Terwijl Bianca op de dinsdagmorgen Janneke inwerkte op de etage van de gastenkamers, wandelden Maurice en Jacqueline naar het huis van Sjaak en Lisa. Vanaf een afstand hoorden ze vioolspel, een melodie en manier van spelen waarin ze een verlangen proefden, een melodie die opzweepte naar meer, naar hoger.

Ze keken elkaar aan. “Dit lijkt een right timing dingetje…” mompelde Maurice, “of ik moet het wel heel verkeerd inschatten.”

De muziek eindigde met een paar forse halen van de strijkstok op een hoge toon.

“Wow, krachtige dame! Sjaak en Lisa hadden die clips op de site staan he, die vond ik ook al zo mooi, maar zo te voelen is dit alweer sterker,” zei Jacqueline. “Zullen we even aanbellen daar?”

Dat bleek al niet meer nodig, want Lisa had haar viool en strijkstok weggelegd en was naar de woonkamer gelopen, van waaruit ze hen aan zag komen. Ze zwaaide en liep naar de voordeur.

“Zo te zien komen jullie recht op onze voordeur af!” lachte Lisa. “Ik hoef me niet af te vragen wie jullie zijn, ik herken Karel… Komen jullie een bak koffie meedrinken?”

Ze ging hen voor naar de woonkamer.

“Wat een heerlijke sfeer hier, al net zo licht als in het pension,” voelde Jacqueline. “En wat zie ik nou, een mooi kereltje in de box. Mag hij eruit?”

“Ja hoor, gerust, daar zal William geen bezwaar tegen hebben! Ik zal ondertussen koffie halen.”

Jacqueline strekte haar handen uit naar William: “Wil jij er wel uit, William?”

Hij keek haar nadenkend aan, strekte zijn armen uit en liet zich oppakken.

“Hij is jonger dan Julian, denk je ook niet?” vroeg Maurice.

“Ja, absoluut. Grof geschat een half jaar jonger.”

Jacqueline en William keken elkaar strak aan, strak maar van beide kanten vriendelijk. Lisa vond, toen ze met de koffie binnen kwam, dat het er op leek dat ze elkaar onderzochten, inschatten wie de ander was.

“Papier en een potlood, dat is het he, William, net als ik. Ik hou van tekenen, en jij ook, jij gaat ook tekenen. Ik teken levende dingen, jij gaat gebouwen tekenen. Je hebt het allemaal al voor elkaar, je ziet het al voor je, maar je lijfje kan het nog niet aan om werkelijk te tekenen. Je gaat ontwerpen maken van ongelofelijke huizen. En ondanks dat de meeste nooit gebouwd gaan worden, gaan jouw ontwerpen wel mensen raken, boeien, verlangens oproepen naar mogelijkheden. Je gaat een ontwerp maken voor twee jonge vrouwen, soulmates, een schilderes en een schrijfster. Een prachtig ontwerp William, prachtig, wat zullen die meiden er blij mee zijn! En dan die galerie, hahaha, het lijkt de toren van Babel wel, zoals op die schilderijen. Het groeit in het rond, als een slang die in cirkels omhoog kruipt. Ja, ik zie wat jij ziet, maar wat je hand nog niet kan tekenen. Dat gebouw, het zijn allemaal ruimtes, ruimtes in de vorm van zeskanten, ze gaan van ruimte naar ruimte en steeds een stukje omhoog en dan komt er een ruimte die boven de eerste ruimte gebouwd gaat worden en zo verder en verder en verder. Hoe meer kunstwerken er in die galerie gaan passen, hoe meer ruimtes erbij gebouwd kunnen worden. Wat een magnifiek ontwerp heb je daarvoor in je ziel klaar…”

Jacqueline en William bleven elkaar aankijken, stilzwijgend… totdat William zich voorover tegen haar schouder aan liet vallen.

“Zo, hij is vol, maximaal volgeladen. Een kunstenaar in de kern, een bijzondere kunstenaar…” zei ze glimlachend tegen Lisa. “Wat doet dit met je?”

