was en waarin zij het land konden dienen.

Annemarie ging als laatste naar de microfoon: “Alleen al dat laatste, waarin wij het land kunnen dienen, dat doet me ongelofelijk goed! Wat is er veel veranderd in de laatste paar jaar! Ik ben er blij mee en heb er vertrouwen in dat het steeds beter zal gaan. Ik zal Jeroen bellen over die interviews. Daar heb ik nog één vraag over. Ik weet namelijk dat ze minstens tien fulltimers in dienst hebben, en ik zou voor willen stellen, dat niet alleen Jeroen en zijn cameraman Eric voor ons op pad gaan, maar dat ook de andere teamleden als koppels het land door gaan trekken. Dat zal waarschijnlijk betekenen dat ze er camera’s bij moeten gaan kopen. Mijn eerste vraag is: zijn jullie het er mee eens dat het goed zou zijn als alle medewerkers van ‘Soul-Journalistiek’ hieraan gaan werken?”

Alle handen gingen zonder aarzelen omhoog.

“Dan volgt daaruit mijn tweede vraag: De apparatuur die ze daarvoor aan moeten schaffen, kan die op onze kosten aangeschaft worden?”

Weer gingen alle handen omhoog. Een collega-politicus ging staan, liep naar voren naar de microfoon en vroeg: “Zou het ook niet terecht zijn als dit team een vergoeding voor hun uren krijgt?”

Annemarie lachte: “Dat was dus mijn volgende vraag, bedankt voor het meedenken, collega!”

Alle handen waren inmiddels al opgestoken, en er werd een vergoeding afgesproken, die Annemarie aan Jeroen mocht voorstellen.

.

De volgende dag deed ze verslag van het telefoongesprek. “Ik heb Jeroen verteld wat we gisteren besproken hebben en dat we een paar van hun interviews bekeken hebben. En ik heb hem gevraagd of het mogelijk was dat zijn complete team voor ons op pad zou gaan in tweetallen. Ik heb er meteen bij vermeld wat we hadden afgesproken rond vergoeding van de apparatuur en hun werkuren, en daar was hij blij mee. Hij zou het met zijn collega’s bespreken en me terugbellen. Het duurde maar liefst vijf minuten voor ik hem weer aan de lijn kreeg. Ze waren als team dankbaar voor deze mogelijkheid om ons te helpen bij de landelijke regering. Ze hadden het er net gisteren over gehad, over de vraag wat alle plaatselijke veranderingen voor gevolgen zouden hebben voor de landelijke regering. Dus onze vraag om hulp was voor hen bijzonder  welkom! Ik heb hen gezegd dat we vandaag onze afspraken op de mail zullen zetten, waarna hij beloofde dat ze vervolgens direct de benodigde apparatuur zouden gaan kopen. En gisteren zouden ze al aan de gang gaan met een werkindeling, tweetallen vormen en afspreken naar welke dorpen ze zouden gaan. Het was overduidelijk dat ze er zin in hebben! Het ziet er naar uit dat ze dagelijks een paar dorpen zullen bezoeken, een paar dorpen die een beetje in dezelfde richting liggen, om reiskosten te besparen. En dan gaan ze de dag erna de opnames klaar maken om op de site te zetten. Dat is op dit moment het idee, en dat lijkt me slim. Jeroen beloofde me op de hoogte te houden van het reilen en zeilen.”

Een staande ovatie was het dankbare antwoord op haar verslag!

.

De collega’s van Soul-Journalistiek waren inderdaad laaiend enthousiast, en dankbaar dat ze voor dit verzoek gekregen hadden. Het vormen van tweetallen was niet zo moeilijk. Ook de parttimers werden daarin betrokken, waardoor er ook verschillende wisselende tweetallen ontstonden. Dat ervaarden ze niet als een probleem, het leek juist goed voor de afwisseling.

