Annerieke had, zoals beloofd haar haren vanmorgen al gewassen. Het voelde heerlijk fris en luchtig. Margreet had beloofd, dat ze zou komen zodra ze klaar was met het ophangen van het gewassen beddengoed en het opruimen van de droge was. Ze kon er dus elk moment zijn.

Ze pakte een soort cape die als kappersschort kon fungeren, een schaar, een borstel en een handspiegel.

Ze liep naar het raam en keek uit over het veld. Ze kon van daaruit het pension niet zien, maar ze zag Margreet even later wel de hoek om komen. Ze zwaaiden lachend naar elkaar.

Annerieke opende de voordeur: “Welkom lieve schoondochter!”

Margreet lachte: “In de eerste dagen dat ik hier werkte, dacht ik al dat ik een moeder als jij had willen hebben, en nou heb ik jou als moeder. Dat ‘schoon’ mag er wel af toch?”

“Van mij wel, schoon zijn we van onszelf al wel, dus dan houden we het gewoon op moeder en dochter. Spontane gezinsuitbreiding, geweldig! Ik ben een bevoorrecht mens! Heb je zin in koffie of thee?”

“Die thee die we laatst hadden, met anijs…”

“En venkel en zoethout. Prima, zal ik er een volle pot van maken?”

“Van mij mag je, alleen… ik denk dat ik er maar één glas van drink, want na het knippen komt de verhuiswagen voor!” schertste ze.

“O ja, natuurlijk, dan houd ik je straks niet langer hier dan nodig. Wat een heerlijk idee voor mij als moeder van Huib ook, dat hij straks niet langer alleen in dat huis woont, maar samen met jou. Het is echt goed zo!”

“Ja he, bijzonder en goed!” Margreet was het helemaal met haar eens.

Annerieke keek naar de kappersspullen: “Eerst knippen en dan thee? Of liever andersom?”

“Liever eerst knippen en dan die lekkere thee als beloning. Ongeveer vijf centimeter, zei je, is dat zoiets als de twee kootjes van mijn wijsvinger?”

Annerieke knikte: “Zoiets zal het wel zijn. Succes lieve dochter!”

Annerieke deed zelf haar zogenaamde kappersschort al om haar nek en ging op een open ruimte in de kamer zitten, zodat haar haren overal om haar heen konden vallen. Margreet borstelde haar haren, trok een pluk haren recht en zag direct waar ze er de schaar in kon zetten. Geconcentreerd begon ze, en merkte dat het inderdaad niet ingewikkeld was. Ze was al snel in staat om ondertussen met Annerieke in gesprek te blijven. Zo hadden ze een gezellig kwartiertje met elkaar.

Toen ze klaar was, borstelde ze de haren nog een keer, controleerde of alles goed zat, knipte nog een plukje af en was zelf dik tevreden. Annerieke stond op, bekeek zichzelf in de spiegel. “Je bent een geboren kapster voor mensen met zulk krulhaar! Het ziet er goed uit Margreet, weer lekker wat korter! Dank je wel!”

“Graag gedaan hoor!” zei ze terwijl ze Annerieke’s knuffel ontving. “Ik veeg de boel wel even bij elkaar, als je een stoffer en blik voor me hebt, en een zakje om de haren in te doen, dan kun jij de thee zetten.”

Annerieke knikte en haalde stoffer en blik uit haar werkkast, en een zakje uit de keuken, en ging thee zetten.

Na een forse klop op de deur stapte Huib binnen. Hij hoorde zijn moeder in de keuken en riep: “Ha mam, ben je koffie aan ’t zetten? Wil je voor mij ook een mok doen, dan blijf ik nog even.”

Hij speurde de kamer rond: “Margaretha, waar ben je lieverd?”

Ze kwam overeind en liep lachend naar hem toe, terwijl ze het zakje met haren dicht knoopte. Ze sloeg haar armen om hem heen en hij trok haar even stevig tegen zich aan. “Is het gelukt, mevrouw de kapster?” vroeg hij.

“O ja, en het viel alles mee, kijk maar,” knikte ze richting Annerieke die net de kamer in kwam.

“Knapperd! Wat een vrouwen hier, beeldschoon, intelligent en handig! Tjonge, wat een dag, ik kan er nog niet over uit!” Huib plofte op de bank.

“Hoeft ook niet, ga maar lekker door,” moedigde Annerieke, “je bent altijd een gezellige jongen geweest, maar zo vrolijk en blij als vandaag heb ik je volgens mij nog niet eerder gezien.”

“En dat heb jij op je geweten,” zei Huib, terwijl hij Margreet even speels in haar dijbeen kneep.

Naar hoofdstuk 49. Op verkenning

Of naar de Inhoudsopgave