Het was nog vroeg in de ochtend, toen Rosalie tegen Patrick zei dat ze naar Margreet en Huib ging. Ze rende het hele stuk, alsof ze haast had. Hijgend kwam ze bij het pension binnen, rende naar boven, omdat ze wist dat Margreet en Lisa daar aan het werk waren.

“Margreet! Margreet! Vandaag komt de baby!”

Margreet keek verrast op: “Vandaag?”

“Ja, ik weet het zeker! Toen ik wakker werd, voelde ik het in mijn buik. Ik ben zo blij! Straks kan ik mijn vriendinnetje zien! Mag ik erbij zijn als ze geboren wordt?”

Margreet knipperde verbaasd met haar ogen en dacht na. “Ik voel nog helemaal niets, geen buikpijn, geen weeën. Misschien dat het later op de dag begint, ik heb geen idee. En of je erbij mag zijn, dat wil ik liever eerst even aan Patrick en Bea vragen. Ik weet niet of je een bevalling wel prettig vindt om te zien…”

Margreet pakte haar mobiel en vertelde aan Bea wat Rosalie wilde. Bea beloofde het met Patrick te overleggen en dan terug te bellen. Even later vertelde ze haar: “Het is heel vreemd. Ik heb altijd gedacht dat een bevalling niet geschikt is voor zo’n jong kind, bijna traumatisch, al die pijn en dat bloed, maar Patrick en ik voelden allebei heel sterk dat het goed is, dat het goed is voor Rosalie vanwege haar band met jullie baby, en ook dat ze helemaal geen probleem zal hebben met het geboorteproces. Dus ik leg het bij jou neer. Als jij haar erbij wilt hebben, is het voor ons prima. Maar als je het liever niet wilt, geef het ons dan ook alsjeblieft aan, dan komen we haar halen.”

Margreet had al gevoeld, dat het voor haarzelf geen enkele probleem zou zijn, dus dat gaf ze direct door aan Bea. “Laat haar maar hier blijven zolang ze wil. We houden je wel op de hoogte van de gang van zaken. Ik ben heel benieuwd, ik heb nog geen weeën en de vliezen zijn niet gebroken. Ik heb alleen een heel lichte kramp in mijn darmen, dus ik ga ophangen, ik moet echt even naar het toilet.”

“Margreet, ben je nu in het pension? Ja? Ga maar thuis naar het toilet. Ik denk dat je wel eens met weeën te maken zou kunnen hebben,” adviseerde Bea.

“Ik denk dat je gelijk hebt, het voelt net even anders. Tot later!”

“Oké, succes!”

Margreet liep naar Lisa en vroeg haar of ze haar deel van het werk wilde overnemen. “Het ziet er naar uit dat onze kleine meid buiten wil gaan spelen!” zei ze, terwijl ze liefdevol over haar buik streelde. “Ik ga naar huis, en zal Huib onderweg even bellen dat hij daar ook heen moet gaan.”

“Dat doe ik wel, ik ga hem wel voor je roepen!” Rosalie rende al naar beneden, naar buiten, naar de werkschuur van Huib.

“Prima, sterkte!” zei Lisa. “En als je hulp nodig hebt, bel ons dan maar! Zal ik de anderen even op de hoogte brengen?”

Margreet knikte: “Doe maar!”

.

Het was de eerste keer dat Huib en Margreet het proces van een bevalling zouden meemaken. Daardoor zou je dus verwachten dat ze allebei gespannen waren. Niets was minder waar, ze waren volkomen ontspannen!

Huib was helder genoeg om water te koken en een paar kruiken klaar te maken. Op Margreets aanwijzingen hielp Rosalie om het eerste setje kleren voor de baby uit te kiezen. Terwijl ze rustig bezig waren met de laatste voorbereidingen voelde Margreet dat de lichte kramp die ze had gevoeld, toch ook te maken had met haar darmen. Nadat ze die geleegd had, ging de kramp echter niet weg. Ze legde haar hand op haar buik, en voelde hoe haar baarmoeder zo nu en dan hard werd.

“Je had gelijk Rosalie, ik denk dat de baby echt vandaag wil komen. Voel maar, hier op mijn buik.”

Rosalie legde op een rustig moment haar hand op Margreets buik. “Laat je hand daar maar even liggen totdat je iets voelt veranderen.”

Ze glimlachte om de aandachtige blik in Rosalie’s ogen, en kon aan haar de uitdrukking op haar gezicht zien, dat ze verschil voelde op het moment dat zijzelf een wee voelde opkomen.

