Sinds die eerste keer dat Lisa haar eigen vioolmuziek op haar mobiel had opgenomen en zo verrast geweest was door het resultaat, had ze besloten die App standaard te gebruiken. Ergens verlangde ze ernaar, dat haar muziek, en vooral ook hun gezamenlijke muziek, andere mensen zou gaan raken. Ze wist alleen nog niet hoe. Ze wist nu wel hoe ze de opnames van haar mobiel op de computer kon overzetten, maar verder…

Sjaak wist het ook niet, maar had hetzelfde verlangen als Lisa. Omdat hij zelf behoorlijk druk was, vroeg hij haar, of zij naar Huib wilde gaan om met hem te overleggen. Misschien had hij een idee. Hij nam een paar bestanden die ze verzameld hadden over op een USB-stick, waarmee Lisa op zoek ging naar Huib.

Ze vond hem thuis, waar Margreet net Gloria zat te voeden.

“Ik kom voor jou, Huib, maar ik moet even kijken bij jullie dochter,” zei Lisa terwijl ze naar de schommelstoel liep.

“Nog maar een paar weken, dan zit ik ook zo,” verzuchtte ze. “Ik wilde dat het zover was. Eigenlijk wil ik de bevalling overslaan, ik zie er echt tegenop.”

“We komen naar jullie toe, zodra je ons een seintje geeft. En ik kom zo dichtbij als jij me maar wilt. Het komt goed Lisa, maar ik begrijp dat je gedachten heel wat anders zeggen,” zei Margreet.

“Ja, ik weet het, al die gedachten die soms door mijn hoofd tegen elkaar aan knallen. Complete ruzies! Al moet ik zeggen, dat die confrontaties in mijn gedachten wel iets milder worden. Dat is een goed teken he? Ja, ik voel dat het de goede kant op gaat, maar het is nog niet over. Ik vind het fijn om jullie tijdens de bevalling in de buurt te hebben.”

Lisa wilde Gloria even over haar hoofdje aaien, maar besloot het niet te doen, zodat ze rustig verder kon drinken. Ze liep naar Huib, die achter de computer bezig was. Hij keek direct op, glimlachte naar haar en zei: “Zeg het maar Lisa, dit werk kan wel even wachten.”

“Nou, het zit zo… Sjaak en ik hebben de laatste tijd onze muziek opgenomen, en Sjaak heeft een paar van die opnames op deze USB gezet. We zouden het zo fijn vinden als andere mensen er ook van kunnen genieten, maar we weten niet hoe. Ik weet dat het via YouTube zou kunnen, maar ik weet niet hoe dat werkt. Een CD maken, daar ben ik nog niet aan toe, en ik betwijfel of dat de bedoeling is. Ik weet het gewoon niet, maar we hebben het gevoel, dat het de wereld in moet. Weet jij hoe we zoiets kunnen doen?”

Huib schudde langzaam zijn hoofd: “Nee, ik weet dat voor zoiets ook wel programma’s zijn, maar ik weet niet welke. Ik heb dat nog nooit gedaan. Maar ik weet wel iemand die dat zeker weten wel voor elkaar kan krijgen. Ilse is een echte digitale techneut, vraag het haar eens.”

“Echt? Ilse? Onze Ilse?”

“Yep, onze Ilse, van De Schuilplaats. We hebben net gisteravond een vergadering gehad met zes kunstenaars, en Ilse erbij, omdat zij voor ons de website gaat beheren. Ze is iemand die dat met enorm veel passie doet, ze geniet ervan! Ze zal het waarschijnlijk wel druk hebben met die website, maar vraag haar gewoon, ze wil het tussendoor vast wel voor je doen.”

“Oké, ik ga het haar meteen vragen! Bedankt voor de tip! Jongelui, fijne dag en tot later!” riep ze vrolijk terwijl ze wegliep.

Ze wandelde richting het huis van Ilse, zag haar achter de computer zitten en probeerde haar aandacht te trekken door te zwaaien.

Ilse zag het in haar ooghoeken, keek even geïrriteerd op, maar werd meteen oprecht blij toen ze Lisa zag. Behalve dat ze Lisa ervaarde als haar redster in nood, had ze een klik met haar. Ze sloeg snel op waar ze mee bezig was geweest en liep naar de voordeur.

“Ha Lisa, kom binnen! Zin in koffie? Ik heb net vers gezet. Of liever thee?”

“Ik lust wel koffie, maar stoor ik je niet?”

“Jawel, dat doe je zeker, maar jij bent een heel prettige stoorzender, dus ik vind dat niet erg! Kwam je zomaar voor de gezelligheid of heb je een andere reden?”

