De papieren van de onderwijsinspecteur waren binnengekomen. Patrick en Bea ondertekenden ze, maakte er een kopie van en stuurden de originelen terug naar de inspecteur.

Patrick en Bea waren vol goede moed. Ze konden gewoon niet geloven dat iets of iemand hun mooie plan nog in de weg zou kunnen staan.

“Ik zou bijna zeggen dat het tijd is voor een feestje!” bedacht Bea, “maar hoe en waar?”

“Om eerlijk te zijn vind ik het bij de Bloemenhof familie altijd behoorlijk feestelijk. Zullen we onze tekening van het ontdekkingscentrum meenemen naar hen en Simon om hulp vragen voor de bouwvergunning en een bouwtekening?”

Bea veerde op: “Hey ja, dat is het beste idee! Rosalie? We gaan naar Bloemenhof, ga je mee?”

“Jaaaaa! Mag ik dan naar Gloria?”

“Dat is prima. Wij willen even met Simon praten. Ik stuur Margreet of Huib wel een berichtje waar we hem gevonden hebben, dan weet jij ook waar we zijn.”

Gezamenlijk liepen ze naar het landgoed, waar Rosalie door rende naar het huis van Gloria. Dat het al donker was en ze er alleen sfeerverlichting op het landgoed brandde, deerde haar niet. Ze was niet bang voor het donker en ze wist de weg.

Ondertussen stuurde Bea een berichtje naar Margreet: “Rosalie is naar jullie onderweg, wij zijn nu bij het pension, gaan Simon zoeken.”

Ze kreeg al snel een reactie: “Prima, ik zie haar al aankomen!”

Bea stuurde een duimpje terug.

In de keuken van het pension zag alles er opgeruimd uit, maar er waren geen mensen te bekennen.

“Het is ook nog veel te vroeg voor de koffie,” zei Patrick, “zullen we even doorlopen naar hun huis?”

Bea knikte. Ze zetten er samen flink de pas in en lieten bij het huis van Annerieke en Simon de leuke houten klopper op de deur vallen.

“Wat een idee he, een houten bol aan een staafje die op een houten plaat valt. Die Huib kan er wat van!” Bea nam de bol nog een keer in haar hand, maar die vloog er meteen weer uit, doordat Simon de deur open deed. Simon reageerde enthousiast, vond het gezellig dat ze er waren en deed een stap achteruit om hen binnen te laten.

“We komen met een werkvraag, Simon,” bereidde Patrick hem voor.

“Werkvragen zijn ook gezellig, Patrick, anders had ik niet met dit werk moeten beginnen! Vertel, is de toestemming voor het centrum officieel?”

Terwijl Bea snel nog een berichtje naar Margreet stuurde, dat ze bij Simon thuis waren, vertelde Patrick dat alles rond was, papieren van de onderwijsinspectie getekend en teruggestuurd. Hij legde de schets die ze voor het centrum gemaakt hadden op de eettafel.

Annerieke, die stilletjes en onopgemerkt in de schommelstoel zat te lezen, stond nu op en kwam naar hen toe: “Wat fijn joh, dat jullie over die drempel heen zijn! Ineke was ook al zo blij toen ze terugkwam van het gesprek!”

Samen met Bea boog ze zich vanaf de andere kant van de eettafel over de schets, terwijl Patrick aan Simon vertelde wat hij getekend had: ingang met ruimte voor kapstokken, personeelskamertje, toiletten, keuken, en een paar kamers. “We spreken liever over kamers in plaats van lokalen. Ik heb klaslokalen altijd kil gevonden, dus ik wil daar niet een link mee leggen. Het moeten kamers zijn, kamers waar hoeken in komen, met in elke hoek een ander onderwerp. En wat die onderwerpen worden, dat zal afhangen wat de kinderen nodig hebben. In elk geval een kamer, waar ze in alle rust aan een tafel of op een computer kunnen werken, kunnen lezen, schrijven of rekenen.”

Bea viel in: “Om te lezen een gezellige hoek met fijne stoelen, misschien ook wel een stoel die zo breed is dat er twee kinderen in passen, zodat ze elkaar voor kunnen lezen.”

Simon keek op en zei glimlachend: “Jij hebt er echt zin in en je ziet het al helemaal voor je! Maar eerst moet het gebouw er komen. De schets is voor mij duidelijk. Ik zou de hoeken van de kamers geen standaard muren geven, liever van die verplaatsbare schotten, zodat je nog mogelijkheid hebt om te veranderen. Dat lijkt me ook fijn voor kinderen die zich makkelijk laten afleiden. Dan kunnen ze zich met zo’n verplaatsbaar schot wat meer afschermen.”