“Wat gebeurt daar?” vroeg Rosalie.

Margreet probeerde het haar uit te leggen: “De baby is in mijn baarmoeder. Dat is een sterke spier waar een soort babykamertje in zit. Omdat het tijd is voor de baby om geboren te worden, begint die spier te duwen en te trekken, zodat ze langzaam aan verder naar beneden zakt, en tussen mijn benen door naar buiten komt. Wat jij voelde, was dat samentrekken van die spier.”

Terwijl ze vertelde, vormde Margreet met haar handen de vorm van een druppel op z’n kop, met het puntje naar beneden. Zo liet ze zien hoe de baarmoederspier de baby naar buiten probeerde te duwen.

“Waar haal je die wijsheid vandaan?” vroeg Huib achter haar. “Van internet?”

“Nee,” antwoordde Margreet, zelf ook verrast, “van binnenuit, ik wist het gewoon, ik zag het voor me.”

“Prachtig,” zei Huib, terwijl hij haar omhelsde en ook een hand op haar buik legde. Drie handen op één buik, alle drie voelden ze hoe de baarmoeder zich spande en weer ontspande.

“Steeds een stukje verder,” zuchtte Rosalie. “Hoe heet de baby?”

“Gloria, we noemen haar Gloria.”

“Gloria… Gloria…” Rosalie genoot zichtbaar van die naam. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. “Kom maar Gloria, kom maar naar buiten.” En tegen Margreet: “Doet die spier haar geen pijn? Duwt hij haar niet te hard?”

“Niet te hard. Ze zal er niet van beschadigen, maar ze zal het ook vast niet leuk vinden.”

“Ik denk dat ze straks blij is als ze eruit is!” bedacht Rosalie.

“Weet je wat,” opperde Margreet, “ik ga lekker in een warm bad zitten. Dat helpt mij om te ontspannen als het pijn gaat doen. En het is voor Gloria ook prettig om in een warm bad geboren te worden.”

“Goed idee, ik laat het bad wel vast voor je vol lopen,” stelde Huib voor. Hij nam de spullen die ze direct na de geboorte nodig hadden mee naar de badkamer, terwijl Margreet zich in de slaapkamer uit begon te kleden. Ze overdacht hoe bijzonder het was, dat ze zich in de aanwezigheid van Rosalie totaal niet schaamde, er helemaal geen probleem mee had dat het meisje haar naakt zou zien. Margreet pakte een makkelijke pyjama, ondergoed en kraamverband en nam die mee naar de badkamer. Daar zag ze dat Huib alles voor de baby al had neergelegd, tot de navelklemmetjes toe. Alleen de kleertjes had hij bij de commode gelaten, zodat hij haar daar makkelijk kon aankleden.

Rosalie vroeg haar naar het kraamverband, waar dat voor was. Margreet legde haar uit, dat er ook bloed zou zijn bij de bevalling. “Het bloed zal ook in het badwater komen. Misschien gaat het er wel uit zien, alsof ik alleen nog maar bloed in het bad heb.”

Rosalie onderbrak haar met een schuddend hoofd: “Nee joh, het gaat gewoon mengen met het water, en dan lijkt het een bloedbad, maar dat is het niet! Geeft niet hoor, ik zal wel goed naar jouw gezicht kijken, dan zie ik wel of het goed met je gaat.”

Margreet streelde het meisje over haar wang: “Dank je wel Rosalie, dat vind ik echt lief van je. En als je het toch een akelig gezicht vindt, mag je gerust de badkamer uit gaan hoor, dat is niet erg.”

Terwijl Margreet in bad stapte en zich in het warme water liet glijden, kreeg ze een sterkere wee.

“De vliezen zijn gebroken, ik voelde het vruchtwater tussen mijn benen doorstromen,” zei ze kalm alsof ze zoiets al zo vaak had meegemaakt.

De weeën werden daarna sterker en kwamen sneller na elkaar. Margreet voelde het, ervaarde het als pijnlijk, maar kon er prima mee overweg. Zelfs tijdens de laatste periode, toen de weeën steeds sneller kwamen, bleef ze rustig en ontspannen.

