Uiteindelijk hadden ze de hele maand april nodig om het geheel te voorzien van een houten vloer, behang, gordijnen.

Het lukte Huib om alle meubels klaar te krijgen. Hij had lange werkdagen gemaakt, maar had dat met plezier gedaan.

Sjaak en Lisa belden voor wasmachines en koelkasten met een fors vriesgedeelte naar verschillende kringloopwinkels en verzamelden ze zo bij elkaar.

Ze besloten de keukenblokken nieuw te kopen en te laten bezorgen. Sjaak en Alex kregen het samen met Simon voor elkaar om ze te plaatsen en aan te sluiten. En omdat de kleur vrijwel identiek was aan het lichte hout dat Huib altijd gebruikte, stelde Huib voor, dat, als ze dat wilden, hij later alsnog versierde deurtjes voor de keukenblokken zou kunnen maken.

De grote voorraadkast stond al op z’n plek, bijna tot de nok gevuld.

Sjaak en Alex hingen de grote monitor aan de muur in de centrale woonkamer. Daaronder plaatsten ze het lage wandmeubel, dat Lisa vervolgens vulde met toiletartikelen, papieren zakdoekjes en tissues.

 “We kunnen wel verder gaan voor een klussersdiploma en een loodgietersdiploma,” bedacht Alex. “Ik heb nog nooit zoveel van dit soort werk geleerd en gedaan, zeker niet in zo’n korte tijd. En ik moet zeggen, dat ik het leuker vind dan ik gedacht had!”

“Het was fijn om dit samen te doen. We hebben elkaar prima aangevuld!” vond Sjaak.

Op de ochtend van wat ze als laatste dag beschouwden, vroeg Sjaak zich ineens af waar Lisa handdoeken en theedoeken verstopt had. Helemaal vergeten te kopen! Ze had wel handdoekenstangen verzameld, maar niets om daaraan op te hangen. Ze reed met Margreet naar de Action waar ze samen handdoeken, washandjes, gastendoekjes, keukendoeken en vaatdoeken kochten, voor elk huis een andere kleur. Terwijl ze richting de kassa liepen gelopen, kwamen ze langs stevige rotan manden.

“Wasmanden!” riep Lisa. “Hoe zot, ik heb wel een voorraad wasmiddel bij de supermarkt weggekaapt, maar nooit aan wasmanden gedacht!”

Margreet lag dubbel van het lachen, terwijl ze voor elk huis twee manden op hun winkelkarretjes stapelden. De medewerker bij de kassa trok verbaasd zijn wenkbrauwen op om die stapel manden, maar ze vertelden hem er niets over.

Op advies van Annerieke gooiden ze de net gekochte doeken in de wasmachines van het pension en in hun eigen wasmachine. Aan het eind van de middag was alles droog en legde ze het op stapeltjes in de kasten.

Huib legde alle gordijnstangen bij de juiste ramen. Alex en Sjaak monteerden samen de grote haken waar de gordijnstangen in konden hangen.

Op dezelfde dag dat Lisa en Annerieke alle verzamelde spullen over de verschillende huisjes verdeelden, brachten Janny en haar vriendin Hannie de laatste gordijnen. Ze staken zelf de gordijnstangen door de ringen en sloten ze af met de mooi versierde doppen. Met behulp van twee keukentrapjes klauterden de vriendinnen omhoog om de gordijnen samen op te hangen. En bij elk gordijn bekeken ze hun werk van een afstandje. Ze waren keer op keer dik tevreden me het resultaat.

Het was een lange dag met veel gesjouw geweest. Iedereen was blij dat ze ’s avonds aan de koffie met taart zaten. Ook Alex, Janny en Hannie waren daarbij uitgenodigd. Nu alles in het eerste huis en de grote woonkamer helemaal klaar en de andere drie huizen bijna klaar waren, voelden ze allemaal hun vermoeidheid. Maar hun gevoel van tevredenheid en dankbaarheid over de samenwerking en het resultaat voerde absoluut de boventoon.

Lisa bedankte alle aanwezigen voor hun enorme inzet. “Eerlijk gezegd heb ik soms moeite gehad om te geloven dat we het voor elkaar zouden krijgen. En nu, volgens mij na precies vier weken, is het belangrijkste werk klaar. We hebben nog maar een paar spullen nodig voor die drie huizen die bijna klaar zijn. Maar het eerste huis is klaar, helemaal af, pico bello! De eerste vrouw kan komen.”

Ze pakte haar mobiel, die juist op dat moment begon te zingen ten teken dat iemand haar belde. Het was Ellen.

“Hey Lisa, is die makker van mij nog bij jou? Nee, ik hoef hem niet te spreken hoor, ik was alleen benieuwd hoe ver jullie zijn.”

“Klaar Ellen, we zijn klaar. In zoverre, dat het eerste huisje helemaal klaar is en de andere drie voor een heel groot deel. Daarvoor hebben we alleen nog maar een paar dingen voor de inboedel nodig. Het wachten is nu op de eerste vrouw die in ons eerste huis kan komen wonen!”

“Oké… geweldige timing! Voor dat eerste huis hoef je niet langer te wachten. Mag ik morgenochtend een jongedame komen brengen? Ze is net bij mij thuis gekomen, maar heeft een eigen plekje nodig.”

“Tjonge, dat is zeker een geweldige timing! Ze is welkom morgen, ze mag het huis inwijden!”

“Prachtig! Ze heeft eigenlijk alleen een paar kleren bij zich. Moet ik nog iets voor haar regelen, iets kopen?”

“Nee hoor, als ze hier morgen komt, overleg ik wel met haar en haal ik wel wat ze eventueel nog nodig heeft. Is er beveiliging nodig?”

“Ja, en dat heeft Marieke al geregeld. Kan ik om 9 uur komen? Dan komt Marieke met de beveiligers ongeveer een half uur later, zodat wij eerst even kunnen kijken wat ze verder nog nodig heeft. Ze heet Jacqueline trouwens, en is ongeveer net zo jong als jij.”

“Prima, ik zie jullie morgen rond 9 uur wel verschijnen. Als je ons huis voorbij rijdt, kom je vanzelf op een nieuw stuk weg dat naar het opvanghuis leidt. Er is daar genoeg parkeerplaats.”

“Komt goed, tot morgen!”

Lisa ging weer zitten en richtte zich tot de anderen die haar vragend aankeken.

“Vandaag is het eerste huis klaar, morgen brengt Ellen de eerste vrouw!”

“We vermoedden al zoiets uit wat je tegen Ellen zei. Heel bijzonder, echt heel bijzonder,” mompelde Sjaak.

Naar hoofdstuk 239. Nieuwe hoop

Of naar de Inhoudsopgave