“Ik help je even met het ophangen van de was, dan kunnen we lekker snel weg,” bedacht Lisa, terwijl ze met Margreet meeliep naar de wasruimte.

“Goed plan, ik heb er zin in om naar de kringloopwinkel te gaan,” antwoordde Margreet. Ze haalde de schone was uit de wasmachines en zette de machines meteen weer aan het werk met het beddengoed. “Er is daar altijd wel wat leuks te vinden!”

Onderweg naar de kringloop deelde Lisa over haar onzekerheid over welke kleren haar leuk zouden staan, in welk soort ze zich thuis zou voelen. “Ik weet werkelijk niet wat ik echt leuk vind. Ik denk dat ik straks maar even in de kledinghoek ga kijken, gewoon om wat inspiratie op te doen.”

“Voelen wat je leuk vindt, Lisa, probeer te voelen of de kleding waar je oog op valt, jou echt leuk zou staan, hoe jij je zou voelen als je ’t aan had. Of pas iets wat je leuk lijkt, en kijk in de spiegel of je je er werkelijk thuis in voelt.”

“Klinkt als een goed idee, ik zal het proberen.”

“Als ik gevonden heb wat ik nodig heb, kom ik wel kijken of je hulp nodig hebt.”

“Dat zou fijn zijn. Terwijl jij jouw dingen opzoekt, ga ik eerst op zoek naar een kleedje voor onder mijn viool. Best apart, het voelt alsof ik dan iets voor het interieur van Sjaak koop. Ik moet nog wennen, dat het ons interieur is. En ik vraag me af, hoe hij het zal ervaren dat ik zelf iets koop.”

Margreet begreep precies wat ze bedoelde. “Je bent nog aan het aftasten, hoe dat is tussen twee mensen die met elkaar connecten, die elkaar niet overheersen. Ik heb dat ook wel hoor, ik denk soms ook dat ik iets niet moet doen omdat het Huibs huis is, zelfs dat het zijn leven is, maar het is ons huis en ons leven. Ik denk dat het je straks gaat meevallen, ik denk dat Sjaak het leuk vindt dat je er iets voor koopt. En sterker nog, ik denk dat hij het geweldig vindt als jij voor jezelf leert kiezen.”

“Ik ga het gewoon doen, en dan zien we zijn reactie wel!”

Ze stapten uit, Lisa ging op zoek naar de kleedjes en Margreet ging naar de kassa. Elly was er niet, dus ze vroeg aan haar collega naar de grote linnen lap die Elly voor haar zou klaar leggen.

De vrouw, José stond er op haar naamkaartje, liet hem zien: “Dat zal deze zijn, Elly heeft het me verteld dat je er vandaag voor zou komen.” Ze legde een dikke stapel opgevouwen linnen op de toonbank.

Margreet voelde, de dikte zou perfect zijn. De maat op het labeltje liet zien dat hij veel te groot was voor haar wandkleed. Ze zou er meerdere van kunnen maken. En de kleur, licht ecru, bijna roomwit, was perfect om op te borduren. Ze knikte naar José: “Dit is perfect! Ik neem hem, maar ik moet nog even verder zoeken naar garens. Kan ik dit pakket nog even hier laten liggen?”

“Ja hoor. Vraag er straks maar weer naar!” Met een vriendelijk knikje draaide José zich om en legde het linnen weg.

Margreet liep lijnrecht naar de handwerkhoek. Voorlopig zou dat haar favoriete hoek zijn, dat had ze al besloten. Haar ogen schoten over de bakken met garens, naaigarens, borduurgarens en breigarens. Ze besloot van alles gebruik te maken, ongeacht de diktes. Dat zou vast een leuk effect geven. Ze pikte alle kleuren die ze leuk vond, felle en zachte, uit de bakken, en deed ze in haar mandje. Ze dacht even na, wat ze verder nog nodig zou kunnen hebben. Naalden en een klein schaartje had ze de eerste keer al meegenomen. Een schaar om stof mee te knippen, die had ze nog niet! Ze twijfelde of ze die niet liever nieuw zou kopen, maar besloot toch even te kijken of ze hem hier kon vinden. Er lag er één, nog in de verpakking, met een sticker van de kringloopwinkel erop: ‘stofschaar, nooit gebruikt’. Ze legde hem in haar mandje en voelde zich een bofkont.

