Met Julian op zijn schouders liep Karel richting het pension. Zo nu en dan maakte hij een sprongetje en schaterde Julian van de pret.

Zo zag Bianca, zittend op de veranda naast de droogruimte van het pension, hen aankomen. Ze hoorde het vrolijke lachen van haar zoon, en zag het stralende gezicht van die onbekende man met zijn zwarte krullen en mooie bruine ogen. Er verscheen een lach op haar gezicht, die verdween toen Karel op één knie voor haar knielde en zei: “Schone jonkvrouwe, hierbij nodig ik u en dit geweldige kereltje uit voor een heerlijke maaltijd bij mij in de tuin. Er is namelijk iets, dat wij samen moeten uitzoeken.”

“Wat dan?” vroeg ze verontrust.

“Wij moeten uitzoeken wat die klik, die we meteen hadden toen we elkaar alleen nog maar zagen, betekent. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet verliefd op je, ik vind je een leuke vrouw om te zien en je zoontje vind ik geweldig… op hem ben ik al wel verliefd, heb ik het idee, maar dat terzijde… Bianca, ik wil weten wat er aan de hand is, wat er is tussen jou en mij. Ik zal je vanavond bij de wok er meer over vertellen, het is een bijzondere dag vandaag! Mag ik jullie om vijf uur ophalen? Dan ga ik zo naar het dorp om boodschappen te halen en alvast wat dingen voor te bereiden. Is vijf uur oké voor jou?”

“Ik… ik moet werken, ik… en we kennen elkaar helemaal niet. Ik kan dat niet zomaar!” stamelde Bianca.

Karel legde een hand op haar knie. “Bianca, dat neem ik je niet kwalijk, dat kan ik me ook wel voorstellen. Ik heb dit idee voor je: ga met Huib en Margreet praten, vraag hen de oren van hun hoofd, over mij, ze mogen over me roddelen wat ze willen, daar heb ik geen probleem mee. En het werk, tot hoe laat duurt dat?”

“Tot half zes,” antwoordde Bianca.

“Bij Annerieke?”

Bianca knikte.

“Overleg eens met haar of je een half uur eerder weg mag voor een keer.”

Karel pakte zijn kaarthoudertje uit zijn broekzak en gaf die aan haar. “Wil je er zelf even een kaartje uit halen? Dan ga ik kijken of ik Julian kan bevrijden uit mijn bos met krullen…”

Bianca voelde zich overdonderd, maar tot haar verbazing niet op een akelige manier. Deze Karel nam de leiding, besloot zo ongeveer over haar avond en ergens was er iets in haar waardoor ze het bijna leuk vond. Ze vermoedde dat het kwam, door de wonderlijke ervaring die ze had gehad op het eerste moment dat ze hem zag, en door zijn manier van omgaan met Julian. En eigenlijk ook door zijn manier van leiding nemen. Ze vroeg zich af waardoor ze direct voelde dat het niet tiranniek was, maar juist mooi.

Ze bekeek het kaartje, sloot de kaarthouder en gaf hem aan Karel terug. Hij had inmiddels Julian op de grond gezet, die er schaterend vandoor ging. Bianca wilde al opstaan om hem terug te halen, maar Karel hield haar met een brede glimlach tegen.

“Laat hem maar even, ik haal hem zo wel op,” zei hij terwijl hij Julian in de gaten hield. Hij plofte naast haar neer in het gras en keek met zijn hand boven zijn ogen vanwege de zon naar haar op. “Julian is geweldig,” verzuchtte hij, “wat een komediant! Ik zei net dat ik niet verliefd op je ben, maar weet je wat gek is? Ik zal maar gewoon eerlijk zijn over wat ik voel… ik zou het liefst mijn hoofd op je schoot leggen of met mijn rug tegen je benen gaan zitten. Zo apart, het voelt zo heel anders dan wat ik me ooit heb voorgesteld bij een relatie met een vrouw, met verliefdheid of liefde. Maar gewoon stil bij jou zijn, tegen je aan zitten, samen één zijn, gewoon zo in stilte… tjonge, het wordt tijd dat ik naar huis ga. Mijn innerlijk is behoorlijk van slag, en ik wil jou daar niet in meenemen, want dan durf je straks niet meer bij me te komen eten. Ik ga Julian even ophalen!”

Karel sprong op, en rende achter Julian aan. Julian had inmiddels bijna het huis van Sjaak en Lisa bereikt. Lisa kwam de veranda al af om hem op te vangen, maar kwam daardoor bijna in botsing met Karel.

“Hey! Kom jij Julian ophalen?” vroeg ze verrast.

“Yep, die kerel heeft mijn hart gestolen, en ik dacht dat ik het terug wilde hebben, maar ik heb me bedacht, hij mag mijn hart houden, als ik hem dan maar krijg.”

“Dat klinkt cryptisch! Heeft dat met Bianca te maken?” vroeg Lisa nieuwsgierig.

“Ja, ik ben er nog niet helemaal uit, maar volgens mij moet ik alles op alles gaan zetten om haar hart te veroveren.”

“Heb geduld, Karel, koester haar zoals je verteld hebt aan Katja en Maureen, ze waren diep onder de indruk van jouw woorden en handelen!”

