Bianca sliep heerlijk, sliep diep, zonder dromen, was gewoon alleen maar ver weg. Karel daarentegen had last gehad van gedachten rond datgene wat Bianca ’s avonds verteld had. Hij merkte dat hij worstelde met woede, woede naar haar ouders die haar dit aangedaan hadden. Hij besefte, puur verstandelijk, dat die mensen domweg uit verwonding gereageerd hadden, maar het nam zijn woede niet weg. Ze hadden zijn meisje kapot gemaakt, verwoest. Ja, verwoest, het klonk wel erg overdreven, maar toch voelde het voor hem zo, omdat hij zag en voelde dat ze absoluut niet in staat was zichzelf te zijn. Hoe lief ze ook voor Julian was, hij voelde daarin een kunstmatigheid. Hij had dat vanaf het begin gevoeld, er over getwijfeld, of zijn gevoel wel klopte, maar begreep nu dat het inderdaad was zoals hij had ervaren. Ze leefde als een geprogrammeerd robotje, lief en aardig en vriendelijk, heel oppassend en voorzichtig.

Een snik welde op in zijn keel. Het liefst zou hij haar nu tegen zich aantrekken, en haar stukje voor stukje genezen. Kon dat maar…

Er kwamen gedachten van twijfel voorbij, of hij wel de moed zou kunnen opbrengen om maand na maand door te gaan, om er voor haar te zijn, haar te ondersteunen, te bemoedigen, haar te bekrachtigen vanuit het binnenste van zijn ziel. Hij voelde de diepe gloed van zijn ziel oplaaien, als een krachtig vuur, en wist dat hij het van daaruit zou kunnen, en het ook zijn verlangen zou blijven om het te doen. Het zou geen handelen uit plichtsbesef worden. Hun zielsconnectie en zijn zielskracht, die combinatie zou sterk genoeg zijn om hem voort te drijven het goede voor haar te zoeken.

Na een paar uren zakte hij toch weg, in een onrustige slaap, waardoor hij de volgende morgen verward en allesbehalve uitgerust wakker werd. Hij zag dat Bianca nog steeds diep in slaap was, en besloot alvast te gaan douchen. Hij had nauwelijks de deur van hun slaapkamer dicht gedaan, of hij hoorde Julian zachtjes praten. Er verscheen een glimlach op zijn vermoeide gezicht… Julian… zijn bonus-cadeau! Hij ging de kamer van het kereltje binnen. De begroeting was hartelijk, blij, van beide kanten.

“Julian, ik ga douchen. Wil jij ook douchen? Zullen we samen douchen?”

“Ja! Kade Juja does!”

Hij strekte zijn armen naar Karel uit en liet zich uit het ledikant tillen. Karel greep een schone luier en een romper voor Julian en gebaarde met een vinger voor zijn mond: “Zachtjes doen, Bianca slaapt nog, Maurice en Jacqueline slapen nog. We gaan zachtjes lopen naar de badkamer.”

Karel deed de deur van de kamer open en liep overdreven sluipend door de gang. Julian, die hij aan de hand hield, deed hem na. In de badkamer legde hij een handdoek klaar, kleedde hen beiden uit, en nam Julian op zijn arm om samen in het bad te stappen. Hij zette Julian neer op het antislip matje, pakte de douchekop en deed de kraan open. Hij wachtte totdat het water op temperatuur was, en richtte de douchekop toen pas op Julian. Hij deed zijn ogen dicht en zei: “Lekke tate, lekke wam.”

“Ja, lekker warm water he? Nou gaat de douche Karel even nat maken.”

Met een washand en de douchegel van Bianca zeepte hij hen beiden in.

“Banka does,” zei Julian, terwijl hij naar de fles met douchegel wees.

“Ja, klopt, dat is de douchegel van Bianca.”

“Huik lekke,” zei Julian, terwijl hij deed alsof hij de geur opsnoof.

“Ruikt heerlijk, dat vind ik ook! Nou ruiken we allebei naar Bianca!”

Karel pakte de douchekop weer en begon Julian af te spoelen. En terwijl hij even later zichzelf afspoelde, bekeek Julian hem van top tot teen.

