Het weekend vloog voorbij, de maandagmorgen al net zo. Ze lunchten wat vroeger dan anders, zodat ze om half één konden vertrekken. Karel reed voorop, stilletjes. Ook Bianca zweeg. Alleen Julian zat wat te praten op een duidelijk gefrustreerde toon. Hij had heel goed door dat ze terug gingen naar hun eigen ‘huis’, en dat idee leek hij niet prettig te vinden.

Karel had er ook moeite mee, grote moeite. Hij besefte heel goed dat Bianca zelf de keuze zou moeten maken om de oversteek naar zijn huis te maken, niet alleen voor een paar dagen, maar voorgoed. Hij wist dat dat het beste was, voor haar. Maar voor hemzelf… hij vond het vreselijk, miste haar nu al, terwijl ze naast hem zat.

Bianca’s gedachten vlogen op en neer, alle kanten uit. Ze zou het liefst de keuze maken om te verhuizen, maar… Zelfs gedachten aan haar ouders, wat zij er wel van zouden denken, kwamen boven. En de mensen van Bloemenhof, zij leken met zulke dingen geen moeite te hebben, als je zeker wist dat je soulmate was van de ander… maar hoe zouden ze het vinden als zij, Bianca zoiets zou doen? Ergens voelde ze hoe krom haar redeneringen waren, maar ze kon haar gedachten niet tegenhouden. Ze probeerde te focussen op de mooie dingen rond Bloemenhof, haar ruime zolderkamer, haar werk, de lieve mensen die haar helemaal als familie beschouwden.

Karel parkeerde de auto naast het pension en keek Bianca aan. Er ontsnapte aan hen beide een diepe zucht. “Ik mis je nu al,” zuchtte Karel.

“Het is een chaos in mijn hoofd, ik weet niet wat ik er mee aan moet!”

“Als je er klaar voor bent om bij me in te trekken, deze week, deze maand of wanneer ook maar, laat het me weten, dan laat ik alles uit m’n handen vallen om je te helpen verhuizen!” smeekte Karel.

Bianca glimlachte: “Als er net een klant is, help die dan gewoon verder, ik zal geduldig wachten.”

“Malle!” Karel trok haar naar zich toe en kuste haar. Haar wanhoop bracht Bianca ertoe hem gepassioneerd terug te zoenen. Karel voelde het vuur in zijn lichaam oplaaien, het verlangen om samen te zijn met Bianca, zijn leven, zichzelf met haar te delen…

Jacqueline klopte op het raam. “Sorry dat ik stoor, maar hoe laat kunnen we in onze gastenkamer terecht, Bianca?”

“Officieel pas om drie uur, maar ik vermoed dat de kamers al wel klaar zijn en het geen probleem zal zijn om je spullen er al neer te zetten.”

“Nou, eigenlijk zat ik te denken, dat we onze spullen ook in de auto kunnen laten. Die kringloopwinkel is toch niet ver weg? We hebben wel zin om daar even naar toe te gaan.”

“Goed idee,” zei Bianca, “en in diezelfde straat, als je de kringloopwinkel uit komt rechtsaf, is ook een Action. Dat is ook een leuke winkel om rond te snuffelen. Ze hebben veel tekenspullen en schilderspullen… stille hint! En als je terugkomt, bel me dan even, dan laat ik jullie binnen. Ik overleg het zo wel even met Annerieke, maar ik weet eigenlijk wel zeker dat het geen probleem is. O ja, je kunstwerk van kaarsvet, geef die maar even aan mij, dan zet ik die binnen. Ik ben bang dat het in de auto wel eens te warm zou kunnen worden…”

“Goed idee, ik pak hem meteen even!”

Jacqueline liep terug naar hun auto, deelde kort met Maurice wat Bianca gezegd had over de Action, waarna ze besloten er met de auto naar toe te gaan, zodat Maurice eventueel schilderdoeken mee zou kunnen nemen. Ze gaf het doosje aan Bianca, die inmiddels Julian uit zijn stoeltje gevist had.

“Jongelui, wat zien jullie er alle drie sip uit… bedenk dat jullie bijna buren zijn, je bent in een mum van tijd weer bij elkaar!”

“Helemaal waar, mam, maar toch…” zuchtte Karel.

“Ik snap jullie wel hoor, ik moet er ook niet aan denken dat Maurice en ik honderden meters uit elkaar zouden wonen! Dag lieve Julian, Maurice en ik gaan even met de auto naar ’t dorp, en dan komen we hier in het pension logeren, dan zien we elkaar weer, goed?”

“Ja… Kade uis…” zei Julian beteuterd.

“Ja, je gaat een andere keer weer naar Karels huis. Je vindt het daar fijn he?”

Julian knikte, en omhelsde Jacqueline. Ze trok hem even stevig tegen zich aan.

“Ik hou van jou, Julian…” fluisterde ze.

“Houte jou, Akkelie,” reageerde Julian direct.

“Ik kom zo weer terug, tot straks,” beloofde Jacqueline.

Ze omhelsde Bianca kort. “Tot straks meiske!”

Bianca knikte. “Tot straks, en veel plezier in die winkels.”

Karel omhelsde zijn moeder, kneep haar even bijna fijn.

“Toe maar, pers me maar uit,” grapte ze. “Ik zie je… in elk geval deze week nog, neem ik aan.”