“Mooi om te horen, maar ik moet nu terug, kereltje bij zijn moeder brengen en boodschappen doen! Zie je wel weer, ik hoop hier vaker op het landgoed te komen!” zei hij met een olijk gezicht.

“Je bent van harte welkom!” riep Lisa.

“Dankie!!!”

.

“Zo, kereltje terug bij mama, en deze kerel gaat nu echt boodschappen doen! Bianca, je hebt mijn telefoonnummer. Als ik niets van je hoor, kom ik jullie om vijf uur ophalen, afgesproken?” Karel zette Julian bij haar op schoot, en keek haar even diep in haar ogen. “Overleg maar met Huib en Margreet, of met Lisa, zij weten meer over mij, ze kunnen je vrijwel zeker geruststellen…”

Hij drukte een kusje op haar haren en liep het landgoed af, naar het dorp, waar hij in de supermarkt wat vlees en groenten haalde, en fles rode wijn. Op het laatste moment dacht hij aan een dessert. Hij nam een bak vanille roomijs mee, in de hoop dat ze daarvan hield.

Thuis zette hij het ijs in de vrieskast. Hij grijnsde, zijn onverwachte koop van dit huis, ongeveer een jaar geleden, was zo gek nog niet. Hij gunde zich even de tijd om te dromen, liep door het huis heen. Beneden was er, behalve een ruime woonkamer met een open keuken, nog een tweede kamer. Hij had in een hoek een bureau gezet, een houten bureau van de hand van Huib. En hij had daar wat grote planten langs gezet, waarmee hij een eigen hoekje had gecreëerd. Het had zo raar gestaan, dat bureau en die ene kast voor zijn privé-administratie, in een hoek van deze grote kamer. Maar met die planten erlangs was het een knus hoekje geworden. Zijn hoekje was trouwens niet alleen bedoeld voor zijn privé-administratie of voor werk dat hij een enkele keer mee naar huis nam. Hij had er zijn game-hoek van gemaakt. Zijn VR-bril lag op zijn bureau naast de computer. Hij vond het heerlijk om ’s avonds een potje te gamen, of een 3D-film te kijken. Ja, hij was best tevreden over zijn eigen hoekje.

Alleen de rest van de kamer… die was leeg gebleven. Hij glimlachte toen hij zich ernaar omdraaide. In gedachten zag hij Julian spelen, een kast voor hem langs de wand, met zijn speelgoed. En Bianca, hij had nog geen idee waar zij van hield, wat zij in haar vrije tijd deed. Hij zou haar er vanavond zeker naar vragen!

Hij liep terug naar de keuken, begon met het maken van een marinade zoals hij die zelf zo heerlijk vond voor kipfilet. Hij sneed de kipfilet in stukjes en legde die in de marinade, roerde het even door zodat alle stukjes ervan mee konden genieten. Daarna begon hij fluitend de sla te wassen en in smalle reepjes te snijden. Hij grinnikte, dit was de methode van zijn moeder, die hij spontaan overgenomen had: een paar blaadjes sla bij elkaar grijpen en dan heel smalle reepjes ervan snijden. Hij maakte een sausje in een schaal, van mayonaise, zelf geselecteerde slakruiden en wat specerijen, die hij gemengd in een klein weckpotje bewaarde, en een heel klein beetje zeezout. Ook dit was een favoriet recept! Hij roerde de ingrediënten door elkaar en mengde er een klein blikje maïskorrels doorheen. Hij sneed de helft van de komkommer af, sneed die in de lengte een paar keer door en sneed er vervolgens kleine schijfjes van. De rode paprika halveerde hij en sneed ook die in kleine stukjes. Dat was het moment dat hij zich afvroeg of Julian ook wel van salade zou houden. Hij besloot de gok maar te wagen. Hij zou vast van de maïskorrels houden, dan peuterde hij die er maar uit. Tot slot knipte hij verse bieslook van zijn kruidentuin in de vensterbank, en knipte dat er overheen. Hij roerde het weer door, zodat de smaken goed in de saus zouden trekken.  

Hij zette de wok op een gasfles buiten op het terras. Een groot doek tegen de zon was standaard schuin opgehangen tussen het huis en een paar palen verderop in de tuin. Als het een keer regende, liep het water er in het midden, aan het eind, zo vanaf. En omdat het altijd op één punt op de grond kletste, had hij een grote cementbak aan het eind van het doek neergezet om het meeste water op te vangen. Dat gebruikte hij dan later wel weer om de planten water te geven. En als het heel hard waaide of er een heftige bui aan leek te komen, kon hij het doek eenvoudig los maken en zolang in het tuinhuisje leggen.

Karel keek even om zich heen. Hij zag het voor zich, hoe Julian hier heerlijk zou kunnen spelen onder het doek, zonder te verbranden. Hij besefte ook, dat de cementbak, als die flink wat water zou bevatten, een gevaar voor hem zou kunnen betekenen. Hij besloot bij voorbaat, dat hij er een stevig net omheen zou maken, zodat hij nooit zou kunnen verdrinken. Hij zou dat er pas afhalen als Julian in bed lag, dan pas zou hij zijn gieter erin vullen en de planten er water mee geven.