Hij tikte met zijn vinger tegen zijn penis: “Is da?”

Karel glimlachte en wees naar Julian: “Dat heb jij ook, wat is dat dan?”

“Passe? Kade passe, Juja passe…”

Vertwijfeld keek hij van de ene naar de andere, wees nog een keer en zei: “Kade gote, Juja keine!” Hij leek tevreden met die constatering, dus Karel liet het maar zo.

Hij ging nog een keer met de warme douche over hen beide heen, deed de kraan uit en hing de douchekop op. Hij tilde Julian op en stapte samen met hem naast het bad op een handdoek, terwijl hij hem met een andere handdoek begon af te drogen.

“Banka!” juichte Julian, toen hij haar binnen zag komen.

“Oh sorry, ik wist niet dat jullie allebei…”

Karel keek glimlachend om. “Geeft niet hoor, Julian heeft me al ontdekt en met zichzelf vergeleken. Het lijkt dat ik goedgekeurd ben.”

Bianca keek hem aan, maar durfde het nog niet aan om hem van top tot teen te bekijken. Ze liep naar hem toe en gaf hem een kus.

“Kade nat!” lachte Julian.

“Ja, echt wel, Karel is nog nat, maar jij bent al droog. Zal ik jou even een luier om doen, dan Karel zich ook afdrogen.”

Julian knikte en wees naar Karel: “Kade ook passe, Kade gote, Juja keine.”

Bianca schoot in de lach: “Jouw plasser wordt ook groter, als jij groeit, groeit je plasser ook.”

Ze merkte dat ze flink bloosde, van huis uit niet gewend om er zo open over te praten. Karel sloeg het tafereeltje gade, terwijl hij zich afdroogde. Hij besloot direct zijn onderbroek aan te doen en haar niet verder in verlegenheid te brengen.

“En meneer Julian, moet je nog even bij Bianca drinken?”

“Ja! Banka kom!”
“Ga maar vast met Karel mee, ik moet nog even plassen.”

“Banka ook passe? Ook gote passe?”

“Nee, Bianca heeft een kleine plasser. Bianca heeft een meisjesplasser, Julian een jongensplasser. Bij een meisje zijn ze heel klein.”

“Juja kijken?”

“Nee, hij is zo klein, daar kun je niet naar kijken. Ga maar met Karel mee.”

.

Toen ze even later op bed Julian de borst gaf, vertrouwde Karel haar toe, dat Julian het niet goed vond, dat een meisjesplasser zo klein was dat je er niet eens naar kon kijken. “Hij vond het ‘meen’, betekent dat ‘gemeen’?”

Bianca grinnikte en trok haar schouders op. Voordat ze kon reageren, stopte Julian met drinken en zei: “Ja, meen!” en dronk weer verder.

Bianca schaterde. “Wat een geweldige jongen ben je toch!”

Ze keek naar Karel. “Heb jij wel goed geslapen?”

“Nee, maar een paar uurtjes en dan ook nog eens onrustig. Ik moest ergens doorheen, heel vervelend, maar het was goed.”

“Wat dan?” vroeg Bianca, bang vermoedend dat het met haar verhaal van de vorige avond te maken had.

“Woede, een intense woede om wat volwassenen hun kinderen aandoen. En ja, jouw verhaal was de aanleiding, het ging eerst alleen om jou, maar uiteindelijk om dit onrecht waar zoveel kinderen onder lijden, waardoor ze geprogrammeerde robotten worden, niet in staat zijn om vanuit hun binnenste te leven.”

“Zie je mij ook als een geprogrammeerde robot?” vroeg ze verbijsterd.

Karel glimlachte: “Nee, voor mij ben jij Bianca, de liefste vrouw die ooit op mijn pad verschenen is, en aan wie niemand na gisteren zal kunnen tippen. Maar ik zie wel dat je gedrag geprogrammeerd is. Je doet enorm goed je best, voor Julian, voor je omgeving, alles… Het is dubbel allemaal, zowel voor jou als voor mij. Ik zie hoe je alles voor Julian over hebt, maar ik zie ook veel aangeleerd gedrag. Herken je dat bij jezelf?”

