Margreet werd wakker met een lichte hoofdpijn. Ze gooide een plens koud water in haar gezicht. Ze werd er wel goed wakker van, maar de hoofdpijn bleef. Blijkbaar was het bier toch niet helemaal goed gevallen…

Ze kleedde zich aan, deed haar haren weer in een paardenstaart, makkelijk voor het werk, en wilde naar beneden gaan, maar bedacht zich. Ze haalde het elastiek weer uit haar haren, borstelde haar haren nog een keer goed en pakte toen boven haar oren twee plukjes haar die ze achter op haar hoofd met een klein elastiekje bij elkaar bond. Zo had ze haar haar los, zoals Huib het haar zo mooi vond staan (en zij zelf eigenlijk ook), en zou ze er waarschijnlijk bij haar werk toch niet echt last van hebben. Terwijl ze naar beneden liep, herinnerde ze zich dat Emma en Martin vandaag zouden vertrekken. Na hun vertrek zou ze hun bed verschonen en de kamer schoon maken. Morgen zouden hier nieuwe gasten komen, mensen die hier eerder waren geweest. Ze wist dat Annerieke er al naar uit keek, ze had de vorige keer een leuke klik met dit echtpaar gehad. Ze had verteld dat het een stel was met een flinke dosis humor, dat ze zoveel met elkaar gelachen hadden.

“Goeiemorgen Annerieke,” groette ze, terwijl ze de keuken in stapte, “ben je al weer wat lekkers aan het bakken?”

“Ha Margreet, ja natuurlijk, die frisse lucht hier maakt onze gasten hongerig, toch? Ik ben wentelteefjes aan het bakken, als extraatje, beetje als afscheid voor Emma en Martin.”

“Lief van je, ik zal Emma missen, ze is echt een lieverd.”

“Ja he, we boffen maar, we hebben over het algemeen geen klagen over onze gasten. Zelfs met mensen als Henk. Ik zal hem niet aanmoedigen tot contact, maar ik ervaar ook geen behoefte om hem te ontlopen. En Lisa is gewoon een aardige vrouw, alleen flink kapot. Ik heb de neiging om haar te bemoederen, maar dat past natuurlijk niet bij mijn functie hier.”

Margreet grinnikte: “Dat valt onder het kopje regels, waar Huib zo dol op is.”

“O ja,” lachte Annerieke, “daar is hij gek op! Niet dus… Ik hou er ook niet van, maar die regels zijn er wel. Ik probeer er een beetje tussendoor te zwemmen.”

“Als jij gewoon bent wie je bent, naar Lisa bedoel ik, dan is het goed, toch? En als je iets in je hart voelt opkomen voor iets meer, dan mag je dat toch zeker wel doen? Of niet?”

“Ja, ik denk het wel, hangt er vanaf wat ik op m’n hart krijg natuurlijk. En wat ik nu op mijn hart krijg, is de vraag of het met jou wel goed gaat. Het ziet er niet naar uit dat je je fit voelt.”

“Klopt ja, ik heb een beetje hoofdpijn. Niet ernstig hoor, maar wel vervelend. Ik denk van het biertje dat ik gisteravond gedronken heb bij Huib. Ik heb het te snel opgedronken, als limonade.”

“Hmmm,” humde Annerieke, “ik denk niet dat het daar van komt. Ik denk dat het eerder komt door al die dingen die je gisteren hebt ervaren. Volgens mij had je gisteren een beetje een emotionele rollercoaster. Hebben jullie het gezellig gehad gisteravond?”

“O ja, zeker weten! Huib heeft me een rondleiding door zijn huis gegeven. Het voelde meteen als een thuis, het is een geweldige plek… zo mooi en zo groot!”

“Ja he, dat lijkt niet zo als je er naar toe loopt, dan lijkt het vrij klein, maar het strekt zich naar achteren uit.”

Annerieke wist van de indrukken die Erik destijds had gekregen en ze wist zeker, dat hij Margreet op het oog had gehad. Zij was gekomen… En ze had met Huib een klik op zielsniveau. Dieper kon je niet krijgen! Maar ze wachtte zich er wel voor om Margreet verder te ondervragen. Ze verwachtte dat Margreet er zelf wel over zou beginnen zodra ze daar klaar voor was.

“Wat zit je haar trouwens leuk zo, praktisch en mooi! Ik hou van mijn eigen haar, maar ik kan er niet echt veel mee, al die krullen... Borstelen, en zo nu en dan laten knippen. Variatie zit er voor mij niet echt in.”

“En als je het lang zou laten groeien? Heb je dan een absurde bos?”

“Ja, echt niet leuk, dus ik laat het zo nu en dan maar knippen. Vroeger knipte Erik het, nu zal ik er binnenkort voor naar de kapper moeten gaan.”

“Hoe deed hij dat dan? Dat lijkt me best moeilijk.”