Hij stond zichzelf toe om even verder te dromen. Hij zag in gedachten Julian hier spelen, met een kleiner broertje dat met zijn zwarte krullen en bruine ogen verdacht veel op hemzelf leek. Hij draaide zich om naar het terras en zag Bianca voor zich, met hun dochtertje op schoot. Hij zag Bianca in haar weerspiegeld…

Karel riep zichzelf tot de orde. Hij liep nog even naar de keuken om te kijken of hij alles klaar had, zette borden en bestek op de eettafel klaar, wijnglazen en de fles wijn erbij. Hij vroeg zich even af of hij niet beter het vlees vooraf kon klaarmaken, maar hij genoot zelf altijd zo van het wokken buiten. Het was dit keer alleen maar voor de stukjes kipfilet, de wok zou dus maar even gebruikt worden. En eigenlijk was dat, gezien het feit dat Julian erbij zou zijn, ook wel handig. Misschien dat ze later samen wel meer konden wokken, langer konden wokken… later… jaja, eerst maar eens zien of hij het hart van deze vrouw kon veroveren!

.

Het was tien voor vijf toen hij besloot dat hij naar het pension zou gaan lopen. Het was mooi weer, het zag er niet naar uit dat het zou gaan regenen. Als Bianca geen buggy of zo had, nam hij Julian wel weer op zijn schouders.

Zo zag Bianca hem aankomen. Geen auto? Ze was verbaasd. Nou ja, ze konden haar eigen auto nemen.

Karel begroette haar hartelijk, vertelde waarom hij was komen lopen.

“Is dat voor jou wel oké? Ik bedoel, misschien ben je te moe van je werk of zo…”

“Nee, nee hoor, geen probleem, al was ik wel even verbaasd toen ik je lopend aan zag komen.”

Karel had Julian al te pakken, of eigenlijk andersom, Julian graaide naar Karels kleren. Karel maakte gretig gebruik van zijn enthousiasme, en plaatste hem weer op zijn schouders. “Zullen we dan maar? Is die tas niet te zwaar?”

“Oh nee, daar zit niet veel in. Ik heb mijn kleine schoudertasje er gewoon ingestopt, zodat ik alles in één had. Zullen we de buggy meenemen voor het geval Julian moe wordt? Ja, laat ik dat maar gewoon doen, hij slaapt er altijd makkelijk in.”

“Prima joh, doe maar wat je handig vindt, jij kent hem het beste!”

Terwijl ze rustig richting het huis van Karel wandelden, vertelde Bianca openhartig dat ze met Lisa over hem gesproken had. “Ze vertelde hoe je Katja en Maureen behandeld had… dat raakte me! Dat raakte me meer dan ik in woorden kan uitdrukken.”

Karel keek haar even aan, langs Julians been en bekende: “Ik heb vanmiddag aan Huib gevraagd waar je met je gezin woonde. Hij legde me met een paar woorden uit, dat je alleen was met Julian, dat zijn vader zich aan je had opgedrongen en dat je besloten had om je baby te houden. Op het moment dat hij dat zei, voelde ik twee heel tegenstrijdige dingen. Een enorme woede over de vent die je dat geflikt heeft, en daarna voelde ik me enorm trots op jou, omdat jij zo’n liefdevol besluit had genomen. En buiten dat kan ik zien, dat je dol op Julian bent. Een echte moederkloek,” zei hij er plagend achteraan, waarna hij meteen weer serieus werd: “Voel je een drang in jezelf om een volmaakte moeder te zijn, om te bewijzen dat je de juiste keuze gemaakt hebt?”

“Auw,” zei ze, verlegen lachend. “Daar kon je wel eens gelijk in hebben. Ik heb nogal wat nare reacties gehad, dat ik er niet aan moest beginnen, dat ik mijn leven vergooide door een kind van die kerel geboren te laten worden.”

Julian begon op zijn eigen manier een heel verhaal af te steken en schaterde.
Karel schoot bulderend in de lach: “Moet je je voorstellen, dan had je dit gemist! Nee, ik ben het helemaal met je keuze eens hoor. En ik ben blij dat je de mogelijkheden gekregen hebt op Bloemenhof, om daar te werken en te wonen. Een betere plaats om te starten als alleenstaande moeder kun je je nauwelijks voorstellen!”

“Daar heb je helemaal gelijk in, ik heb een zee van ruimte op die zolder, en de sfeer onderling is geweldig. Ik was bang dat ik een buitenstaander zou blijven, kon me niet voorstellen dat het waar was wat ze zeiden, dat ik er direct in hun kringetje opgenomen zou worden, en Julian ook. Maar ze hebben het helemaal waargemaakt! Ze zijn allemaal dol op Julian, en ik hoor er ook echt bij.”

“Je straalt…” zei Karel, terwijl hij haar liefdevol aankeek.

“Het is ook zo mooi, zo bijzonder!” zei Bianca, terwijl ze het zonder moeite aandurfde om hem in zijn ogen te kijken. Ze voelde dat er iets overstroomde van hem naar haar, een warmte, een kracht, die haar vulde. Ze ervaarde het als goed, maar het verwarde haar ook. Ze voelde hoe haar lichaam het gevoel blokkeerde.

Karel vroeg zich in stilte af waardoor haar uitstraling ineens zo veranderde, maar hij richtte zich op zijn huis, dat hij eindje verderop in de straat in beeld kreeg.

“Wat een heerlijk rustige straat is dit,” zei Bianca. “Zo mooi he, als je hier woont, ben je heerlijk op jezelf, maar toch heb je alles wat je nodig hebt in de buurt.”