“O ja, ik kom jullie lastigvallen zoveel ik maar kan!” beloofde Karel.

Hij omhelsde Maurice. “Tot later, pa, fijne tijd hier!”

“Sterkte jongen, ik wilde bijna zeggen ‘hou je taai’, maar doe dat maar niet. Huil als je moet huilen, scheld als je moet schelden, maar doe er een ander geen kwaad mee.”

“Ja, je lijfspreuk zo’n beetje…”

Hij liet Maurice los, en liep terug naar Bianca. “Ik help je nog even de boel naar boven te brengen.”

Hij pakte de weekendtassen van de twee mensen die hem zo lief waren, en bracht ze via de achterdeur naar binnen, naar boven. Hij hoorde hoe Julian achter hem aan stommelde en Bianca achter Julian aan kwam.

“Dank je wel, Karel,” zei ze boven, waar hij de tassen al neergezet had.

Hij nam haar in zijn armen. En snik ontsnapte uit haar keel. “Ga maar, anders ga ik hier nog staan brullen, en ik moet Julian echt naar bed helpen.”

“En dan?”

“Ik denk dat ik even naar Margreet loop, ja, dat doe ik, ik neem mijn tas met naaispullen mee en als het haar uitkomt, ga ik bij haar naaien.”

“Je zou zo’n ouderwetse naaimand moeten hebben, zo’n rieten of rotan ding.”

“Ja, dat is leuk, maar zou het niet gevaarlijk zijn voor Julian?”

“Je zult hem wat hoger moeten wegzetten, op je bureau of zo. Maar verder is het alleen maar handig en leuk. Ik moet gaan, het is al één uur, en anders krijg ik van de baas op m’n kop!”

“Ja, dat zou niet best zijn, als jij jezelf op je kop gaat geven! We bellen elkaar, goed?”

“Ja, of ik kom langs om je op te vreten. Tot dan!”

Met een snelle kus voor zowel Bianca als Julian vertrok hij, trok het traphekje weer achter zich dicht. Julian dribbelde er naar toe en riep: “Kade! Da Kade!”

“Dag Julian, tot later!”

Onderweg naar huis stuurde hij zijn moeder een bericht: “Als je in die kringloopwinkel zo’n leuke rieten of rotan mand tegenkomt, wil je die dan meenemen voor Bianca, voor haar naaiwerk?”

Hij kreeg een berichtje terug: “Dat was ik al van plan…”

.

Stilletjes begon Bianca Julian te verschonen en legde hem in bed.

“Bianca gaat nog even de tassen uitpakken, ga jij maar vast slapen.”

Maar Julian ging weer staan in zijn slaapzak: “Banka? Kade uis?”

“Ja hoor, we gaan een andere keer weer naar Karels huis.”

Bianca ruimde haar spullen snel op, deed de gordijnen dicht, gaf Julian een knuffel en legde hem weer neer. Ze zette de babyfoon aan, zowel in de kamer als op in de App op haar mobiel.

“Zo, slaap lekker Julian!”

Beneden, in de droogruimte, pakte ze haar tas met naaispullen op, en wandelde naar het huis van Annerieke.

“Ha Bianca, heb je fijne dagen gehad?” riep Annerieke vanaf de veranda, zichtbaar blij om haar weer te zien.

Bianca plofte neer op de rand van de veranda.

“Ja, absoluut, Karels ouders waren er ook en dat klikte bijzonder goed. Ik voel me als een eigen dochter bij hen. Ja, het was een heel speciaal weekend…”

“En… betekent dat dat je ons binnenkort gaat verlaten?”

Bianca zuchtte diep, glimlachte naar Annerieke. “Dat is zo’n enorme strijd Annerieke, ik wil niets liever, en Julian wil niets liever. Maar…”

“… dan zul je over de drempel die je ervaart heen moeten stappen, lieve meid. Neem er deze week de tijd voor om aan het idee te wennen, en ga! Jullie horen bij Karel!”

“Ja maar…”

“Het is niet eenvoudig, ik weet het. Je moet over minstens één grote drempel heen, maar het is echt de moeite meer dan waard om over dat kreng heen te kruipen. Daarna zullen alle gedachten van twijfel en onzekerheid wel doorgaan, maar dan is Karel er om je erbij te helpen.”

Annerieke knikte heftig om haar woorden kracht bij te zetten.

“Ik heb het gezien bij Margreet. Ik heb het gezien bij Lisa. En ik heb het gezien bij Simon. En ik zou het heel graag bij jou zien! Nee, ik wil je niet weghebben, maar ik wil graag dat je optimaal gelukkig wordt! En wij hier kunnen je veel geven, maar dát kunnen we je niet geven! Ik hoorde dat je Karel herkende bij jullie eerste ontmoeting… hoe voelde dat?”

“Heel dubbel, aan de ene kant creepy, aan de andere kant voelde ik een opluchting, alsof er iets was van ‘eindelijk!’ ”

“Alsof je jaren naar elkaar gezocht had?”

“Ja, zoiets…”

“Goeie reden om niet te lang te wachten, Bianca.”

