Huib zette de mokken koffie bij de computer en Margreet pakte er een eetkamerstoel bij. De computer was al bezig met opstarten, waarna Huib de zoekopdracht edelstenen gaf. Er verschenen enorm veel verschillende afbeeldingen op het scherm. Margreet keek er met grote verbaasde ogen naar.

“Zoveel soorten? Ze zeggen dat ze ook betekenis hebben. Moeten we daar nog even naar kijken?”

“Wat denk je zelf? Is de betekenis belangrijk voor jou?” vroeg Huib haar.

Margreet schudde haar hoofd: “Nee, eigenlijk niet, ik denk dat we moeten kiezen wat we mooi vinden.”

“Wat jij mooi vindt! Het is jouw bureau…”

“Ja, dat weet ik wel, maar…”

“Jouw bureau, jouw hobbyplek, dus jouw edelstenen!” hield Huib vol.

Margreet glimlachte: “Oké, daar gaan we dan. Die paarse? Oh die groene, die vind ik echt prachtig.”

Ze dwaalden door de internetwereld van edelstenen, totdat ze onverwacht een winkeladres in een dorp verderop tegenkwamen.

“Zullen we daar een middagje naar toe gaan?” stelde Margreet voor.

“Ja, lekker een middagje samen op pad! Zullen we dat volgende week doen? Of wil je eerder?”

“Volgende week is beter, denk ik, want morgen, vrijdag, gaan Emma en Martin naar huis, en zaterdag Henk en Lisa, dus dan heb ik wat meer werk dan normaal. Dan zouden we minder tijd hebben om op pad te gaan.”

“Prima, ik kan in de schuur nog wel even vooruit. Met die verdeelplankjes, wil je er daar meer van?”

“Ik denk dat het wel handig is, voor elke lade een paar, want ik denk dat ik die ladekastjes alleen ga gebruiken voor de kleine dingen.”

“Mooi, dan ga ik daar nog een stapeltje van maken. Voorlopig vier per lade? Met vier plankjes kun je negen vakken maken.”

“Dat lijkt me wel voldoende, doe dat maar.”

“Ik kan er later altijd nog meer bijmaken… En verder ben ik nog niet klaar met de versieringen op de poten. En ik heb wel zin om vast wat ideetjes te tekenen voor een kast daar in de hobbykamer, en voor een aanbouw voor de was- en droogruimte. Ik ga me niet vervelen!”

Huib aarzelde toen hij de computer wilde afsluiten

“Zin in een film?” vroeg hij, omdat hij voelde dat zijn verlangen naar haar groeide. Hij verlangde er naar om haar te zien, haar uit te kleden, haar te voelen, haar huid te strelen en… zoveel meer! Maar hij voelde ook aan, dat dat waarschijnlijk te snel voor haar zou zijn. Een film zou hem helpen om de afstand een beetje te bewaren.

“Jawel,” zei Margreet. “Van wat voor soort films hou jij?”

“Ik ben eigenlijk gek op de Marvels, voor de films van de superhelden. Ken je die?”
“Bedoel je Superman, en Spiderman en zo? Wel eens van gehoord, maar ik heb ze nooit gezien. Zijn ze spannend?”

“O ja, best wel. Durf je dat aan, samen de spanning van de superhelden in?”

“Eigenlijk niet, maar laten we het maar proberen, misschien is het anders als we samen kijken. Vroeger liep ik altijd weg als het te spannend werd.”

“Dat mag je hier ook hoor, maar je mag ook onder mijn oksel wegkruipen, ik heb me gewassen voor het avondeten, dus… veilige plek!”

Margreet schoot in de lach: “Laten we het maar gewoon proberen, we zien wel wat er gebeurt!”

Terwijl Huib de film ‘Wonder Woman’ opzocht, ging Margreet in de bank zitten met haar mok. Huib startte de film en kwam naast haar zitten. In het begin genoot Margreet van het eigenwijze meisje dat wilde leren vechten. De echte gevechten, de oorlogssituaties die ze daarna zag, vond ze moeilijker om naar te blijven kijken. Ze kroop dicht tegen Huib aan, maar hield vol, ze bleef kijken. Het laatste gedeelte, waarin Wonder Woman de duistere god bestreed, vond ze vreselijk eng, maar op de één of andere manier boeide het haar ook. Ze keek met open gezakte mond en grote ogen, en liet zo nu en dan angstige kreten horen. Huib genoot van de manier waarop ze naar de film keek, hoe ze er helemaal in zat. Zijn lieve vrouw, zo bang maar ook zo dapper… wat verlangde hij naar haar!

Toen de aftiteling begon, ontsnapte er een ongewoon diepe zucht uit Margreets mond.

“Wat was dat spannend! Maar ook mooi… die vrouw, wat een kracht had zij van binnen, en wat een moed! Zo zou ik ook wel willen zijn… al zou ik geen zin hebben om te vechten, maar toch, die kracht die zij van binnen had…”

“Die heb jij ook, en ik ook, alleen zijn wij niet in eerste instantie bedoeld om op die manier te vechten. Ik denk dat onze kracht meer door woorden naar buiten zal komen, en door het handwerk dat we maken. We zullen er onze weg wel in vinden. Wil je nog wat drinken? Ik heb niet veel, maar wel bier en wat frisdrank.”

