Hoofdstuk 1. Herinneringen
Agenten voor de deur, een auto-ongeluk, Erik gestorven, een duister gat waar ze geluidloos in gevallen was. Ze had gedroomd, het kon niet waar zijn, het mocht niet waar zijn!
Bezweet werd ze wakker, bezweet van de warmte van deze zomerse dag aan het eind van augustus, maar meer nog van de droom zelf. En toch had ze het koud, ze voelde de kilte van de dood.
Ze besefte dat ze inderdaad gedroomd had, een droom die haar terug bracht naar precies een jaar geleden, de dag dat die agenten daadwerkelijk voor de deur hadden gestaan met hun onheilsboodschap. Erik was er niet meer, het was voorbij, haar grote liefde was weg, nooit meer samen, nooit, nooit, nooit meer… Nooit meer, dat werd de steile glijbaan naar diepe duisternis…
Stilletjes liet ze zich uit bed glijden, nam haar kleren mee naar de badkamer waar ze zich opfriste en aankleedde. Ze sloop de trap af, naar de keuken, zette een mok koffie en ging daarmee in haar schommelstoel zitten. Ze staarde naar buiten, waar het al een beetje licht begon te worden. Ze had geen idee hoe laat het was, maar dat interesseerde haar totaal niet. Eigenlijk ging alles op dit moment aan haar voorbij. Ze keek, maar zag ten diepste niets.
Ze dacht alleen aan Erik, de grote liefde van haar jeugd. Dat was hij eigenlijk al vanaf haar jonge kindertijd, de jongen met wie ze een klik had, die haar begreep, die haar aanvoelde. De jongen die er voor haar was, en voor wie zij haar jonge leventje zou geven! Andere kinderen hadden hen geplaagd, gepest, maar het had haar nauwelijks geraakt, omdat Erik er was. Zij waren samen, en samen was het goed.
Ze was hem een paar jaren behoorlijk uit het oog verloren, doordat hij een paar jaar eerder naar de middelbare school ging. Ze voelde zich in die jaren alleen. Maar hij was ook de jonge knul die haar toen ze vijftien jaar was liet zien, haar liet voelen dat ze goed was, en vooral dat ze geliefd was, dat ze door hem geliefd was, dat zij zijn alles was. Hij was haar nooit vergeten!
Erik, de man met wie ze getrouwd was, omdat ze wist dat ze alleen van hem met haar hele hart hield en alleen met hem haar leven wilde delen. De man die haar door haar trauma’s, haar verdriet, haar pijn, haar angsten heen hielp. Ze had voor die tijd niet beseft dat er zoveel in haar overhoop had gelegen! Erik wist, vanuit het diepst van zijn ziel, wat ze nodig had om emotioneel te genezen. Zijn innerlijke stem gaf hem aanwijzingen die soms zo tegendraads leken, maar waarvan ze achteraf kon zeggen, dat juist die tegendraadse dingen een heleboel shit van haar verwondingen hadden losgetrokken, zodat die verwondingen konden genezen.
Het duurde maanden voordat ze een beetje het gevoel kreeg dat ze bezig was zichzelf te ontdekken, voor het eerst van haar leven. Door Erik en haar proces kreeg ze uiteindelijk de zekerheid dat ze een fantastische vrouw was, een vrouw met mogelijkheden, met een enorme liefde en kracht in zich, met een verlangen om anderen te helpen in hun proces van innerlijke genezing. En ze herontdekte wat ze zo graag deed: koken en bakken, en met mensen om gaan, er voor hen zijn.
Dat was het moment, dat Erik plannen kreeg om een pension te beginnen. Voorheen had hij allerlei werk gehad, werk dat hij deed omdat er brood op de plank moest komen, maar waar hij nauwelijks zijn hart in kwijt kon. Hij hield van bezig zijn met zijn handen, dingen opbouwen, liefst met hout. En hij hield vooral van mensen, omgaan met mensen. Hij had een duidelijk doel voor ogen, al zolang ze hem kende: mensen op weg helpen. Niet zoals hij bij haar gedaan had, maandenlang achter elkaar begeleiden, maar op weg helpen, zodat ze zelf verder konden in hun eigen proces, in hun zoektocht naar wie ze waren en naar wat ze echt graag wilden met hun leven.