“Je zult wel gelijk hebben… Maar ik kwam eigenlijk voor iets anders. Karels ouders zijn nu even naar het dorp, wat boodschappen doen. Ik heb een kunstwerk van hen, van Maureen, die bruidsjurk van kaarsvet, zolang in de keuken van het pension gezet, omdat het in de auto misschien te warm zou worden, als de auto ergens stil staat in de zon. Als ze straks terugkomen…”

“… als het nog geen drie uur is, laat ze dan maar gewoon binnen en vertel ze maar wat ze moeten weten. Zie je dat zitten, een rondleiding?”

“Moet wel lukken toch? Telefoonnummers staan op dat kaartje in hun kamer, en beneden in de hal, de tijden van de maaltijden en even rondwandelen beneden en hun kamer wijzen?”

“Precies!”
“Goed, regel ik! Dank je wel! Ik loop nog even langs Margreet,” zei Bianca.

“Ze heeft je werk fantastisch overgenomen. Het was gezellig om weer samen met haar te werken. Soort reünie. Trouwens, zodra je bij Karel gaat wonen, betekent dat dan ook dat je hier gaat stoppen?”

Bianca dacht even na. “In principe wel, maar ik denk dat ik best op en neer kan, zolang je nog geen vervanger hebt. Ik laat je niet zomaar in de steek, Annerieke.”

“Lief van je! Ik heb zitten denken om de vrouwen van De Schuilplaats te vragen, of er iemand van hen is die het fijn zou vinden om bij ons te komen werken. Als één van hen dat wil, zou ze dan deze week al met je mee kunnen lopen? Dan hoef je er later niet voor terug te komen.”

Bianca glimlachte. “Dat voelt wel apart, alsof ik al besloten heb om te gaan…”

“O ja, je zult gaan, de datum is alleen nog niet bekend!” lachte Annerieke.

“Ja, ik denk dat je daar in elk geval gelijk in hebt, dat er een dag komt dat ik zal gaan. Zucht kreun steun! Het is goed, als je iemand kunt vinden, wil ik haar wel inwerken. Maar wil je haar dan ook duidelijk maken dat mijn vertrekdatum nog niet bekend is?”

“Natuurlijk, komt goed! Ik loop er meteen naar toe, ik ben benieuwd of ik één van die dames enthousiast kan krijgen!”

“Oké, dan ga ik naar Margreet!”

.

Terwijl Annerieke het landgoed overwandelde naar de Schuilplaats, liep Bianca naar Margreet. Ze keek door het raam van de woonkamer richting de hobbykamer. Daar zag ze dat de tafel leeg was, waaruit ze opmaakte dat Margreet haar spullen naar de veranda achter het huis verplaatst had. Groot gelijk, het was nog warm genoeg om buiten te zitten.

Ze liep om het huis heen en werd enthousiast door Margreet begroet.

“Leuk dat je langskomt! Heb je fijne dagen gehad?”

Bianca ging naast haar zitten, terwijl ze haar wandkleed bekeek.

“Ja, ik heb fantastische dagen gehad, met Karel, met zijn ouders, zij waren er vanaf vrijdagavond.”

“En ze blijven deze week hier logeren, begreep ik. Klikte het goed tussen hen en jou?”

“Absoluut, en dat is nog zacht uitgedrukt. Met hen was het net als met Karel, alsof ik altijd al bij hen gehoord had. En Julian ook. Maar even wat anders, wat wordt je wandkleed mooi. Dat 3D-effect is echt speciaal! Hoe ervaar je het werken hieraan, leuker dan de vorige wandkleden of maakt dat niet uit?”

“Het werken op zich ervaar ik niet als leuker, gewoon net zo heerlijk als die andere. Maar ik geniet wel heel erg van het effect. Ik zat daar net over te denken, vlak voordat je de hoek om kwam. Ik vroeg me af wat ik zou willen doen als deze en die met die bloemen klaar zijn. Zou ik dan voortaan verder willen met alleen 3D? En ik zag ineens van alles langskomen, en het was vooral een mix van platte vlak en 3D. Ik denk dus, dat ik de vragen over wel of niet 3D maar loslaat, maar het gewoon per keer laat komen zoals het komt.”

“Je hebt nog gelijk ook! En nog wat, ik wilde je even bedanken voor het werk, dat je mijn werk overgenomen hebt. Annerieke is nu op zoek naar iemand die het in de toekomst permanent van me over kan nemen, vanaf het moment dat ik het aandurf om bij Karel te gaan wonen. Ik vind het moeilijk, ik wil graag, maar ik vertrouw mezelf niet eens, laat staan dat ik mensen die zo dichtbij komen echt durf te vertrouwen. Snap je hoe ik dat voel?”

“O ja, zonder enige twijfel! Ik had dat precies hetzelfde. Ik wist dat Huib en ik bij elkaar hoorden, ik begon in snel tempo van hem te houden, en zelfs zijn huis voelde als mijn thuis, meteen de eerste keer al. En toch durfde ik niet. Ik weet nog dat Emma, die toen in het pension logeerde, naar me toe kwam en haar ervaring vertelde. En inmiddels is het ook mijn eigen ervaring. Zodra ik bij Huib ging wonen, ging mijn emotionele genezing sneller dan daarvoor. Ik durfde me ten diepste niet aan hem te geven, maar toen ik eenmaal bij hem woonde, hielp hij me over drempels heen. Samen ging het beter, niet pijnloos, niet zonder angst, maar toch, hij was er voor me. En volgens mij is Karel daar niet anders in. Hij lijkt me niet iemand die over jouw grenzen heen zal walsen.”