De volgende dag kregen ze een emailbericht van Annemarie Verdouw waarin alle praktische afspraken op een rij stonden. Eric ging direct op zoek naar camera’s en stuurde volgens afspraak de facturen door naar Annemarie. Annemarie verwonderde zich er over dat Eric alleen tweedehands apparatuur had aangeschaft. Hij had de mogelijkheid om alles nieuw te kopen… Ze mailde hem daarover, waarop zijn eenvoudige antwoord luidde: ‘We volgen onze innerlijke stem, en ervaarden allemaal dat het niet nodig was om jullie op onnodige kosten te jagen. Tweedehands is prima, zeker als je innerlijk duidelijk voelt dat je bij de juiste bent.’

Ontroerd deelde Annemarie zijn antwoord met haar collega’s. De reactie was dit keer heel anders, geen applaus, geen handen in de lucht. Er heerste een volkomen stilte. Iedereen was doordrongen van de immense verandering die er in het land gaande was…

.

De duo’s van Soul-Journalistiek trokken door het land, bezochten om de dag verschillende dorpen. Ze kwamen de volgende dag in hun werkruimte bij elkaar, gingen direct aan de slag met het bewerken van de opnames voor de website. Zoals ze gewend waren, zetten ze er een Engelse ondertiteling onder.

Annemarie en haar collega’s hielden de site in de gaten en bekeken alle nieuwe video’s die de medewerkers van Soul-Journalistiek gemaakt hadden. In hun overleg een paar weken later bespraken ze wat ze erbij ervaren hadden.

“De burgers betalen steeds meer zelf, dragen spontaan zorg voor hun eigen omgeving. Kunnen we de belastingen niet gaan verlagen?” stelde iemand voor.

“Als de burgers zoveel meer eigen initiatieven nemen, er zelf zorg voor dragen, waarom zouden wij dat dan allemaal nog moeten regelen? Het is overduidelijk dat ze er prima toe in staat zijn en het lijkt hen oprecht blij te maken,” bedacht een ander.

“De plaatselijke bestuurders overleggen prima met de bewoners, en samen komen ze eruit. Het lijkt me goed om de echt plaatselijke dingen aan hen zelf over te laten. Daardoor zou de wetgeving veel simpeler kunnen, het is gewoon niet meer nodig om alles van hieruit in de hand te willen houden.”

Allerlei ideeën werden geopperd, ideeën voor wetswijzigingen en een aanzienlijk lagere belasting.

Zo kwam er een nieuwe regeling, waarbij er op alles wat via winkels en webwinkels gekocht kon worden, geen belasting meer geheven werd. Aan winkeliers en bedrijven werd duidelijk gemaakt dat de regering hen voldoende in staat achtte om zelf een zodanige prijsstelling te regelen, dat ze van de winst die ze daarvan draaiden hun onkosten en onderhoud van hun winkels en apparatuur konden betalen. De regering meldde in die regeling dat ze door de interviews van Soul-Journalistiek gemerkt hadden, dat de drang om extreme winsten te maken verdwenen was en dat men het bepalen van nieuwe prijzen daarom met een gerust hart aan winkels en bedrijven durfde over te laten.

Er was nog iets bijzonders te zien in de interviews. Er was geen koopverslaving meer, op geen enkel niveau. Mensen kochten alleen waar ze werkelijk naar verlangden, dingen die echt bij hen pasten en wat ze echt nodig hadden. Dat had tot gevolg dat er nog wel handel was, zowel in het binnenland als ook met het buitenland, maar dat het veel minder omvangrijk was. Vervoer van producten verminderde daardoor ook.

Hetzelfde kon gezegd worden over het verlangen om te reizen, om elders vakantie te houden. Sowieso was er minder verlangen om vakantie te hebben, doordat er zoveel meer ontspanning in het dagelijks leven was, en zoveel meer plezier en blijdschap. Dat betekende natuurlijk wel, dat er minder gereisd werd, wat bijvoorbeeld tot gevolg had dat het vliegverkeer afnam.

