Lisa bleef na het ontbijt bij Margreet in de buurt. Het dagelijkse werk in het pension deden ze samen, maar nu bewust samen. Ze waren er allebei van doordrongen dat in elk geval Lisa misschien niet veilig was, en dat gaf hen geen prettig gevoel. Na het werk liepen ze samen richting hun huizen, nagekeken door Marcel, die het op zich had genomen om een extra oogje in het zeil te houden. Pas toen hij Lisa naar binnen zag gaan, liet hij het los.

Marcel pakte zijn mobiel en belde het privé-nummer van Martin. Hij legde hem uit wie hij was, wat hij de vorige avond bij Lisa en Sjaak gezien had en dat hij hen beloofd had te kijken wat hij kon doen om politiebescherming voor hen te regelen. Martin, die redelijk bekend was met de situatie, voelde meteen de noodzaak van bescherming aan. Ondanks dat hij een vrije dag had, besloot hij meteen even bij Marcel langs te gaan om met zijn collega te overleggen wat nodig was en wat de mogelijkheden waren. Hij hoefde Elly niet uit te leggen waar het over ging, ze had genoeg gehoord om het te begrijpen. Ze besloot met hem mee te gaan, om te kijken of ze Lisa gezelschap kon houden.

Marcel en Janny stonden hen al op te wachten bij de parkeerplaats van het pension. De kennismaking verliep vlot. Terwijl de mannen de situatie zakelijk bespraken, overlegden wat er nodig was, wat de lastige punten waren en wat er mogelijk zou moeten zijn, vertelde Janny aan Elly dat Lisa nu alleen in huis was en dat ze waarschijnlijk zat te werken aan een soort dagboek over de situatie waar ze doorheen gegaan was.

“Ik denk dat we haar beter met rust kunnen laten, zodat we haar niet afleiden, maar het liefst zou ik bij haar op de bank gaan zitten. Het idee dat iemand haar weer te na zou kunnen komen.” Janny schudde haar hoofd: “Bah, dat idee alleen al!”

“Maar die kerels weten toch niet dat zij een rechtszaak aan het voorbereiden is?” vroeg Elly zich af. “Ik had begrepen dat Lisa er van uit ging dat geen van hen geweten heeft dat wat ze deden opgenomen werd.”

“Dat klopt, maar ze hebben elke keer hun wensen op papier gezet, bij die rituelen. Ze kunnen wel bedenken, dat Lisa die papieren een keer zal vinden. En dan gaat er een beerput rond hun seksuele uitspattingen open. Daar zullen ze echt niet op zitten te wachten! Nou heb ik Lisa er niet over gehoord dat ze die papieren al gevonden had, maar ze moeten wel ergens zijn.”

Elly reageerde: “Ik heb begrepen dat Lisa iemand heeft ingeschakeld om de inrichting van het huis via een veiling te verkopen. Die man die dat organiseert, zal het zeker tegenkomen. Jij blijft hier nog een tijdje he? Wil jij het eens aan Lisa vragen, of ze weet waar die papieren zijn? Misschien doet ze er goed aan die veilingmeester er ook over in te lichten.”

“We kunnen ook nu even bij haar langs lopen… meteen een goeie reden om even te kijken hoe het met haar gaat,” opperde Janny.

Elly schoot in de lach: “Je legt me de woorden in de mond!”

Ze liep naar de mannen, lichtte hen even in over hun plan en ging toen samen met Janny naar Lisa toe. Toen ze langs de woonkamer liepen, zagen ze haar zitten. Lisa keek op, zwaaide en stond op. Ze haalde de voordeur van ’t slot en liet de vrouwen binnen.

“Jullie samen? Kennen jullie elkaar?” vroeg ze verbaasd.

“Ja, sinds een paar minuten,” lachte Elly en vertelde dat ze met Martin meegekomen was toen hij gebeld was door Marcel. “Die M&M-kerels van ons staan bij het pension te overleggen hoe ze jullie het beste kunnen helpen met beveiliging. En zo hadden wij even de tijd om met elkaar kennis te maken en ons af te vragen of jij die papieren van de rituelen ook gevonden hebt.”

“M&M-kerels?” vroeg Lisa verbaasd. “O ja, Marcel en Martin hahaha! Die papieren, nee, die heb ik niet gevonden, maar daar heb ik ook niet naar gezocht. Ik heb eigenlijk alleen wat persoonlijke spullen meegenomen en Henks laptop en USB-sticks. En daar heb ik alle opnames op gevonden. Toen pas ontdekte ik die rituelen. En daarna ben ik niet meer naar dat huis gegaan. Dus nee, die papieren heb ik niet, die zijn nog daar in zijn kantoortje, denk ik. Of ze hebben ze meegenomen naar huis, maar dat kan ik me niet voorstellen. Dan had ik het moeten zien, lijkt me. En Henk is daar veel te voorzichtig voor geweest, denk ik. Ik verwacht niet dat hij het risico heeft gelopen hen die papieren mee te geven. Het zou me zelfs niet verbazen als hij ergens een kluis in zijn kantoortje gehad heeft waar hij alles veilig in heeft opgeborgen.”

