Net als de week ervoor meldden Lisa en de hele familie zich bij de balie in de rechtbank. Al hun vrienden die er de vorige keer bij waren, waren nu ook weer aanwezig.

Marianne was blij hen weer te zien. “Als ik straks pauze heb, kom ik waarschijnlijk weer even luisteren,” beloofde ze.

“Dan moet je vandaag iets vroeger pauze nemen, Marianne,” zei Johan, die net aan kwam lopen en haar woorden hoorde. “Goeiemorgen allemaal, goed om jullie weer te zien! Ik heb even een nieuwtje over de organisatie van vanmorgen. Mijn uitspraken over de verdachten zijn alle vijf in principe gelijk, en ik vond het zo’n onzin om vijf keer achter elkaar het zelfde verhaal op te hangen. Die mannen kennen elkaar, hebben hetzelfde gedaan, hebben vorige week allemaal op eenzelfde manier gereageerd, en de uitspraken voor hen zijn identiek. Dus ik heb besloten hen allemaal om kwart over 9 naar de rechtszaal te laten brengen. Dat scheelt voor ons allemaal tijd en energie!

Ik heb hun advocaten de gelegenheid gegeven de familie en vrienden van de verdachten ook voor dat tijdstip uit te nodigen. Vandaar de drukte achter jullie. En de pers is natuurlijk ook op de hoogte van wat er gaande is. De kans is groot dat ze zo, als de verdachten hierheen gebracht worden, al bij de ingang staan om hun vragen op hen af te vuren en foto’s te maken. Niet dat hen dat gaat lukken, want de verdachten zullen door hun begeleiders direct via de ingang aan de zijkant naar binnen gebracht worden.”

“Gelukkig! Ik zou het akelig voor die mannen gevonden hebben,” vond Lisa. “Voor mijn gevoel hebben ze dat niet meer verdiend na de rechtszaken van vorige week.”

“Ik begrijp dat je dat zo ervaart, dat laat trouwens ook wel zien dat je hun spijtbetuigingen echt geaccepteerd hebt.” Johan legde zijn hand op haar schouder. “Maar toch is het wel goed, als we straks op een juiste manier de uitspraken naar buiten brengen. Daardoor komt de buitenwereld ook te weten wat er hier veranderd is. Ik kan alleen maar hopen, dat deze journalisten onze woorden betrouwbaar zullen weergeven, in plaats van hun eigen interpretaties en fantasieën.”

“Zijn ze er dan na afloop ook nog?” vroeg Lisa.

“Jazeker, deze zaken zijn van groot belang voor de pers. Ze verwachten dat ze jou ook antwoorden kunnen aftroggelen. Wees maar gewoon jezelf, en vertel hen alleen wat je aan de wereld kwijt wilt. De rest kun je gewoon negeren, dan komt het wel goed. Ze zijn opdringerig, maar ik zal bij je blijven, zodat we ze samen van ons af kunnen schudden als het te gek wordt.”

Johan richtte zich tot Marianne: “Het spijt me echt, dat ik vergeten ben het je te vertellen. We beginnen dus om kwart over 9 en pakken ze allemaal tegelijk. Als je erbij wilt zijn, probeer dan om die tijd vrij te nemen.”

Hij richtte zich tot de mensen die voor de uitspraak waren gekomen: “Gaan jullie als je je koffie en thee op hebt, maar vast naar de rechtszaal. Dan gaan we binnen niet al te lange tijd beginnen!”

.

De verdachten waren tegelijkertijd uit hun cellen gehaald. Ook dit keer hadden de bewakers besloten, dat boeien niet nodig waren. Ze namen de mannen bij hun bovenarm en brachten hen met even zoveel auto’s naar de rechtbank.

“Zenuwachtig?” vroeg de bewaker van de burgermeester.

“Best wel, maar ik zal me schikken in de straf die Johan me oplegt. Ik vind het allemaal heel akelig, maar het is niet anders, het is terecht. Het enige waar ik maar over na blijf denken, is de vraag hoe het daarna verder moet. Mijn vrouw en onze kinderen, mijn werk… Ik weet nog niet hoe mijn vrouw en kinderen nu over mij denken. Ze waren er vorige week bij, maar ik heb geen kans gehad hen te spreken.”