“Heel veel,” zei Lisa met een snik. “Je bevestigt hiermee zo overduidelijk het beeld dat ik kreeg op de dag dat ik ontdekte dat ik zwanger was. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren.” Dromerig, met tranen in haar ogen staarde ze langs Jacqueline heen. “Ik had zulke indrukken eigenlijk nooit eerder gehad. Ik ging naar Margreet om haar te vertellen dat ik zwanger was, en vroeg haar te vertellen over haar ontdekking van haar zwangerschap, een paar maanden daarvoor. Ik kende het verhaal al wel hoor, maar ik wilde het zo graag nog een keer horen. En zo ineens zag ik voor me dat mijn zoontje, William dus, bijzondere gebouwen zou gaan tekenen. Dat huis voor die twee vrouwen heb ik niet gezien, maar die galerie, zoals jij die beschreef, die kwam me verdacht bekend voor, die heb ik toen ook gezien… Tjonge, dit heeft me echt geraakt. Hij is nog maar zo klein, maar de schetsen liggen dus al in zijn ziel verborgen.”

“Ja, in basis, het kan zijn dat zijn ziel terwijl hij tekent nog dingen gaat aanpassen, dat nu nog niet alles zichtbaar is. Of het is alleen niet zichtbaar voor ons, dat kan natuurlijk ook.”

Lisa glimlachte en knikte: “Ik voel aan wat je bedoelt, al kan ik het met mijn verstand nog niet begrijpen.”

“Daarvoor zit nog te veel in de weg, Lisa, je hebt veel meegemaakt, er is veel over je heen gedonderd, mensen hebben over je heen gewalst alsof je niks waard was. En dat heeft veel rommel om je ziel heen gegeven. Ik ben blij dat je je soulmate gevonden hebt, hij heeft samen met jou al heel veel puin opgeruimd, maar je mag ervan uitgaan dat er nog heel veel geruimd moet gaan worden. Dat voelt nu misschien als een akelig idee, en dat is het ergens ook, maar weet je… Maurice, leg jij dit slapende kereltje even terug in de box? Ik wil geen ongelukken… gisteren ben ik in elkaar gezakt terwijl ik zat te praten en mijn ziel zat te stralen. Ik vind het niet erg als dat weer gebeurt, maar liever niet met jouw mooie zoon in mijn handen. Even terug, waar waren we, o ja, over jouw verwondingen, dat het nog zoveel is. Dat is een akelig idee, maar wij hebben net naar je vioolspel staan luisteren en we proefden aan de ene kant al heel veel vrijheid en kracht daarin, maar aan de andere kant ook een enorm verlangen naar meer, naar grotere hoogte in je spel. Herken je dat gevoel, zoals ik het omschrijf?” vroeg Jacqueline.

“Ja, zo was het precies, dat was exact wat ik voelde toen ik speelde. Ik wil zo graag voluit alles kunnen geven, en soms lukt dat al best goed, maar ik voel dat het nooit honderd procent is.”

“Dat klopt, het is al een hoog percentage, maar nog geen honderd. Ik ben blij voor je dat je ziel in elk geval in staat is al zoveel door je muziek heen te doen. Dat deel lijkt redelijk intact gebleven te zijn, maar kan nog wel een poetsbeurt gebruiken,” grapte Jacqueline. “In elk geval, met elke schep zooi die opgeruimd wordt, word je nog meer jezelf. En ik denk dat dat vooral voor je relaties heel belangrijk is. Je zult het in het musiceren ook merken, maar vooral in je relaties. Nee, ik zeg niet dat je relaties nu slecht zijn, daar gaat het niet om, niet over goed of fout…”

Ze stopte even omdat Lisa een beetje in de lach schoot.

“Herkenbaar?”