Ze ging naar Lisa, naar de kledinghoek. Ze zag haar bruine haren boven een kledingrek en zag dat ze een jurk pakte en die iets omhoog hield en hem met een schuin hoofd bekeek. Lisa ging ermee naar een pashokje en had het gordijn daarvan net dicht getrokken toen Margreet bij haar kwam. Margreet ging bij het hokje staan en zei: “Lisa, ik ben hier hoor.”

“Ah fijn, ik heb net een jurk gevonden, had er meteen een klik mee. Nou maar hopen dat hij me past.”

“Ja, zeker! Maar zelfs als hij niet past, kun je misschien wel een indruk krijgen of het model je leuk staat.”

“Dat is ook zo, als het mijn smaak echt is, kan ik naar dit soort jurken verder zoeken.”

Even later hoorde Margreet haar verwonderde “Wauw!” Lisa schoof het gordijn open en keek verlangend naar Margreet: “Wat vind jij ervan?”

“Ik hoorde jouw ‘wauw’… en ik ‘wauw’ met je mee, die jurk is voor jou gemaakt Lisa. Die blauwtinten zijn gaaf. En zo leuk, zo’n precies passend lijfje en dan zo’n wijde rok er onder. Draai eens een paar keer in het rond?”

Margreet en Lisa lachten toen ze zagen dat de rok heerlijk zwierde. “Gaaf gaaf gaaf! Maar vind jij hem niet te lang?” vroeg Lisa nog iets onzeker.

“Nee, helemaal niet, juist leuk!”

“Dan neem ik hem, ik ga me weer even omkleden.”
“Dan kijk ik ondertussen of er nog zoiets in de rekken hangt.”

Margreet snuffelde tussen de jurken, vond nog een jurk van ongeveer hetzelfde model, maar ze twijfelde of Lisa het patroon van de stof leuk zou vinden. Ze hield de jurk omhoog toen Lisa uit het pashokje kwam: “Kijk, ongeveer hetzelfde patroon, hoe vind je hem?”

Ze zag direct al aan Lisa’s gezicht dat zij ook twijfelde. “Ik weet niet, ik twijfel over die stof, die bloemen zijn zo groot. Ik heb met die niet zo’n klik als met deze blauwe.”

Margreet lachte naar haar: “Ha, jij voelt het precies als ik, zo tof!” en ze hing de jurk terug in het rek. “Wil je nog verder kijken?”

Lisa schudde haar hoofd: “Ik heb hier al best een tijd gekeken en ik zag verder niets waar ik zo’n klik mee had als met deze. Ben jij al klaar?”

Margreet knikte: “Op naar de kassa!”

José was daar nog aan het werk. Toen ze Margreet zag, pakte ze direct de lap stof. Ze zag de enorme hoeveelheid klosjes en bolletjes garen in Margreets mandje. Margreet legde de schaar op de toonbank en wilde alle garens er bij gaan leggen, maar José hield haar tegen. “Dat is gekkenwerk meis, als ik die allemaal moet aanslaan. Zullen we gewoon een deal maken… wat denk je van 10 euro voor al die garens?”

Margreet dacht even snel na, ze wist zeker dat 10 euro veel voordeliger was dan wanneer ze de officiële prijzen zou betalen. “Deal, en dan die schaar en de stof erbij, op hoeveel komen we dan?” Ze betaalde de prijs die José noemde en maakte plaats voor Lisa.