Huib zat in eerste instantie naast haar hoofd, terwijl hij Margreet een beetje knuffelde en de warmte van het water in de gaten hield. Later, ging hij bij haar benen zitten. Margreet voelde dat het moment van de geboorte al heel dichtbij was, en spreidde haar benen zover als de badranden het toelieten. Precies op dat moment kwam er een ander soort wee. Zonder er over na te denken, duwde ze met haar buikspieren met die wee mee. Huib keek verrast op door de kracht waarmee zijn lieverd meewerkte. Bij de tweede perswee keek hij in een flits tussen haar benen. Zijn ogen werden groot en hij stak zijn handen al uit: “Gloria komt eraan, ik zie haar hoofdje!”

Rosalie, die de hand van Margreet vast hield, keek waar hij wees. Ze straalde: “Ik zie haar haartjes, ze komt Margreet!”

Op dat moment kwam de derde perswee. Huib en Rosalie zagen dat Gloria’s hoofdje nu helemaal naar buiten kwam. Huibs handen waren er direct onder, om haar op te vangen.

“Toe maar,” spoorde hij Margreet aan, “nog één keer en ze is er helemaal.”

Terwijl ze de golf van de vierde perswee volgde, voelde ze hoe het lichaampje van de baby uit haar glipte.

Terwijl Gloria haar geboorte met een korte juichkreet aankondigde, controleerde Huib intuïtief met zijn pink of er niets in haar mondje zat dat haar ademhaling zou kunnen belemmeren. Vervolgens legde hij de baby bij Margreet op haar buik en borst. Margreet straalde terwijl ze het kleine lijfje met beide handen vast hield.

Om zijn beide vrouwen warm te houden, deed Huib de douche aan op een zachte straal en wachtte even tot het water op een prettige temperatuur was. Terwijl hij over Gloria’s rug sproeide, zag hij hoe het meisje ontspande, haar hoofd bewoog en haar mondje op zoek ging naar de borst van haar moeder.

“Oohhhh ze drinkt nu al, ze weet zelf hoe het moet, waar ze moet drinken. Knap meisje!” hoorde hij Rosalie naast zich.

Margreet keek met verwondering naar haar dochtertje, en streelde haar hoofdje. Terwijl ze dat deed, sproeide Huib er een beetje water overheen, zodat haar haren iets schoner werden.

Gloria leek er geen last van te hebben, ze dronk rustig door, en legde daarna haar hoofdje weer tussen de borsten van haar moeder, waar ze een stevige boer liet. Rosalie schaterde, wat een kleine schrikreactie bij Gloria veroorzaakte. Gloria keek haar met grote ogen aan. Rosalie keek strak in Gloria’s ogen en zei: “Ik zie je, Gloria, ik zie je.” Daarna deed Gloria haar oogjes dicht en viel in slaap.

Terwijl Huib de navelklemmetjes op de navelstreng zette en daar tussenin de streng doorknipte, vertelde Rosalie aan Margreet: “Ik zag haar, ik zag haar echt. Alsof ik diep bij haar naar binnen kon kijken. En Gloria zag mij ook. Ik ben zo blij met haar!”

“Jij, lieve Rosalie, jij bent haar beste vriendin, nu al!”

“Ja…” antwoordde ze met een diepe zucht.

“Ga je haar nu verder schoon maken en afdrogen?” vroeg ze aan Huib.

“Dat lijkt me een goed idee. Voor nu is ze al schoon genoeg, dus we gaan haar alleen afdrogen en aankleden.” Hij stak, met een grote handdoek, zijn handen naar Gloria uit. “Kun je haar aangeven?” vroeg hij aan Margreet. Voorzichtig duwde ze zichzelf een beetje overeind, en legde haar glibberige dochtertje in het badlaken dat Huib haar voorheld. “Red jij het hier, terwijl ik haar hiernaast even in een paar handdoeken wikkel?”

Margreet lachte: “Je mag wel de tijd nemen om haar echt aan te kleden, ik voel me prima. Ik ga me een beetje douchen terwijl het water weg loopt. O nee, de nageboorte moet nog komen,” onderbrak ze zichzelf toen ze weer een wee voelde. Ze stak haar handen tussen haar benen en kon de placenta nog net opvangen. Terwijl ze Rosalie, die met grote, verbaasde ogen toekeek, uitlegde wat een placenta was, controleerde Margreet of ze er iets bijzonders aan zag. “Hij lijkt in orde,” mompelde ze en keek op naar Huib.

Huib wees Rosalie op een glazen schaal die hij een tijdje geleden al had klaar gezet, en vroeg haar of ze die even bij het bad wilde houden, zodat Margreet de moederkoek erin kon doen.