Het plan dat uit zijn binnenste omhoog schoot als een fontein, en als een rivier van woorden over haar heen kabbelde, bestond uit een pension. Hij wist met grote zekerheid, dat als mensen een week, of twee weken zouden komen, ze door hen samen op weg geholpen konden worden in hun zoektocht naar genezing en de kern van hun persoonlijkheid, van hun echte leven.
Erik zag het voor zich, een landschap, ruim en wijd, en een eenvoudig maar mooi huis voor de gasten. Een huis dat hij zelf wilde aftimmeren, omdat hout voor hem belangrijk was. Hij hield van de natuur en hout verbond hem daarmee. Hij kon genieten van de houtgeur als hij ermee werkte. Daarom wilde hij ook een grote werkschuur verderop op het landgoed, een werkschuur waarin hij met hout bezig kon zijn. En er moest een huis gebouwd worden waar zij zelf konden wonen, een huis waarin ze konden wonen met hun zoontje Huib en met de kinderen die ze na hem nog hoopten te krijgen.
Erik ging zoeken, navragen waar ze een dergelijk landschap konden kopen. Bij het zien van een landschap aan de rand van een dorp in de provincie Limburg voelde hij zich thuiskomen. Dit was de plek. Hij nam haar mee naar de verschillende plekken die hij bezocht had, en uiteindelijk ook naar Limburg. En zij voelde hetzelfde: hier wil ik wonen! Ze wees: als we hier vooraan het pension bouwen, dan daar iets naar rechts, net uit het zicht, ons huis en jouw werkschuur. Dan zijn we dichtbij de gasten voor noodgevallen, en toch heerlijk op onszelf. Ze zag, als in een visioen, dat er nog een paar huizen op het veld gebouwd zouden worden. Ze wist nog niet voor wie, misschien voor hun kinderen. En ze wist met zekerheid dat ze een tuinman nodig zouden hebben! Ze vond het best leuk om eens wat in de tuin te doen, maar niet om er hele dagen in te werken. Een tuin, een moestuin bij hun eigen huis, dat wist ze direct, die moest er ook komen. Veel boodschappen voor het pension zouden uit de winkel komen, maar groenten en fruit zoveel mogelijk uit hun eigen tuin.
Erik zei niet veel terwijl zei vertelde wat ze voor zich zag. Hij luisterde en genoot vooral van haar blijdschap, van de zekerheid waarmee ze sprak over juist dit gebied, dit landschap waaraan hij zelf zijn hart verloren had. Pas nadat zij hem vroeg, met welke van de landschappen die ze gezien hadden, hij een klik had, vertelde hij haar dat het dit terrein was, waar haar ziel begonnen was te dromen en te stromen. Ze zag het, met een glimlach op haar gezicht, nog voor zich hoe ze haar armen om zijn nek sloeg en vol overtuiging zei, dat ze nu direct de makelaar moesten opzoeken om er werk van te maken. En dat hadden ze gedaan.
Het had wat voeten in de aarde gehad, omdat ze ook bouwvergunningen moesten aanvragen. In eerste instantie maakte Erik alleen wat vage schetsen en omschrijvingen van wat ze op het landschap wilden bouwen en doen. Zodra ze toestemming kregen en het landschap hun eigendom was, tekende hij wat hij voor zich zag. Hij tekende een indeling van het pension, een indeling die praktisch was, en ook mooi door de geweldige afwerking die hij voor ogen had. Hij liet haar mee kijken, vroeg haar wat zij wilde.
