Zowel Bianca als Julian vonden hun draai al snel in en rond huize Bloemenhof.

Samen met Margreet en Lisa begon Bianca aan het huishoudelijk werk, waarbij Bianca in eerste instantie zichzelf opjoeg. Margreet en Lisa hadden haar echter verzekerd dat het prettiger was als ze in alle rust werkte, dat dat echt mocht, dat dat voor haarzelf ook veel beter was. Maar ook heel eerlijk vertelden ze dat ze het herkenden, dat ze zelf net zo geweest waren.

.

Na een paar dagen regelden Margreet en Lisa een uitstapje voor Bianca. Ze gingen met haar naar de kringloopwinkel en de Action om wat spullen te zoeken voor de zolderetage. Julian lag heerlijk beneden bij Annerieke in de keuken een beetje te kraaien in de box totdat hij daar in slaap viel en door Annerieke toegedekt werd met een dekentje. Zorgzaam legde ze een dubbel gevouwen theedoek onder zijn hoofdje, omdat ze het kunststof boxkleed zo zweterig vond onder zijn hoofdje.

Huib had een eenvoudig maar degelijk traphekje gemaakt, dat hij terwijl de dames op pad waren, boven aan de zoldertrap monteerde. En nu hij voor zichzelf wist, dat hij dat heel eenvoudig zelf kon maken, besloot hij het model te bewaren voor hun eigen huis en, als ze dat wilden, ook voor Sjaak en Lisa.

Bianca was blij verrast toen ze het hekje bij thuiskomst ontdekte, niet eens zozeer om het hekje op zich, maar vooral omdat er iemand zo voor haar en haar kind gezorgd had. En omdat ze geen idee had wie dat gedaan had, vertelde ze die middag tijdens het koken aan Annerieke dat er ineens een traphekje op zolder was.

“Heb jij een idee wie dat daar gemaakt heeft?”

“Ik heb er niet over gehoord. Hoe ziet het er uit?”

“Van hout, eenvoudig, zo breed dat hij niet door het trapgat de verkeerde kant op kan klappen. Hij komt tegen die paal van het omliggende hek aan en zit daar vast met een slot dat een peuter niet los zal krijgen. Hij ziet er eigenlijk nieuw uit, alsof iemand hem net gemaakt heeft. Ja, dat moet het wel zijn, want ik rook de houtlucht ook alsof het splinternieuw was. Wacht eens, zou Huib dat gedaan hebben, zo even tussendoor?”

“Daar heb je goeie kans van, vraag het hem maar! Hoe hebben jullie het in het dorp gehad?”

Bianca zuchtte diep terwijl ze verder ging met het snijden van de groenten. “Het was zo gezellig, Annerieke, die meiden zijn echt top. Het voelt alsof ze echt vriendinnen voor me willen zijn, niet zomaar als een losse flodder, maar echt.” Ze zag dat Annerieke bevestigend knikte. “En die kringloopwinkel, wat is die mooi en groot. Dat had ik niet verwacht in een dorp! Margreet werd helemaal lyrisch toen ze een schommelstoel zag staan. Ze zei dat zij precies dezelfde had, en dat jij er ook één had. Ik vond hem ook leuk, en hij zat lekker, dus ik heb hem meegenomen. Volgens Margreet is die stoel heerlijk bij het voeden, of om een boek te lezen. Ze vertelde dat jij je kussen een andere hoes gegeven hebt.”

“Ja, dat klopt, de hoes die er omheen zat, was echt niet mooi. Ik had nog een knalrode lap liggen, die heb ik er omheen gedaan, rondom dicht genaaid en met een paar knopen in het midden vast gezet, net zoals ze vroeg vaak deden, een knoop op de hoes, draad door de knoop en helemaal door het kussen heen en dan vast zetten. Ik heb aan beide kanten knopen gedaan, zodat ik het kussen ook kan omkeren. Heb je zin om vanavond even langs te komen als Julian wakker is? Ik bedoel, je hoeft hem er niet voor wakker te maken.”

Bianca vond dat een leuk idee en beloofde langs te komen als ze Julian gevoed had.

