Zondagmorgen merkten Annerieke en haar pensionfamilie dat de sfeer onder de gasten bijzonder goed was.

Samuel en Rebecca hadden contact gekregen met Cees en Sita. Rebecca vertelde wat hen overkomen was en vond een echt luisterend oor bij het andere echtpaar.

.

Na het ontbijt waren de gasten niet uit de eetkamer weg te branden, en Huib, die er even met de stofzuiger doorheen wilde gaan, vroeg hen vriendelijk of ze even wilden verhuizen naar de woonkamer. Zonder protest liepen ze daar rustig naar toe, en praatten in groepjes verder.

Theo en Renate, en Alan en Frida, hadden al snel ontdekt, dat ze in een soortgelijke situatie beland waren. Rosanne en Angelique hadden zich bij hen aangesloten, eerst luisterend, maar toen Alan vertelde dat zijn familie hen in de ban had gedaan, durfden zij ook hun verhaal te vertellen. Beide andere stellen luisterden belangstellend.

Renate reageerde als eerste: “In het geloof waarin wij altijd geleefd hebben, is een relatie met iemand van dezelfde sekse taboe. Er wordt vaak over gepraat alsof het vies is, en dat het voor eventuele kinderen slecht zou zijn.”

Theo viel in: “Ja, dat herken ik ook, maar ik heb me altijd afgevraagd hoe het dan zit met dat grote gebod van de liefde. De god van de bijbel zou een god van liefde zijn, en wil dat wij hem en elkaar ook liefhebben. Maar hoe zit het dan met twee mensen van hetzelfde geslacht? Als die werkelijk, heel echt van elkaar houden, hoe kan dat dan verkeerd zijn? Ik heb dat nooit begrepen, en met vlagen heb ik ermee geworsteld, niet voor mezelf, want ik had niet het gevoel dat ik op iemand van hetzelfde geslacht zou vallen, maar gewoon omdat er wel stellen als jullie om ons heen wonen. Waarom zou ik hen als slecht moeten zien? En nu, als ik naar jullie kijk, voel ik dat jullie liefde echt is, ik voel absoluut niets vreemds. Jullie liefde lijkt me net zo mooi als de liefde tussen Renate en mij.”

“Zeker weten, ik zie ook geen verschil,” beaamde Renate. “En dat jullie seksualiteit er iets anders uit zal zien… wat dan nog? Ik bedoel, het gaat er toch om dat je je liefde voor de ander laat voelen? Dat kan op elke manier die bij je past, denk ik…”

Alan en Frida zaten rustig te luisteren, knikten regelmatig om te laten zien dat ze wat er gezegd werd herkenden of het ermee eens waren. “In de Islam is het ook onmogelijk, vrouwen als jullie zouden vervolgd kunnen worden, en zullen in vrijwel alle gevallen verbannen worden uit hun families. En dat vind ik erg. Ook in de Islam zou de liefde belangrijk zijn, maar in de praktijk… breek me de bek niet open!” vulde Alan aan, terwijl hij een gek gezicht trok. Ze schoten allemaal in de lach.

Rosanne en Angelique waren zo dankbaar dat ze bij deze beide echtparen alleen maar acceptatie en erkenning vonden. Rosanne haakte in op de woorden van Theo: “Je vertelde dat je niet het gevoel had dat je op iemand van hetzelfde geslacht zou vallen. Ik weet, dat dat bij veel mensen die zich homoseksueel noemen wel het geval is. Maar ik vraag me af of dat niet door een diepe verwonding komt. Ik ken mensen die als kind seksueel misbruikt zijn door iemand van het andere geslacht, en die daardoor een afkeer van seksualiteit met iemand van die sekse gekregen hebben. Ik denk dat dat meestal onbewust zo ontstaat, maar ze kunnen achteraf wel vaak vertellen waar het door komt. Ik denk dat die mensen zo kapot zijn, dat ze daardoor niet eens meer een relatie kunnen of willen aangaan met iemand van het andere geslacht, en zich daardoor richten op mensen van hun eigen geslacht en daardoor misschien ook niet terecht komen bij de persoon met wie ze wel die diepe klik zouden hebben.”

