Het moment dat ze de oprijlaan opreden… ja werkelijk, het voelde als een oprijlaan… en het huis voor zich zagen, was het moment waarop Maureen en Katja uit de rijdende auto hadden willen springen. Ze klikten hun gordels al los, en stapten uit zodra de auto stil stond.

Maureen begon te gillen van enthousiasme. Ze greep Katja bij haar arm: “Moet je zien, wat een geweldig huis!”

Karel ging hen lachend voor, opende de voordeur en nodig hen uit naar binnen te gaan. Hij grijnsde naar Huib: “Het is ook wel een bijzonder huis, er moet alleen best wat aan gedaan worden.”

Maureen en Katja keken hun ogen uit, ontdekten dat vijf van de zeven kamers beneden waren.

“Jullie kunnen overwegen om boven te slapen en overdag beneden te wonen en te werken, maar je kunt ook boven werken en beneden slapen. Mogelijkheden genoeg!”

“Een open haard…” fluisterde Katja, “als kind wilde ik altijd zo graag een open haard.”

“Katja, kom eens hier kijken, de keuken, het ziet er allemaal zo ouderwets uit, maar de apparatuur is heel modern.”

“Modern in een ouderwets jasje, dat was het motto van de vorige bewoners,” vertelde Karel. “Ze hielden van de sfeer van het ouderwetse, en van al dat houtwerk, maar genoten ook graag van de gemakken van het moderne. Daarom hebben ze de open haard gelaten, terwijl er beneden in alle kamers vloerverwarming is. Boven zijn er radiatoren.”

“Oh, dan weet ik het wel, boven slapen, beneden werken,” vond Maureen. “Zullen we even boven kijken?”

Boven ontdekten ze dat er in het midden een ruime overloop met een badkamer tegenover de trap was, met aan weerszijden een kamer. Vanuit de overloop was er nog een vaste trap naar de zolder.

“Die zolder is vooral geschikt om spullen die je niet gebruikt op te bergen,” vertelde Karel, “Er zijn daar geen ramen, wel twee ventilatie roosters, die altijd open gestaan hebben.”

Katja en Maureen gingen er samen even kijken. “Handig, geen muren, alleen een dak boven een grote ruimte.” Katja knikte: “Ik heb nog niets om hier op te ruimen, maar dat komt misschien later wel. De ruimte is er in elk geval.”

“Kom, ik ben benieuwd naar de slaapkamers,” nam Maureen de leiding weer. Katja begon er steeds meer van te genieten. Ze had er geen last van dat Maureen de leiding nam, het voelde niet vervelend, eigenlijk voelde het zelfs best goed zoals het was.

De beide slaapkamers waren groot, erg groot, hadden maar liefst drie grote ramen en twee radiatoren. De radiatoren waren eigenlijk de enige dingen die moderner aan deden.

Beide kamers hadden een antieke wastafel op pootjes met een prachtige koperen kraan die rechtstreeks uit de muur kwam. Ernaast stond een laag kastje. Karel zag dat Katja het bovenblad streelde.

“Eigenlijk hoort zo’n kastje bij de inboedel, het is niet gebruikelijk om dat erbij te verkopen, maar de bewoners vonden dat het hier hoorde, bij deze wastafel. Daarom hebben ze het laten staan. Als je het wilt vervangen, ben je daar natuurlijk vrij in.”
“O nee,” zei Katja, “het is juist zo mooi bij elkaar, net als die inbouwkast, dezelfde antiek aandoende stijl. Prachtig!”

Ze streelde de kastdeur en maakte hem open. Een hanggedeelte achter twee deuren, en planken achter wel vier deuren.

“Katja, we gaan kleren verzamelen! Wat moeten we met zoveel kastruimte? Vullen!” juichte Maureen.

Katja schoot in de lach: “Jij ziet het al helemaal zitten he?”

“Jij niet dan?”