“De aanleiding is een andere reden, maar ik vind het tegelijk ook gezellig om bij jou te zijn. Ik hoorde van Huib dat jij hun website gaat beheren?”
“Ja, daar was ik net mee bezig, of eigenlijk op dit moment met een opzet voor de communicatie en de financiële administratie, want die ga ik er ook bij doen. Ik wil een zodanige opzet maken, dat ik in de toekomst met veel gemak alles kan bijhouden. Dat betekent nu werken aan een pittige puzzel, maar dat vind ik juist leuk. Het kost alleen behoorlijk wat tijd, maar dan heb ik straks ook een stevige basis!”

Ilse zette een mok koffie bij Lisa, die op de bank was neergeploft, en ging zelf met opgetrokken benen in de luie stoel zitten.

“Vertel, wat heb je op je hart!”

Lisa hield haar USB omhoog. “We hebben onze muziek de laatste tijd opgenomen en Sjaak heeft er wat van op deze USB gezet. Ons verlangen is dat onze muziek de wereld over gaat. Maar hoe? We hebben allebei geen klik met een CD, maar hoe dan wel? Via YouTube? Of Spotify? En hoe krijg je dat voor elkaar? Volgens Huib bij jij de beste persoon om te vragen hoe je zoiets doet.”

Ilse grinnikte: “Jaja, Huib heeft zijn computerexpert gevonden! Ik denk dat via YouTube sowieso eenvoudig is, en handig omdat het een wereldwijd programma is. Met Spotify heb ik zelf niet echt ervaring. Ik heb er ooit rondgesnuffeld, maar had er toen geen klik mee. Wat ik denk he, als je het nou net zo zou aanpakken als de mensen van de website, de digitale galerie zoals Simon het noemt. Ze zetten hun foto’s op de website, en promoten die op Facebook en Twitter. Dus als je een kanaal aanmaakt op YouTube, en een account bij die sociale media neemt, dan meld je dat elke keer dat je weer iets op je YouTube kanaal gezet hebt. Hoe je dat allemaal doet, daar komen we zo op, ik wil eerst even proberen om je duidelijk te maken wat ik voor me zie. Stel dat je die accounts alle drie al klaar hebt. Je gaat muziek maken, neemt dat op, bent tevreden over de opname, maakt hem klaar om op YouTube te zetten, bij voorkeur met een mooie filmopname daarbij. Je plaatst hem op YouTube en ook op beide sociale media. Op sociale media schrijf je er iets bij als: ‘voor meer van onze muziek… ga naar…” en dan de link van je YouTube kanaal. Heb je met één van die dingen al ervaring? Heb je Twitter of Facebook?”

“Ik heb bij allebei ooit een account aangemaakt, maar er nooit echt plezier in gehad. Dat was ook vlak voordat ik in dat misbruikhuwelijk terecht kwam. Eigenlijk zou ik een nieuw account bij allebei willen maken, een account voor Sjaak en mij samen.”

Ilse zat heftig te knikken: “Super goed idee! Het moet iets worden dat jullie creativiteit uitstraalt. Ik denk zelfs, maar dat laat ik natuurlijk aan jou, dat er verder niets persoonlijks op zou moeten komen. Geen privé-foto’s of mededelingen, maar alleen jullie muziek met filmachtergrond. En dan ben ik meteen bij het eerste wat je daarvoor zou moeten leren, namelijk hoe je die muziek erop zet en hoe je er een mooi bijpassend filmfragment of een serie foto’s achter plaatst.”

“Oh Ilse, dat vliegt me aan, ik ben totaal niet handig met computers en Sjaak ook niet echt. Ik weet dat jij nu druk bent met die website, maar zou jij het ons willen leren als je het wat rustiger hebt?”

“Natuurlijk, dat wil ik heel graag! Mag ik eens een stukje van je opname horen?”

Lisa gaf haar de USB, die Ilse in haar computer stak. Ze opende en startte het eerste bestand en liet zich in haar stoel terug zakken.

Lisa luisterde met gesloten ogen, liet zich helemaal meevoeren door de melodie. Daardoor zag ze niet dat bij Ilse de tranen over haar wangen begonnen te stromen.

.

Ilse, niet gewend om te huilen, zeker niet in bijzijn van anderen, had tijdens het luisteren zelf niet in de gaten dat de tranen over haar wangen liepen. Op het moment dat de muziek afgelopen was, voelde ze wat er gebeurd was en veegde snel haar tranen weg.

Lisa zuchtte diep, opende haar ogen en had in eerste instantie niets in de gaten. Pas toen Ilse luidruchtig haar neus begon te snuiten, voelde ze aan wat er gaande was. Ze besloot er niets van te zeggen. Als Ilse er over wilde praten, zou ze dat uiteindelijk zelf wel doen, dacht ze.