“Een zielsconnectie…”

“Ja, mooi woord, een zielsconnectie, dat is het precies, die missen ze dan. En als ik dan terugkom bij jouw opmerking Theo, dan kan ik je vertellen dat ik er altijd vanuit gegaan ben dat ik ooit mijn man zou tegenkomen. Totdat ik Angelique tegen kwam. En jij,” richtte ze zich tot haar vrouw, “jij had dat ook altijd gedacht. Dus eigenlijk waren wij allebei voor een vaste relatie gefocust op de mannenwereld, totdat we elkaar ontmoetten. De klik tussen onze zielen was bijna hoorbaar! In elk geval voelbaar… en allebei waren we lichtelijk geschokt. Dit was niet waar we naar op zoek waren, eigenlijk wilden we dit ook helemaal niet, dus we besloten gewoon vriendinnen te worden. En dat was op zich een goed begin, maar in een paar dagen tijd groeide er een vuur tussen ons, een diep verlangen naar elkaar. Het type verlangen dat ik had verwacht ooit naar een man te zullen hebben… maar mijn soulmate was een vrouw! We hebben al vrij snel besloten om samen verder te gaan. Daarbij hebben we ook meteen afgesproken om onze gevoelens en gedachten over onze relatie en wat daarmee verband houdt altijd met elkaar bespreekbaar te houden. Alles was nieuw voor ons, het hebben van een relatie op zich was nieuw, en de schok dat degene die onze soulmate was, van hetzelfde geslacht was. En ook onze ervaringen met onze omgeving. Onze beide ouders zijn geen christenen en geen moslims, maar hadden blijkbaar dezelfde overtuiging over stellen als wij, en hebben ons in eerste instantie laten weten dat ze er een diepe afkeer voor hadden. Dat was niet bedoeld naar de persoon, maar naar onze relatie. Dus mijn ouders vonden Angelique een leuke vrouw, maar niet als mijn partner, niet als mijn soulmate. Net wat je zei, dat was vies, en niet compleet. Ik voelde hoe ze zich voor ons schaamden. Zo bizar, hoe die mensen alleen maar aan dat seksuele konden denken, en daardoor niet konden zien hoe wij aan elkaar geklonken zijn, hoe goed we het samen hebben en elkaar liefhebben. Ik verzeker je Renate, dat Angelique heel goed in staat is om haar liefde voor mij ook lichamelijk aan me te laten voelen. Daar heeft ze geen mannelijke organen voor nodig.”

“En andersom ook hoor, Rosanne doet dat naar mij precies eender, ook op dat gebied hebben we het heel goed met elkaar, maar net wat Rosanne zei, liefde tussen twee mensen is zo veel meer dan alleen het seksuele… ongelofelijk dat dat gewoon in de vuilnisbak geknikkerd wordt.”

Rosanne en Angelique vertelden over de verrassing die ze hier in het pension gekregen hadden. Dat ze vrijdag getrouwd waren, met alleen twee vriendinnen erbij. Dat het team van het pension daar niets van wist, maar dat Lisa gistermorgen indrukken in de vorm van plaatjes van een bruidssuite had gekregen. “Kom even boven kijken, het is zo geweldig, zo’n warme ontvangst!”

Ze sprongen allemaal nieuwsgierig op en gingen naar boven. Angelique gooide hun deur open en de beide andere stellen verdrongen zich voor de deuropening om te kijken. De uitroepen waren soms nauwelijks verstaanbaar, het enthousiasme was heel groot.

Frida keerde zich tot Angelique en Renate: “Wat hebben jullie een bijzonder welkom gekregen!” De anderen knikte enthousiast, waren het daar helemaal mee eens.

“Wij hebben ook niets te klagen hoor,” ging Frida verder, “maar dit is wel heel speciaal… dit was precies wat jullie nodig hadden!”