“Het huis wel, een bende kleren niet, die trek ik toch niet aan. Maar dat maakt niet uit joh, we hebben heerlijk ruimte om allebei onze persoonlijke spullen die we beneden niet nodig hebben, hier op te ruimen. Ik dacht bijvoorbeeld aan een laptop, een bureautje hier voor het raam zetten, of een zitje in die hoek, en dan lekker daar op een laptop rommelen. Een laptop kan ik mee naar beneden nemen, maar ook boven gebruiken. Ach wat klets ik nou, ik ben gewoon overweldigd door dit prachtige huis! En het kan me niets schelen of er een paar kasten leeg zijn!”

Maureen grinnikte: “Mij ook niet hoor, het maakt me niets uit. Ik vind het geweldig dat alles zo ruim is.”

Ze gingen weer naar beneden, waar ze de kamers één voor één langs gingen. In de woonkamer staand doorzag Katja ineens, hoe het huis in elkaar zat.

“Hier in het midden van het huis zijn de hal en het toilet, de woonkamer en de keuken. Hier boven zijn de overloop en de badkamer.

Daar links zijn twee kamers, laten we zeggen twee werkkamers, en daar boven is een slaapkamer. En daar rechts hetzelfde. Het is eigenlijk in zekere zin symmetrisch gebouwd, grappig!”

Karel knikte: “Zo hebben ze het inderdaad gebouwd. Ik moet er even voor waarschuwen, dat alle muren steunmuren zijn, ook boven. Dus haal alsjeblieft geen muren weg.”

Katja reageerde: “O nee, dat is ook niet nodig. Alle kamers zijn al zo ruim! En dat gangetje tussen de werkkamers, waar gaat dat naar toe? Naar die ene garage?”

“Klopt, en aan de andere kant is nog een garage, daar vandaan is ook zo’n gangetje.”

Ze liepen samen één van de kamers in die ze als werkkamer of ‘galerie’ zouden kunnen gebruiken.

“Werkelijk alle kamers zijn ruim en ondanks de donkere balken aan het plafond, maar dankzij de grote ramen, heerlijk licht.”

Maureen sloeg een arm om Katja’s schouders en vroeg: “Zie jij jezelf hier al werken? En in de kamer hiernaast al je kunstwerken verzamelen?”

“Ja, dat zie ik zeker, alleen denk ik dat de kamers er te groot voor zijn. Als ik in deze kamer bijvoorbeeld zou werken, dan heb ik alleen een werktafel bij het raam nodig en zou ik open kasten of planken tegen de muren willen hebben om mijn werk neer te zetten als het klaar is. Voor mijn gevoel is dit huis te groot, zijn de kamers te groot voor wat we willen. Hoe ervaar jij dat dan?”

Maureen knikte: “Eigenlijk wel ja, we zouden twee kamers voor iets anders kunnen gebruiken. Maar weet je dat ik dat helemaal geen probleem vind? Ik heb zoiets van ‘dat zien we dan wel weer’.”

Katja schoot in de lach: “Ach ja, dat is ook zo…”

Karel en Huib stonden in de deuropening.

“Ik had in de advertentie gezet,” begon Karel, “dat er wel het één en ander opgeknapt moest worden. En dan gaat het vooral om de beglazing en het houtwerk buiten. Binnen was alles al gedaan, maar de vorige bewoners zijn niet aan de beglazing toegekomen, omdat één van hen ziek werd en ze uiteindelijk wilden verhuizen naar een kleiner huis. Dus ik kan jullie aanraden om voordat je gaat verhuizen, overal nieuwe kozijnen en ramen in te laten zetten. Je zou kunnen overwegen om kunststof kozijnen te doen, zodat…”

Verder kwam hij niet, doordat Maureen hem verontwaardigd in de rede viel: “Kunststof in een huis als dit? Nee, dat kan niet! Wat vind jij Katja, zie jij het zitten om elk jaar samen een paar kozijnen te schilderen?”

“Grappig, elk jaar een paar…”

“Ja, waarom zou je één keer in de pakweg vijf jaar alles tegelijk moeten doen? Als we elk jaar een stuk doen, blijft het mooi en is het te overzien. Dat kan toch wel Huib?” vroeg Maureen.

“Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ik zou niet weten waarom je het niet zo zou doen. Als je een schildersbedrijf inhuurt, pakken ze natuurlijk het liefst alles in één keer, maar als je het zelf aandurft, waarom zou je het dan niet verdelen?”