“Dat was de eerste reden waardoor ik me aangetrokken voelde tot het huis dat ik in de verkoop kreeg, daar verderop, dat huis met al dat hout. De rust, mijn eigen plek, en de mogelijkheid hebben om je auto te laten staan en naar het dorp te wandelen. Wat me in eerste instantie tegenhield om tot kopen over te gaan, was de grootte van het huis. Het is meer dan een volwaardige gezinswoning. Beneden twee grote kamers, echt grote kamers. En boven vier forse slaapkamers, en een ruime zolder waar je eventueel ook nog twee slaapkamers zou kunnen maken. Een fantastisch grote tuin, een mooi terras. Het huis was nog een paar jaar daarvoor gebouwd, maar het echtpaar dat er woonde, ging uit elkaar, en ze verlieten allebei ons dorp. Zodoende kwam het huis te koop. Ik had de neiging mezelf voor gek te verklaren, maar voelde zo’n drang om het te kopen. Ik woon er nu ongeveer een jaar, en ik heb er nooit spijt van gehad. Het is echt mijn thuis!”

Ze waren inmiddels bij het huis aangekomen. Bianca genoot van hoe het huis er uit zag, zowel van buiten als even later van binnen.

Ze zuchtte: “Ik kan me je gevoel van thuis komen helemaal voorstellen…”

Karel moest zich beheersen om niet te vragen of het ook haar thuis zou kunnen zijn. Hij keek stil hoe ze rondkeek, hoe ze alles in zich opnam, alsof ze er één mee wilde worden. Ze streelde het aanrecht en keek verwonderd om zich heen.

“Wat een ruimte, ook in de keuken. Een eethoek in de keuken, wat ideaal… Hou je van koken?”

“Ja, ik heb de basis van mijn moeder geleerd, en ik denk dat ze een vrij ruime basis had. Ik heb geleerd om van allerlei soorten eten te houden, van allerlei landen. Daarom heb ik zoveel potjes met kruiden en specerijen, dan kan ik mijn eigen sausjes maken, of het door de groenten of over het vlees strooien, zoals ik het lekker vind, of hoe een nieuw recept het aangeeft. Voor vanavond heb ik het eenvoudig gehouden, een salade, en stukjes kip in marinade. Ik hou ervan om buiten te wokken met dit weer, en zelf met kouder weer, maar ik heb besloten om geen groenten te wokken, omdat we Julian erbij hebben en ik niet weet hoe lang we hem bij de hete wok kunnen weghouden.”

Bianca glimlachte: “Dank je wel dat je daar rekening mee houdt. Ik heb ook geen idee hoe hij er mee zal omgaan. Hij houdt er wel van om alles te verkennen…”

“Heel gezond,” reageerde Karel, “maar als het om gevaarlijke dingen gaat, moeten we daar wel rekening mee houden.”

Hij ging haar voor naar de kamer ernaast, ging bij de deur een beetje door zijn knieën terwijl hij schuin achter zich keek, of Julian zijn hoofd niet zou stoten. Bianca volgde hem, voelde zich warm worden door zijn zorg voor haar zoontje.

“Deze kamer is veel te groot voor wat ik er doe. Daarom heb ik hier een hoek met planten afgeschermd. Ik hou van gamen met die VR-bril, allerlei soorten games, als het maar actie in zich heeft.”

“Ik kan me daar werkelijk niets bij voorstellen, maar je hebt er in elk geval goed de ruimte voor.”

“Voor veel games heb je die ruimte ook nodig, anders knal je steeds overal tegenaan,” lachte Karel. “Wat doe jij het liefst in je vrije tijd?”

“Naaien… Ik naai geen kleren voor mezelf, en ook niet voor Julian, misschien ga ik dat ooit nog eens doen, maar voorlopig leef ik me uit op extravagante kleding voor poppen. Op dit moment voor gewone poppen, maar ik heb ook al eens overwogen om het op een paspop uit te proberen. Ik gebruik geen standaard ontwerpen, ik verzin zelf, ik weet niet, ik krijg gewoon een plaatje voor ogen, en terwijl ik bezig ben, zie ik steeds meer details.”

Ze viste haar mobiel uit haar broekzak en klikte de site van de galerie aan. “Huib heeft me toe laten voegen op hun digitale galerie, ken je die website?”

“Ik weet dat het er is, maar heb er de laatste tijd niet meer op rond gekeken.”

Hij deed een stap in haar richting, zodat hij over haar schouder kon meekijken. Hij rook een heerlijke geur van seringen of iets dat daar op leek, en kon het niet laten om het even diep in te snuiven.

Bianca keek hem verbaasd aan: “Wat doe je?”

“Genieten van jouw heerlijke geur… seringen of zo?”

Bianca knikte verlegen: “Ja, ik heb een parfum met seringengeur, en zelfs shampoo en douchegel met seringengeur. Ik geniet daar werkelijk elke dag weer van.”

“Dat kan ik me helemaal voorstellen,” zei Karel, terwijl hij de geur nog een keer opsnoof. Julian gebruikte zijn beweging om zich naar zijn moeder over te leunen en haar in haar haren te grijpen.

“Julian, dat moet je niet zo doen,” zei Karel, “kom, laat eens los, manneke.”