Alan legde zijn hand op haar schouder: “Ja, dat is het! Wij kregen ook een bijzonder welkom, maar anders, absoluut wel passend bij waar wij mee bezig zijn.”

Theo knikte: “Wij ook al, het was heel speciaal, had ik absoluut niet verwacht. Ik denk dat wij met z’n allen een geweldige tijd tegemoet gaan! Hoe lang blijven jullie?”

“Wij één week,” vertelde Rosanne.

“Wij twee,” kwam Alan.

“Wij ook twee,” zei Renate.

Theo concludeerde: “Dan hebben we in elk geval één week gezamenlijk. En als ik het goed begrijp, is het bij ons allemaal het verlangen om onszelf te ontdekken, vrij te worden van alle shit om ons heen en in ons. Vinden jullie het een goed idee om regelmatig samen op te trekken?”

Renate knikte en vulde aan: “Eigenlijk wilden wij zelf onze weg zoeken, alleen wij samen, maar als groep hebben wij eenzelfde verlangen. Dus ja, ik denk ook dat het goed is om zo nu en dan dingen samen te gaan doen.”

Aangemoedigd door haar knikkende echtgenoot, vervolgde ze: “Wij hebben laatst een film gezien, ‘The Matrix’, die voor ons herkenbaar was met betrekking tot ons geloof, en ik denk dat dat voor Alan ook zo zou zijn. Maar in het algemeen… ik ben er eigenlijk van overtuigd dat ons hele land, en misschien wel de hele wereld, vast zit in een matrix, een systeem van overtuigingen, angsten, veroordelingen en vervolgingen. Zouden jullie die film ook willen zien?”

Zonder uitzondering knikten ze. “Ik wil het zien, ik wil het voelen, ik wil mezelf herkennen in die film en eruit komen, uit die matrix,” deelde Alan zijn verlangen. “Maar waar zouden we die film kunnen zien?”

“We kunnen het aan Annerieke vragen, ik ben er van overtuigd dat we met alles bij haar terecht kunnen. En als zij een mogelijkheid weet om samen die film te bekijken, dan zal ze dat vast en zeker weten te regelen!”

Theo en Renate besloten er direct achteraan te gaan en gingen op zoek naar Annerieke. Ze hoorden haar zingen in de keuken en besloten zo vrij te zijn daar even aan te kloppen. “Kom maar binnen!” riep Annerieke. Ze stapten samen naar binnen, zagen haar tot hun verrassing bezig met het maken van een taart.

“Hey, leuk dat jullie even langskomen,” begroette Annerieke hen. Ze knikte naar haar handen in het deeg: “Dit is mijn werk, elke ochtend. ’s Avonds trakteren we altijd taart bij de koffie en de thee. Maar vertel, wilden jullie iets vragen?”

“We boffen Renate, elke dag taart!” zei Theo, bij voorbaat genietend.

Renate knikte gretig, en legde vervolgens uit waar ze voor kwamen.

“Goed idee, en wat geweldig dat jullie elkaar nu al gevonden hebben. Maar ik kijk niet zo vaak een film, ik weet zelf niet hoe ik dat voor jullie kan regelen. Maar ik weet bijna zeker dat Huib dat wel weet, en die houdt er wel van om iets onverwachts te organiseren, dus… vraag het hem eens!” Annerieke wees hen hoe ze bij zijn werkschuur konden komen, of anders bij hun huis.

Theo en Renate gingen op pad. Ze troffen Huib in zijn schuur. Hij was net klaar met het afwerken van de commode en stond te verzinnen hoe hij de commode wilde versieren. De komst van het jonge stel verraste hem. “Wat leuk dat jullie hier langs komen! Ik ben Huib, de man van de stofzuiger, de administratie, en hier van de houtbewerking,” zei hij lachend.

“En volgens mij ook nog de zoon van Annerieke toch?” vroeg Theo.