Ze glimlachte bij de herinnering hoe geweldig ze zijn indeling gevonden had. Ze zag zich al rondlopen in dat pension. En juist op dat moment had ze het moeilijk gevonden om te kunnen geloven dat zij dat werkelijk zou kunnen. Haar oude onzekerheid had nog even een tikje gekregen, haar een half uurtje van slag gebracht, waarna het nooit meer terug gekomen was.
Met grote zekerheid en een enorm verlangen om in dat pension aan het werk te gaan, spoorde ze hem aan om iemand te gaan zoeken die hem kon helpen bij de bouw. Hij lachte om haar woorden en zei, dat het eerder andersom zou zijn, dat hij bouwlieden misschien zou kunnen helpen. Ze kon zijn armen nog om haar heen voelen, toen ze samen besloten dat dit het zou worden.
Ze zuchtte diep, terwijl haar herinneringen verder stroomden. Erik kreeg een man van zijn leeftijd op het oog die er zijn werk van had gemaakt om het bouwproces van begin tot eind te regelen en erin mee te werken. Die jongeman maakte schetsen, vroeg vergunningen aan, maakte bouwtekeningen, regelde materiaal en bouwvakkers en ging samen met hen aan de slag tot aan de oplevering toe. In hun geval kon hij de schetsen en vergunningen overslaan, die hadden ze zelf al geregeld.
Na een grondig overleg met deze man vertelde Erik haar dat hij zijn man voor de bouw van het pension, hun huis en zijn werkschuur gevonden had. Hij vertelde dat hij had gevoeld dat Simon, deze allround bouwvakker, ergens mee zat, met zichzelf overhoop lag, maar dat hij toch zeker wist dat hij hem moest vragen deze klus voor hen te doen. Later bracht hij behoorlijk veel uren met Simon door, vooral uren in de avond, in de werkschuur of buiten op het terrein, uren als mannen onder elkaar. Erik vertelde haar nooit wat er aan de hand was, maar wel dat zijn voorgevoel geklopt had en dat hij Simon een beetje door de shit heen kon helpen. Ze vertrouwde Erik volledig en ontving Simon uiteindelijk als vriend in huis.
In die tijd was Huib, hun zoon, nog een jong kind geweest. Huib was vanaf het begin een leuk kereltje geweest met helder blauwe ogen en golvend blond haar dat hij altijd tot op zijn schouders wilde, een vrolijke jongen met een goed gevoel voor humor. Ze vond het moeilijk toen hij naar school ging. Ze miste het jonge gedartel om haar heen, doordat ze na hem geen andere kinderen meer gekregen hadden.
Met een frons in haar voorhoofd herinnerde ze zich die maandelijkse teleurstellingen, de hoop die na miskramen de grond in geboord werd, de buikpijn en de operatie waarna zeker was dat ze nooit meer kinderen zou krijgen. Weer was het Erik geweest die haar door haar pijn en verdriet heen hielp. Hij was open over zijn eigen verdriet, liet zijn tranen de vrije loop in haar bijzijn, maar uitte zijn woede en frustratie alleen op een plaats waar zij hem niet kon horen. Hij wilde haar niet met een schuldgevoel opzadelen, hij wilde voorkomen dat haar pijn zou verergeren door zijn uitbarstingen. Hij vertelde er later pas over, pas op het moment dat zij zich zelf door haar verwonding heen geworsteld had.
Ze glimlachte, omdat ze nu achteraf besefte hoe goed die periode voor haar geweest was. Vreselijk moeilijk, o ja, maar zo goed. Ze hadden samen geleerd om hun pijn er te laten zijn, om te voelen wat ze voelden, dwars door de ellende heen te gaan.
Ze besefte dat het proces van innerlijke genezing tijdens hun eerste jaren, en vooral ook hun proces na de operatie een geweldige basis waren geweest om andere problemen het hoofd te bieden. Problemen zoals de weerzin van Huib tegen school, zijn pijn en angst om de pesterijen die hij daar ervaarde. Problemen van mensen die als gasten in hun pension verbleven. Soms ongemerkt en soms heel bewust konden ze mensen helpen. Erik noemde het hun levenswerk om mensen op weg te helpen in hun proces van emotionele genezing. En zo ervaarde ze het zelf ook. Zo ervaarde ze het nog steeds.