“Ik heb trouwens een babyfoon gekocht bij de Action gekocht. Dan hoef ik hem niet steeds mee naar beneden te nemen, dan kan hij rustig blijven slapen. Het is een mooi ding, hij stuurt geluid door naar mijn mobiel. Als Julian begint te huilen, geeft die babyfoon een zoemgeluid door naar mijn mobiel. Als ik op de App klik, krijg ik een soort telefoonverbinding met de babyfoon en kan ik precies horen wat voor geluiden hij maakt. Ik hoef dus zelfs geen babyfoon mee naar beneden te nemen.”

“Dat klinkt fantastisch! Dat scheelt voor Julian én voor jou! Voor allebei rust! En hoe bevalt het je hier verder tot nu toe?”

“Echt ongelofelijk goed! Huishoudelijk werk vind ik niet het leukste wat ik kan bedenken, maar ik vind het voorlopig een perfecte oplossing. Ik wil nog wel proberen te ontdekken wat ik leuk vindt om in mijn vrije uren te doen. Ik vul die uren niet met alleen maar door voor Julian en onze was te zorgen.”

“Wat deed je vroeger als kind graag?” vroeg Annerieke.

“Lezen en naaien. Ik maakte graag kleren voor mijn poppen, excentrieke kleren, van het soort dat niemand draagt. Ik kon goed naaien, netjes naaien en ik kon er mijn fantasie helemaal in kwijt. Het is toen ik ouder werd langzaamaan verdwenen. Ik speelde niet meer met poppen, dat heb ik eigenlijk nooit echt gedaan, ik naaide alleen voor die poppen… vreemd, toch is het kleren naaien voor die poppen ook verdwenen. Nou ja, misschien moet ik eens iets aparts voor mezelf maken. Of een paspop kopen en daar wat speciaals voor maken. Verder hou ik dus van lezen en ik hoorde van Margreet…”

“… dat je bij mij boeken kunt lenen?” Annerieke grinnikte. “Die meiden hebben allebei al snel de weg naar mijn boekenkast gevonden, en als het je vanavond lukt om voor dat kussen te komen kijken, moet je ook maar eens in de boekenkast rondsnuffelen. Ik vind het fijn als jullie van mijn boeken mee genieten, dus je mag lenen zoveel als je maar wilt! Ik heb trouwens ook heel veel oude lappen stof, dus als daar iets bij zit wat je leuk vindt voor het kussen van je stoel…”

“Dat zou ik wel fijn vinden, want de hoes die er nu op zit, is niet geweldig mooi. Maar ik heb hier nog geen naaispullen.”

“Die spullen heb ik wel, en je kunt ze tussendoor bij de kringloopwinkel verzamelen, daar heeft Margreet haar spullen ook vandaan.”

“Het ontroert me, alles, de contacten, dat traphekje, wat jij me allemaal aanbiedt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Mijn ouders zijn niet onaardig, maar best afgemeten. Ik ken jullie manier van doen helemaal niet.”

“Hoe vonden je ouders het dat je hier ging wonen en werken?”

“Ik had het idee dat ze het een opluchting vonden. Ze vonden het afschuwelijk dat ik zwanger geworden was. Ze geloofden er niets van dat ik door de vader van Julian gedwongen was tot seks, ze vonden dat ik voorzichtiger had moeten zijn. En ze hebben regelmatig laten weten dat ze blij waren dat Julian niet veel huilde. Eigenlijk wilden ze ook liever niet op hem passen. Ik kolfde mijn melk af, vroor het in, en zelfs dat vonden ze niet fijn. Ik bedoel, die melk in hun vriezer confronteerde hen steeds met een kleinkind dat er nog niet had moeten zijn. Zoiets…”

“Jammer, ze missen een lief kereltje en kunnen zo niet meemaken hoe hun dochter een fijne moeder voor hem is. Echt jammer, voor henzelf, en voor jou natuurlijk ook.”

Ze deden de gewassen groenten in de pan en keken elkaar aan: “Zo, het belangrijkste werk is gedaan, de rest mag het fornuis doen. Laten we de vaatwasser maar uitruimen en het servies naar hiernaast brengen. Of wacht, ik moet toch even hier bij de saus blijven, wil jij de vaatwasser voor je rekening nemen?”

“Ja hoor, geen probleem!”

