Annerieke wist dat Huib met Margreet zou praten over het contract en haar het bureau zou laten zien. Ze wist ook dat hij haar zou vertellen over de boeking van haar ouders. Ze vroeg zich af hoe ze gereageerd had. Ondanks dat ze zich net zo sterk voelde als Huib, sterk van binnen, kon ze wel aanvoelen hoe het voor Margreet zou moeten zijn. Ze was blij dat hun vrienden, Anton en Joke, er een week aan vast geplakt hadden. Ze wist zeker dat Joke in staat zou zijn om te luisteren, te troosten, en dat Anton in praktische zin in staat zou zijn om samen met Huib door te pakken als dat nodig was. Dat ze die mensen in het ergste geval eerder naar huis zouden sturen. Ze hoopte dat het zover niet hoefde te komen!

Door het raam zag ze Margreet aankomen. Haar hart ging naar haar uit, toen ze haar afgezakte schouders en haar ernstige gezicht zag.

Annerieke begroette haar luchtig: “Wat fijn Margreet, dat je me komt helpen. Ik had me eigenlijk toch een beetje vergist in de hoeveelheid werk. Dat overkomt me zelden, maar vandaag dus wel… Ik wilde verschillende groenten wokken en er op het laatst een saus doorheen roeren. Die saus is al klaar, maar kijk al deze groenten eens. Ons gastgezin is nogal groot en ik maak standaard te veel, zodat niemand een hond in de pot vindt.”

Margreet keek naar de verschillende gewassen groenten die in een grote kunststof bak op de eettafel lagen. En daarnaast lagen pakweg tien uien en een bol knoflook.

“Dat is een grote berg ja, waarmee gaan we beginnen? Maakt dat uit?”

“Nee, dat maakt niet uit. Alles wat we gesneden hebben, doen we in deze bak hier. Dan roeren we alles door elkaar en verdelen het over de wokken. In deze koekenpan bak ik stukjes kipfilet, en in die andere stukjes rundvlees, zodat de mensen kunnen kiezen welk vlees ze bij hun groenten willen. En in deze grote pan ga ik rijst koken, die heb ik in deze schaal al afgewogen. We hoeven in elk geval geen aardappels te schillen, dat scheelt weer.”

Margreet glimlachte, onder de indruk van de grote hoeveelheden. Ze pakte de bol knoflook.

“Ik heb verschillende van deze groenten nog nooit gesneden, mijn moeder wilde altijd alles zelf doen, dus ik heb geen idee wat ik hiermee aan moet.”

“Geen probleem, al doende ga je het gewoon leren, Margreet. We gebruiken alle teentjes van die bol. Veel mensen duwen ze door een knoflookpers, maar ikzelf snijd ze liever in heel kleine stukjes. Haal eerst die witte velletjes er maar af, dan kom je de teentjes vanzelf tegen.”

Margreet zette zich schrap tegen het nare gevoel haar bedreigde, het gevoel van niet weten, niet kunnen. Ze begon met haar vingers de velletjes los te trekken en plukte de teentjes los van het uiteinde. Ze bekeek even hoe zo’n teentje er uit zag en in elkaar leek te zitten. Met een scherp mesje sneed ze het basisstukje eraf en zag dat de velletjes die om het teentje heen zaten daardoor los gepeuterd konden worden. Na een paar teentjes kreeg ze er handigheid in. Ze legde alle teentjes op een glazen snijplaat, overdacht hoe ze het handigst kleine stukjes kon snijden en begon in de lengte plakjes te snijden, keerde het teentje een kwartslag, en sneed in de lengte dwars door die plakjes heen. Vervolgens sneed ze vanaf één van de uiteinden kleine blokjes, terwijl ze met haar andere hand al de reepjes bij elkaar probeerde te houden. Het ging prima, alleen het laatste stukje was iets lastiger, dat dreigde uit elkaar te vallen, maar uiteindelijk had ze haar eerste teentje in mootjes gehakt en begon ze vol goede moed aan de tweede.

Ze had niet in de gaten dat Annerieke haar tussen haar eigen werk door een beetje observeerde. Na een paar teentjes gaf ze haar een compliment: “Wat doe je dat super handig! Had je dat echt nog nooit gedaan?”

“Nee, echt niet,” zei Margreet terwijl ze rustig verder ging met snijden. “Ik kende die dingen niet eens. Ik had ze alleen wel eens in een supermarkt zien liggen, maar verder niet. Ik keek er net naar, en zag het voor me hoe: plakjes, reepjes, kleine blokjes. Het leek heel simpel, bijna te simpel, maar werkelijk, het is gewoon zo simpel! Zijn de blokjes niet te groot of te klein?”

“Ze zijn prima zo. Weet je wat heerlijk ruikt? Roomboter in de wok laten smelten en dan zulke knoflookstukjes er in fruiten, op laag vuur bakken. Dat ruikt heerlijk!”

“Maar vandaag moeten ze door de massa heen?”

“Ja, dat was ik wel van plan, maar we kunnen de knoflook en de uisnippers ook in aparte schalen doen, en ze dan eerst even fruiten voordat we de rest erbij doen. Dat kan prima, dan kun jij het meteen eens ruiken.”

Annerieke pakte een klein schaaltje voor de knoflook en een grotere voor de uien. Stilzwijgend werkten ze verder, totdat Annerieke het gevoel kreeg dat Margreet wat rustiger in haar vel begon te zitten. Toen durfde ze het aan om te vragen of Huib haar nog iets speciaals verteld had.

