Margreet zette haar tas met breiwerk in de wasruimte bij de kapstok, die zou ze straks wel weer oppikken. Neuriënd begon ze de was af te halen. Ze merkte niet, dat Huib al een poosje naar haar stond te kijken. Ze schrok toen hij van achteren zijn handen op haar schouders legde, en haar zachte kusjes in haar nek begon te geven. Er schoten trillingen door haar hele lichaam.
“Wat doe je?” vroeg ze verbijsterd met een hese fluisterstem, zich omkerend met haar ogen wijd open.
“Ik moest gewoon even… als je je haren in een zo’n leuke knot hebt, zitten er nog wat van die speelse krulletjes in je nek, die riepen me, ze wilden volgens mij gewoon even gekust worden,” zei hij schalks.
Margreets mond viel open… toen schaterde ze het uit. “Jij bent echt maf!”
“O ja? O ja? Wil je weten hoe een man als ik echt maf wordt?” Huibs stem klonk vurig. “Door een vrouw zoals jij in zijn buurt! Ik weet niet hoe het mogelijk is, je bent hier nog maar een dag of vier, vijf, maar ik verlang zo intens naar jou! Het voelt alsof je hier altijd al bent geweest en alsof je hier hoort, sterker nog… alsof je in mijn huis hoort. Hier om te werken, in mijn huis om te wonen en lief te hebben!”
Hij zag haar grote ogen en opengevallen mond. “O shit, ik had je dit nog helemaal niet moeten vertellen, ik overval je ermee. Vergeet het maar, Margreet, ik ben een kluns!”
Huib schudde zijn hoofd, wroette met zijn hand door zijn haren, terwijl hij een flinke stap achteruit deed. “Sorry… het spijt me echt, ik had dit niet moeten doen.”
Het had Margreet inderdaad overvallen, ze voelde zich overdonderd, maar wel op een blije manier. “Je bent inderdaad een kluns Huib, maar wel een heel lieve kluns!”
Ze deed een stap naar hem toe. “Ik begrijp het zelf ook niet, maar ik heb al een paar keer iets gevoeld van binnen, iets wat nieuw voor me is. Enne…” ze begon een beetje te haperen, last hebbend van haar nieuwe gevoelens, “ik kan jou niet uit mijn hoofd zetten, ik… ik heb van je gedroomd vannacht, dat we samen dansten, niet alleen zoals gisteravond, maar werkelijk zwierend. En ik was in die droom zo gelukkig! Toen ik wakker werd, voelde ik me nog steeds zo blij, maar… ik zal eerlijk zijn… ik heb mezelf ook uitgescholden. Je bent mijn werkgever, je behandelt mij als een zus en dat is het, punt uit! Dat dacht ik… maar mijn gedachten draaiden vandaag bijna alleen maar om jou jou jou! Ik vond het ongelofelijk lastig, ik verlangde naar jou, maar ik mocht het voor mijn gevoel niet laten merken, snap je wat ik bedoel?”
Huib stond haar aan te staren, eerst vol verbazing, tot er een lach op zijn gezicht kwam, een intens blijde lach. Hij deed weer een stap naar voren en sloeg zijn armen om haar heen. Margreet volgde zijn voorbeeld, sloeg haar armen om zijn middel. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder, alsof ze nooit anders had gedaan. Ze zuchtte diep en fluisterde: “Is dit echt, echt helemaal echt? Droom ik niet? Ik kan het gewoon niet geloven…”
Huib pakte haar hoofd met beide handen vast, zodat ze elkaar aankeken. Hij zag de tranen in haar ogen staan, tranen van blijdschap. Een glimlach van verwondering liet haar hele gezicht stralen.
“Echt helemaal echt, Margreet, ik verlang naar je, of ik dat nou wil of niet!”
Zijn gezicht kwam dichterbij.
“Zo echt,” fluisterde hij en legde vlinderlicht zijn lippen op de hare. Hij streelde haar lippen met zijn lippen en overdekte haar met zachte kusjes, op haar mond, op haar wang, over haar voorhoofd naar haar andere wang en uiteindelijk weer op haar mond. Margreet voelde haar hele lichaam reageren, zachte sidderingen gingen door haar heen en versterkten haar verlangen naar hem. Ze beantwoordde zijn laatste kussen, door net zo zacht terug te kussen.
“Ow meisje, je zet me in vuur en vlam,” kreunde Huib. “Hoe moet ik jou nog langer als een zusje behandelen? Hoe kan ik nog langer je grote broer zijn? Ik wil je mijn geliefde noemen, mijn vrouw… ik wil met je trouwen! Margreet? Het is te gek voor woorden, ik weet het, maar ik wil echt met je trouwen. Ik wil samen met jou verder leven. Zeg me alsjeblieft dat jij dat ook wilt!”
“Trouwen? Je vrouw worden?” Het leek wel of Margreet ineens weer met beide benen op de grond terecht kwam. Haar gedachten begonnen het van haar gevoelens te winnen en ze begon te protesteren: “Dat kan niet, we kennen elkaar amper. Stel je voor dat het niks wordt, dan zitten we met een echtscheiding! Ik kan dat niet Huib, ik durf dat niet. Een huwelijk is niets voor mij!”
“Wat wil je dan? Samenwonen?”
“Nee, dat ook niet! Het kan gewoon niet, ik kan het niet!”
Margreet rukte zich los: “Sorry Huib, ik ben er helemaal van in de war. Ik moet verder, de was afhalen, mijn werk doen…”
Huib zag de angst en onzekerheid in haar ogen en legde geruststellend zijn hand op haar schouder. “Ik ben te snel gegaan Margreet, het spijt me echt. Ik begrijp je wel, denk ik, maar mijn verlangen naar jou is zo echt, zo puur en zo sterk…Ik zal proberen het los te laten, niet echt los te laten, maar, verdraaid, hoe moet ik dat nou zeggen. Ik kan mijn verlangen niet in de vuilnisbak knikkeren, maar ik zal geduld hebben, ik zal op je wachten, totdat we het allebei zeker weten dat we niet zonder elkaar verder kunnen. Ik ga nog even verder met de veranda, we zien elkaar straks wel weer met het avondeten.”
Hij draaide zich om, liep slungelig, met zichzelf geen raad wetend terug naar de plek waar hij aan het werk was geweest.
Margreet keek hem na, met snel kloppend hart, verlangend… Haar gevoel en haar gedachten streden op dit moment om de eerste plaats. Haar verlangen naar Huib leek even te overheersen, maar haar gedachten, haar twijfels, haar onzekerheid gaven het nog niet op.
Geen van beiden wist, dat Anton en Joke alles gezien hadden. Ze hadden een wandeling gemaakt en waren nog even bij Sjaak in de tuin geweest. Toen ze terug gelopen waren naar het pension, waren ze stille getuigen…
Maak jouw eigen website met JouwWeb