“Precies, dacht ik ook! Zullen we dat doen, Katja, gewoon nieuwe houten kozijnen met dubbel glas?” En toen Katja knikte: “Hoe zit het met de verwarmingsketel?”

“Die is vorig jaar vernieuwd, en als het goed is komt er elk jaar iemand langs om hem na te kijken. Naam en adres van dat bedrijf staat op een sticker op het apparaat. Dat apparaat staat op de zolder. Ik wilde jullie nog even de bijkeuken en de garage laten zien.”

Ze liepen allemaal achter Karel aan naar de keuken, via een deur de bijkeuken in, waar ze een aansluiting voor de wasmachine zagen en de deur naar de tuin. Net als bij het pension was er achter de bijkeuken een overkapping met daaronder waslijnen. “Katja stootte Maureen aan en wees er naar: “Buiten is de was zo droog, heerlijk! En daar staat er ook twee houten tuintafels.”

“Als het warm genoeg werd om buiten te gaan zitten, sjouwden ze de tafels weer in de tuin, aan beide kanten van de droogruimte een tafel. In elke garage staan stoelen en een parasol. Elke hoek van de tuin heeft een ander uitzicht, zei de eigenaar, dus vond hij het fijn om in elk geval aan twee kanten te kunnen zitten. Daar aan die kant in de tuin zijn struiken voor zomerfruit en aan de andere kant een appelboom en een perenboom. Mevrouw maakte graag appeltaart, en perenmoes. Het zijn leuke mensen, als jullie hier gaan wonen en zin hebben, zou je eens bij hen langs moeten gaan. Nog even naar de garage. Zullen we binnendoor gaan?”

Ze volgden hem weer op de voet. De garage was ruim genoeg voor een auto met daarnaast een werkbank en opslag, een fiets.

“De garages zijn allebei van anderhalve maat, noemde de eigenaar dat. Voor hen hebben er twee echtparen in dit huis gewoond, en die hebben de garages laten bouwen. Voorheen zat hier alleen een oude schuur. De andere garage is net zo jong en ziet er hetzelfde uit. Willen jullie hem nog zien?”

Ze schudden hun hoofd. “Nee hoor, het is me helemaal duidelijk allemaal, overweldigend vooral,” zei Maureen.

“Echt wel,” zuchtte Katja, “heel overweldigend. Ik zag het eerst eigenlijk niet zo zitten, maar terwijl we hier rondliepen, begon het verlangen te groeien om hier te gaan wonen en werken!”

“Karel, kun je het huis een paar dagen voor ons vasthouden?” vroeg Maureen.

“Een paar dagen is wel wat veel, maar even een paar seconden wil ik wel voor je doen,” zei hij met een ondeugende grijns, terwijl hij de buitenmuur van de garage met beide handen vastpakte.”

Terwijl Maureen hem stomverbaasd, niet goed begrijpend aankeek, schoot Katja in de lach en riep het uit: “Geweldig, dit helpt echt!”

Het drong tot Maureen door, wat Karel bedoeld had, en ze lachte met Katja mee.

“Verdorie man, hoe moet ik het dan anders vragen?”

“Ik zou het niet weten, ik had door jullie vrolijkheid alleen zin om even gek te doen! Ik zal het huis een week voor jullie beschikbaar houden, zo zou je het ook kunnen noemen. Dan hebben jullie de tijd om na te denken en te besluiten of je het wel of niet doet.”

“Katja, kun jij je nog voorstellen dat we het niet zouden doen?”

“Moeilijk, heel moeilijk…”

“Dat dacht ik ook. We gaan de boel op een rijtje zetten, de onkosten van de koop, hypotheek, notaris en die ramen en kozijnen. Oh wacht eens, kun je de onkosten van die ramen en kozijnen ook in de hypotheek laten opnemen?” vroeg Maureen.

“Het kan in elk geval, de vraag is wat je zelf het liefst doet en hoeveel je te besteden hebt. Zorg in elk geval dat je een flinke spaarcent achter de hand hebt voor het onderhoud van het huis en de tuin. Op dit moment is het niet echt meer dan die ramen en kozijnen, maar je weet nooit wat er ineens kapot kan gaan.”