Terwijl Karel Bianca’s haren bevrijdde uit Julians greep, voelde hij Bianca verstarren. Hij zorgde er voor dat Julian haar haren niet opnieuw kon grijpen en zei: “Kijk, Julian, dat moet je zo doen, lief zijn voor je moeder, kereltje!” en hij deed hem voor hoe hij het haar van zijn moeder kon strelen.

Julian kraaide en wilde opnieuw grijpen, maar Karel pakte zijn pols. “Aaien, Julian, aai aai aai, dat is fijn voor mama.”

Julian keek hem even verbaasd aan, maar liet zich toen leiden door de grote hand van Karel. Hij greep niet langer maar aaide, terwijl hij Karel napraatte: “Aai aai aai… jaaa….”

“Goed zo, is mama lief?”

“Aai aai aai,” herhaalde Julian, terwijl hij zonder hulp van Karel Bianca’s haren streelde. Bianca keek naar hem op en ving ergens op haar wang een natte kus van haar zoon op.

“Oké, dat moet ik hem dus ook nog voordoen,” zei Karel met een ondeugende grijns naar Bianca. “Maar ik denk dat we dat voor een andere keer bewaren meneertje. Zullen we gaan eten? Oh nee, je foto’s, je was je foto’s aan het opzoeken. Laat eens kijken!”

Hij boog zich een beetje naar haar mobiel, waar ze de jurken die ze inmiddels gemaakt had, liet zien.

“Joh, dit is geniaal! Ik heb werkelijk niets met poppen, maar deze jurkjes raken me. Jij weet van een gewone pop iets speciaals te maken. Die dansjurk… zoiets zou je voor jezelf moeten maken, dan gaan we samen zwieren in de tuin.”

Bianca keek hem schichtig aan. “Jaja…” zei ze alleen maar.

Karel tikte even zachtjes tegen haar wang. “Zullen we dan toch maar gaan eten?”

Er ontsnapte haar een zucht van opluchting. “Ja, laten we dat maar doen. Kan ik nog ergens mee helpen?”

“Je mag deze lieverd even overnemen, en lekker op het terras gaan zitten. Dan breng ik alles naar buiten,” antwoordde Karel.

Bianca pakte Julian van Karels schouders af en liep met hem naar buiten. Karel liep achter haar aan, en voelde een enorme gloed in zich opkomen, een intense liefde voor de vrouw die hij feitelijk nog totaal niet kende, maar die al zo eigen voelde. Hij sloeg af naar de keuken, pakte de saladeschaal en de borden waarop hij het bestek had klaargelegd, en bracht ze naar de tuintafel. De tuintafel was groot en ovaal en er was in dezelfde vorm een bank omheen gemaakt, door niemand minder dan Huib. Bianca had onderweg naar buiten de luiertas opgepikt en onder de tafel gezet en was een eindje verder gelopen en gaan zitten.

“Zelfs dit, deze hoek, is groot en ruim. Heb je vaak visite?”

“Nee, een enkele keer maar, mijn ouders komen wel eens een weekend. Ze wonen in een klein dorpje aan de zee, in Noord-Holland. Als ze hierheen komen, doen ze dat eigenlijk altijd op vrijdag en dan blijven ze tot zondag na het avondeten. Het is al gauw drie uur rijden hierheen.”

“Hoe vinden zij het dat je hier alleen woont, in zo’n groot huis?” vroeg Bianca.

“Momentje, dan haal ik de schaal met kipfilet nog.”

Even later kwam hij terug, had ook een lange aansteker bij zich, waarmee hij het gas aanstak. Julian keek met grote ogen vanaf de schoot van zijn moeder en kraaide: “Moo moo!”

“Ja, mooi he, dat is vuur… vuur, Julian, vuur… en vuur is heel heet, doet pijn.”

“Au!” concludeerde hij.

“Ja, dat doet heel au,” zei Bianca, “Karel moet heel voorzichtig zijn, anders doet het hem pijn.”
“Au! Kade au!”

“Ja, dan krijgt Karel au…”

“Geweldig…” glimlachte Karel. “Om nog even op je vraag over mijn ouders terug te komen. Vooral mijn moeder voelde direct dat dit mijn plek was, mijn thuis. En toen mijn vader vroeg wat ik dan met zoveel lege ruimtes moest, stootte ze hem aan en zei: “Ze is vlakbij, ze is vlakbij, wacht maar af!” Mijn vader geloofde haar, omdat ze eigenlijk altijd de dingen zo goed aanvoelt, maar ikzelf vond het dit keer lastig. Het voelde alsof ik op zoek moest gaan. Ik voel nog haar blik op me gericht, toen ze zei: “Waag het niet om haar te gaan zoeken, dan zou je nog de verkeerde vrouw eruit pikken! Leef maar gewoon, ze komt spontaan op je pad, en je zult het weten, diep van binnen.” Tja, dat zei ze… En dan nog wat, dat zal ik je dan maar meteen vertellen,” zei hij terwijl hij de stukjes kipfilet met de marinade in de wok liet glijden en begon te roeren. “Ik was vanmorgen op het ontdekkingscentrum, in gesprek met Jan. Ken je hem?”

Bianca knikte: “De tweede ontdekker, het mannetje van de moestuin.”