Bianca dacht diep na, probeerde haar gedrag te analyseren. “Ik voel het vaag, ja, maar ik zou niet weten hoe ik het anders moet doen.”

“Daar sla je nou de spijker op z’n kop. Dat kun je ook niet weten, omdat je dat voorbeeld niet gehad hebt. En hoe je het anders moet doen? Je moet niets, Bianca, maak je er maar niet ongerust over, het gaat vanzelf verdwijnen. Je zult de veranderingen op een dag ineens opmerken, als je terugdenkt aan onze eerste dagen. Als je terugdenkt, en het verschil voelt, dan zal je nauwelijks kunnen bevatten hoe je zo ongemerkt kon veranderen. Het enige wat je dan in die maanden meegemaakt hebt, naast het gewone leven, zijn moeilijke momenten van pijn en frustratie, van woede en verdriet, momenten dat je door de shit heen gaat. Maar op die momenten merk je nog niet, dat je daardoor verandert, dat je meer en meer jezelf wordt. Dat zie je later pas, als de mini-veranderingen samen grotere veranderingen gaan vormen. Dan ga je de verschillen zien en voelen. We gaan er samen doorheen, lieverd, het komt goed! Julian moet de andere borst nog, toch? Zal ik vast ontbijt maken, of wil je liever dat ik bij je blijf?”

“Wil je nog blijven? Ik heb het gevoel dat ik dat nodig heb, soort steun in de rug.”

“Goed dat je dat aangeeft, ik blijf bij je.”

Karel legde zijn hoofd op haar schouder, en keek afwisselend vertederd naar Julian en verliefd naar Bianca, zuchtte diep en fluisterde: “Wat een rijkdom… daar kan alle geld van de wereld niet tegenop!”

.

Tijdens het ontbijt legde Maurice even zijn hand op Bianca’s arm. “Ik wil nog even wat kwijt tegen jou. Ik vind het top dat je je niet verontschuldigd hebt over je uitbarsting van gisteravond. Die uitbarsting was hard nodig, en je hebt het precies bij de juiste mensen gedaan. Jacqueline en ik, en Karel ook, kunnen prima aanvoelen wat je is overkomen, en wat het met je gedaan heeft. We beseffen dat je nog een flinke weg te gaan hebt, maar weten ook zeker dat je bij het eindpunt zult komen, je doel, voluit leven. Het gaat goed komen met jou, helemaal goed! Daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken.”

“Nee! Mauwies, nee vuuj, au!” mengde Julian zich in het gesprek.

“Ja, daar heb je gelijk in, Julian, oké, ik zal mijn hand niet echt in het vuur steken, goed?”

Julian knikte en smikkelde verder van zijn broodje.

.

Het was bijna tien uur. Karel belde aan bij Katja en Maureen. Samen wachtten ze tot Katja de deur opendeed en verrast het groepje langs keek.

“Wat leuk, dat jullie samen gekomen zijn! Kom binnen!”

Binnen stelden Karels ouders zich aan Katja en Maureen voor.

“Karel heeft niets te veel gezegd, wat een prachtig huis!” zei Maurice.

“Ja, gaaf he,” reageerde Karel, “ik wilde graag mee om te kijken hoe het geworden was. Vinden jullie dat niet vervelend?”

“Nee, helemaal niet. En jij Bianca, Julian, wat leuk om jullie weer eens te zien. Hoe gaat het met jullie?”

“Best goed! Julian begint sinds een paar dagen enorm veel te kletsen. En Karel en ik hebben afgelopen week ontdekt dat we soulmates zijn,” voegde ze eraan toe.

“Wat mooi! Zullen wij dan ook ons nieuws maar vertellen, Katja?” vroeg Maureen, en omdat Katja stralend knikte: “Wij zijn ook soulmates. We hebben daar geen moment aan gedacht toen we dit huis kochten, maar we zijn allebei door de nodige stukken proces heen gegaan en… toen kwam de klik ineens om de hoek. Het was even wennen, we hadden allebei niet verwacht dat we zo’n intense connectie met een vrouw zouden hebben, maar het is goed.”