“Nee, absoluut niet, hij heeft het één keer gedaan, een paar seconden, maar bood toen meteen zijn excuses aan. En juist daarin ervaarde ik, hoe hij mij serieus neemt. Hij verlangt ernaar dat ik genees, openbloei, de stralende vrouw wordt die hij in me ziet.”

Bianca vertelde over het mooie beeld dat hij stiekem bij Katja gekocht had. Ze vertelde, terwijl haar handen in volledige rust in haar schoot lagen, over hoe hij met Julian omging, hem beschermde, voorzorgsmaatregelen genomen had, hem in zijn leven betrok. Margreets handen waren ook stilgevallen, ze genoot volop van de verhalen over Bianca’s dagen bij Karel.

“Weet je wel hoe je overmatig verliefd kijkt, als je al die dingen vertelt?”

Bianca keek haar aan. “Echt? Is het zo zichtbaar?”

“Wie dat niet ziet, heeft poppenstront in z’n ogen!” lachte Margreet. “Je staarde, dromerig, verliefd naar het bos kijkend, alsof je hem daar aan zag komen.”

Daar kwamen de tranen weer. “Dat maakt het zo dubbel, het verlangen, het intense verlangen naar hem, en de angst en onzekerheid daar tegenover. Maar wat je net vertelde, ja, ik kan me er ergens wel wat bij voorstellen dat het zo zal gaan, dat ik sneller en makkelijker door dat proces heen zal geen. En eigenlijk verlang ik daar ook enorm naar!”

Bianca zei nog niets, maar nam een besluit. Hoe het ook zou lopen met een mogelijke vervangster, ze zou verhuizen, uiterlijk komend weekend!

Net op dat moment kwam Annerieke eraan.

“Ha, gezellige dames! Ik kom even een nieuwtje vertellen en dan ren ik verder hoor!”

“Waarom zou je rennen? Kom er gezellig bij zitten!”

“Oké, even dan. Bianca, ik heb goed nieuws, Janneke Smit, van huisje twee van de Schuilplaats, wil je werk graag overnemen. Ze komt me vanaf vandaag in de keuken helpen, om ingewerkt te worden. Ze blijft eten, zodat we met z’n drieën kunnen afruimen en opruimen. En vanaf morgenochtend komt ze jou helpen met de gastenverdieping. Ze vindt het geen probleem dat je nog niet weet wanneer je daadwerkelijk gaat verhuizen en zij je werk volledig kan overnemen.”

“Perfect! Dan wil ik nu ook aan jullie vertellen wat ik net nog niet durfde te zeggen. Ik ga uiterlijk komend weekend verhuizen. Als ik eerder zou gaan, dan kom ik gewoon elke dag terug om Janneke verder in te werken totdat ze het zelfstandig ziet zitten.”

Margreet legde haar hand op Bianca’s arm: “Dappere meid! Ik weet bijna zeker dat je er geen spijt van zult hebben!”

“En daar sluit ik me helemaal bij aan! Ik ga nog even naar huis. Je bent vanmiddag dus verder vrij Bianca, geniet ervan! Ik zie je wel bij het avondeten.”

“Wow, verwennerij, dank je wel!”

Bianca zuchtte een paar keer diep, terwijl Margreet haar met een stralende glimlach aankeek. “Topper! Heb je je naaiwerk bij je?”

“Ja, laat ik daar maar eens mee aan de slag gaan. Heeft Huib je nog verteld dat hij een bureau en kasten gaat maken voor onze hobbykamer?”

Glimlachend om het ‘onze’ reageerde Margreet: “Ja, hij zei het. Hij is er al mee bezig. Gisteren was het bureau al klaar, en hij verwacht dat de speelgoedkast vandaag wel klaar komt. En dan morgen jouw kast. Dan zal hij wel met Karel afspreken wanneer hij de boel kan brengen. Ik betwijfel of alles in één keer in de pick-up gaat passen, maar dat zoeken die mannen samen maar uit! En anders moet hij maar twee keer rijden, is ook geen probleem, het is zo dichtbij!”

“Super, echt fijn dat hij daar al tijd voor had. Hij heeft voor ons terras ook een geweldige tuintafel met bank gemaakt. Heb je die al eens gezien?”

“Nee, staat hij ook op de site van de galerie?”

“Weet ik niet, even kijken.”

Bianca pakte haar mobiel en vond al snel de fotocollages die Huib ervan gemaakt had. “Deze, op de laatste foto staat hij al op z’n plek. Karel heeft er losse kussentjes bij gekocht, een mooie tijdelijke oplossing, maar ik denk dat ik er zelf een keer een groot kussen bij ga maken.”

“Welja, je bent handig met naald en draad. Je hebt alleen zo’n kussenvulling nodig en een stevige stof. De rugleuning is volgens mij gewoon een lange rechthoek, de zitting is iets lastiger. Ideetje… maak er een rits in, zodat je de hoes er af kan halen om een keer te wassen.”

“Goed plan, en ik zal de stof ook wassen voordat ik ga naaien, zodat ik zeker weet dat het niet meer gaat krimpen. Een beetje dik linnen, dat lijkt me er mooi geschikt voor…”

Ze begon meteen op internet te zoeken. Margreet noemde haar de site waar zij zelf een keer een flinke rol linnen gekocht had voor haar wandkleden.