“Wat een leuke jurk!” José was helemaal enthousiast: “Houd hem eens voor je, als je wilt…” Lisa hield de jurk onder haar kin, en hield het gezicht van José nauwlettend in de gaten. “Hij zal jou vast heel goed staan, ontzettend leuk! Welke prijs staat er op het kaartje? Drie euro, voor zo’n leuke jurk. Jouw dag kan niet meer stuk, denk ik zo!”

Lisa lachte: “Zo voelt het inderdaad!” Ze betaalde de jurk en het kleedje, hing de jurk over haar arm en liep samen met Margreet naar de auto.

“Ik ga hem thuis meteen aan doen en hem aan Sjaak laten zien,” zei ze blij. Ik merkte trouwens net iets, toen José vroeg of ik de jurk voor me wilde houden. Ik had zo’n dubbel gevoel: ik was blij met de jurk, maar voelde me toch een soort afhankelijk van haar reactie. En ik weet, dat ik dat altijd geweest ben, afhankelijk van de reactie van andere mensen, vooral van mijn ouders en van Henk. En toen ik net bedacht dat ik de jurk aan Sjaak zou showen, voelde het anders. Ik zal het fijn vinden als Sjaak het leuk vindt, maar ik voel me er toch meer los van. Snap je wat ik bedoel?”

“O ja, helemaal,” reageerde Margreet, “heel herkenbaar hoor. Ik denk trouwens dat dat iets is wat echt heel veel mensen hebben, dat ze zich afhankelijk voelen van wat een ander vindt, van wat ze zeggen of doen, wat ze kiezen, welke kleding ze dragen. Net een spinnenweb waarin we met z’n allen vast zitten. Maar bij Sjaak voel je je veiliger, geaccepteerd, zoals ik dat bij Huib heb. Dan voelt die afhankelijkheid minder zwaar.”

Margreet reed de parkeerplaats van Bloemenhof op en voelde intenser dan ooit dat ze thuis kwam, en dat vervulde haar met een enorme blijdschap. Samen liepen ze richting hun huizen, namen halverwege afscheid met een ‘tot zo bij de lunch!’ en gingen ieder naar hun eigen huis.

Lisa rook aan het kleedje dat ze gekocht had. Het rook naar wasmiddel en zag er schoon uit. Ze pakte haar viool, legde de handdoek die ze er tijdelijk onder gelegd had op de pianokruk, en legde het kleedje daarvoor in de plaats. Het was zo’n eenvoudig kleedje, effen ecru, met een fijn donker bruin randje. De viool paste er prima op, de maat van het kleedje was goed en de kleur van het randje leek gewoon bij de viool te horen! Ze vouwde de handdoek op, legde die op het stapeltje schone handdoeken in de kast en begon zich om te kleden. In haar nieuwe jurk ging ze naar buiten, waar ze de stemmen van Sjaak en Anton al gehoord had. Zo leuk, dacht ze, hoe die twee mannen met elkaar omgingen, echte vrienden!

Ze keken allebei op toen ze de hoek om kwam. Ze merkte dat dezelfde verlegenheid die ze bij José gevoeld had, weer even op kwam. Toch nog een beetje afhankelijk van hun oordeel? Ze wist het niet. Ze zag dat beide mannen haar lachend aan keken. Sjaak stond op en kwam naar haar toe. Hij pakte haar bij haar schouders en hield haar op een afstandje om haar goed te kunnen bekijken.

“Ik wist al dat je een mooie vrouw bent, maar dit slaat werkelijk alles! Een prinses ben je in die jurk! Draai eens…” Hij hield pakte haar ene hand en hield die omhoog, waaronder ze een paar rondjes draaide. Hij lachte om de beweging van de rok: “Is deze jurk echt van de kringloopwinkel?” En toen Lisa bevestigend knikt: “Je bent goed geslaagd Lieske, echt heel goed geslaagd!” Hij gaf haar een kus ter bevestiging. “Wat denk jij ervan, Anton?”