“O ja, zeker weten!” reageerde Katja, “we hebben aardig wat moeten overwinnen in onszelf. En in onze familie werd het niet echt geaccepteerd, dus die laten we maar even met rust. Vrienden hadden we allebei niet echt, maar we hebben het wel met Ilse en Ineke gedeeld, en die waren ronduit blij voor ons.”

“Mijn ouders weten het nog niet,” zei Bianca, “en ik durf de confrontatie eigenlijk ook nog niet aan. Ik ben zo blij met Karel, maar ik vertrouw mijn prille geluk nog niet aan mijn ouders toe. Gelukkig zijn Karels ouders totaal anders dan mijn ouders. Voor hen hoor ik er helemaal bij!” glimlachte Bianca.

“En Julian ook, ze zijn samen een enorme aanwinst voor onze familie!” vulde Jacqueline aan.

“Dat is super! Hebben jullie zin in een kop koffie? Of willen jullie een rondleiding? Karel wil vast wel een rondleiding…” grijnsde Katja.

Karel keek haar met een schuin hoofd aan: “Jij bent echt veranderd, je was zo volgzaam, maar je bent pittiger geworden.”

“Klopt Karel, ik heb hier nu niets meer te zeggen…” plaagde Maureen.

“Hahaha dat zal wel meevallen!” lachte Karel.

“Dat heb je goed,” grinnikte Maureen, “we zijn meer naar elkaar toe gegroeid. Katja kan zich nu beter uiten, en ik kan beter luisteren. Mooie resultaten van heftige stukken proces.”

Bianca keek naar Karel, die naar haar knipoogde.

Ze kozen op Maureens voorstel voor eerst een rondleiding en dan een kop koffie. Ze begonnen boven, stonden versteld van de metamorfose van de ene slaapkamer die nu hun gezamenlijke slaapkamer was. En eigenlijk hadden ze er niet eens zoveel aan veranderd, alleen een bed gekocht dat bij de stijl van de wastafel en het kastje paste. De kamer ernaast was nu een soort ongebruikte logeerkamer. De kamers beneden hadden ze gelaten zoals ze voor hun soulmate-ontdekking hadden ingericht. Ze hadden allebei de rust nodig om hun werk te doen, en vonden het daarom prettig dat ze daarbij niet op elkaars lip zaten.

“Misschien is het gewoon nog iets waaraan we moeten wennen,” dacht Maureen, “ik kan me ergens wel voorstellen dat we, als we weer verder in onze processen zijn, we misschien wel graag naast elkaar gaan werken. We zien wel!”

De gasten bewonderden de manier waarop ze hun tentoonstellingskasten hadden ingericht met mooie stoffen waarop hun kunstwerken prachtig tot uiting kwamen. In Katja’s werkkamer werd Karel geraakt door een vrij nieuw werk, de Stralende Vrouw. Net als al haar kunstwerken had ze ook voor dit beeld stukjes glas aan elkaar gesmolten. Samen gaven ze een vorm aan een vrouw die zich uitstrekte. Ondanks dat ze geen overduidelijk gezicht had, zag ze er stralend uit. Karel besloot het kunstwerk te kopen, mailde kort naar Ilse en kreeg al snel een factuur toegestuurd, die hij meteen betaalde. Hij kreeg vervolgens het emailadres van Katja, zodat hij haar een kort berichtje kon sturen, met de vraag of ze het stiekem voor hem kon inpakken en het in de kofferbak van zijn auto kon zetten. Hij zag dat ze het berichtje las en naar hem keek. Ze typte terug: ‘Doe ik! Verrassing voor Bianca?’

‘Yep!’

Katja reageerde met een duimpje.

Bianca zag wel dat Karel met zijn mobiel bezig was, maar vroeg er niet naar. En dat Katja opstond, tegen Maureen zei dat ze even een kunstwerk moest inpakken omdat het zo opgehaald zou worden, daar trok ze geen enkele conclusie uit. Karel kon erop rekenen dat het echt een verrassing zou worden.