“Hahaha, de moederkoek? Dat is een placenta hoor!” lachte Rosalie.

Huib lachte met haar mee, terwijl hij uitlegde, dat moederkoek gewoon een andere naam voor de placenta was.

“Oh Gloria, je bent nu al een snoepertje! Al die tijd in je moeders buik heb je koekjes zitten knabbelen!” zei Rosalie tegen haar slapende vriendinnetje. Daarna liep ze snel met de schaal naar het bad, waar Margreet de placenta in de schaal liet glijden.

 “Zo, daar zorgen we later wel voor! Nou ga ik me echt douchen. Toe maar, Huib, kleed Gloria maar aan, ik red me hier echt wel!”

“Ik blijf wel bij je,” zei Rosalie tegen Margreet, “ik wil niet dat je gaat vallen of zo.”

“Ach meiske, ga gerust maar met Gloria mee, dat is veel leuker voor je. Met mij gaat het echt goed,” spoorde Margreet haar aan.

Terwijl Rosalie achter Huib aan huppelde, ging Margreet op haar knieën zitten. Ja, ze voelde zich echt goed, veel beter dan ze zich had voorgesteld, maar ze besloot wel voorzichtig te doen.

Even later ging ze in haar pyjama naar de slaapkamer, waar Huib Gloria net aangekleed in het midden op bed onder het dekbed had gelegd.

“Ze wacht op jou!” meldde Rosalie vrolijk. “Wat is ze lief he, ik vind haar zo lief!”

“Ongelofelijk lief, net als jij,” antwoordde Margreet. “Je hebt me echt heel fijn geholpen bij de geboorte van Gloria, dank je wel!”

Rosalie keek haar verbaasd aan: “Geholpen? Hoe dan?”

“Gewoon doordat je er bij was, doordat je naast me zat. Daar heb je me mee geholpen. Je was zo zorgzaam en zo blij toen je Gloria zag. Echt fijn!”

Huib ging naast Margreet op de rand van het bed zitten, kuste haar, kuste Gloria. Hij uitte zijn blijdschap en dankbaarheid, prees Margreet om haar kracht en rust tijdens de bevalling. “Ik ben zo blij, zo ongelofelijk blij, ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Blij met jou, met ons lieve meisje. Wat is ze mooi he?”

Huib zuchtte, terwijl hij Margreet even dicht tegen zich aan trok. “Lieverd, ik ben gewoon een beetje van slag. Zal ik Annerieke en Simon vast bellen? En Sjaak en Lisa? Of wil je liever nog even daarmee wachten?”

Margreet keek hem blij aan: “Bel hen maar, en misschien wil Rosalie daarna Patrick en Bea wel even bellen.”

Kort vertelde Huib aan Annerieke en daarna aan Lisa, dat alles goed was gegaan, en dat Gloria geboren was. Hij vroeg of ze al zin hadden om langs te komen, Margreet voelde zich goed genoeg voor bezoek!

Daarna vertelde Rosalie aan Bea wat ze meegemaakt had, en dat Gloria er nu al was. “Komen jullie zo op visite?” Even luisterde ze en keek vragend op naar Margreet. “Ja, Margreet vindt het goed, kom maar!”

Huib ging aan de slag in de badkamer, maakte alles schoon en droog. Wat hij met de placenta aan moest, wist hij niet. Hij zou het zo wel aan zijn moeder vragen. Toen hij het wasgoed beneden in de wasmachine gedaan had, hoorde hij de eerste visite al binnen komen. De landgoedbewoners kwamen tegelijk binnen, en vrijwel direct daarna kwamen Rosalie’s ouders. Ze feliciteerden Huib, deelden zijn blijdschap, en gingen achter hem aan naar boven. Het beeld dat ze daar zagen, zou altijd in hun herinnering blijven:

.

Midden op het bed zat Rosalie

met Gloria op schoot

heel stil

.

De beide meisjes keken elkaar aan

En iedereen zag het:

.

Ze zien elkaar!

Niet zomaar een beetje

Nee, diep, echt heel diep

.

.

.

=-=-=-=-=-=-=-=

.

.

.

Wordt vervolgd in deel 2:

.

“Nieuw leven”

Naar: Jouw reactie is goud waard!

Of naar de Inhoudsopgave

Of naar Boeken

Genoten van dit boek?
Deel het op jouw socials en volg ons op ònze socials