Korte tijd had ze dat los gelaten, niet bewust, maar doordat ze niet meer in staat was ermee verder te gaan. Na het bezoek van die agenten met hun onheilsboodschap ging het voor korte tijd bergafwaarts met haar. Ze kon niet verder, niet zonder Erik. Nooit meer samen… Het leven had geen zin meer, zo voelde ze het. Totdat ze Huib zag. Huib was amper volwassen en nam dapper de taken van zijn vader over. Hij stortte zich op de administratie, niet wetend hoe dat allemaal in elkaar zat. Het kostte hem weken om te ontdekken hoe zijn vader dat georganiseerd had. Arme knul, zulk werk paste immers totaal niet bij hem! Maar hij deed het, omdat het levenswerk van zijn vader door moest gaan. En omdat hij niet bij zijn eigen pijn wilde stilstaan. Hij kon het niet, hij kon die pijn niet voelen, hij wilde die pijn niet voelen. En ook omdat hij de wanhoop van zijn moeder niet kon aanzien. Hij moest zien te voorkomen dat het pension er aan kapot zou gaan, hij moest het overeind houden, anders zou zijn moeder helemaal geen strohalm meer hebben om zich aan vast te grijpen.
Ze had het ineens in zijn ogen gezien, zijn intense verdriet, zijn wanhoop. Hij moest gedacht hebben dat hij zijn beide ouders verloren had. En zo voelde zij het zelf eigenlijk ook, alsof ze zelf ook aan het sterven was. Vanaf dat moment had ze de knoop doorgehakt. Ze moest hier doorheen, voor Huib. Pas later besefte ze dat ze er ook voor zichzelf doorheen moest. Glimlachend bedacht ze nu hoe haar gedachten in die tijd over vreemde paden gekronkeld hadden.
Vanaf die dag ging ze na haar werk naar huis en nam ze spullen van Erik in haar handen om te voelen wat het met haar deed. Ze huilde, ze sloeg met vuisten in zijn kussen, ze was stil in intense verwondering om wat ze samen gehad hadden.
Ze ging met kleding van Erik naar Huib, die inmiddels zelfstandig op het landgoed woonde in een huis dat hij samen met Erik en Simon gebouwd had. Zodra ze hem de kleding liet zien en hem vroeg of hij er nog iets van wilde hebben omdat hij dezelfde maat als Erik had, braken voor het eerst bij hem de dammen. Hij huilde al zijn verdriet van de weken ervoor eruit. Vanaf dat moment begon zijn proces…
Twee maanden na het ongeluk van Erik zette Huib een advertentie, waarin hij vroeg om iemand die hen in het pension zou kunnen helpen in de huishouding. Ondanks dat de sollicitatiemail die hij al snel kreeg heel zakelijk was, had hij direct een klik met de jonge vrouw die die mail geschreven had. Hij nam haar aan voor een maand op proef. En zo kwam Margreet bij hen binnen. Een kapotte jonge vrouw, heel onzeker en naar later bleek, gevlucht bij haar ouders vandaan. Ze wilde een eigen leven opbouwen en was daarom gaan solliciteren. Tijdens zijn eerste ontmoeting met Margreet, voelde Huib die klik weer. Het verwarde hem, vooral omdat die klik in staat bleek een enorm vuur voor deze vrouw in zijn binnenste te doen ontbranden.
Ze glimlachte breed om de herinnering, om hoe haar zoon helemaal van slag was, terwijl hun nieuwe werkneemster niets in de gaten leek te hebben. Ze was dankbaar dat ze in snel tempo naar elkaar toe gegroeid waren, onlosmakelijk aan elkaar verbonden bleken te zijn. Margreet had maar kort op de zolder van het pension gewoond, was binnen twee weken al naar Huibs huis vertrokken. “En zo kreeg ik mijn eerste dochter,” fluisterde ze.