“Ja, Sjaak heeft me dat in het begin al uitgelegd, dat er geen goed of fout is, Huib en Margreet hebben dat bevestigd. Margreet had dat in het begin ook razend hard nodig. Onze maatschappij zit vast in dat goed-fout-denken en daarmee bezorgen we elkaar schuldgevoelens en schaamte. Maar goed, vertel verder, over mijn relaties…”

Maurice glimlachte, proefde haar honger, haar verlangen om te genezen en voluit te leven.

“Door je verwondingen leef je nog voor een deel volgens de regels en manieren die je in het verleden opgepikt hebt, van jongs af aan al. Daarnaast heb je je zelfbeeld, dat nog niet optimaal is, waardoor je voor een deel niet vanuit je ziel kunt leven, maar vanuit pijn reageert, jezelf verdedigt, zelfs als je diep van binnen al een beetje aanvoelt dat dat niet nodig is. Die haken zitten vast, houden je lager dan je zou willen. Die haken gaan loskomen, vooral die haken die jou vertellen dat jij specifiek als vrouw waardeloos bent, dat je een lustobject en een Assepoester-slavin zou zijn. Dat ben je niet, je bent een bijzonder vurige vrouw, en dat gaat er uiteindelijk in je muziek afspatten, en je geliefden en vele anderen om je heen bekrachtigen, in vuur en vlam zetten. Ik was eigenlijk gewend om dingen uit te leggen als steentjes in de vijver. Als ik een steentje in het water gooi, veroorzaakt dat van die rimpelingen rondom. De kracht van het steentje bereikt anderen. Bij jou is het geen steentje, het zijn vonken, en het worden immense vonken, vonken die bij andere mensen verwondingen verschroeien en de zielen tot vol leven wekken. Maar nu zitten die haken nog in de weg, die haken dat je een lustobject en een slavin zou zijn… die haken gaan los, stuk voor stuk, ze verdwijnen, allemaal…”

Ze bleef Lisa aankijken, en Lisa staarde naar haar, terwijl haar ogen groter werden en haar mond open zakte. Maurice hield hen beiden in de gaten, zag dat Lisa langzaam maar heel diep inademde, alsof ze de kracht van Jacqueline in zich naar binnen zoog. Het ging door, totdat Jacqueline haar ogen sloot en slap in de bank kwam te hangen. Lisa leek het niet in de gaten te hebben, haar ogen stonden inmiddels dromerig, alsof ze dwars door Jacqueline heen staarde. Maar ze bleef doorgaan met kracht in zich opnemen, totdat ook zij zich op haar stoel achterover liet zakken. Ze was zich nog duidelijk bewust van wat er gebeurde, terwijl Jacqueline niets meer in de gaten leek te hebben. Maurice focuste zich op Jacqueline, legde zijn hand op haar buik.

“Ja…” fluisterde ze, “dat voelt goed, ik kom weer terug! Ik was er nog wel hoor, ik hoorde Lisa heel diep inademen, maar mijn lichaam trok het weer even niet. Ik heb je keihard nodig Maurice, om weer op krachten te komen. Zonder jou zou het ook wel lukken, maar dan kost het volgens mij veel meer tijd. Het is mooi dat we dit samen mogen doen.”

Langzaam, alsof ze maar half wakker was, opende ze haar ogen en keek met een schuin hoofd naar Lisa. “Wat denk jij, Maurice, zijn die haken los?”

“Als dat niet gebeurd is, dan weet ik het niet meer. Welke haak zou het voor elkaar krijgen om zoveel kracht te weerstaan?”

Ze glimlachte. “Ik vind dit heftig, maar ik ben er zo blij mee. Ik voel elke keer, dat dit is waar ik zoveel jaren naar verlangd heb. Ik wilde altijd al dat mensen zouden genezen, dat ze zouden worden wie ze werkelijk zijn, krachtig, vurig, creatief, helder, noem maar op. En nu gebeurt het. Het lijkt wel alsof mijn ziel al die jaren geroepen heeft, om me wakker te krijgen, om me te laten zien dat er zoveel onzinnigs in mijn leven was, terwijl er zoveel op me lag te wachten waar mijn verlangen naar uit ging. We gaan steeds meer onze verlangens uitleven Maurice, in dit, en in ons schilderen en tekenen…”

Hij glimlachte naar haar: “Zo mooi, Jackie, zo mooi…”

Inmiddels kwam Lisa een beetje overeind. “Willen jullie nog koffie?”