Even later liep Katja langs Karel heen, en vroeg fluisterend of de auto open was. Hij knikte. Katja liep door, met een doosje onder haar arm. Ze ging naar buiten en kwam even later zonder doosje terug.

Maureen vertelde aan hun gasten over de herontdekking van wat ze altijd zo leuk had gevonden en hoe ze als eerste de bruidsjurk van kaarsvet had gemaakt. Ze had hem op de eettafel klaargezet, en ze hadden hem al bewonderd. Ze eindigde haar verhaal met: “En zo is het begonnen en ik ben er mee doorgegaan, omdat het zo heerlijk van binnenuit opborrelde. Bij Katja is het op een soortgelijke manier gegaan. Wil jij daar nog over vertellen, Katja?”
“Nou, er valt niet veel over te vertellen, behalve dat het de ontdekking van m’n leven was, en laatst natuurlijk de tweede ontdekking van m’n leven dat wij soulmates bleken te zijn.”

“Gekke vraag misschien,” begon Bianca, “en als je er liever geen antwoord op geeft, is het helemaal goed hoor. Maar ik vroeg me ineens af, of jullie ook kinderen willen…”

“Best een goeie vraag, wel heel persoonlijk, maar niet op een vervelende manier,” glimlachte Katja naar Bianca. “We hebben onze verlangens besproken, kwamen tot de conclusie dat we kinderen wel leuk vinden, maar dat we het er niet voor over hebben om allerlei trajecten in te gaan. We hebben besloten dat we ons op ons werk en op elkaar richten, en misschien zo nu en dan op andermans kinderen passen. Niet als een vast baantje erbij, maar als het een keer uitkomt. Dus als je een keer in nood zit, bel dan maar.”

Ondertussen pakte Maureen de bruidsjurk veilig in. Sinds kort hadden ze er standaard doosjes voor van een paar verschillende maten, en vloeipapier om hun werk te beschermen. Het was even een uitgave geweest, maar het werkte prettig.

Julian was al die tijd stil geweest. Hij nam alles in zich op, keek naar de beide vrouwen, leek hun gesprekken te volgen, maar reageerde nergens op. Pas toen ze opstonden om naar huis te gaan, dribbelde hij naar Katja toe.

“Kus?” vroeg hij.

Katja tilde hem op en hield hem haar wang voor. Daarna steunde ze hem zodat hij naar Maureen kon leunen om haar ook een kus te geven.

“Je bent een lieve jongen,” zei Katja, terwijl ze hem een kus op zijn voorhoofd gaf.

Katja en Maureen liepen mee naar de auto. Katja zette Julian in zijn stoeltje en omhelsde Bianca. “Veel geluk met je mannen, ik ben blij voor jullie!”

De kunstenaressen zwaaiden de auto’s na tot ze uit het zicht verdwenen waren.

“Wat was dat nou, met dat kunstwerk dat je inpakte? Wie kwam dat ophalen?” vroeg Maureen, benieuwd wat ze verkocht had.

Katja grinnikte: “Niemand, Karel heeft de ‘Stralende Vrouw’ gekocht, verrassing voor Bianca. Ik heb het ingepakt en de doos in de achterbak van zijn auto gezet.”

Maureen grijnsde: “Die Bianca… ze boft met Karel. Het voelt goed met die twee. Karel komt heel open en nauwelijks verwond over, terwijl Bianca nog voelt als een gebroken vrouw. Maar ze zijn echt soulmates, en als ik terugdenk aan die keer in Karels kantoor… volgens mij gaat hij er alles aan doen om haar te helpen genezen. Hij is een bijzondere man…”

.

Bianca haalde Julian uit zijn autostoeltje. Karel pakte de luiertas, liep door naar de achterbak en haalde het doosje dat Katja erin verstopt had, eruit. Hij zag dat Bianca nog niets in de gaten had, dat ze bezig was met Julian. Hij liep alvast naar de voordeur, haalde die van ’t slot en ging zijn ouders voor naar binnen. Hij hoorde, dat Bianca en Julian pratend achter hen aan kwamen.

Met een “Momentje!” tegen zijn ouders, glipte hij naar de hobbykamer, opende de doos en zette het beeldje voorzichtig op zijn bureau. Hij liep terug naar de woonkamer en vroeg aan zijn ouders of zij heel even met Julian daar wilden blijven.