De tweede dochter die binnen kwam, was Lisa, op dat moment nog getrouwd met een man die haar seksueel misbruikte en als prostituee uitbuitte. Lisa kwam los van hem en vond nog sneller dan Margreet haar soulmate hier op het landgoed. Haar soulmate was Sjaak, de man die al jarenlang als tuinman het landgoed verzorgde. Lisa woonde nu al pakweg negen maanden bij Sjaak, in zijn huis aan de andere kant van het landgoed. Samen met dit jonge stel gingen ze door rechtszaken heen, bouwden ze een schuilplaats achter op het landgoed voor vrouwen die uit soortgelijke situaties als Lisa los kwamen. En ze leefden met blijde verwachting met hen mee, omdat ze rond de jaarwisseling hun eerste kind verwachtten.
Haar gedachten schoten een eind terug naar het moment dat de beide jonge stellen begonnen over het verbouwen van hun beide huizen. Huib vroeg Simon of hij hen daarbij kon helpen. Simon ging bij de jongelui langs, en kwam ook bij haar langs… Hij kwam naar de filmavonden die Huib en Margreet in die week organiseerden, hij kwam naar de dansavond. Toen hij met haar danste, had ze een zelfde vurige klik ervaren als die ze met Erik had gehad. Hij ging na afloop met haar mee naar huis. Ze deelden hun gevoelens met elkaar, maar Simon had er moeite mee om een relatie met haar te beginnen, vanwege zijn verleden. Hij vertelde haar eerlijk over zijn bezoeken aan prostituees en zijn overmatige gebruik van alcoholische dranken. Hij vertelde hoe Erik hem door zijn emotionele verwondingen, die aan zijn uitspattingen ten grondslag lagen, heen geholpen had en hem daarna had uitgenodigd om eens bij hen te komen eten. Simon had toen al die klik met haar gevoeld, had in vuur en vlam voor haar gestaan, maar haar nooit iets daarvan laten merken omdat hij zag hoe bijzonder goed en sterk haar relatie met Erik was.
Op dat moment hoorde ze de trap kraken en kwam het onderwerp van haar gedachten naar beneden. Simon kwam recht op haar af, omhelsde en kuste haar. “Goeiemorgen vroege vogel, kon je niet meer slapen?”
Annerieke keek hem recht in zijn ogen en zei: “Nee, ik werd wakker uit een nachtmerrie, was drijfnat van het zweet, en wist dat ik eruit moest gaan om door de herinneringen van die nachtmerrie heen te gaan.”
Ze zweeg, omdat ze zag dat Simon knikte. “Het is vandaag een jaar geleden he, dat je overgelukkige wereld instortte.”
Ze glimlachte naar hem: “Ja, een jaar geleden dat ik in het diepst mogelijke ravijn stortte. En zie me nu eens, weer helemaal op de top van de berg, samen met jou en al die lieverds die hier om ons heen wonen. We hebben het beste leven dat we ons kunnen wensen!”
Annerieke stond op en sloeg haar armen om Simon heen.
“Hoe voelde het om door die herinneringen heen te gaan?”
“Eigenlijk goed, het leek wel of ik meer met mijn verstand, met mijn geheugen nog wist hoe ik me door de jaren heen gevoeld heb, maar de diepe pijn van vorig jaar is er niet meer. Het is echt helemaal genezen. Alle herinneringen, vanaf mijn kindervriendschap met Erik tot vorig jaar toe, kwamen voorbij. En ik voelde wel welke herinneringen fijn waren, en welke niet, maar er was echt geen pijn meer in. Geweldig…” zuchtte ze. “Zullen we samen nog een kop koffie drinken voordat ik het ontbijt in het pension ga regelen?”
Samen liepen ze naar de keuken, genoten van het ratelende geluid van de koffiemachine die koffiebonen maalde en snoven de geur van verse koffie op. “Heerlijk, een goed begin van deze nieuwe dag!”
Reactie plaatsen
Reacties