Ellen en Lisa gingen naar Johan toe toen hij naar beneden kwam.

“Zo, even van mijn troon af hoor. Wat ik kwijt wilde… Die verdachten, ik wil hen blijven volgen, voelen of ze verder groeien in hun besef, hoe ze zich ontwikkelen. Meestal is de gevangenis niet de beste plek om emotioneel te genezen en je visie te verbeteren, maar ik heb gehoord dat er de laatste tijd dingen aan het veranderen zijn. Bewakers en begeleiders over de hele wereld melden dat gevangen door emotionele pijn heen gaan, en daadwerkelijk ten goede veranderen. Dat hoop ik natuurlijk ook voor deze vijf mannen.

Daarnaast had ik het net al over de voorbeeldfunctie naar andere daders. Ik wil in de wereldwijde omgeving in de gaten houden, hoe het zich ontwikkelt. Ergens hoop ik dat daders zelf actie gaan ondernemen, en hun vrouwelijke slachtoffers op een helende manier gaan benaderen, of hen op z’n minst hun vrijheid terug geven. Op dit moment lijkt dat nog niet te gebeuren, maar ik hou het in de gaten.

Als blijkt dat de voorbeeldfunctie niet meer nodig zou zijn, en de verdachten zelf ook ten goede veranderen, dan zal ik jullie beide benaderen met de vraag of jullie het er mee eens zijn om hen eerder vrij te laten. Mochten jullie zelf reden ervaren om hen vrij te laten, laat het me dan gewoon weten, dan kijken we of we er werk van kunnen maken. Als dit gaat gebeuren, moeten we er volgens mij alle drie achter staan. Is dat voor jullie oké?”

Ellen en Lisa knikten, waarop Johan vervolgde:

“Dan gaan we nu de nieuwsgierigheid van de pers maar eens bevredigen,” zei hij met een knipoog. Marianne kwam hen tegemoet lopen: “Johan, het regent, ik heb de voorste zaal even voor de pers geopend.”

“Dank je wel, Marianne, dan gaan we daar heen,” antwoordde Johan.

Marianne draaide zich nog even naar Lisa: “Ben je tevreden over de uitspraak?”

“O ja, zeker weten!” straalde Lisa.

Zodra ze de voorste zaal in liepen, begonnen fotografen foto’s van hen te maken. Johan voelde dat de sfeer anders was dan anders. Hij was gewend dat ze als aasgieren op hun prooi af gingen, maar dit keer waren ze vrij rustig. Om beurten stelden ze hun vragen, die hij in alle rust en eenvoud beantwoordde.

Lisa volgde het ontspannen, vond het eigenlijk nog wel leuk ook om dit mee te maken. Ze verloor alle besef van het feit dat het ging om een vreselijke periode die zij had doorgemaakt. Pas toen een journalist zich tot haar wendde, kwam ze terug bij de werkelijkheid.
“Mevrouw, hoe hebt u de rechtszittingen en de uitspraak ervaren?”

Lisa keek even verward op, knipperde met haar ogen, maar antwoordde toen al vlot: “De rechtszaken waren, zonder uitzondering, heel bijzonder. Het heeft me geraakt hoe zowel Ellen als Johan met de verdachten omgegaan zijn. Maar het meest speciaal waren de reacties van de verdachten zelf. Hun berouw was zo oprecht. Daarom ben ik ook blij dat ze maar twee jaar cel gekregen hebben. Het heeft geen enkele zin om hen langer vast te houden. Ik hoop dat ze daarna hun weg in de maatschappij weer kunnen vinden, dat ze hun relaties en hun oude werk of anders nieuw werk kunnen oppakken. Het deed me goed om te zien, dat alle mensen die met hen mee gekomen waren, ook met hen mee gingen naar de kamers waar ze met hen konden spreken. Ik kan alleen maar hopen dat dat goed is voor alle partijen.”

“U krijgt nogal wat schadevergoeding. Weet u al wat u met al dat geld gaat doen?” vroeg een andere journalist.

Lisa glimlachte: “Ik heb over dit geld nog niet echt over nagedacht, maar ik weet zeker dat mijn man en ik het goed gaan besteden. We zullen ons hart daarin volgen.”

“Ik heb gehoord, dat uw ex u een behoorlijke erfenis heeft nagelaten. U schijnt behoorlijk rijk geworden te zijn,” opperde weer een ander.

Lisa keek haar bedachtzaam aan: “Zo zou je het kunnen noemen, maar zo ervaar ik het zelf niet. We leven heel gewoon, heel eenvoudig. En ja, onze rekening is goed gevuld, dat weten we, maar we zijn niet van plan dat voor onszelf te gebruiken. Ons eerste plan is om er een schuilplaats van te bouwen voor vrouwen die op dit moment nog in soortgelijke posities verkeren als ik achter de rug heb. Ons tweede plan heeft ook te maken met het helpen van bepaalde mensen, maar daar wil ik verder niet over uitweiden.”

“Ach kom, mevrouw,” probeerde de journalist nog even, “als u er open over vertelt, en wij schrijven er over, dan kunnen de juiste mensen u vinden.”

Lisa schudde glimlachend haar hoofd: “En dat is nou precies wat ik wil voorkomen. Het is mijn verlangen dat mijn man en ik de juiste mensen vinden, en niet andersom.”

“Ik denk dat we het hier bij moeten laten,” opperde Johan. “Ik dank u hartelijk voor uw komst en moeite en ik hoop dat u het mooiste artikel van uw loopbaan tot nu toe zult schrijven!"

.

Buiten de zaal keerde Johan zich naar Lisa en Ellen: “Dank je wel Lisa, je hebt me geweldig geholpen, en jij ook Ellen, fijn dat we dit zo samen mochten doen.

Ik heb even overleg gehad met Marieke. We hebben volgende week vakantie,  vakantie in jullie pension, Lisa! Misschien vinden Ellen en Alexander het ook wel een goed idee om in diezelfde week een kamer te reserveren. Ik zou het heerlijk vinden om samen een keer terug te kijken op de eerste rechtszaken die ik vol vanuit mijn ziel heb kunnen leiden. En jullie waren daar allemaal bij betrokken, dus… Ik weet niet of jullie dat leuk vinden?”

Lisa knikte enthousiast: “Ik zou het ontzettend leuk vinden om er nog eens over na te praten! Jij dan, Ellen?”

Ellen pakte haar agenda: “Volgende week?”

“Ja, de tweede week van de kerstvakantie,” antwoordde Johan.

“Alex en ik hebben deze en volgende week verder vrij. Het zou wel super gaaf zijn. Ik zal hem meteen even bellen, momentje.”

Terwijl Lisa en Johan elkaar samenzweerderig aankeken, draaide Ellen zich om en belde haar man. Ze legde het idee voor, luisterde even naar zijn reactie en sloot het gesprekje toen al af.

“Als er nog plek is in het pension, komen we.”

Lisa liet haar haar mobiel zien. Ze had de site van Bloemenhof al even opgezocht: “Er zijn nog kamers vrij, dus reserveer maar!”

Ellen lachte: “Geweldig!”

Ze zocht de website op en vulde het reserveringsformulier meteen in. Het duurde niet lang of ze kreeg van Huib, die verderop in de hal bij de familie stond, een sms: “Ik hoorde je aanmelding binnen komen, gezellig!”

“Het is geregeld, we zien elkaar volgende week!”

Naar hoofdstuk 220. Voorpaginanieuws

Of naar de Inhoudsopgave