Patrick schoot in de lach: “Volgens mij zie jij het ook voor je, Simon. Alleen zie ik een kind nog niet met een schot sjouwen.”

“Ze bestaan op wieltjes, waarvan één een rem heeft. Kinderen kunnen ze snel genoeg zelf van de rem halen, verplaatsen en weer op de rem zetten! Misschien vindt Huib het wel leuk om zulke schotten te maken. Hou dat maar in gedachten. Ik ga even terug naar het bouwwerk, mijn werk zeg maar. Tenminste, omdat jullie hiermee naar mij komen, ga ik er al een beetje van uit dat jullie mij de boel willen laten bouwen, klopt dat?”

Patrick knikte: “Inderdaad, dat zouden we fijn vinden. We hebben alleen een vraag, die je volgens Huib waarschijnlijk wat minder leuk zal vinden. We zouden het fijn vinden als de muren in de fabriek gemaakt worden, neergezet worden en dat je ze dan aan de buitenkant mooi maakt met stenen en hout.”

Simon grinnikte: “Huib weet dat nog uit zijn jonge jaren, dat ik altijd liep te mopperen om die kant-en-klare pakketten. ‘Dat is geen bouwen’, zei ik altijd. Maar ik ben er inmiddels achter, dat het wel heel erg praktisch is, en als je er stenen tegenaan metselt, of het met hout afwerkt, zie je van die basis niets meer, en is het dus gewoon mooi. En ook goed geïsoleerd, daar zorgen we dan natuurlijk ook meteen voor. Zullen we het zo afspreken, dat ik binnenkort een bouwtekening maak, die met jullie bespreek? Als de bouwvergunning binnen is, praten we verder over de buitenkant, welk soort stenen en hout je er tegenaan wilt hebben. Als je het leuk vindt, kun je vast op internet gaan rondstruinen. Ik zal jullie een link van een mooie site sturen, daar kun je in elk geval ideeën opdoen.”

Bea keek Patrick aan en knikte. Tegen Simon zei ze: “Dat lijkt me een goed plan. Hou die schets maar hier, wij hebben het origineel op de computer.”

“Mooi, dan doen we dat zo! Waar is jullie vrolijke dochter trouwens? Laat me raden… bij Huib en Margreet! Nee, dat zeg ik verkeerd… bij Gloria natuurlijk!”

Annerieke, Bea en Patrick schoten in de lach.

“Die twee meisjes hebben wel een heel bijzondere band. Als dat zo doorgaat worden het, zoals wij dat vroeger noemden, hartsvriendinnen!” voorspelde Annerieke.

Bea knikte: “De gedachte is zelfs al bij me opgekomen, dat ze wel eens soulmates zouden kunnen zijn, en de rest van hun leven samen verder zullen gaan. Patrick weet het, en jullie nu ook, maar we willen er verder geen ruchtbaarheid aan geven. Laat ze maar samen opgroeien, dan ontdekken ze zelf wel of het zo is of niet.”

Annerieke knikte: “Ik wilde het zo nog niet benoemen omdat ik niet wist hoe jullie dat zouden oppakken. Maar het zou mij ook niet verbazen!”

“Wat ons betreft is het goed als het zover zou komen. Die soul-connectie is het belangrijkste, en als ze niet zonder elkaar verder kunnen, wie zouden wij dan zijn om dat tegen te houden?”

“Ik verwacht dat Huib en Margreet er ook wel zo in staan,” dacht Annerieke hardop. “We hebben twee jonge vrouwen in het pension gehad, Rosanne en Angelique, die de dag voordat ze arriveerden getrouwd waren. Margreet en Lisa hadden een belangrijk aandeel in hun verwelkoming en hebben hen helemaal geaccepteerd, goed contact met hen gehad. Ik zou wel eens willen weten hoe het met die dames gaat…”

Bea glimlachte: “Dat kan ik me voorstellen… maar ik denk dat wij onze jongedame eens gaan opzoeken, denk je ook niet Patrick?”

“En wij moeten hoognodig naar het pension, koffietijd!” zei Annerieke.

“Jullie horen nog van mij, over die bouwtekening,” voegde Simon er aan toe, terwijl hij met Patrick en Bea meeliep naar de voordeur.

Terwijl Patrick en Bea naar het huis van Huib en Margreet slenterden, typte Bea een bericht naar Ineke: ‘papieren onderwijsinspectie zijn binnen, Simon gaat bouwvergunning en bouwtekening regelen!’

Ze kreeg een paar vrolijke emoticoontjes terug.

Naar hoofdstuk 37. Ilse heeft de website klaar

Of naar de Inhoudsopgave