“Het is prachtig, Lisa,” snufte Ilse, “dit moet inderdaad de wereld in, mensen raken. Het heeft mij ook geraakt. Ik had het niet eens in de gaten, maar de tranen begonnen over mijn gezicht te stromen. Ik heb een hekel aan huilen, maar zoals het nu ging, ging het vanzelf, heel rustig. Ik merkte het pas toen de muziek was afgelopen. Ja, dit moet echt de wereld in! Ik ga je helpen, net zo lang als nodig is! En daarna zien we wel weer. Als het in combinatie met die filmpjes goed lukt, zou het eigenlijk een plaatsje op de website moeten krijgen, ik bedoel de website van Huib en zo. Zal ik eens met hem overleggen?”

Lisa twijfelde, vond het lastig dat er zo lovend op haar muziek gereageerd was. Het oude gevoel van te min zijn, streed daar een beetje tegenin.

“Laten we eerst maar eens wat spul klaar maken en op YouTube zetten. Dan zal ik er met Sjaak over praten, samen kijken of we het op die website zouden willen hebben. Het wringt bij mij, het voelt niet als dat onze muziek goed genoeg is voor zo’n website, alsof dat te hoog gegrepen is.”

Ilse grijnsde: “Lisa, heb je wel eens van emotionele verwonding gehoord?”

Lisa grinnikte: “Ja, ooit, en er schijnt ook een oplossing voor te zijn, één of ander proces. Pfff, denk je echt dat het goed genoeg is?”

“Dat sowieso! Ik moet denken aan Bianca, tijdens de vergadering. Ze had haar eerste poppenjurk laten zien, iedereen had iets meegenomen om te laten zien. Bianca noemde het een product. Ik vertelde haar, dat het kunst is, en dat ik onder kunst versta dat het een uiting is van wat in je ziel ontstaat. Nou, jouw muziek komt overduidelijk vanuit je ziel, het borrelt en spuit van daaruit omhoog en komt er via je viool uit. Kunst! Dat is kunst! Dus persoonlijk vind ik dat het zeker op die website thuishoort, maar dat kan ik wel vinden, dat moeten die kunstenaars daar én Sjaak en jij allemaal besluiten of we dat ook daadwerkelijk gaan toevoegen. Dat komt later wel joh, ik ga eerst met het werk verder voor de website en alles wat daarbij komt kijken, dat duurt denk ik een paar dagen, en daarna kom ik naar jou om samen aan de slag te gaan met jouw filmpjes, jouw opnames. En als we er een paar klaar hebben, gaan we, áls jullie dat willen, daarover babbelen met Huib. Dan zien we wel hoe het verder gaat. Lisa, hoe gezellig ik het ook vind, ik ga je nu naar huis jagen, want ik moet verder! Des te eerder kan ik bij jullie aan de slag!”

Lisa schoot in de lach en deed even alsof ze bang was: “Niet jagen, ik ga al! Succes met je werk en tot later!”

Thuis overlegde ze met Sjaak, vertelde wat Ilse had bedacht. Sjaak was helemaal enthousiast: “We kunnen foto’s van het landgoed gebruiken, in elk geval om mee te beginnen. Ik moet denken aan die fotoserie van Koos en Olivia, die serie die regelmatig in het pension draait. Zulk soort foto’s, en misschien ook andere van internet. Ik bedoel, als je zo’n muziekopname hebt waarbij je het gevoel krijgt dat je bij een fontein staat. Dan kunnen we wel wat plaatjes van internet gebruiken. Ik zie het helemaal zitten, ook al weet ik niet hoe we het voor elkaar kunnen krijgen. Ik ben blij dat Ilse zin heeft om ons te helpen, echt fijn!”

“Ja, ze is dol op zulk werk. Zullen we vast aan de slag gaan met YouTube, Facebook en Twitter?”

Sjaak vond het een goed idee. Ze overlegden met elkaar hoe ze hun kanaal en accounts zouden noemen. Ze besloten het ‘Muziek vanuit onze ziel’ te noemen en plaatsten waar dat nodig was hun voornamen erbij. Op de sociale media verkenden ze de mogelijkheden, zochten bekenden op en volgden hen op Twitter en stuurden op Facebook vriendschapsverzoeken. Met een leuke foto van hun muziekinstrumenten maakten ze een aankondiging die ze vastpinden, zodat die bovenaan hun pagina bleef staan. In de tekst verwezen ze ook naar hun YouTube kanaal, waarop binnenkort filmpjes geplaatst zouden gaan worden.

“Lege boel he, ik krijg steeds meer zin om samen met Ilse aan de slag te gaan. Heb jij al foto’s van het landgoed op de computer staan?”

“Een heleboel! WIJ, jij en ik samen, hebben een grote verzameling foto’s van de tuin, foto’s in alle seizoenen, keuze genoeg.”

Lisa lachte: “Mooi, fijn dat WIJ dat hebben!” Ze sloeg haar armen om zijn nek, zo goed en zo kwaad als dat zittend met haar hoogzwangere buik lukte, en kuste hem. “Wij, jij en ik…”

Naar hoofdstuk 36. Alles wordt in gang gezet

Of naar de Inhoudsopgave