“Ik weet niet of ik van bier houd, ik drink eigenlijk nooit alcohol, je weet wel… mocht niet… Als jij een biertje neemt, mag ik dan een slokje proeven?”

“Ja natuurlijk, proef eerst maar, dan kun je daarna kiezen of je ook een biertje wilt of liever fris of thee.”

Hij kwam terug met twee biertjes en reikte haar er één aan. Ze trok hem voorzichtig open, rook er even aan, apart luchtje. Een klein slokje… best lekker… ze nam een wat groter slokje…

“Dat valt me niet tegen! Ik hou dit biertje!”

Huib lachte olijk: “Een dappere vrouw, een stoere vrouw, wat komt er nog meer?”

Margreet lachte mee: “Geen idee, ik heb werkelijke nog geen idee wat ik van mezelf kan verwachten.”

“Daar komen we nog wel achter,” dacht Huib, terwijl hij muziek opzette.

Ze praatten over koetjes en kalfjes, deelden wat jeugdherinneringen met elkaar en kwamen uiteindelijk terecht bij Huibs hobby.

“Weet je wat ik heb zitten denken Huib? Jij bent zo goed met hout, je maakt zulke mooie dingen en je ziet ontwerpen gewoon voor je. Zou je van je hobby niet je werk willen maken? Dingen maken voor het pension en om te verkopen… Ik had het er al even over met Annerieke, zij dacht dat Anton je wel met het zakelijke gedeelte zou kunnen helpen.”

“Ik heb er ook wel eens aan gedacht, maar op de één of andere manier durf ik het niet aan,” bekende Huib. “Ik heb nog niet het gevoel dat ik er goed genoeg in ben. Waar ik wel zin in heb, is om meer voor het pension te gaan maken, of dingen die daar al zijn, te gaan verfraaien. Voor het geld hoef ik nog niet te gaan verkopen, de inkomsten van het pension zijn altijd goed genoeg geweest. Ons zogenaamde landgoed is al jaren in de familie, veel hypotheek hoeven we niet meer te betalen, dus dat scheelt ook. We kunnen onze werknemers prima betalen, en we draaien elke maand nog met winst. Dus daar hoef ik het niet voor te gaan doen.”

“Dan heeft het dus ook geen haast, des te beter. Maak gewoon waar je zin in hebt, waar je visie voor hebt. En door de tijd heen kun je bedenken wat je er meer mee kunt doen, er misschien eens met Anton over praten. Maar blijf er alsjeblieft mee bezig, het is jouw leven, het hoort bij jou.”

Huib knuffelde haar: “Wat ben jij toch gegroeid deerne, je ziet en voelt meer dan toen je hier kwam, ja he?”

Margreet knikte, het verbaasde haar ook hoe snel ze veranderd was. Ze zette haar blikje op tafel.

“Heb je het nu al op? En hoe voel je je?”

“Beetje zweverig, maar verder prima,” antwoordde Margreet. “Heb ik het te snel gedronken, denk je?”

“Nou, je dronk het bijna als limonade, en daar kunnen de meeste mensen niet tegen.”

Ze bleef rustig zitten, met dichte ogen.

“Het voelt wel raar ja, alsof ik heen en weer zit te wiegen.”

“Hahaha, dat doe je ook! Laat het maar rustig gaan, het werkt vanzelf wel uit.”

Samen genoten ze van de stilte en van elkaar. Margreet liet haar hoofd op Huibs schouder rusten, terwijl hij zijn arm om haar heen geslagen hield. Hij trok voorzichtig haar elastiek uit haar paardenstaart, zodat haar haren los om haar hoofd heen vielen. Hij speelde met haar blonde lokken en kuste haar op haar voorhoofd. Zijn verlangen groeide weer, hij vroeg zich af hoe lang hij zich nog in zou kunnen houden. Hij besloot er voor te kiezen zich in te houden. Hij koos er voor zich niet te laten leiden door wat hij zelf wilde, wat misschien op dat moment ten koste van haar zou kunnen zijn. Hij wilde haar niet overweldigen, hij wilde haar liefhebben op de manier die nu op dit moment bij haar paste. Zachte strelingen, kusjes, als het maar veilig voelde voor zijn liefste. Er zou een dag komen, dat ze zichzelf zou durven overgeven, emotioneel en lichamelijk.

Margreet dacht ondertussen aan hetzelfde onderwerp, lichamelijk contact, de liefde bedrijven. Ze verlangde ernaar, maar ze voelde precies wat Huib ook over haar aanvoelde: ze durfde nog niet, ze wist het ook niet, hoe ze zich in alles, totaal aan hem zou kunnen overgeven. Het voelde als een prachtig moeras, mooi om te zien, maar te eng om erin te stappen. Ze verlangde ernaar en was er tegelijkertijd bang voor. Ze wenste dat het moeras zou veranderen in vaste grond, en ze helemaal van Huib zou zijn, en hij van haar.

Naar hoofdstuk 45. Diepste verlangen

Of naar de Inhoudsopgave