Karel grinnikte: “Precies, die kleine boer. Hij had het even over Joke, die op de Bloemenhof logeert, vond haar een lieve vrouw. Toen vroeg hij of ik ook een lieve vrouw had. Ik zei nee, en dat ik alleen woonde. En toen zei hij op een heel aparte, overtuigende manier: “Ze komt nog wel” en toen ik hem vroeg of hij dat zeker wist, keek hij me aan en zei iets als: “Echt wel!” Ik voelde dat hij niet zomaar wat verzon, hij zei het met de kracht vanuit zijn ziel. En na mijn bezoek daar, voelde ik een drang om even bij Huib te gaan kijken, en daar ontmoette ik jou, en dat voelde alsof we elkaar al eeuwen kenden. En ik moest direct aan de woorden van Jan denken! En nou zitten we hier, te wachten tot de kipfilet gaar is!” eindigde hij zijn verhaal op een luchtige manier.

“Hoe heb jij het vanaf vanmiddag allemaal ervaren?” vroeg hij vervolgens heel direct.

Bianca haalde diep adem en blies langzaam uit.

“Gek… mooi… apart… hartverwarmend… eng… grappig… alles door elkaar, en bovenal bijzonder! Kun je daar wat mee?”

Karel lachte, een prachtige lage lach die klonk alsof hij door de bergen rolde.

“Ik ben blij dat ik onder andere ‘mooi’ en ‘hartverwarmend’ hoorde. Ik herinnerde me dat je vroeg of we elkaar ergens van kenden. Jij had dus ook dat gevoel dat we elkaar al eerder ontmoet hadden?”

“Ja, ik heb daar later over nagedacht. Ik herkende je uiterlijk absoluut niet, maar hoe je liep, hoe je keek en praatte… dat was zo bekend, zo vertrouwd. Ja, dat was het wat ik herkende alsof we misschien in onze kindertijd samen opgegroeid waren. Ben jij ook aan de kust opgegroeid, waar je ouders nu wonen?”

“Ja, ik ben een strand- en duinkind geweest. Ik vond het heerlijk om naar de duinen te gaan, daar in het zand te gaan zitten en naar de zee te staren, terwijl ik mijn beide handen door het helmgras. Ik leerde dieren kennen van allerlei soorten, insecten, vogels, Schotse hooglanders, Koniks, dat zijn Poolse paardjes, en pony’s. Ik maakte er foto’s van en zocht thuis op internet op welke dieren het waren. Ik heb hetzelfde soort onderwijs gehad als Rosalie en Jan, heerlijk vrij, alleen niet in een centrum, maar thuis. En waar ben jij opgegroeid?”

“Ik woon mijn hele leven al in Limburg, een eind verderop. Hoe kwam jij op het idee om naar Limburg te verhuizen? Best ver bij je ouderlijk huis vandaan…”
“Ja, dat was in het begin best lastig, want ik had het goed bij mijn ouders, vooral bij mijn moeder. Zij voelt mij haarfijn aan, heeft mij ook heel bewust gestimuleerd om te voelen, mijn indrukken en intuïtie serieus te nemen. Mijn vader leeft ook wel zo hoor, maar hij is wat meer op zichzelf. Ondanks dat heb ik met hem ook een goeie band, ja, echt een fijne band.”

Bianca glimlachte: “Ik zie het aan je, hoe je het zegt. Ik heb zelf geen beroerde jeugd gehad, maar niet zo vrij. Gewoon naar school geweest, en me altijd behoorlijk gebonden gevoeld in alles wat er moest, en in hoe het moest. Maar het was niet zo dat mijn ouders lelijk deden, ik ben nooit bang voor hen geweest of zo, maar ze leerden me gewoon hoe het hoorde. Als puber kon ik daar nog redelijk mee overweg, maar na mijn keuze tegen abortus… en de reacties daarop… werd ik eigenzinnig. En dat maakte het niet makkelijk voor hen, en voor mij ook niet. Eigenlijk was er niemand die mijn keuze echt begreep. Anton was de eerste, hij was toen mijn chef. En hij heeft er voor gezorgd dat ik bij Bloemenhof terecht kwam. Oh, maar wacht eens, nou heb je nog niet kunnen antwoorden op mijn vraag waarom je naar hier verhuisde… sorry!”

“Geen probleem,” glimlachte Karel, “zo lopen gesprekken soms. Ik had mijn diploma voor makelaar al een poosje op zak, en was rustig op zoek naar een plek waar ik zou kunnen beginnen. Ik deed toen al vrij automatisch wat mijn moeder me geleerd had, voelen waar ik een klik mee had. En op het moment dat ik de advertentie van hier las, dat de makelaar met pensioen ging en een opvolger zocht, wist ik met een enorme zekerheid dat dit mijn plek zou worden.” Hij grinnikte. “Ik had de gewoonte om de advertenties die ik langsging bij mijn moeder neer te leggen. Zij reageerde nooit ergens op, voelde ook dat het dat niet was. En toen gaf ik haar die advertentie van hier… ze zuchtte heel diep en zei: “Dat is akelig ver weg, jouw thuis ligt akelig ver bij ons vandaan! Dit is het he?” Haar woorden zijn keer op keer in mijn gedachten gekomen als ik het hier even lastig had, zo zonder hen. Maar terugkijkend ben ik tevreden, blij, ik voel me op m’n plek, in mijn werk en hier in dit huis. En nu…” hij aarzelde even, “… nu ook bij jou, ik voel me thuis bij jou. Zoals je hier zit met Julian, het lijkt alsof het altijd zo geweest is.”