Maurice schoot in een bulderende lach, terwijl Jacqueline haar met een brede glimlach aankeek. “Dat is dus nog zoiets, iets dat vastgezet was, maar het gaat wel loskomen, of het is al los, heb ik de indruk. Maar je bent niet meteen van je oude gewoontes af. Geeft niet, dat komt wel, dat komt vanzelf goed. Nee meis, ik verlang maar naar één ding, van jou horen wat je ervaren hebt. Kun je dat vertellen?”

Lisa grijnsde: “Nou, het leek een beetje op een trip, dat heb ik nooit eerder ervaren hoor, ik heb nooit drugs gebruikt, maar als ik afga op de verhalen daarover… ja, daar leek het een beetje op. Ik voelde dingen in mijn hele lichaam losschieten en soms als draden door mijn lichaam wegtrekken. En ik begon me steeds meer zweverig te voelen, alles in mijn lichaam moest een nieuwe plek veroveren, doordat die lijnen en haken die alles vastgehouden hadden, vertrokken waren. Het was heel intens, heel bijzonder, en ik voel me nu heel licht, in goede zin, alsof er een last van me af is. Weet je waar ik nu zin in heb?”

Haar gasten keken haar vragend aan.

“Viool spelen, maar vinden jullie… ha, dat is er weer zo één, zoiets dat niet hoort, ik herken hem nu. Het hoort niet dat ik nu viool ga spelen terwijl ik visite heb…” Lisa dacht even na. “Aan de andere kant wil ik niet gaan spelen, terwijl jullie… hahaha ik wilde zeggen, ‘terwijl jullie dat misschien helemaal niet leuk vinden’, maar volgens mij, zeg het maar eerlijk als het niet klopt, vinden jullie het heerlijk als ik nog een poosje ga spelen. Klopt dat?”

“Helemaal, leef je uit, jongedame!” lachte Maurice.

Lisa stond op en haalde haar viool en strijkstok op. Ze spande de haren van de strijkstok, luisterde even naar de melodie die in haar gedachten opborrelde, en begon te spelen. Eerst langzaam, melodramatisch, gevoelens oproepend die van diep en van ver kwamen en aangroeiden… totdat het uiteen spatte in een woeste waterval die uitmondde in een rivier, een rivier die in golfbewegingen tussen bergen doorstroomde en op allerlei plaatsen water liet opspatten.

Jacqueline en Maurice zaten ontspannen in de bank en lieten zich meevoeren. Het was voor Sjaak, die zacht binnengekomen was, duidelijk dat hun vrouwelijke gast gevoelsmatig sterker was dan haar man. Ze kwam los van de rugleuning en liet haar lichaam deinen op de muziek.

Hij voelde, dat Lisa’s muziek anders was, sterker. Zijn gedachten hadden de neiging om het af te doen met ‘het lijkt maar zo’, maar hij voelde het tot diep in zijn wezen. Hij sloop langs haar heen en ging achter de piano zitten, liet zijn ziel meevoeren op haar muziek en begon mee te spelen, mee te kabbelen, te spatten. Hij besefte ergens diep op de achtergrond, dat haar spel, de kracht van haar spel, zijn eigen spel beïnvloedde. Hij voelde vaag, met een lichte verwondering, dat hij dieper ging dan voorheen.

Lisa eindigde met een uitmonding in de zee, grote halen van haar strijkstok, alsof ze daarmee aangaf dat het water alle kanten op kon stromen.

Ze opende haar ogen en zag hoe Jacqueline nog volledig in de sfeer van de muziek zat, terwijl ze zei: “Dank je wel, dit was zo krachtig, jullie hebben me weer helemaal bij laten tanken!”