Op de tafel stapelde Bianca de borden uit de vaatwasmachine op en bracht ze naar de eetkamer. Ze nam de bestekbak van daar mee terug naar de keuken en vulde die bij vanuit de vaatwasser. Ze bracht hem terug naar de eetkamer, en botste daar bijna tegen haar vorige werkgever aan.

“Ha Bianca, hoe gaat het met je?”

“Goed, ja echt goed. De kamer is heerlijk ruim, het werk is absoluut goed te doen, en de contacten, de sfeer hier, dat is nog wel het meest hartverwarmend!”

“Ik had het wel verwacht, maar ik ben blij dat het voor jou ook zo voelt! Ik heb Johan van de administratie de opdracht gegeven je ontslagpapieren in orde te maken, en hij berichtte me net dat hij die naar hier gestuurd had. Ik zal zo wel even aan Huib vragen of ik ze hier uit mag printen. Ik weet zijn antwoord al, waarschijnlijk zal hij me eerst quasi verontwaardigd weigeren, me vervolgens een stevige schouderklop geven en dan zeggen dat ik dat natuurlijk mag doen! Hoe vond je zijn traphekje trouwens?”

“Dus toch, ik wist niet waar hij vandaan kwam, maar vermoedde dat Huib hem gemaakt had. Dat klopt dus?”

“Jazeker, dat klopt, ik was erbij toen hij ermee bezig was. Hij genoot ervan, zoals altijd. Die mensen hier maken een ander graag blij met de dingen waar ze zelf blij van worden. Huib houdt van werken met hout, en als hij dan voor jou iets kan maken waardoor jij blij wordt, dan is dat voor hem dubbel plezier!”

“Zo gaaf! En dat heeft allemaal te maken met leven vanuit je innerlijk, zoiets zeiden Margreet en Lisa.”

“Klopt ja, in je ziel, in je innerlijk weet jij precies wat jij ontzettend graag zou willen doen. Je doet nu het huishouden hier, maar dat is niet wat je hart heeft, niet wat als eerste bij je past. Het is even een soort noodoplossing. Ik weet niet of je al weet wat je het liefst zou doen, maar ik hoop dat als je het eenmaal weet, dat je ook een weg gaat ontdekken om daarmee je geld te verdienen.”

“Ja, dat zou leuk zijn, maar dan moeten ze hier weer een ander voor het huishouden zoeken.”

“Dat komt dan wel weer goed, dat zag je nu ook. Die jongedames gaan met hun baby en het werk dat hun hart heeft verder, en dat is voor jou een mooie opening om in te springen. Maar jij, heb je enig idee wat je werkelijk leuk zou vinden, waarmee je het liefst je geld zou verdienen?”

“Ja, ik denk dat ik wel weet wat ik zou willen doen, maar het is niet haalbaar om daar een salaris uit te halen. Het is misschien leuk als extraatje, maar verder niet. Nee, zakelijk is het geen optie.”

“Hmm, dat zei Huib ook, toen Margreet opperde dat hij zijn hobby tot zijn werk zou moeten maken. En hij is heel simpel begonnen, maar heeft het druk genoeg om er een week mee te vullen. Hij heeft een website opgezet, samen met twee anderen. En ze promoten hun werk op Twitter en Facebook. Het loopt vooral voor Huib als een tierelier! Wat is het wat jij zou willen doen?”

“Kleding naaien, niet eens zozeer om te dragen, maar om poppen en paspoppen ermee aan te kleden. Kleren die anders zijn, fantasie, gekte, zoiets. Annerieke vroeg er net naar, wat ik als kind graag deed. Nou, dit dus, en ik voelde direct dat dat verlangen er nog steeds was. Dus ik denk, dat ik het voorlopig als hobby ga doen.”

“Als je nou eens bij de kringloopwinkel een paar poppen koopt, en daar voor gaat naaien. Maak een leuke voorraad en als je er echt weer plezier in hebt, overleg dan met Huib. Goeie kans dat je zo op hun website kunt meedraaien. Wie weet wat dat gaat doen. Je kunt het altijd proberen toch?”