Hij legde zijn hand op Bianca’s schouder en vroeg haar mee te komen naar de kamer ernaast. “Ik wil je even wat laten zien,” legde hij uit. Hij liet haar voorgaan de hobbykamer in, sloot de deur achter hen en leidde haar naar zijn bureau.

“Deze zag ik bij Katja, en ik wist dat jij dat was. Katja had het ‘Stralende Vrouw’ genoemd, ondanks dat ze uit scherven is opgebouwd. En zo ben jij ook. Ik kan me zo voorstellen dat je vooral de scherven voelt, en die zie ik ook. Maar daar doorheen zie ik een stralende vrouw. Ik kon haar daar niet laten staan, heb even met Ilse overlegd en betaald, en vervolgens gemaild naar Katja. Ze heeft me geholpen door het beeldje in te pakken en stiekem in de achterbak van de auto te zetten.”

Toen pas keek Karel haar aan, zag dat er tranen over haar gezicht stroomden, dwars over de hoeken van haar glimlachende mond heen. Het was zo bijzonder om te zien. Haar glimlach was niet alleen een boogje van haar lippen, haar glimlach bereikte haar ogen en liet haar gezicht stralen.

“Wow,” fluisterde hij. “Ik zie het nu aan je gezicht. Je straalt, en je huilt. De combinatie is zo reëel…”

Bianca keek hem aan, sloeg haar armen om hem heen. “Dank je wel, lieverd, zoals ik me voel en zoals jij me ziet, in dit ene beeldje… dat is zo bemoedigend! En daarnaast vind ik het gewoon geweldig mooi!”

“Zullen we haar zolang in de woonkamer in de kast zetten?”

“Dat lijkt me een goed idee, ja. En als ik nog genoeg van die fluweelachtige stof over houd, zullen we die dan als ondergrond en achtergrond gebruiken? Zoals Katja en Maureen hun beeldjes tentoonstellen?”

“Ik denk dat dat heel mooi zal staan, dat paarse fluweel. Dat glaswerk komt op donkere en felle kleuren prachtig uit!”

Karel streelde de tranen van haar gezicht, ging met de toppen van zijn wijsvingers onder haar ogen langs en kuste haar op haar ogen.

“Dat waren toverkussen, zodat je er nu alleen nog stralend uitziet!”

Bianca schoot in de lach.

“Zie je wel, net wat ik zei!” lachte Karel.

Hij gaf haar nog een zachte kus op haar mond en pakte toen het beeldje voorzichtig op. Zodra ze in de woonkamer kwamen, trok het beeldje de aandacht.

“Ooooh isse moo! Katta gas!”

Bianca keek hem lachend aan. “Dat heb je goed gezien, Julian, Katja maakt mooie beeldjes van glas. Wat kan ze dat goed he?”

“Jaaaa,” verzuchtte hij, terwijl hij naar het beeldje keek alsof hij elk detail in zich op wilde nemen.

Bianca zag, dat Jacqueline tranen in haar ogen had, terwijl ze heen en weer keek van Karel naar de ‘Stralende Vrouw’.

“Ik zag jou ernaar kijken, bij die kast van Katja, en ik wist dat dit beeld je geraakt had. En daarna gebeurde er wat dingen, jij zat steeds op je mobiel, wat ik niet van je gewend ben, en ineens ging Katja een beeldje inpakken wat opgehaald zou worden. En toen vermoedde ik al dat er iets anders aan de hand was. Had jij het ook door, Bianca?”

“Nee, ik zag wel dat hij op zijn mobiel bezig was, maar dacht daar eigenlijk niets over. Zo goed ken ik Karel nog niet, dat ik niet wist dat hij dat eigenlijk niet zo doet. En ja, ik zag Katja wel met dat doosje voorbij lopen, maar dat leek ook niet vreemd, dat zou opgehaald worden. Dus het was net een complete verrassing, een prachtige verrassing. Dit beeldje laat zien hoe gebroken ik ben, maar Karel ziet daar dwars doorheen, ziet mij als een stralende vrouw. Zoiets zei je toch?” vroeg ze aan Karel.