Lisa’s hersens draaiden op volle toeren. “Ze moeten daar ergens zijn,” fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Janny en Elly. “De makelaar heeft als het goed is de sleutels van het huis bij Marcel opgehaald, zodat hij foto’s kon maken voor de verkoop van het huis, na de veiling. Daarna zou hij zorgen dat de veilingmeester die sleutels kreeg, zodat hij de veiling kon organiseren. En die veilingmeester, die gaat alles bij elkaar zetten, denk ik. Goeie kans dat hij de papieren tegenkomt, of een kluis. Ik moet morgen zijn vrouw bellen, dat is mijn advocaat. Ik zal het meteen tegen haar zeggen, dat hij die papieren tegen kan komen. En nog wat, misschien is het nog wel gevaarlijk ook, dat hij daar aan het werk gaat. Ik bedoel, die kerels zullen niet willen dat die papieren in verkeerde handen terecht komen. Ik ga het morgen meteen met haar overleggen!”

Ze keek van Janny naar Elly en bedankte hen voor het meedenken.

“En als jullie het niet erg vinden, dan ga ik weer verder aan mijn dagboekje voor de rechtszaak.”

“Al zouden wij het wel erg vinden, dan nog gaan we er weer vandoor Lisa, je hebt gewoon de rust nodig om je hierop te kunnen concentreren. Veel succes en doe je de deur weer achter ons op slot?” Elly keek haar vragend aan.

“Zeker weten, voorlopig ga ik daar een standaard gewoonte van maken, ook al voel ik me er niet echt angstig over,” stelde Lisa hen gerust.

“Dat is fijn om te horen,” zei Janny.

“Dag Lisa, we zien je later wel weer!”

.

Gezellig pratend, alsof ze elkaar al jaren kenden, liepen Elly en Janny op hun gemak terug naar het pension. Martin en Marcel waren net klaar met het bedenken van mogelijkheden om Lisa te beschermen en het maken van afspraken. Ze hadden hun persoonlijke gegevens ook uitgewisseld, zodat ze contact konden houden en elkaar tijdens de periode van de rechtszaak eventueel zouden kunnen opzoeken. Als vrienden namen ze afscheid van elkaar.

“Bijzonder,” zei Janny tegen Marcel, “het voelde meteen vertrouwd met Elly. En zo te zien had jij dat ook met Martin, klopt dat?”

“Ja, alsof we elkaar al jaren kenden. We hebben wat we wisten over de situatie met elkaar uitgewisseld, gepraat over mogelijke beveiliging en onze adressen uitgewisseld. Het zou me niet verbazen als Martin en Elly ook komen opdraven bij de rechtszaak, al was het maar om achter Lisa te staan. Martin gaat straks meteen met een collega overleggen wat de mogelijkheden zijn. We hebben het ook gehad over de duistere kanten van de politie, hoe mensen daar geïnfiltreerd kunnen zijn om juist het tegenovergestelde te bereiken van wat de bedoeling is. In het verleden is het wel gebeurd, dat beveiligers van de politie juist verraders bleken te zijn, waardoor slachtoffers alsnog door daders te grazen genomen konden worden. Martin had het over luisteren naar je hart, en vond het een uitdaging om daar ook in deze situatie mee aan de slag te gaan, om te proberen te voelen of hij de juiste personen in het beveiligingsteam kan krijgen. Dappere kerel! Ik denk niet dat ik dat al kan, maar ik wil wel die kant op.”

Marcel glimlachte naar Janny. “Wat doen we, zullen we de rest van de dag gebruiken om de omgeving te verkennen?”

“Ja, lijkt me leuk. De winkels zijn misschien wel dicht omdat het zondag is, maar we kunnen altijd nog door de ramen gluren.”

Marcel lachte: “Winkels? Ik hoop dat ze dicht zijn, ik heb zo’n hekel aan winkelen!”

Janny grinnikte: “We bevestigen daarmee wel de algemeen bekende regel dat vrouwen van winkelen houden en mannen niet! Nou, ik hoef ook niet te winkelen hoor, maar etalages kijken vind ik wel leuk.”

“Dan gaan we dat gewoon doen!” zei Marcel met een brede lach, waarna hij zijn arm om haar heen sloeg en ze samen in de richting van het dorp weg liepen.

Naar hoofdstuk 166. Simons werkmeubels

Of naar de Inhoudsopgave