De tijd vloog. Voordat ze het wisten was de week voorbij. Daniël en Fiona pakten hun koffers in. Het idee om er nog een week aan vast te plakken, hadden ze losgelaten. Ze wilden thuis aan de slag met het besluit dat ze genomen hadden: elkaar loslaten, scheiden.

Toen ze afscheid namen, waren alle medewerkers van het pension erbij aanwezig. Van de gasten waren ook Janny en Marcel erbij. Ze hadden de afgelopen week regelmatig contact met elkaar gehad en ook voor hen voelde het als afscheid nemen.

Fiona keek de kring rond, met tranen in haar ogen. “Bedankt allemaal, we hebben het hier goed gehad. Jullie zijn allemaal een heel goed voorbeeld voor ons geweest. We hebben het verschil gezien tussen jullie relaties en onze relatie. Jullie zijn zo aan elkaar verbonden, zo intens, zo intiem, dat jullie als stelletjes echt een eenheid vormen. Daniël en ik hebben het altijd goed met elkaar gehad, maar juist het meest belangrijke blijken we toch te missen.”

Ze keek Daniël aan, waarop hij het overnam: “Ja, zo ervaren we het allebei. En daarom hebben we besloten om elkaar toch los te laten. Het idee dat we verantwoordelijk zouden zijn voor elkaars geluk en daarom bij elkaar zouden moeten blijven, blijkt andersom te werken. We werken elkaar daarin eerder tegen, ook al willen we dat juist niet. We laten elkaar los, zodat we ieder apart verder kunnen groeien, van binnen genezen. De korte gesprekken met jullie hebben ons er ook bij geholpen, om te leren dwars door onze pijn heen te gaan. We hebben al een paar van die heftige momenten gehad. Dat was moeilijk, maar we hebben gemerkt dat we ons daarna elke keer weer wat vrijer voelden, alsof we meer ruimte hadden. Het luchtte op, ja werkelijk, het luchtte op! En daar willen we mee verder gaan. We willen absoluut als vrienden uit elkaar, er is geen enkele reden tot boosheid naar elkaar. Hooguit verdriet en teleurstelling. Maar zelfs die teleurstelling ervaar ik niet als een teleurstelling in Fiona, maar als een teleurstelling in onze relatie. Misschien is het meer een verlangen naar wat jullie hebben, die diepe connectie.”

Fiona knikte: “Absoluut, dat is het, dat verlangen. En ja, we gaan als vrienden uit elkaar,” zei ze, terwijl ze glimlachend naar Daniël opkeek. “Ons huis is altijd mijn plek geweest, mijn thuis. Ik heb me daar vanaf het begin op mijn plaats gevoeld. En Daniël wist dat, en hij heeft besloten dat ik daar kan blijven wonen. Hij gaat zelf op zoek naar een ander huis. En hoe we de rest verdelen, hoe we het financieel gaan doen, dat gaan we de komende week of weken uitzoeken. We hebben geen haast, we zien wel hoe het loopt.”

Fiona zuchtte diep: “Wees dus niet verdrietig om ons, we hebben hier de juiste beslissing kunnen nemen, en daar zijn we jullie dankbaar voor. We kunnen verder, al moeten we nog door wat moeilijke dingen heen. Dwars daar doorheen ervaar ik hoop, vooral hoop omdat ik meer mezelf zal worden, zoals ik van binnen ben. Emotionele genezing… het zal niet eenvoudig zijn, maar ik zal alles wat niet bij me hoort, al die overtollige ballast, kwijt raken. Ik herken me daarin in Lisa, in wie ze is, die krachtige vrouw, dat wordt al zichtbaar. Dat voel ik bij mezelf ook. Maar ik moet nog een hoop shit kwijt raken. Het gaat goed komen, met ons allemaal! Wat denk je Daniël, zullen we maar ’s gaan?”

Daniël lachte naar haar en trok haar even tegen zich aan. “Dat lijkt me een goed plan!” Ze namen afscheid en vertrokken, nagezwaaid door een groep dankbare mensen.

“Heftig voor Daniël en Fiona, maar wel goed, hoopvol. Het is waar wat Fiona zei: het gaat goed komen! Annerieke, volgens mij is in dit stel jullie doel weer bereikt: een stap verder op de weg van innerlijke genezing!”

Annerieke lachte naar Janny: “Precies, dat is ons hartsverlangen. Marcel en jij hebben ons daar afgelopen week bij geholpen. En ja, het doel is bereikt bij hen, prachtig!”

Naar hoofdstuk 186. Afscheid na vakantie met diepgang

Of naar de Inhoudsopgave