En naar Sjaak. “Jij moet Sjaak zijn… wat zijn jullie een geweldig stel musici! En een geweldig stel soulmates… tjonge, terwijl jij mee ging spelen, voelde ik de vonken overspringen, eerst van Lisa naar jou, maar daarna gingen ze beide kanten op. Jullie versterken elkaar in je muziek, en door je muziek. Geniaal! Echt fantastisch om daar getuige van te mogen zijn. Misschien handig voor jou om te weten Sjaak, ik heet Jacqueline, en mijn lieve man heet Maurice. Zo, nu hebben alle beestjes weer een naam!”

Lisa legde haar viool weg, ontspande haar strijkstok en legde hem bij de viool.

“Lisa, ik heb nog een vraag aan jou,” zei Maurice, “maar ik vermoed dat we daar wel wat van dat lekkere smeerwater bij kunnen gebruiken. Smeerwater, ik bedoel koffie om onze kelen te smeren, dus geen smerig water. Mag ik zo vrij zijn om je daar om te vragen?”

Lisa straalde! “Weet je Maurice, als je me dat gisteren geflikt had, zou ik me schuldig gevoeld hebben en me een slag in de rondte geschaamd hebben. En nu komt het alleen maar even als een gedachte langs, maar heeft het totaal geen diepgang, geen impact. Zijn die haken los of niet dan?”

Maurice en Jacqueline lachten, blij om haar ontdekking. “Sjaak, loop maar meteen met haar mee, dan kan ze je ondertussen vertellen wat er gebeurd is.”

En dat deed ze! Sjaak genoot van de verhalen, genoot van de bevestigingen die er uit Jacquelines woorden waren gestroomd voor William en Lisa. “En nou ben ik benieuwd wat Maurice nog wilde vragen. Zij zijn de ouders van Karel zeker he? Karel lijkt uiterlijk veel op zijn vader, en gaat wat betreft intensiviteit zijn moeder achterna. Ach, ze zal zijn vader ook wel meeslepen, wat een geweldige wisselwerkingen he?”

“Ja, prachtig, ik ben zo blij dat ze gekomen zijn, ik voel me zoveel lichter en vrijer! Het voelt nu echt alsof ik alle stukken proces die nog gaan komen, prima aan zal kunnen!”

Doordat ze inmiddels met de koffie naar de kamer liepen, hoorden hun gasten wat ze zei, en Maurice reageerde daarop: “Dat zal nu ook veel beter gaan, sneller en dieper. Ik zat daar net over te denken. Wij zijn niet voor niets deze week hier. Jullie van Bloemenhof en wij, we versterken elkaar, helpen elkaar verder. Er lijkt een stroomversnelling te zijn, zoals we die ook in de rivier van je muziek hoorden. Dat zou betekenen, dat de kracht van onze zielen ook sterker en sneller over de aarde verspreid wordt… ik ben benieuwd wat we daar de komende maanden van gaan merken.”

“Dan klopt het dus toch, dat het wereldwijd bezig is?” vroeg Lisa. “Sjaak en Huib zeggen dat ook, en de rechter die mij geholpen heeft bij mijn rechtspraken ervaart het zelfs heel sterk…”

“Oh echt? Dat is gaaf! Daar ging mijn vraag trouwens over, over die rechtszaken, en de Schuilplaats. Zie je het zitten om daar meer over te vertellen?”

Lisa glimlachte. “Ja, het is een heel heftige tijd geweest, maar ik kan het nu zien als het begin van iets nieuws, zowel voor mezelf, als voor De Schuilplaats, als ook voor die rechter.”

Lisa vertelde, hoe ze ontdekt had wat er behalve de prostitutie ook aan de gang was geweest rond rituelen, vertelde over de rechtszaken, waarin zoveel kracht voelbaar was, dat alle vijf de verdachten, los van elkaar, en niets wetend van elkaar tot de overtuiging kwamen dat dit nooit had mogen gebeuren. Ze vertelde hoe Johan ermee omgegaan was en hoe de sfeer in die rechtbank veranderd was. Het korte interview met de journalisten, en later een interview van één journalist met Johan, de rechter, een interview dat zoveel had losgemaakt, wereldwijd, dat de algemene secretaresse, Marianne, aangesteld moest worden als persoonlijk secretaresse van Johan.