Bianca had bedachtzaam staan knikken, voelde een verlangen om weer te gaan naaien, haar fantasie daarin te laten stromen. Ze wist nog, dat toen ze kind was, op het gebied van poppenkleren naaien niets te gek was. Grove malle kleren, maar ook heel mooie, alsof het fijn kant was waar ze mee werkte. Ze kreeg er echt weer zin in!.

Met een blijde glimlach op haar gezicht keerde ze zich weer naar Anton: “Ik ga bij die kringloopwinkel stof en naaispullen kopen, en een pop. En ik ga gewoon aan de slag. Anton, ik heb er zin in!”

“Ik zie het aan je, en dat maakt me blij! Geniet alvast maar van de voorpret!” zei hij lachend. “En ik hou je niet langer op, volgens mij was je nog aan ’t werk.”

.

Tijdens het avondeten bedankte Bianca Huib voor het traphekje, vertelde dat het haar zo verrast had dat iemand voor haar zorgde.

“Fijn om te horen, Bianca. Ik had hem graag wat leuker gemaakt, wat sierlijker, maar daar had ik op dit moment niet zoveel tijd voor. Voorlopig is deze goed, gewoon praktisch, maar ik denk dat ik er meer ga maken, ook voor ons eigen huis, en dan ga ik toch even kijken of ik ze iets minder stijf kan maken. Daar hou ik gewoon van. Misschien ga ik die op zolder ook nog wel wat bijwerken, zodat het niet alleen praktisch is, maar ook een plezier om naar te kijken.”

“Tja, je bent een kunstenaar of je bent het niet. Door een vraag van Annerieke, wat ik als kind leuk vond om te doen, heb ik mijn ‘kunstvorm’ ook weer ontdekt. Als kind naaide ik de meest uiteenlopende kleren voor mijn poppen. Ik had daarin werkelijk een oneindige fantasie. En ik merk dat ik ontzettend veel zin heb, om daar weer mee aan de slag te gaan. Vind je dat niet gek trouwens, ik ben immers volwassen nu?”

“Welnee, kunst is kunst,” was Huib van mening. “Als bij jou malle en mooie ideeën opborrelen om poppekleren te maken, is dat creativiteit van je ziel. Dat heeft niet met leeftijd te maken, je ziel is leeftijdloos. Het enige dat hier op aarde ouder wordt, is ons lichaam, maar wie we zijn, is tijdloos.”

“Goh, dat geeft me nog meer zin om er weer aan te beginnen! Volgens mij past het gewoon perfect bij mij. Ik moet beslist weer naar die kringloopwinkel om te kopen wat ik erbij nodig heb!”

“Dat moet je zeker doen, Bianca. De blijdschap straalt van je gezicht en dat zegt mij genoeg! Je hebt je weg gevonden.”

“Ja, weet je, Anton vroeg er ook al naar, naar wat ik echt leuk vond, leuk om mijn geld mee te verdienen. Nou zie ik dat op dit moment nog niet zitten om dat met naaien te doen. Dus ik ben blij dat ik hier een basisinkomen heb, zodat ik in mijn vrije uren kan gaan kijken hoe ik ermee verder kan, hoe ik het op poten kan zetten. Anton had het ook over een website, van jou en een paar anderen.”

“Klopt, in combinatie met sociale media. Ik kan niet zeggen dat het storm loopt, maar we hebben genoeg reacties om ons niet te vervelen. Vooral naar mijn houtwerk is voldoende vraag, en dat is belangrijk omdat het voor mij wel een groot deel van ons inkomen is. Ik ben dan ook de enige die bij de Kamer van Koophandel is ingeschreven, Margreet en Elly doen het nog meer uit hobby. Als je zover bent, dat je je naaiwerk aan de wereld wilt laten zien, kom dan maar eens kijken op die website, hoe we het aanbieden. Ik kan zo een deel voor jou erbij maken, als je dat wilt. Mogelijkheden genoeg!”

Bianca knikte. Stel je toch eens voor, dat ze voorlopig hier kon blijven werken en ondertussen zoiets leuks als haar oude hobby weer oppakken, en daar misschien ook nog wel een extraatje mee verdienen. Ze staarde voor zich uit, durfde weer te dromen…

Naar hoofdstuk 11. Samen de diepte in

Of naar de Inhoudsopgave