Ruim een maand eerder, werkte Joke in haar werkkamer aan haar boek en lag Anton op de bank naar het plafond te staren. Hij dacht aan zijn bedrijf, een redelijk groot bedrijf van hardwerkende mensen. Sorteerders en bezorgers van pakketpost en allerlei medewerkers die daar omheen hun bijdragen leverden. Ze renden voor hem, ze werkten zich een slag in de rondte, vooral de bezorgers die de naam van het bedrijf hoog wilden houden door alle pakketten zo snel mogelijk te bezorgen op de opgegeven adressen.

Ruim twintig jaar geleden was hij samen met een vriend met dit bedrijf begonnen. In een forse schuur en met een oud busje. Ze hadden plezier in wat ze deden en dat had z’n weerslag op de mensen bij we ze pakketten kwamen bezorgen. Door mond op mond reclame groeide hun bedrijf en moesten ze mensen aannemen om hen te helpen. Zijn vriend vond het na jaren groei te groot worden en stopte er uiteindelijk mee, ging ander werk zoeken.

Anton schoot overeind. Zijn vriend had gezegd dat hij het te groot vond worden. Maar waarom zou dat een probleem zijn? De grootte van het bedrijf zou op zich toch niet problematisch moeten zijn?

Met een zucht ging hij weer liggen. Het bedrijf was verder gegroeid, zover dat hij eerlijk moest bekennen dat hij niet alle medewerkers meer kende, zeker niet echt meer kende. Het enige dat hij wist, was dat ze hard werkten, en goed werk afleverden. Hun bedrijf werd geroemd om hun tempo.

Maar de sfeer was veranderd, verslechterd. Hij kon er de vinger eerst niet op leggen, maar nu ineens, doordat hij terugdacht aan zijn vriend en medeoprichter, was het hem duidelijk, dat hij zijn werknemers lang niet allemaal kende en dat er dus iets persoonlijks, iets wezenlijks miste. Want was dat nou niet juist waar zijn hart naar uit ging, naar de mensen zelf, naar wie ze waren, wat ze leuk vonden, met welke problemen ze kampten?

Hij dacht verder… hoe kon hij dit oplossen? Wat kon hij er aan doen? Hij riep ze elk jaar bij zich voor een functioneringsgesprek. Ook weer zoiets, dat was puur zakelijk, had niets met de persoon zelf te maken, maar met het werk dat hij of zij leverde. Daarin zou hij verandering kunnen brengen. Het functioneringsgesprek zou hij kunnen uitbreiden tot iets persoonlijkers. Hij dacht er over door, inhoudelijk, hoe hij dat wilde doen. Hij zag dat nog niet helemaal voor zich, maar hij wilde in elk geval die gesprekken anders gaan voeren.

Hij schrok op van een gedachte die heel sterk boven kwam: ik wil een vader zijn voor mijn werknemers!

Hij fluisterde het voor zich heen: ik wil een vader zijn voor mijn werknemers? Wil ik een vader zijn voor mijn werknemers? Zou dat het zijn? Een vader… Ja, ik wil een vader zijn voor mijn werknemers. Dát is het!

Joke en Anton hadden nooit kinderen gekregen, dus hij had in dat opzicht geen ervaring met vaderschap. Maar hij realiseerde zich dat hij zich in pension Bloemenhof, waar ze een paar keer per jaar logeerden, een vader voelde voor Huib en dat hij ook Margreet als zodanig in zijn hart gesloten had. Ongemerkt was hij dus toch vader geworden…

Even overwoog hij om een lijstje te maken van vragen die hij zijn werknemers wilde stellen, maar lachte het idee al snel weg: welke vader zou met vragenlijstjes aankomen? Nee, hij zou zijn hart volgen, op zijn innerlijke stem proberen te vertrouwen, ook in dit deel van zijn leven.

.

Hij keek op toen Joke de kamer binnen kwam. “Klaar met schrijven?” vroeg hij.