Tot zijn vreugde zag hij dat ze knikte, met tranen in haar ogen.

“Zo voelt het voor mij ook, Karel,” fluisterde Bianca, “thuis bij jou en thuis in dit huis. Maar… ik weet niet of ik het wel durf. Ja, ergens wel, maar ik ben ook bang dat ik het je niet makkelijk zal maken…”

“In welke zin zou je het me niet makkelijk maken?”

“Intimiteit… en Julian… nee, Julian eigenlijk niet zo… ik heb zo vaak gedacht over de mogelijkheid dat ik ooit toch nog de man van mijn dromen zou ontmoeten, maar dat een relatie zou afknappen op het feit dat ik een kind heb… maar als ik jou met Julian zie…”

“Als wij besluiten samen verder te gaan, dan is dat absoluut als trio! Geen haar op m’n hoofd die hem zou buitensluiten!”

“Ja, ergens wist ik dat al wel, maar evenzo goed blijft dan het punt van intimiteit. Ik weet dat je vindt dat een man een vrouw zou moeten koesteren, en dat raakte me toen Lisa het vertelde, maar toch… ik kan me niet voorstellen wat dat in de praktijk betekent, hoe dat zou zijn.”

“Omdat het je totaal onbekend is?”

“Ja, totaal onbekend, ja, ik denk dat dat het is. Achteraf besef ik dat mijn vader mijn moeder ook niet op zo’n manier behandelde. Hij houdt van haar, maar koestert haar niet, denk ik. Gek genoeg lijkt dat naast elkaar te kunnen bestaan.”

“Hij houdt van haar, waarschijnlijk is dat het beeld van ‘houden van’ dat hij in de wereld geleerd heeft. Ik neem hem dat niet kwalijk, hij zal niet beter weten, niet weten dat het ook anders kan. Mijn vader heeft het me laten zien. Al is hij stiller, ik merkte altijd wel dat hij mijn moeder koesterde. Daarom kon zij zo bloeien, echt, ze is net een boeket van heel veel soorten bloemen. En dat komt onder andere doordat mijn vader haar koestert, haar innig liefheeft. Zijn focus is op haar. Hij leeft niet voor zichzelf, maar voor haar, en destijds ook voor mij. En als er nu wat met me aan de hand zou zijn, zou hij er weer direct voor me zijn. Volgend weekend komen ze. Ik zou het fijn vinden als je hen dan leert kennen, dan kun je het zelf ervaren.”

Karel draaide het gaskraantje dicht.

“Julian, wil je ook stukjes vlees van de kip?” vroeg Karel.

“Kip kip kip jaaaaaaaaa”, lachte Julian.

“Wow, wat kun jij goed kip zeggen, je bijt die kip bijna haar strotje af!” grijnsde Karel.

Bianca schoot in de lach, wat haar voor even volledig ontspande. Ze knikte naar Karel: “Ja hoor, hij houdt van kip, en ook van salade he?”

Ze schepte salade op zijn bord.

“Maas!” zei hij, terwijl hij een maïskorrel er tussenuit pikte.

“Lekker, maïskorrels in de sla!” reageerde Bianca.

Intussen verdeelde Karel de stukjes kipfilet.

“Zo genoeg voor Julian? Of zal ik er nog wat bij doen?” vroeg hij aan Bianca

“Nee, hoor, dit is meer dan genoeg. Hij zal het wel lusten allemaal, maar dat is zijn maag niet gewend.”

Karel glimlachte, genoot van haar aanwezigheid, van haar zorg voor Julian.

Even was Bianca in beslag genomen door het eten van Julian. Ze hielp hem om te scheppen met een ijslepel, waarvan Karel het vermoeden had gehad dat hij daarmee het makkelijkste kon eten.

Karel stond op, liep even naar binnen en kwam terug met een badlaken. Hij legde hem over Julians benen en bedekte er zijn buik mee. Hij drapeerde het badlaken om hem heen, probeerde hem klem te zetten tussen Julian en Bianca, waardoor zijn handen even langs haar buik streken. Hij merkte dat ze haar adem inhield, maar besloot er niets over te zeggen.

“Zo, nou is hij goed ingepakt. Zou hij het leuk vinden om zelf te eten? Zelf te proberen?”

“Dat doet hij al, kijk maar, hij pikt de maïs er tussenuit.”

Bianca merkte dat ze het spannend vond. In de keuken van het pension had ze altijd geprobeerd hem te helpen zodat hij zo weinig mogelijk zooi zou maken. Ze besloot hem de ijslepel te geven. Julian straalde toen hij hem pakte, en bracht zonder moeite een hapje naar zijn mond. Hij deed het een paar keer achter elkaar, maar raakte gefrustreerd omdat er maar zo weinig op zijn lepel bleef liggen. Hij pakte een stukje kip met zijn vingers en stopte dat in zijn mond. Terwijl hij erop kauwde, was hij druk om met zijn vingers meer van de salade op zijn lepel te krijgen.