“Ik had al een enorme lap van de kringloopwinkel, maar met een paar wandkleden was ik daar zo doorheen. Die site heeft best veel linnen.”

“Ik zie het ja, en de prijs valt me op zich ook niet tegen. Ik zal er eens samen met Karel op zoeken. Ik heb hier al wel een mooie gevonden, in paarstinten, moet je zien, allemaal vlekken, alsof iemand gewoon met paarse verf aan het morsen geweest is en de verschillende tinten vervolgens naar elkaar toe geveegd heeft.”

“Die is echt prachtig! Stuur hem door naar Karel joh, vraag hem wat hij ervan vindt. Zal ik even de maten van die tuinbank aan Huib vragen? Hij bewaart zulke dingen altijd in mappen.”

Ze stuurde Huib meteen een berichtje en kreeg al snel antwoord terug. Hij schreef, dat de zitting een beetje moeilijk te meten was, maar in elk geval binnen een rechthoek van vijf bij drie meter viel. Hij gaf ook de maten van de complete rugleuning door, en schreef erbij: “Gaat Bianca tuinkussens maken?”

En toen hij dat door Margreet bevestigd kreeg: “Tip: uit één geheel maken, met een rits aan de buitenrand van het zitkussen, zodat ze het ‘matras’ eruit kan halen als ze de hoes wil wassen. Stevig ‘matras’ kiezen, iets wat niet bij een paar keer in en uit schuiven uit elkaar valt. Zelfde verhaal voor rugleuning, sluiting over de hele lengte, misschien iets met lintjes of zo? Kan trouwens ook bij het zitkussen, nog beter dan een rits!”

Margreet stuurde een duimpje terug en vertelde grinnikend aan Bianca wat Huib geschreven had. “Goed idee eigenlijk, met strikjes! Staat nog leuk ook, strikjes aan de bovenrand van het rug-kussen, hahaha heeft Julian ook nog wat te doen!”

Bianca schoot in de lach. “Dat lijkt me dus geen optie! Die strikjes verstop ik wel aan de achterkant. Joh, strikjes zijn helemaal niet nodig, niet bij het rug-kussen in elk geval. Ik kan de hoes net zo maken als bij een kussensloop. Aan de bovenrand er zo’n flap overheen doen, aan de beide uiteinden in de naad vast zetten, en klaar!”

“Zou dat op den duur blijven zitten? Ik vind het bij kussenslopen niet altijd lekker werken!” zei Margreet.

“Daar heb je gelijk in, maar ik zou die flap flink breed kunnen maken, tot halverwege of zo. En als het dan nog niet werkt, kan ik er alsnog een sluiting in maken, met strikjes of wat anders.”

“Je hebt helemaal gelijk… gewoon doen! Zou dat bij de zitting ook kunnen?”

“Jawel, in de ronding moet ik het dan alleen aanpassen, maar dat moet sowieso, ook al zou ik een rits gebruiken. In de buitenste ronding moet ik er driehoeken uitknippen… Geen probleem, ik zie het voor me, het enige wat me lastig lijkt, is de grootte van zo’n kussen. Dat lijkt me best lastig werken. Komt wel goed, ik ga er gewoon mee prutsen tijdens Julians slaaptijden. O wacht, Karel mailt terug: ‘Kopen die stof!’ En een link voor de vulling… even kijken… wow, die is niet goedkoop, maar ziet er wel super stevig uit. Lekker dik! Karel schrijft dat hij de maten vanavond zal opnemen.”

Bianca schreef terug, dat dat niet nodig was, dat ze de maten al van Huib gekregen had, en vroeg of hij er akkoord mee ging als ze de vulling en de stof vast bestelde.

‘Doe maar, stuur maar naar ons huis, de bezorgers weten dat ze pakketten op het terras mogen zetten als er niemand thuis is.’

Bianca stuurde een duimpje en een hartje terug, en ging over tot het berekenen van wat ze nodig had. Een kwartier later slaakte ze een diepe zucht.

“Allebei besteld, het was op dezelfde site, bij dezelfde verkoper dus.”

“En garen heb je nog in overvloed, net als ik?”

“O ja, dat vind ik elke keer als ik in de kringloopwinkel kom weer zo leuk! Ik heb laatst van donkerpaars deze grote klos meegenomen, die ze normaal voor een lockmachine gebruiken. Ik vind het ook prima werken als ik met de hand naai!”

“Ach ja, wat maakt het uit! En dit kun je vrijwel zeker ook voor die tuinkussens gebruiken.”

“Dat lijkt me wel ja. Ik heb trouwens ook zo’n klos gekocht van een flinke tint lichter, zit een beetje tussen paars en lila in. Daar ga ik een omslagdoek van haken voor deze pop. Tjonge, ik heb op het moment even helemaal geen zin. Voel me een brok onrust! Het besluit om te verhuizen, is nog een geheim voor Karel hoor. En die bestelling, Julian kan elk moment wakker worden en Karels ouders kunnen zo terugkomen. Goeiedag, ik voel me een mislukte duizendpoot!”
“Nogal logisch, je hebt maar twee pootjes en twee handen, dus als duizendpoot ben je absoluut mislukt! Neem lekker rust joh, even niets doen, en je geheim is bij mij veilig hoor.”