“Klopt helemaal, je bent een stralende vrouw, en dat is zelfs door de scherven heen al zichtbaar. En hoe verder je komt in je genezing, hoe meer de scherven herinneringen worden, en we alleen nog maar het stralende in jou gaan ervaren.”

Maurice snoot luidruchtig zijn neus. “Wat een weekend…” mompelde hij.

“Een weekend met een dikke gouden rand!” zei hij even later met een blij gezicht tegen Karel.

“Dat is het zeker, en ik ben zo blij dat we dit met z’n vijven mogen meemaken. Het voelt zo goed. Het gaat om Bianca, Julian en mij, maar jullie voelen als een vloeibaar schild om ons heen, zoiets… Grote grutten, wat een beeld!”

“Gote gutte!” riep Julian hem na. “Eten!”

Ze schoten samen met Julian in de lach.

“Ja, eten! Boterhammen?” vroeg Karel.

“Jaaaaaaaaa bote kaas!” juichte Julian.

“Weet je wat, Julian, we gaan alles op tafel zetten, op de tuintafel, en dan gaan we daar onze broodjes smeren.”

Julian liep achter Karel aan, afwachtend wat hij mee zou mogen nemen naar de tuin. Karel pakte vijf borden, en Julian strekte zijn handen al uit om ze over te nemen. Bianca hield haar adem in, wat zou Karel doen? Tot haar verbazing gaf hij Julian een bord en liep samen met hem naar de tuin.

“Laat hem maar, hij houdt hem met arendsogen in de gaten,” fluisterde Jacqueline.

Bianca knikte: “Het verbaast me elke keer weer, wat hij doet om Julian te beschermen, maar ook om hem in zijn leven op te nemen, om samen te leven. Vanmorgen… ik sliep nog, Karel wilde gaan douchen, hoorde dat Julian wakker was, en is samen met hem in bad gestapt om samen te douchen. Zo leuk, ze hebben mijn douchegel gebruikt. ‘Huike Banka,’ zei Julian, toen ik aan zijn haren rook.”

Terwijl Jacqueline en Bianca met bestek, en broodbeleg naar buiten liepen, vroeg Jacqueline: “En hoe reageerde Julian dan op Karel, onder de douche, naakt?”

Bianca grinnikte: “Hij tikte met zijn vinger tegen zijn penis en vroeg wat dat was. Karel wees hem op zijn eigen exemplaar. En toen trok Julian nuchter de conclusie dat Karel een grote en hij een kleine had. Het enige waar hij moeite mee had, was dat ik een meisjesplasser heb, die zo klein is dat je hem niet kunt zien. Ik zag het niet zo zitten om wijdbeens voor hem te gaan liggen. Goeie genade, zo open heb ik nog nooit over die dingen gesproken, dat kon bij ons thuis echt niet. Daar werd gewoon niet over gepraat. Ik vond het vanmorgen al even lastig, maar ik merkte ook dat het direct goed voelde.”

“En dat je er nu zo open met mij over praat… je kent me nog geen etmaal! Dat is een teken dat je op dat vlak al wat doorbroken hebt. Mooi toch?”

.

Die avond, Julian was al naar bed, vroeg Maurice aan Bianca of ze wat wilde vertellen over Bloemenhof.

“Tja, waar zal ik beginnen? Het is een mooi landgoed, Bloemenhof. Het pension staat vooraan, en verderop staan de huizen van de drie stelletjes die allemaal bij het pension betrokken zijn.”

Bianca maakte een schetsje van het landgoed, en zette de namen van de bewoners bij de huizen. Ze vertelde over ieders taken en betrokkenheid.

“En wat ik nog niet getekend heb, is de Schuilplaats. Weet je hoe het allemaal voelt? Alsof het pension een soort basis is van allerlei projecten er omheen, alsof het pension de basiskracht is, de ziel van het andere.”

“Er gaat dus veel van uit, veel zielskracht,” vatte Maurice samen.