Karel legde zijn hand op Bianca’s arm, schudde zachtjes nee, toen hij zag dat ze hem wilde helpen. Ze vond het lastig, was gewend dat eten netjes moest gebeuren, maar na verloop van tijd werd ze er rustiger onder en kon ze er zelfs een beetje plezier in hebben, doordat ze merkte dat Karel er zo van genoot. Dit, besefte ze, dit was een stukje vrijheid dat Karel wel gehad had en zij niet. En terwijl ze Julian observeerde, besefte ze hoe geweldig dit voor hem was. Het zou vast niet makkelijk zijn, maar ze besloot dat hij ook in het pension gewoon die kans moest krijgen. Dan maar wat meer was, of net als nu een handdoek om hem heen wikkelen.

Terwijl ze aten, merkte Karel op, dat hij de wijn vergeten was. Bianca knikte op zijn vraag of ze ook rode wijn wilde. Hij schonk de wijn in hun glazen en vroeg zich hardop af wat Julian zou willen drinken.

“Water, hij drinkt het liefst water.”

Karel haalde een glas water op.

“Ik heb gelukkig meerdere van deze dikke glazen. Die zal hij met geen mogelijkheid kapot kunnen bijten.”

Het was weer zo’n kleinigheidje, dacht Bianca, zo’n stukje zorg van Karel voor Julian. Ze begon zich steeds meer te ontspannen. Hoe het met die intimiteit zou moeten, hoe dat koesteren zou zijn, ze had nog steeds geen idee, maar ze probeerde het los te laten. Karel scheen te weten hoe het zat en voelde haar heel goed aan.

.

“En wie heeft er zin in ijs?” vroeg Karel toen ze de salade en de kip op hadden.

“IJs! IJs! Jaaaaaaaaaa!” riep Julian, “ijs Banka!”

“Wat zeg je nou?” vroeg Bianca verbijsterd. “IJs …”

“IJs Banka! Banka jij!” hij prikte met zijn plakkerige vingertje in haar mond.

“Banka? Ben ik Banka?”

Bianca raakte zo ontroerd, dat ze haar gezicht in Julians haren verstopte. Een snik ontsnapte aan haar keel. Ze ging weer rechtop zitten, met tranen in haar ogen, maar met een stralend gezicht.

Ze wees op zichzelf: “Ik ben Bianca.”

Julian straalde: “Banka”

Ze wees naar Julian: “En jij bent Julian.”

“Juja!”

“Ja, Julian!”

Ze wees naar Karel: “En dat is Karel… Karel.”

“Kade! Kade!”

“Wat leuk dat je onze namen weet, jij slimmerd!” prees Bianca hem.

Karel liep snel naar binnen om zijn eigen ontroering te verbergen. Bianca leek het onbewust gedaan te hebben, maar door Julian ook zijn naam te leren, had ze hem erbij betrokken, bij Julian en haarzelf. Zo voelde het in elk geval voor hem. In de keuken schepte hij wat ijs in schaaltjes en strooide er een beetje hagelslag overheen. Hij zette de schaaltjes op een dienblad, met ijslepeltjes erbij en ging terug naar het terras. Julian sprong bijna van Bianca’s schoot toen hij het ijs zag.

“IJs! IJs! IJs!” juichte hij.

Lachend zette Karel de schaaltjes op tafel.

Julian keek hem stralend aan: “Kade! Dakke Kade ijs!”

“Dakke? Dankje? Bedoel je dankje? Fijn dat je zo’n zin in ijs hebt, ga maar lekker eten!”

Bianca keek Karel aan. “Ik weet niet wat me overkomt, hij begint ineens duidelijker te praten!”

Karel knipoogde naar haar. “Hij gaat snel ineens, hij vindt dat het gewauwel lang genoeg geduurd heeft!”

.

Na de maaltijd drong hij er bij Bianca op aan te blijven zitten.

“Ik zet de boel even in de keuken, ik was het later wel af. Nu jij hier bent, zit ik liever bij je op de bank!”

Hij liep een paar keer op en neer, zette ondertussen koffie en nam ook het badlaken van Julian weer mee. Hij sloeg het uit boven het gras, “voor de vogels, Julian!” en nam het mee naar binnen. Hij kwam terug met twee mokken koffie.

“Julian, wil jij nog water drinken?”

“Nee tate, nee!”

“Nee water nee…” vertaalde Bianca fluisterend. “Geniale vent!”

“Ik? Ja, best wel!” zei Karel grijnzend terwijl hij naast haar kwam zitten, dichterbij dan tijdens de maaltijd. “Bianca, het duurt nog een week, maar wil je er vast over nadenken om in het weekend ook hier te komen?”

“Logeren? Bedoel je logeren?” vroeg Bianca vertwijfeld.

“Dat bedoelde ik niet, maar als je het wilt, mag het gerust. Kamers genoeg boven, met bedden! De kamer die mijn ouders gebruiken heeft een tweepersoonsbed, de kamer ernaast een eenpersoons, die mag je gerust gebruiken. Campingbedje voor Julian erbij…”

“Dat heb ik niet.”

“Dan gaan we dat kopen! Een campingbedje is een must, kun je ook als box gebruiken hier buiten.”

“Goh, wat een idee, nooit aan gedacht!”

Karel grinnikte. “Ik ook niet, kwam zomaar in me op.”

Naar hoofdstuk 79. Fotoboeken

Of naar de Inhoudsopgave