“Ik denk dat Johan het prima zal vinden als ze je na afloop even willen spreken. En anders kunnen ze daarna altijd bij je op bezoek komen. Maar ik weet natuurlijk niet of ze dat willen, dat zal je echt af moeten wachten. En over je werk heb ik ook geen enkel idee. Mijn eerste reactie is, dat de burgers je vast niet meer willen hebben als burgervader, maar aan de andere kant zou het nog maar zo kunnen zijn dat ze dat juist wel willen vanwege je reactie vorige week. De tijd zal het leren!”

.

Terwijl Lisa met Ellen mee liep naar de tafel voorin de rechtszaal, namen haar familie en vrienden achter hen plaats. Een grote groep mensen, familieleden en vrienden van de verdachten, ging aan de andere kant van de zaal zitten. En in een speciale hoek mochten mensen van de pers plaats nemen, zodat ze van binnenuit verslag konden doen.

Nadat de vijf verdachten binnen waren gebracht, kwam Johan als laatste. Er ging een gemompel door de zaal, toen de mensen zagen dat hij geen toga over zijn kleding had aangedaan.
Johan wenkte dat iedereen mocht gaan zitten en zei lachend tegen de aanwezigen: “Goeiemorgen allemaal! Verbazing alom, de rechter heeft geen toga aan! Als rechter ben ik maar een gewoon mens, en ik hoop dat de status die ik als rechter heb, vooral een status van recht, waarheid en eerlijkheid zal blijken te zijn. Ik heb mijn toga bewust in de kast laten hangen. En ik hoop dat hij daar kan blijven, zodat ik gewoon als mens tegenover mensen hier kan doen waar mijn hart naar uit gaat.

Ik heet u allen hartelijk welkom in deze rechtszaal bij een samenkomst met maar liefst vijf verdachten tegelijk. Vorige week zijn zij door de advocaat van Lisa Martens ondervraagd. Wie daarbij aanwezig waren, herinneren zich ongetwijfeld de bijzondere reacties van de verdachten. Niet alleen met hun verstand, maar vooral in hun hart, ervaarden ze dat wat ze gedaan hadden, absoluut niet door de beugel kon. Bij de eerste rechtszitting waren we bijzonder verrast door de reactie van de verdachte, en ook door de reactie van Lisa daarna. Het kwam voor mij totaal onverwacht, dat de verdachte opstond en zijn spijt betuigde naar Lisa en dat zij naar hem toe ging en hem vertelde dat ze blij was met zijn reactie, dat ze voelde dat hij het meende. Dat was een heel bijzonder moment die ons heel wat zakdoekjes en tissues gekost heeft!” Johan keek met een brede glimlach naar de mensen in de zaal, waar diverse aanwezigen zachtjes in de lach schoten. Lisa zag, dat zelfs de verdachten glimlachten.

Johan ging verder met zijn betoog: “Onze verrassing werd nog groter, toen alle andere verdachten eenzelfde reactie lieten zien. Ook zij werden liefdevol door Lisa bedankt. Daarna, toen iedereen weer thuis was, begon voor mij de strijd…”

Johan keek nu naar de verdachten en sprak hen aan: “Ik ken de regels van het recht. Op delicten als deze, staat al gauw tien jaar celstraf. Maar in mijn hart voelde ik dat dat totaal niet paste na wat er in die rechtszittingen van vorige week gebeurd was. Doordat jullie reacties absoluut oprecht waren en Lisa die ook als zodanig erkend heeft, durf ik er aan de ene kant van uit te gaan, dat jullie geen gevaar meer zijn voor vrouwen als Lisa. Jullie beseffen te goed wat er mis gegaan is! Maar aan de andere kant wil ik naar vrouwen in het algemeen een signaal afgeven, en voor hen voorkomen dat ze niet het risico lopen, dat jullie opnieuw in die valkuil stappen.