“Ze heeft daar een fulltime baan aan, aan de correspondentie rond vragen over hoe dat werkt, rechtspreken vanuit je ziel, terwijl je ook met wetten en regels te maken hebt. Dus in die zin is het duidelijk dat er wereldwijd iets gaande is.”

Ze vertelde over de bouw en inrichting van De Schuilplaats, hoe ze er zelf mee omgegaan was, organisatorisch, hoe ze geholpen waren door allerlei mensen, tot een medewerker van de kringloopwinkel toe.

“En, zodra de centrale woonkamer en het eerste huisje helemaal klaar waren, ging de telefoon, Ellen, mijn advocate, ze zocht woonruimte voor een jonge vrouw, en vroeg wanneer wij ruimte hadden… Nou, morgenochtend meteen maar! Ja, dat was gaaf! De eerste vier vrouwen zijn naar elkaar toegegroeid door hun gezamenlijke verwonding en stukken genezing daarvan. Ze hebben uiteindelijk via Karel een huis gekocht of gehuurd, en daar zijn ze samen in getrokken. Voor mij voelt het als een logisch vervolg op De Schuilplaats. De tweede groep van vier vrouwen zijn inmiddels ook al verder getrokken. Twee vrouwen wonen hier vlakbij, één van hen werkt op het Ontdekkingscentrum, de andere werkt hoofdzakelijk thuis voor de website van de galerie. Even tussendoor… dat Ontdekkingscentrum, en ook de Soul-Drukkerij zijn twee plekken waar jullie misschien ook een bezoekje moeten brengen. Nou ja, moeten, maar het zou hen goed doen. Het zijn twee ‘projecten’ waarmee we nauw in verbinding staan. Weet je, het voelt vaak alsof Bloemenhof een soort basisbron is, een vulkaan, waaruit stromen komen die naar andere groepjes mensen gaan. Zo is de galerie ontstaan, nu nog digitaal, maar als William zijn tekening klaar heeft… dan kunnen ze gaan bouwen! De kracht van hier had ook grote invloed in de rechtszaal, een versterkend effect doordat we er allemaal heen gingen, dus eigenlijk net zoiets als wat we nu met jullie ervaren. Van hieruit is De Schuilplaats ontstaan, en het Ontdekkingscentrum en de Soul-Drukkerij zijn aan de ene kant op zichzelf ontstaan, en toch hebben ze ook nauwe banden hier. Nou ja, denk er maar eens over, of je daar naar toe zou willen.”
“Ik zet ze in elk geval even in een notitie, en die rechter ook, ik heb heel sterk de indruk dat we hem moeten bellen en bezoeken, misschien zaterdag, op de terugweg naar huis?” vroeg Maurice aan Jacqueline. Ze knikte.

“Waar was ik gebleven… o ja, die tweede groep vrouwen, twee wonen en werken dus hier vlakbij, de andere twee hebben, ook via Karel, een prachtige, grote villa gekocht in een dorp verderop. Een enorme ruimte… en wat bijzonder is, ze bleken nadat ze door stukken proces heengegaan waren, soulmates te zijn.”
“Katja en Maureen?”

“Kennen jullie hen?” vroeg Lisa verbaasd.

“Ja, kennen in de zin van dat we voelden dat er een echte connectie was. We zijn er afgelopen weekend geweest, om de ‘Bruidsjurk’ van Maureens kaarsvet op te halen. Was trouwens grappig, ze gaven ons een rondleiding. Karel en Bianca waren er ook bij met Julian.”

Maurice vertelde met plezier over de ontdekking die Karel gedaan had, en dat hij de ‘Stralende Vrouw’ stiekem gekocht had.