“Ik weet het niet, maar het haperde, ik kwam niet verder. En daar zijn maar twee oplossingen voor: even bij jou pauzeren of een bak koffie. En toen dacht ik dat we die twee het beste konden combineren! Het is nog een beetje vroeg, maar heb je al zin in koffie?”

“Koffie van en met jou? Altijd!” Anton stond op en omarmde haar, streelde haar haren en kuste haar zacht op haar mond. “Jouw smaak, en koffie als nasmaak, helemaal niet verkeerd!”

“Malle kerel, ik hou van jou, en van jouw gekkigheid! Ik ga die koffie even regelen!”

Glimlachend liet Anton zich weer in de bank zakken. Hij had een lieve vrouw, echt een schat. Hij zou haar straks eens vragen naar haar boek. Misschien konden ze samen over de hobbel heen komen.

Hij kreeg er de kans niet voor, want Joke begon toen ze met de koffie terug kwam, meteen over iets heel anders. “Hoe zou het met Margreet zijn? Het is nu begin juli, ik denk dat ze onderhand wel tonnetje rond is! Zullen we een week reserveren, even in overleg met Annerieke, een paar weken na de uitgerekende datum of zo?”

Anton keek haar met licht gefronst voorhoofd aan en dacht snel na. Hij besloot open kaart te spelen over het bedrijf. Hij vertelde waar hij net over had liggen denken en welke indruk hij gekregen had, om als een vader voor zijn werknemers te zijn.

“Ik houd met iedereen elk jaar een functioneringsgesprek, maar dat is altijd puur zakelijk. Ik weet niet of ik de naam van het gesprek wil veranderen, maar ik wil het gesprek zelf in elk geval uitbreiden. Ik wil het persoonlijker maken, maar weet nog niet precies hoe. Ik vermoed, dat als de werknemers me vertrouwen en me wat vertellen van hun persoonlijke situaties, dat die gesprekken wel eens wat langer kunnen gaan duren. En dat er misschien ook wel vervolggesprekken gaan komen, om werkelijk een vader voor hen te kunnen zijn. Ik weet nog niet hoe dat gaat uitpakken, hoe dat gaat werken met mijn eigen werktijden. Dus ik vind het op dit moment even lastig om er dan een week tussenuit te gaan, snap je?”

“Natuurlijk begrijp ik dat, dan werk je je gewoon een slag in de rondte, maak je dubbele uren en stort je neer. Simpeler kan het niet!”

Anton keek zijn vrouw met open mond aan. Zo kende hij haar niet, bijna cynisch! Maar ze had wel gelijk. Als hij er voor zijn werknemers wilde zijn, moest hij zichzelf niet overhoop jagen…

“Joke, het is behoorlijk nieuw voor me hoe je net reageerde, ik dacht dat ik je onderhand wel kende, maar je blijkt meer kanten te hebben! Je hebt gelijk lieverd, bel jij maar met Annerieke en spreek maar een week af. Misschien iets van drie weken na de uitgerekende datum, zodat we niet te vroeg komen?”

“Hmm, misschien moeten Annerieke en ik gewoon ons hart maar volgen, ook bij het prikken van de juiste week.”

Antons lach bulderde door het huis!

“Jij bent wel op dreef zeg, je pakt me gewoon met mijn eigen uitgangspunt terug! Bel haar maar en volgen jullie samen je hart maar, dan zal het wel goed komen.”

Joke liet zich dat geen twee keer zeggen, pakte haar mobiel en liep naar de keuken om rustig te kunnen praten, terwijl Anton nog volop in zijn lachsalvo’s zat.

Een paar minuten later kwam ze terug: “Ze hebben pas een kamer voor ons in de eerste week van september! Nou ja, geeft niet, dan is de baby er in elk geval. Hou jij er met je werk ook rekening mee?”

“Komt helemaal goed schat! Hé, wat ga je doen? Blijf je niet gezellig beneden?”

“Nee, ik weet al weer hoe ik verder moet. Ik denk dat ik gewoon even voor jou naar beneden moest… tot straks lieverd!”

Naar hoofdstuk 6. Anton en Joke naar Bloemenhof

Of naar de Inhoudsopgave