.

Maurice en Jacqueline waren de eersten die zich meldden. Ze waren onderweg naar het pension.

“Oké, ik zit bij Margreet, ik wandel zo naar het pension. We wachten elkaar wel op op de parkeerplaats!”

Bianca stond op. “De totale rust was van korte duur, maar het is goed. Ik loop die lieverds even tegemoet!”

“Je boft meis, met zijn ouders, echt fijn dat je zo’n klik met hen hebt!”

“Ja, beter dan met mijn eigen ouders… herkenbaar voor jou he?”

Margreet knikte. “Klopt, maar ga maar joh, anders staan ze daar maar te wachten.”

“Doe ik, tot later!”

.

Ze kwamen vrijwel gelijktijdig aan op de parkeerplaats.

“Wow, hebben jullie het dorp leeggekocht?!” riep Bianca uit, toen ze zag hoe vol de achterbank lag.

Jacqueline kwam achter de auto vandaan, met een rotan mand in haar handen. Ze stak hem Bianca toe: “Alsjeblieft, lieve dochter, voor je naaiwerk. Of voor wat je er ook maar in wilt doen, dat mag je zelf bepalen!”

“Ooh wat leuk! Dank je wel! Had Karel je dat gevraagd?”

“Ja, maar het idee was ook al bij mij opgekomen, dus ik vond het een leuke bevestiging dat hij ernaar vroeg,” lachte Jacqueline. “Wat denk je, Maurice, zullen we de schilderspullen en de tekenspullen in de auto laten? Of wil je ze mee naar boven nemen?”

“Nou, ik zat te denken, om straks een paar foto’s op dit landgoed te maken en dan ergens bij de veranda te gaan zitten schilderen. Hoe lijkt je dat?”

“Klinkt als een super plan! Dan kom ik bij je tekenen, oké?” En tegen Bianca: “We hebben allebei een tablet bij ons, daar maken we graag natuurfoto’s mee, en dan schilderen of tekenen we die na. Voorheen heel precies, vanaf nu hopelijk wat vrijer.”

“Ze hadden daar bij de Action een mooi assortiment verf, penselen en doeken. Ik zou alleen nog iets van een laag kistje willen hebben, om al die tubes verf en een pot penselen in te zetten. Een pot heb ik in de kringloopwinkel trouwens al gevonden, twee stuks, één voor water en één voor de penselen. Helaas hadden ze geen geschikt kistje, dus dat moet ik straks nog even bekijken hoe ik dat ga doen.”

“Hoe groot moet het kistje zijn?”

“Zoiets,” mat Maurice met zijn handen uit. “Wat denk je, hebben ze hier zoiets wat ik zou kunnen lenen?”

“Ik zat eerlijk gezegd meer aan Huib te denken, of hij even zoiets van resten hout in elkaar kan zetten. Geef de maat nog eens aan?”

Bianca schatte de afstanden tussen zijn handen en schreef ze op. “En de opstaande rand? Een centimeter of tien?”

“Ja, dat lijkt me prima…”

Bianca belde naar Huib, vertelde hem wat Maurice nodig had en vroeg hem of hij kans zag zoiets in elkaar te zetten.

“O ja, geen probleem, ik doe het wel even tussendoor, kleine moeite, groot plezier! Ik breng het wel naar het pension straks. Als ik jullie niet zie, zet ik het in de droogruimte.”

Bianca gaf het bericht door aan Maurice. “Super fijn, dat scheelt straks een hoop gedoe!”

Ze namen hun weekendtas uit de auto en volgden Bianca naar binnen. “Ik heb zelf geen sleutel van de voordeur. Bij jullie kamer hangt een klosje met een sleutel van jullie kamerdeur en die van de voordeur. Nou, dit is dus onze droogruimte en hier binnen onze wasruimte. Zet de tassen hier maar even in de hal, dan laat ik jullie eerst de woonkamer en de eetkamer zien.”

Bianca vertelde wat er in haar opkwam, gaf de tijden voor het eten door en ging hen voor naar de gastenetage. Ze wees hen op de badkamers, en bracht hen naar hun eigen kamer.

Jacqueline keek er rond, deed haar ogen dicht en zuchtte heel diep. Maurice knipoogde naar Bianca, en fluisterde: “Ze voelt de atmosfeer.”

“Ja, en die voelt hier heel erg goed, super licht!” reageerde Jacqueline. “Wat een heerlijke winkel is die Action trouwens. We hadden natuurlijk alleen voor het weekend ondergoed meegenomen en dat hebben we daar mooi bij kunnen kopen, genoeg voor de hele week! En voor Maurice hebben we een keukenschort gekocht, een speciale dikke, niet zo’n katoenen ding als ik thuis heb en nooit gebruik. Echt een super stof om zijn kleren te beschermen tegen verdwaalde verfspatten!”

“Wat leuk, dat je daar zoiets hebt gevonden. Hebben jullie verder nog iets nodig?”

“Nee, ik zou niet weten. Volgens mij hebben we alles, ja toch Maurice?”

“Volgens mij wel, en anders halen we het wel, of vragen we je om hulp.”

“Prima, gewoon doen hoor!”

“Hoe laat ga je met Annerieke koken?”