“Ach, precies wie Bianca is,” zei Sjaak, “ze is een stralende vrouw, maar ook nog zo kapot. Net als Lisa, ik zag vanaf het begin hoe vurig ze was, van binnen, maar dat ze ook nog zo verwond was.”

“Klopt, en het is zo waardevol als een vrouw die kapot gemaakt is, een man treft als jij, of als Karel, die verder kan kijken dan die korst van emotionele verwonding,” reageerde Jacqueline.

Lisa knikte, keek Sjaak stralend aan: “Reken maar dat ik het met jou getroffen heb Sjaak! Nog even over De Schuilplaats. Er wonen nu weer vier vrouwen. Eén van hen, Cynthia, werkt sinds kort op de Soul-Drukkerij. Een tweede, Janneke, heeft via Bianca een werkplek gekregen in het pension. En de andere twee dames zijn daar absoluut nog niet aan toe. Als jullie het zien zitten om daar ook een keer langs te gaan…?”

Maurice lachte: “Jacqueline heeft Janneke gisteren al te grazen genomen, ongeveer in dezelfde stijl als ze net met jou deed. Dat was voor ons de eerste keer trouwens, dat het zo heftig, zo krachtig was. Ik schrijf De Schuilplaats er ook even bij, dan moeten we maar zien wat mogelijk is.”

“Waar onze ziel ons heen leidt…” vulde Jacqueline aan.

“Precies lieverd, laten we die rakker maar volgen, dan komen we waar we wezen moeten! Goed, de rechtszaken en De Schuilplaats, wil je daar nog meer over kwijt?”

“Nee, ik zou zo niet weten…”

“Ik vind het zo mooi om te zien hoe Bloemenhof een steen in de vijver gegooid heeft, of iets anders, maakt niet uit, en dat er blijkbaar van hieruit allerlei lijnen, of watergolfjes lopen naar andere groepen mensen,” zei Jacqueline. “Kun je de adressen of telefoonnummers geven van die rechter, en van dat Ontdekkingscentrum en de Soul-Drukkerij? Die naam alleen al he, Soul-Drukkerij. Ze drukken boeken die voelbaar vanuit de ziel geschreven zijn zeker? Oh wacht eens, die fotoboeken van Koos en Olivia, komen die daar ook vandaan?”

“Ja, dat klopt, dus die kennen jullie ook al, die boeken?”

“O ja,” reageerde Jacqueline, terwijl Maurice de gegevens die Sjaak hem aanreikte overnam, “Karel en Bianca hadden die beide fotoboeken van hen gekregen, en wij hebben daar in zitten bladeren, en kregen allebei een verlangen om veel vrijer te worden in ons schilderen en tekenen. Maurice schildert en ik teken met grijze potloden. We deden dat altijd heel pietje precies, natuurgetrouw, en door die fotoboeken kregen we allebei een enorm verlangen om er vrijer in te worden. We hebben hier in het dorp spullen gekocht om deze week ook te kunnen schilderen en tekenen, en die spullen hebben we gistermiddag voor het eerst gebruikt. We hebben ervan genoten, he Maurice?”

“O ja, reken maar! Het voelde wel apart, met een uur al klaar met een schilderij, waar je anders wel drie of vier keer zo lang over deed… alsof het nu niet goed genoeg was, maar het was krachtiger dan ooit! Ik heb de werkschuur van Huib geschilderd, gewoon eerst een foto gemaakt, en toen geschilderd. En Jackie het huis van Annerieke, met een deel van de moestuin en dat prachtige kippenhok. Ach, het is gewoon geweldig…”

Maurice herinnerde zich ineens wat hij gedaan had toen Lisa viool ging spelen. “Ik heb jullie muziek net opgenomen. Wil je het overnemen op je computer?”

“Oh echt? Ik dacht na het spelen al, dat ik het jammer vond dat ik niet aan opnemen had gedacht!” riep Lisa uit.