“Hij vond het simpel, hij nam met een borstel een pluk haar, trok die recht en knipte er dan een stuk af, meestal zo’n vijf centimeter, en dan liet hij het weer los. Zo ging hij mijn hele krullenbol langs en als hij dan alle kanten gehad had, borstelde hij alles nog een keer en keek of er nog krullen uit staken of zo, dan haalde hij daar nog wat van af. Doordat het zo krult, komt het niet zo nauw. Het springt toch weer door elkaar. En soms gebeurde het, dat ik de volgende dag mijn haren geborsteld had, en hij ineens zag dat er toch nog een stuk te lang was, dan knipte hij dat alsnog af. We waren daar heel makkelijk in. Wat is er? Je kijkt zo alsof je het voor je probeert te zien. Wil jij voor kapster spelen?”

Margreet knikte bedachtzaam. “Het lijkt moeilijk, maar zoals je het vertelt, klinkt het heel eenvoudig, dus als jij het aandurft, wil ik het wel proberen. Vanmiddag?”

“Echt? Vanmiddag? Hahaha, het ijzer smeden als het heet is! Voel je niet verplicht hoor, als je erop terug wilt komen, neem ik je niets kwalijk.”

“Ik vind het wel een leuke uitdaging, laten we het vanmiddag maar eens proberen!”

“Goed, ik zal voor die tijd mijn haren wassen, dan zijn ze lekker los, dat borstelt en knipt makkelijker, zei Erik altijd.”

“Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, dat dat scheelt. O, die wentelteefjes, wat ruiken ze lekker, mijn maag begint er van te knorren!”

Annerieke lachte. “Ik breng de laatste snel even naar hiernaast en dan is de rest voor ons. Wat is Huib trouwens laat…”

“Huib is er al,” bromde hij terwijl hij binnen kwam.

Terwijl Annerieke door de andere deur naar de eetkamer vertrok, liep Huib naar Margreet en kuste haar op haar wang. “En hoe is het met mijn dappere bierdrinkster?”

Margreet kuste hem terug: “Nog steeds dapper, ik ga vanmiddag Annerieke’s haren knippen! Maar ik heb wel een beetje hoofdpijn. Ik dacht van het bier, een beetje een kater-kitten of zo, maar volgens Annerieke komt het meer door de emotionele rollercoaster van gisteren.”

Huib plofte naast haar neer op een stoel en knikte: “Ik denk dat ze gelijk heeft. Waar heb je die hoofdpijn?”

Margreet wees het aan: “Eigenlijk de hele bovenkant van mijn hoofd, maar vooral mijn voorhoofd.”

Huib legde zijn hand bovenop haar hoofd, en daarna op haar voorhoofd, eventjes maar, en vroeg haar toen hoe het nu was.

Margreet keek hem met grote ogen aan: “Bijna over, hoe deed je dat?”

Hij antwoordde niet, maar legde nog een keer zijn hand op haar hoofd en op haar voorhoofd. “En nu?”

Margreet bewoog de spieren van haar voorhoofd, rolde met haar ogen. “Even testen, want ik kan het eigenlijk niet geloven, het is helemaal weg! Hoe deed je dat? Hoe kan dat?”

“Het heeft ook iets te maken met de kracht in onze ziel, maar ik weet niet precies hoe het werkt, ik weet alleen dat Erik het altijd bij mij deed en dat mijn pijn vrijwel altijd weg ging. Als kind hoopte ik ook dat mijn geschaafde knieën weer helemaal beter zouden worden als hij er zijn handen op legde, maar dat gebeurde niet. De pijn ging er wel grotendeels uit weg, maar de huid veranderde alleen op de manier die we gewend zijn, dus dat duurde een paar dagen. Ik zou het prachtig vinden als de aanraking van mijn hand ook op die manier genezing zou geven.”

Terwijl hij sprak, was Annerieke binnen gekomen.

“Goeiemorgen Huib! Ik zou zeggen, droom er maar lekker over verder. Niets verbaast mij meer, dus het zou mij ook niet verbazen als dát nog een keer zou gebeuren.”

“Ha mams, ik zou het echt graag willen. Maar het liefst wil ik mensen helpen om emotioneel te genezen. Stel je voor dat mensen hier komen, en genezen terug gaan!”

“Dat zou super zijn Huib,” reageerde Margreet, “maar ik denk niet dat het mogelijk is. Emotioneel verwond raken, daar gaan jaren overheen, dat geneest vast niet in een vakantieweek. Maar we kunnen hen wel een stukje erin helpen, denk ik.”

“Klopt,” zei Huib, “dat doen we al, maar ik verlang naar meer! Ik verafschuw het dat mensen zo kapot zijn van binnen, ik ben boos op wat hen is aangedaan. Verdorie, ik wil er gewoon wat aan kunnen doen! En behalve wat er vanzelf al vanuit onze ziel gebeurt, wil ik ook met mijn woorden en met mijn handen, met wat ik doe, genezing brengen. Ik weet alleen niet hoe!”

Met zijn vuist bonkte hij in frustratie op de tafel. Annerieke glimlachte, met de tranen in haar ogen. “Jij bent echt net Erik! Hij had dit precies hetzelfde, hij wilde ook meer. En hij deed al zoveel…”

Ze begonnen te eten, met hun hoofden vol gedachten, vol verlangen naar een betere wereld.

Naar hoofdstuk 46. Emma helpt Margreet in haar keuze

Of naar de Inhoudsopgave