Verder ben ik ervan overtuigd dat het voor vrouwen in soortgelijke situaties van groot belang is, dat er wel degelijk straf op volgt. Tegelijk vloeit daar uit voort dat jullie dus ook niet de enige mannen zijn die op deze manier meer macht en rijkdom denken te vergaren. Ook die mannen moeten weten, dat als je vrouwen op deze manier kwaad doet, je daar niet zo maar mee weg komt, zelfs niet als je oprecht spijt hebt.

Samengevat is de celstraf die jullie zullen krijgen, dus vooral om de volgende redenen:

Ten eerste voor jezelf, om de kans op herhaling te voorkomen.

Ten tweede om vrouwen die hetzelfde wordt aangedaan een hart onder de riem te steken.

En ten derde om dit tot voorbeeld aan andere daders te stellen.

Is het duidelijk hoe ik dit bedoel?”

Hij keek de verdachten stuk voor stuk aan en zag dat zowel zij als hun advocaten knikten.

“Ik realiseer me dat ik niet genoemd heb, dat jullie celstraf krijgen om wat jullie Lisa hebben aangedaan. De reden waarom ik dat niet noem, is dat ik dan haar reactie naar jullie van vorige week, daarmee geen recht zou doen. Goed, dan zal ik nu voorlezen wat ik voor jullie in petto heb…”

Johan pakte zijn stapeltje papieren: “Ik heb hier voor een ieder van jullie de uitspraak op schrift, maar omdat ze in principe identiek zijn, lees ik er slechts één voor. Mijn uitspraak geldt als volgt: Ik leg jullie een celstraf van twee jaren op, beginnend op de datum dat jullie in voorarrest kwamen. Aan Lisa zullen jullie 500 euro per bezoek aan schadevergoeding voor aangedaan leed betalen. En de kosten die Lisa heeft moeten maken voor haar advocaat en haar beveiliging, zullen over jullie verdeeld worden. Dat is mijn uitspraak voor dit moment.

Daarnaast heb ik een waarschuwing voor een ieder van jullie. Doe je Lisa of één van haar geliefden kwaad, zelf of via iemand anders, dat zal je een kwaaie aan mij hebben. Maar eerlijk gezegd denk ik, gezien jullie reacties van vorige week, dat deze waarschuwing volledig overbodig is. Tot slot heb ik nog een bericht voor jullie familie en vrienden die hier aanwezig zijn.”

Johan keek naar de groep mensen die achter de verdachten zaten: “Jullie zijn de afgelopen dagen waarschijnlijk door een hel gegaan. Wat deze mannen gedaan hebben, is mensonwaardig. Het mooie is echter, en enkelen van jullie waren daar getuige van vorige week, dat ze diep van binnen beseffen dat ze hierin helemaal fout zaten. Hoe jullie hiermee verder moeten, kan ik jullie niet vertellen. Ik kan jullie alleen maar één advies geven: neem je eigen pijn serieus en probeer goed te voelen of je het aankunt om de verdachte die bij jou hoort, tegemoet te treden met een open hart. Jullie mogen, als je dat wilt, straks een poosje met hen mee naar de kamers waar hun bewakers hen heen zullen brengen. Als je dat wilt en het aankunt, kun je hen straks dus daarnaartoe volgen.”

Toen keek Johan Lisa en Ellen aan: “En willen jullie beiden nog even hier blijven. Ik wil nog even iets aan jullie beiden kwijt.”

Ellen en Lisa knikten, waarop Johan de samenkomst besloot met een vrolijke roffel van zijn hamer. “Zo, dan gebruik ik dat ding ook nog eens op een wat leukere manier,” glimlachte hij.

De verdachten en hun bewakers stonden op, knikten naar Lisa en gingen naar de kamers die voor hen gereserveerd waren. Johan hield de mensen die bij hen hoorden in de gaten, en zag tot zijn blijdschap dat niemand van hen in de zaal achterbleef. Ze gingen allemaal achter de verdachten aan. Hij hoopte dat hun gesprekken helend zouden zijn.

Naar hoofdstuk 219. Na afloop

Of naar de Inhoudsopgave