“Ik hoef niet meer te helpen met koken, een vrouw van de Schuilplaats gaat dat doen. En vanaf morgenochtend ga ik haar inwerken. Ze gaat mijn baan overnemen.”

Maurice greep haar bij haar schouders. “Ze gaat jouw baan overnemen? Ga je stoppen? En betekent dat ook…”

“… dat ik ga verhuizen,” knikte Bianca met een stralend gezicht. “Maar mondje dicht tegen Karel hoor, hij weet het nog niet. Ik denk dat ik hem aan het eind van de week ga overrompelen.”

“Dat zal hij vast niet erg vinden! Ik ben er ongelofelijk blij mee. Ik zag jouw zorg, hoe je heen en weer getrokken werd tussen verlangen en allerlei gedachten, en ik zag hoe een moeite Karel er mee had. We nemen het je niet kwalijk hoor, en ik weet zeker dat Karel dat ook niet doet. Maar het was wel moeilijk om te zien!”

Bianca glimlachte naar hem, sloeg haar armen om zijn nek. “Dank je wel…” ze greep met haar ene arm Jacqueline erbij. “Dank jullie wel, het is geweldig om zulke ouders als jullie te hebben!”

“En het is voor ons niet moeilijk om jou en Julian als onze kinderen te zien. Jullie zijn een heel welkome aanvulling!” zei Maurice.

Julian maakte via de babyfoon een eind aan de groepsknuffel. “Lopen jullie mee naar boven?”

Door de mobiel hoorden ze Julian vragen: “Banka? Banka Juja uitte bed? Banka?”

Bianca wees naar Maurice dat hij eerst naar binnen moest gaan. Hij opende de deur en keek om de hoek.

“Mauwies!” riep Julian en strekte zijn armen naar hem uit.

“Akkelie!” riep hij terwijl Maurice zijn slaapzak opendeed en hem eruit tilde.

“Banka! Isse Kade?”

“Karel is nog aan het werken,” antwoordde Jacqueline. “Heb jij lekker geslapen?”

“Ja!” straalde Julian, “nou wakke.”

“Je bent klaarwakker! Zal ik jou eens een schone luier geven en je in je kleren helpen?” vroeg Bianca.

“Nee, Akkelie doe!”

Bianca keek haar vragend aan. “Als je wilt, ga je gang!”

“Ik wil niets liever!”

Terwijl Bianca een grote onderlegger op haar bed legde, nam Jacqueline Julian van Maurice over. Even deed ze of ze hem door de kamer zou laten vliegen, zo op het bed zou gooien, maar terwijl Julian schaterde, legde ze hem uiteindelijk rustig op de onderlegger. Ze verschoonde hem en kleedde hem aan met een handigheid alsof ze de laatste maanden niet anders gewend was. Ondertussen voerden ze samen een gesprek waar niemand iets van begreep…

“Zo jongeman, jij bent weer fris en fruitig. Wilde jij ook naar beneden gaan, Bianca?”

“Ja, ik ga even in de keuken van het pension wat met hem drinken. Willen jullie ook een kop koffie?”

“Nee hoor, dank je wel, we hebben in het dorp al even wat gedronken, gezellig de toerist uitgehangen!” lachte Maurice. “Ik denk dat wij even wat foto’s gaan maken, denk je ook niet Jacqueline?”

“Goed idee! Ik heb enorm veel zin om die vrijere manier van tekenen te gaan proberen!”

.

Ongeveer een kwartier later kwamen ze alweer terug, dik tevreden over de paar foto’s die ze gemaakt hadden. Onderweg kwamen ze een jongeman tegen, die hen hartelijk begroette.

“Kan het zijn dat jullie de ouders van Karel Mulder zijn?”

“Dat klopt, ben jij dan misschien Huib?”

“Dat klopt ook,” lachte Huib, “Ik heb het kistje net in de droogruimte achter het pension gezet. Ik hoop dat het naar je zin is, en als je er iets aan wilt veranderen, kom dan maar even naar die grote schuur daar, daar ben ik nog wel even aan het werk!”

Hij wilde al doorlopen, maar Maurice hield hem tegen. “Hoeveel krijg je van ons?”

“Moeilijke vraag,” zei Huib. “Ik heb resthout gebruikt, je weet wel, van die stukken die je niet meer kunt gebruiken voor meubels. Dus ik zou bijna zeggen… afvalhout. En wat werktijd betreft… weet je, het was zo klaar, dit zijn de leuke onverwachte dingen, daar wil ik geen geld voor hebben. Zet je verftubes en zo er maar in en ga lekker schilderen! Ik kom nog wel eens langs om je werk te bekijken! Maar ik ga nu echt verder, werk aan de winkel voor jullie zoon!”

“Oké, rennen dan maar! En bedankt!” riep Maurice hem na.

“Gave kerel!” zei Jacqueline, “een gevoelige man, die luistert naar zijn innerlijk, niet of nauwelijks gehinderd door verwonding. Bijzonder, die zijn er niet veel!”

“Dan kunnen we ons hart hier ophalen. Ik ben trouwens benieuwd wat hij voor Karel aan het maken is!”

Jacqueline lachte: “Daar komen we vanzelf een keer achter!”