Maureen knikte: “Ik weet het, mijn ouders hebben ook een koophuis, maakten nooit een spaarpot, en dat was soms heel vervelend!”

Ze stapten in de auto, gingen nog even met Karel mee naar zijn kantoor om een koopcontract onder voorbehoud te tekenen en liepen daarna met Huib mee naar huis.

.

Een paar dagen later belde Maureen Karel op, dat de koop door ging. Ze had samen met Katja overlegd met Simon over de ramen en kozijnen, en hij had hen beloofd daar iemand voor in te schakelen en een prijsopgave gedaan. Met die prijsopgave en de koopsom waren ze naar een bank gegaan om zich te laten informeren.

Vervolgens stelde Maureen een huurbedrag voor Katja voor, dat haar enorm laag voorkwam en waar ze dan ook tegen protesteerde.

Maureen was niet te vermurwen geweest. “Ik heb dat bedrag in gedachten gekregen, heb er over lopen dubben en mezelf lopen afvragen waarom, maar ik kreeg geen antwoord op het waarom, voelde me alleen steeds zekerder over het bedrag zelf, dus daar wil ik het bij laten!”

En zo gebeurde het, dat Maureen de koopovereenkomst sloot, een flink bedrag meteen betaalde, de rest via een hypotheek regelde en alles bij de notaris liet bevestigen. Omdat Katja er op stond, typte ze op haar computer een huurovereenkomst die nergens op leek, maar die Katja toch maar ondertekende, omdat Maureen het echt niet anders wilde.

Nog geen twee weken later waren de kozijnen en ramen op beide etages vervangen en konden ze binnen aan de slag. Waarmee eigenlijk? Alles zag er prima uit! Verhuizen dan maar, nieuwe spullen kopen. Ze hadden van Huib te horen gekregen dat ze het houten frame van hun bed mee mochten nemen, ze hoefden alleen een andere matras en beddengoed te kopen. Hij zou nieuwe bedden voor de volgende bewoonsters maken, en begon daar tussen de bedrijven door meteen werk van te maken.

Huib en Sjaak hadden hen verzekerd, dat ze hen graag wilden helpen met het vervoeren van hun spullen. Dat aanbod hadden ze gretig aangenomen. Zo gebeurde het, dat ze met de beide bed-frames in de pick-up naar de kringloopwinkel reden, daar twee matrassen en twee stoelen die door een medewerker voor hen apart waren gezet, ophaalden en naar hun nieuwe huis reden. Sjaak keek zijn ogen uit, had wel gehoord dat het mooi en groot was, maar zo…

Ook de andere spullen werden overgebracht, waarna de mannen zich afvroegen of ze al een eethoek en een zithoek hadden gevonden.

“Nee, nog niet. Mogen we een beroep op jullie doen, of de pick-up lenen als we iets geschikts gevonden hebben? We willen eigenlijk op ons gemak rondkijken naar zulke spullen.”

“Helemaal prima, geef maar een seintje! Bij de kringloopwinkel willen ze eventueel ook thuis brengen, binnen een straal waar jullie dorp ook in valt. Je moet dan alleen voor een minimumprijs aan spullen gekocht hebben, maar als het om banken en zo gaat, ben je daar al snel aan. Kijk maar rustig rond, en als je onze hulp nodig hebt, horen we het wel!”

Maureen en Katja bedankten hen en zwaaiden hen uit, draaiden zich om en maakten een vrolijke sprong!

“Ons huis! Ons geweldige huis!” riep Maureen uit. “Moet je zien, hoe heerlijk vrij. We kunnen het huis van beide buren zien, maar merken verder waarschijnlijk niets van die mensen! Rust, Katja, rust, we kunnen hier in alle rust wonen en werken!”

Katja’s glimlach trok over haar hele gezicht: “Je weet niet half hoe blij ik hiermee ben!”

Naar hoofdstuk 49. Overweldigende verrassing!

Of naar de Inhoudsopgave