Huib bevestigde dat: “Zeker weten, mijn hele heerlijke leven al! Ze is een geweldige moeder, dat kan ik je verzekeren!” zei hij met een stralende gezicht.

“En je vader, werkt hij hier ook?” vroeg Theo.

Huib keek hem vriendelijk aan: “Voorheen wel ja, hij heeft de boel hier opgebouwd. En voor mij was hij een geweldige vader, hij heeft me geholpen te worden wie ik ben, en daar ben ik hem bijzonder dankbaar voor. Maar hij is een paar maanden geleden omgekomen bij een auto-ongeluk.”

“Auw, heftig!” zei Renate.

“Ja, dat was het zeker, en ik mis hem nog steeds, maar Annerieke heeft mij geholpen op een goeie manier het verlies te verwerken, simpelweg door haar eigen voorbeeld. In eerste instantie wist ik daar niets van, maar na een paar weken vertelde ze me, dat ze in haar vrije uren bewust de tijd nam om te voelen wat Eriks afwezigheid met haar deed. Ze nam regelmatig spullen van hem in haar handen en voelde dan hoe het was toen hij er nog was, en hoe het nu zonder hem is. We ervaren hem trouwens niet als totaal afwezig. Het voelt alsof zijn ziel nog bij ons is. Vraag me niet hoe dat kan, maar dat is wat wij ervaren. Maar goed, zodoende zijn we er allebei goed en best wel heel snel doorheen gekomen.”

“Bijzonder… dat voelen… dat heeft ook te maken met het leven van binnenuit jezelf, toch?”

Huib knikte, en Renate besloot hem iets te vertellen van hun zoektocht vanuit een geloofssysteem naar leven vanuit hun binnenste. Ze vertelde ook over hun contact vanmorgen met de andere twee echtparen, en hun gezamenlijk verlangen om de film ‘De Matrix’ te kijken.

“Strak plan, dat is een geweldige film!” reageerde Huib al voordat ze hem om hulp kon vragen. “In het pension hebben niet de mogelijkheid om een film te bekijken, maar bij Margreet en mij thuis wel, gewoon via de computer. We hebben genoeg ruimte, een redelijk groot scherm, dus we kunnen er best een bioscoop van maken. Als jullie willen kun je ook de andere gasten uitnodigen. Dan vraag ik Annerieke, en onze tuinman Sjaak en zijn vriendin Lisa ook. Lijkt jullie dat wat?”

Theo en Renate schoten in de lach: “Geweldig, we kwamen eigenlijk je hulp vragen, maar je biedt het zelf al aan.”

“Ook dat is leven vanuit je ziel, de indruk die ik kreeg over een bioscoopavond kwam al met een grote zekerheid op, toen je vertelde over jullie zoektocht en contact met de anderen. En Erik, mijn vader, heeft mij van jongs af geleerd, daar meteen gehoor aan te geven. Vandaar! Vragen jullie de andere gasten? Laten we zeggen…” Hij dacht even na...”voor dinsdagavond direct na de koffie? Of… wacht eens, ik bedenk dat er nog zo’n soort film is. ‘De Matrix’ is nogal spannend, misschien is het goed om eerst een film met een soortgelijke boodschap te kijken, die de ernst wel laat voelen, maar ook heel komisch is. Dan regelen we gewoon twee filmavonden, dinsdagavond ‘De Truman Show’, donderdagavond ‘De Matrix’. Lijkt je dat wat?”

“O ja, doen we! Wat ontzettend leuk, ik heb er zin in!” juichte Renate. “Zo leuk, zo onverwacht anders als het nu allemaal al gaat…”

Theo genoot met haar mee: “Inderdaad, dit hadden we niet gepland! Maar zo werkt dat blijkbaar als je meer vanuit je binnenste gaat leven. Ha, daar wil ik meer van!”

Vrolijk gingen ze terug naar het pension om de andere gasten uit te nodigen voor beide filmavonden.

Naar hoofdstuk 116. Samen er doorheen

Of naar de Inhoudsopgave