Ze wandelden verder naar het pension, vonden het kistje, wat heel wat mooier was dan ze gedacht hadden na Huibs opmerking over afvalhout. Maurice haalde de tubes, potten en penselen en een geschikt doek uit de auto. Jacqueline trok het schort uit de verpakking en nam haar schetsboek en een houten bakje waarin ze nieuwe potloden en een puntenslijper in gedaan had, mee.

“Nou, Maurice, de temperatuur is gelukkig nog prima, laten we ons maar installeren!”

“Zoek jij maar vast een fijne plek, dan pak ik even wat water in de wasruimte, oh, hier buiten is ook een kraan, handig!”

Jacqueline had al twee stoelen neergezet, en bedacht dat ze de schildersezel voor Maurice nog nodig hadden. Die waren ze in de kringloopwinkel tegengekomen, zo’n heerlijke stevige schildersezel! Ze tilde hem tussen de voorstoelen en de bank uit naar buiten en sloot de auto weer af. Ze liep om naar waar de stoelen al klaar stonden.

“Zo, dan kun je deze ook meteen in gebruik nemen,” zei ze tegen haar man, die een beetje verdwaasd voor zich uit zat te staren.

“Ik zie het voor me Jackie, ik zie het, hoe ik het wil doen. Of ik het kan, weet ik niet, maar ik zie het. Dat lijkt me een goed begin!”

“Dan wens ik je alvast veel plezier en succes! Ik zie nog niets voor me, ik weet alleen welke foto ik wil gebruiken.”

Ze bekeken hun uitgekozen foto aandachtig, deden hun tablets weer uit en legde ze afgesloten op het gras onder hun stoel.

“Zo hebben we het nog nooit gedaan,” fluisterde Jacqueline, “de foto moest altijd zichtbaar blijven. En nu, ik zie hem nog voor me, maar de details… ik weet niet of ik het straks allemaal nog weet.”

“Maakt niet uit, begin maar gewoon. In noodgeval kun je ‘m er altijd weer bij pakken.”

Ze gingen zo op in hun werk, dat ze niet in de gaten hadden dat er achter hen een paar mensen kwamen kijken. Het waren gasten die afgelopen zaterdag gekomen waren. Ze maanden elkaar tot stilte om de kunstenaars niet te storen. Ze hadden de foto’s niet gezien, maar herkenden op het schilderij de houtschuur van Huib, midden in een prachtige tuin. En de tekening van Jacqueline, dat moest wel het huis van Annerieke zijn, met een deel van de moestuin en het grote kippenhok. Ze glimlachten om de kippen die ze erin tekende, staken hun duim naar elkaar op.

Ze waren ruim een uur bezig, toen Jacqueline naar haar werk keek en besloot dat het goed was zo. Ze zuchtte diep, van puur genot. Om op deze manier te kunnen tekenen, dat gaf een overweldigend goed gevoel! Ze voelde zich heerlijk vrij, en vroeg zich af of ze nog vrijer zou kunnen worden. Ze vermoedde van wel, ze had tijdens het tekenen ervaren dat er nog wat oude gedachten opgekomen waren die haar wilden vertellen hoe het beslist niet of absoluut wel zou moeten.

Ze keek naar Maurice, die zijn penseel in het water zette en al net zo diep zuchtte. “Wat was dat een geweldige ervaring! Het leek wel spelen met verf! Hier wil ik alleen maar meer van! Hoe heb jij het ervaren Jackie?”

“Precies zo, tekenen is nog nooit zo leuk geweest als nu! Achteraf vraag ik me af hoe ik het ooit op de andere manier voor elkaar gekregen heb! Dit is ook veel meer ontspannen, echt geweldig!”

“Ja…”

Een applaus achter hen zwol langzaam aan. Ze keken verrast om.

“Wat een prachtig werk, zo kunstig! En het was zo leuk om jullie bezig te zien!”
“Hebben jullie dan al een tijd staan kijken?”

“Zeker een half uur! En dat was werkelijk een feest!”

De gasten stelden zich voor als Bob en Anneke Vergunst.

Maurice zette de ezel met het schilderij op de veranda, zodat het daar rustig kon drogen. Hij waste zijn penselen af in de wasbak buiten naast de droogruimte, en spoelde de pot goed om, terwijl Jacqueline en Anneke de stoelen terugzetten op de veranda.

“Doe je dit al lang zeker, dat schilderen?” vroeg Bob.

Maurice lachte kort. “Ja en nee! Ik schilder al jaren, en Jacqueline tekent al die jaren al. Maar we waren daar pietluttig precies in. Afgelopen weekend waren we bij onze zoon, en daar is zoveel gebeurd, wat ons emotioneel verder los en genezen heeft, dat we een enorme behoefte kregen om ons in vrijheid te kunnen laten gaan. We hadden niets bij ons voor onze hobby’s, maar hebben hier in het dorp gevonden wat we nodig hadden. Daarna hebben we met onze tablets een paar foto’s gemaakt en zijn we aan het werk gegaan. Man, Bob, we hebben het beste werk van de wereld. Daar kan het bedrijf waar ik voor werk niet tegenop! Doen wat bij je past… een droom die werkelijkheid gaat worden, al weet ik nog niet hoe. Ik weet alleen dat ik hier veel meer tijd aan wil besteden!”

Naar hoofdstuk 86. Kracht van de ziel

Of naar de Inhoudsopgave