“Volgens mij zijn jullie allebei goed geslaagd, die jurk is prachtig voor jou Lisa, staat je echt fantastisch, en jullie samen zijn een bijzonder goed geslaagd koppel! Je weet niet half hoe blij ik ben met alle mooie ontwikkelingen hier op Bloemenhof. Nou Annerieke nog…”

Sjaak protesteerde: “Nee joh, nog niet, ze heeft tijd nodig om te verwerken dat Erik verongelukt is.”

“Dat zou je denken ja, maar volgens mij heeft ze daar op z’n minst de basis al van achter de rug. Ik heb met haar gesproken over hoe ze ermee om gaat. De uren dat ze thuis is en niet persé iets te doen heeft, neemt ze vaak de tijd om rustig door zijn spullen heen te gaan en te voelen wat het met haar doet. Soms ruimt ze dingen op, als ze het gevoel heeft dat ze er afscheid van kan nemen. Zoals zijn kleding, dat heeft ze bijna allemaal al opgeruimd. Vanmorgen vertelde ze me nog, dat ze merkt dat ze er rust in heeft. Natuurlijk mist ze hem, maar het wordt al meer een mooie herinnering dan een diep gemis. Ze koestert het gevoel dat zijn ziel nog steeds aan de hare geklonken is. En ze vertelde dat Huib iets moois tegen haar gezegd had, dat Erik zou willen dat ze gelukkig bleef, zelfs in de toekomst met een andere man. Ze had dat als heel positief ervaren, Huib gunde haar dat geluk. En ze had gevoeld, dat ze er zelfs al aan toe was. Niet dat ze naar een andere man zou gaan zoeken, maar als de juiste man op haar pad zou komen, dacht ze zich open te kunnen stellen voor een nieuwe relatie. Weet je wat het is, denk ik, zij heeft bewust de tijd genomen om te verwerken, om te genezen. Het is heftig voor haar geweest, ze is diep door haar rouwproces heen gegaan. Maar daardoor kan ze wel verder. De meeste mensen doen dat niet, ze jagen door in hun werk, in alle dingen die ze denken te moeten doen, houden zoveel mogelijk afstand van hun nare gevoelens en daardoor duurt zo’n rouwproces lang. Eigenlijk veel te lang. Dus ik ben blij dat Annerieke voor deze intense weg gekozen heeft. Ze leeft, ze leeft echt, dwars door alles heen!”

“Wat mooi…” zuchtte Lisa, “dank je wel dat je dat met ons deelt, ik wil ook proberen bewust te voelen wat dingen met me doen. Ik heb spullen van de afgelopen jaren opgeruimd, spullen waar heel akelige herinneringen aan zaten. Ik heb het gevoeld, ik verstarde helemaal, en ik was zo blij dat Sjaak in de buurt was om me te helpen. En net in de kringloop, daar heb ik naast deze jurk nog een andere jurk gezien, hetzelfde model, maar de stof paste niet bij mij. Ik voelde het, en dat maakte me blij. Ja, voelen wat dingen met je doen… dat geldt voor alles, denk ik, voor verwondingen, spullen, mensen, situaties, besluiten die je moet nemen… klopt dat?”

“Dat klopt zeker,” antwoordde Anton, “omdat het om je leven gaat. Je leven is een aaneenschakeling van al die dingen die je noemde, en je mag kiezen wat je ermee doet. Ik hoorde van Margreet, dat ze het contact met haar ouders heeft verbroken, echt helemaal. Dat is een dappere keuze geweest, net zoals jouw keuze om die echtscheiding in te stappen. Jullie hebben op dat moment allebei gevoeld, dat die mensen van wie je afstand nam, destructief voor jullie waren. En jullie hebben allebei mensen gevonden met wie je zo’n geweldige connectie hebt, dat alleen die connectie op zich al genezend zal werken. Tjonge, wat heb ik een geweldige vakantie gehad hier!”

Naar hoofdstuk 108. Henk wil zijn bezit terug

Of naar de Inhoudsopgave