“Ja, dat is het, en het voelt bijna alsof ze van daaruit mensen aansturen, wat niet letterlijk zo gebeurt, maar het voelt een beetje zo. Weet je, ik wil het je allemaal gerust vertellen, maar eigenlijk zouden jullie volgende week zelf contacten met de bewoners moeten leggen, de bewoners van die drie huizen. Neem dit schetsje maar mee, dan weet je de namen alvast.”

“Maar je had het over allerlei projecten, kun je daar heel kort iets over vertellen?” vroeg Maurice door.

Bianca nam het schetsje er weer even bij en schreef op de achterkant.

“Het begon met de rechtszaken. Daar was zoveel zielskracht, dat er wonderlijke dingen gebeurden, vraag Lisa maar. Daar is een soort project uit voortgekomen, rechtsspreken vanuit je innerlijk voor vrouwen die misbruikt zijn. Dat gaat wereldwijd! Het tweede is de Schuilplaats, een project op het landgoed voor misbruikte vrouwen, tijdelijke woonruimte. Het derde is een ontdekkingscentrum ‘Ik ontdek mezelf !’, en wetend hoe jullie gestreden hebben voor Karel, kan ik je aanraden daar zeker een bezoek aan te brengen. Het vierde is een Soul-Drukkerij, begonnen als gewone, algemene drukkerij, maar door de boeken van de eerste twee schrijfsters, is daar veel veranderd. Dat is ook net zo’n spinnenweb. De eerste schrijfster is Rosalie, die komt bijna dagelijks bij Huib en Margreet. De ouders van Rosalie hebben het ontdekkingscentrum opgezet. Rosalie zelf is daar ontdekker. De tweede ontdekker, Jan, is de zoon van het echtpaar van de drukkerij. Via Jan kwamen de verhalen van Rosalie bij hen terecht. En via Jan ook het werk van de tweede schrijfster, die regelmatige gast in het pension is. Oh wacht, ik zie dat ik het allereerste project vergeten ben, dat is die digitale galerie, de site van de kunstenaars. Dat was het eerste project. Goed, dan hebben we er nu dus al vijf… de galerie, de rechtszaken, de Schuilplaats, het ontdekkingscentrum en de drukkerij. En ik verwacht dat er nog veel meer gaat komen, dat er steeds opnieuw een nieuwe beroepsgroep of iets dergelijks bij gaat komen. Dat heeft ook te maken met de gasten van het pension, die krijgen een enorme boost van zielskracht, dan gaan ze terug naar waar ze vandaan komen… en pakken daar soms andere dingen weer op. Daar komen verschillende van onze kunstenaars vandaan. Er was een keer een echtpaar, twee vrouwen, die wonen in hetzelfde dorp als Katja en Maureen, die hebben hun huwelijksweek in het pension gevierd. Die dames hebben kort daarna het idee opgevat om een speciaal winkeltje in hun dorp te beginnen, ‘Surprise’. Ze gaan regelmatig naar een veiling, neuzen daar rond, en voelen van binnenuit welke producten ze daar moeten kopen, omdat daar mensen voor gaan komen. Dat schijnt heel vaak bingo te zijn, dat ze net iets gekocht hebben, en een paar dagen later komt er een argeloze klant, en die wordt geraakt door iets wat daar te koop ligt… Als dat geen zielswerk is? Ik kan er nog uren over vertellen, maar ik denk dat jullie zelf moeten gaan rondkijken. Ik weet zeker dat je zult genieten! Begin maar met Lisa, vraag haar maar naar de rechtszaken, de krantenartikelen daarover en naar de Schuilplaats. En vergeet niet een bezoekje te brengen aan Huib en Margreet, het liefst als Rosalie daar ook is, aan het eind van de middag.”

“Wat denk jij Jacqueline, lijkt je dat een goed plan?”

“Ik heb er zin in, het lijkt me geweldig om daar met alles en iedereen kennis te maken!”

Karel glimlachte. Hij besefte dat zijn ouders in die week op en rond Bloemenhof niet alleen zouden ontvangen, maar ook zouden geven van hun eigen zielskracht…

Naar hoofdstuk 85. Naar Bloemenhof

Of naar de Inhoudsopgave