Een ander opvallend verschijnsel was, dat mensen hun werk steeds meer deden in de dorpen waar ze woonden. Daardoor was er veel minder verkeer op de snelwegen. Daarbij viel het op dat er veel rustiger gereden werd, volgens burgers die daarnaar gevraagd werden, door de rust die ze van binnen ervaarden. Om die reden besloot de regering wegen waar mogelijk te versmallen en durfde het zelfs aan om uiteindelijk de maximumsnelheid af te schaffen. Het onderhoud van de wegen, die meer op de vroegere landwegen begonnen te lijken, werd voortaan volledig betaald vanuit belasting op brandstof. Het geld van die belasting werd afgedragen aan de bedrijven die voor het onderhoud zorgden. Eenvoudiger en goedkoper kon het niet!

En iets heel anders… In de praktijk bleek dat de criminaliteit in allerlei vormen enorm was afgenomen, en als er al iets gebeurde, konden de mensen van ‘Hart voor Nederland’ dat prima samen met de burgers oplossen. Ook dat was aanleiding voor de regering om wetten te versimpelen of uit hun assortiment te verbannen.

.

In die maanden vereenvoudigde de landelijke regering in snel tempo. Vanuit vele dorpen werd daar positief op gereageerd. Burgers en plaatselijke leiders voelden zich serieus genomen, en waren meer dan bereid zelf voor hun omgeving en hun inwoners te zorgen.

De grote veranderingen in het belastingstelsel werden enorm toegejuicht door de bewoners. Het was regelmatig het gesprek van de dag, waarbij blijdschap over het feit dat ze serieus genomen werden en zelf de dingen konden doen die ze graag wilden, de boventoon voerde.

Het verschijnsel belastingdienst zoals die altijd bestaan had, verdween helemaal van het toneel. De mensen die daardoor werkloos werden, werden in hun dorpen opgevangen. Samen werd er gezocht naar ander werk dat echt bij hen paste. Deze werklozen hadden daar in het begin best moeite mee, omdat ze altijd in het systeem van de belastingdienst gewerkt hadden en minder gewend waren na te denken over wat zij nou werkelijk graag wilden doen. De hulp van hun dorpsgenoten bestond vooral in het stellen van vragen en meedenken. Niets werd hen opgedrongen, de nieuwe werklozen kregen volledig de ruimte om bewust te gaan voelen en zich af te vragen wat hun hart had. Ze werden betrokken bij de dingen die in het dorp georganiseerd werden en vonden uiteindelijk allemaal hun weg daarin.

.

Het zou te ver voeren om alles te beschrijven, alles wat veranderde doordat mensen emotioneel zover genezen waren, dat ze in staat waren om vanuit hun innerlijk te leven, samen te leven en te werken.

Wat nog wel vermeldenswaard is, is dat de landelijke regering zich vrijwel helemaal overbodig maakte. De politici bleven nog wel regelmatig samenkomen, afhankelijk van de dingen waarvoor dat nodig was. Ze veranderden de naam van hun organisatie. Ze wilden geen regering meer zijn, maar meer een organisatie die overzicht hield. Welke naam zou dan beter bij hen passen dan ‘Landelijke Overzichtscommissie’?

Geen regering meer, geen machthebbers, geen controle, geen intimidatie en manipulatie. Het verdween allemaal van het toneel…

De Nederlanders leefden voor het eerst in de geschiedenis in volmaakte vrijheid, vanuit hun innerlijk, een hersteld leven. De Nederlanders leefden en genoten, genoten van zichzelf en van elkaar.

.

.

Wanneer en waarmee was dit begonnen?

Door wie was dit tot stand gebracht?

Ach, wat deed het er nog toe!

De mensen waren innerlijk grotendeels genezen, ze leefden vanuit hun innerlijk, deden wat bij hen paste, waarmee ze regelmatig hun omgeving dienden. Ze hadden echte relaties, zielsconnecties. Ze waren blij, dankbaar, hadden plezier, waren ontspannen. Het gaf hen het gevoel dat ze voor het eerst leefden. Hun leven was een volkomen nieuw leven in

.

”Een nieuwe wereld”

(deel 3)

Naar: Jouw reactie is goud waard!

Naar de Inhoudsopgave

Of naar Boeken

Genoten van dit boek?
Deel het op jouw socials en volg ons op ònze socials