Sjaak lachte: “Ik ben er ook blij mee, had al dezelfde soort gedachten als Lisa. Eens kijken, wat voor mobiel heb je? Aha, daar past Lisa’s snoertje wel bij.”

Hij haalde het uit de la van zijn bureau en sloot de mobiel aan op zijn pc. In een paar seconden tijd was het bestand gekopieerd.

“Als het geluid goed is, reken dan maar dat we daar een clip van gaan maken! Maar even heel wat anders, mijn maag is het behoorlijk eens met de klok van de computer… blijven jullie hier lunchen? Of had je andere plannen?”

“Ja, andere plannen, we zouden deze week bij Bianca in de keuken van het pension eten, zolang ze nog hier woont.”

“Verwacht je dat ze al snel bij Karel gaat wonen?”

“Uiterlijk komend weekend. Ze werkt Janneke nu in, die kan het straks zo overnemen,” zei Jacqueline.

“Fijn voor hen allebei. Bianca zal merken, dat als ze eenmaal bij Karel woont, dat dat haar helpt bij haar proces. Karel is net als Sjaak en Huib best krachtig, dus ik verwacht dat hij haar goed zal kunnen ondersteunen.”

“Zeker weten! Nou, dan gaan wij weer terug. En nee, bedank ons maar niet, dat is nergens voor nodig, het was voor ons een stukje vervulling van ons diepe verlangen! En buiten dat was het gewoon goed om jullie te leren kennen en mee te maken. Ja, het was fijn, toch Jackie?”

Jacqueline keek liefdevol naar hem op: “Absoluut!”

.

Onderweg naar het pension nam Maurice meteen de gelegenheid te baat om Johan te bellen. Hij kreeg Marieke aan de telefoon en legde haar uit wie hij was en van wie hij hun telefoonnummer had gekregen.

“Lisa heeft ons laten zien hoe er vanuit Bloemenhof allerlei lijntjes lopen, zielslijntjes, die elkaar bekrachtigen. Om zo’n zelfde reden zijn wij nu een week hier in het pension van Bloemenhof, voor vakantie, maar vooral om de bewoners en gasten van Bloemenhof en al die verschillende groepen die met hen verbonden zijn, te bekrachtigen. We zijn al lekker bezig geweest, in het pension en net bij Lisa. En we zouden graag zaterdagmiddag bij jullie langskomen, om jullie te versterken in het werk dat jullie vanuit jullie ziel doen, en dan bedoel ik in de eerste plaats Johan en die advocate… uhm Ellen of Elly…? Oké, Ellen dus. Maar als ik het goed begrijp hoor jij bij Johan, dus gaat het niet alleen om Johan en Ellen, maar ook om jou. Wat denk je, kunnen we dat regelen?”

Marieke reageerde direct, omdat ze diep van binnen voelde hoe sterk de kracht van Maurice alleen al door de telefoon was. “We hebben een afspraak voor zaterdagmiddag, maar die ga ik terplekke afzeggen. Ik voel wat er gaande is, rond wat je vertelt, en daar wil ik heel graag deel van zijn. Hoe laat kunnen jullie hier zijn? Een uur of twee? Goed… en eten jullie ’s avonds mee?”

“Daar heb ik nog niet over nagedacht…”

“Laat maar, ik maak wel wat makkelijks, iets wat we de dag erna weer kunnen eten als jullie zouden besluiten om voor het avondeten te vertrekken. Dan zien we dat zaterdagmiddag wel. En ik zal Ellen zo meteen even bellen en erop aandringen dat ze absoluut moet komen!”

“Goed, dan zie je ons rond twee uur wel verschijnen! Enne… je doet me aan vlinders denken. Nou ja, we zien zaterdag wel of dat klopt.”
Marieke lachte: “Het klopt absoluut, zaterdag zal ik er meer over vertellen als je dat leuk vindt.”

“Ja, echt wel, ik ben benieuwd! Nou Vlinder, tot zaterdag dan maar!”

Naar hoofdstuk 88. Verhuizing

Of naar de Inhoudsopgave