Margreet schoot in de lach: “Komisch, hoe je dat vraagt! Jij wist er zeker van hè, dat Huib me vanmiddag zou vertellen dat ik een vast contract krijg?”

Annerieke lachte: “Klopt ja, ik was er zo blij mee dat hij met dat idee kwam. Het is totaal niet zakelijk en helemaal ongebruikelijk, maar we wisten allebei dat het goed was. Tja, die stem van binnen he, die klik die je voelt… Dus we laten het zakelijke maar voor wat het is. Andere mensen zouden het een risico noemen, wij niet, we zijn er zeker van. Sjaak, en Anton en Joke zullen ook blij voor je zijn!”

“Anders ik wel! En het bureau dat Huib voor me maakt, heb je dat al gezien?”

“Ja, ik heb hem vanmorgen gezien. Handig he, die laatjes met de vakverdelers! Hij zei vanmorgen dat hij, als hij zijn werk hier klaar had, naar de schuur zou gaan om met de versieringen verder te gaan. Die lieverd, hij is helemaal in zijn element daar met zijn hout!”

“Ja he, het is echt helemaal zijn ding,” bevestigde Margreet. “Ik zou het geweldig voor hem vinden als hij er zijn werk van zou kunnen maken. Voor hier, in het pension, maar ook om te verkopen en er andere mensen blij mee te maken. Misschien dingen maken op bestelling of zo, of gewoon een voorraad maken en dan in een winkel verkopen, of een eigen website. Ik bedenk zo maar wat hoor, maar ik zou het fijn voor hem vinden als hij daar een groot deel van zijn dag mee bezig kon zijn. Het maakt hem blij, het hoort bij hem!”

“Ja, dat is het, ik zal er ook eens over verder denken, wat de mogelijkheden zijn. Anton is nogal handig met die zakelijke dingen, misschien dat hij er een goed idee voor heeft. Maar hoe vond je het bureau?”

“O joh, daar ben ik zo blij mee!” Stralend keek ze Annerieke aan. “Het is zo mooi! Hij was met de versieringen op de poten bezig. En zo bijzonder, hij had niet gezegd dat het voor mij was, dus ik ging er eigenlijk van uit dat hij die tafel ergens hier in het pension wilde neerzetten. Leek me een beetje groot, maar misschien had hij iets in gedachten. Toen zei hij dat hij nog geen idee had wat hij met de voorkanten van de lades aan moest, hoe hij die moest versieren. En zo ineens, zonder nadenken, flapte ik eruit: edelstenen! Hij vond het niet raar, hij wist door de manier waarop ik het zei, dat het uit mijn binnenste kwam, en dat het iets was wat ik dus mooi vond. Toen pas vertelde hij dat het bureau voor mij was. Ik voelde me helemaal overdonderd! Een vast contract, een bureau dat hij zo mooi aan het maken was… voor mij? Mijn dag kon niet meer stuk! Dacht ik…”

Annerieke onderbrak haar: “En toen kwam hij met het moeilijke nieuws?”

Terwijl Margreet rustig overstapte van de knoflook naar de uien, antwoordde ze: “Ja, dat mijn ouders volgende week komen. Maar een midweek, maar ja, dat zijn toch nog vier volle etmalen! Hij vertelde me dat Anton en Joke een weekje langer blijven om er voor me te zijn, en ik weet ook dat Huib en jij er voor me zullen zijn. Maar ik vind het toch nog razend spannend! Ik weet uit te veel ervaringen hoe ze gewend zijn om iedereen af te kraken. Zelfs jouw mooiste en lekkerste taart zouden ze kunnen afkraken, snap je?”

Annerieke begon hard te lachen: “Hahaha, als ze dat doen, keren alle gasten zich tegen hen. Ik heb werkelijk nog nooit een negatief woord over mijn taarten gehad! Maar ik snap wat je bedoelt hoor. Ik vond het vroeger ook erg lastig als mensen om me heen zo negatief deden. Nu Erik me met een wereldgeduld daar doorheen geholpen heeft, heb ik het gevoel dat ik van binnen zo mezelf ben en me daardoor zo sterk voel, dat iedereen tegen me aan kan zaniken wat ze willen. En nee, dat zal ik niet leuk vinden, maar het zal niet echt binnen komen. Zulk gedrag kan de sfeer bederven, maar de mate waarin dat zulke mensen lukt, hangt heel erg af van hoe de mensen er omheen in hun vel zitten. Anton zal er wat zichzelf betreft zijn schouders over ophalen, het zal hem niet raken. Joke zal er misschien iets meer moeite mee hebben, maar dan dankzij Anton weer sterk zijn. Mensen zoals Lisa zullen het er moeilijk mee hebben. Zij is ook zo verkeerd behandeld, waardoor ze emotioneel vreselijk kapot is. Ik ben blij voor haar dat zij er volgende week niet meer is, zodat ze niet nog meer pijn gedaan kan worden. Alle gasten die hier nu zijn, zijn goed voor haar.”

“Behalve haar eigen man…”

“Ja, dat is op dit moment haar grootste probleem, denk ik. Maar we kunnen er alleen deze twee weken voor haar zijn, zoals jij gisteren al gedaan hebt, echt lief van je.”
“Hoe weet je dat?” vroeg Margreet.

“Omdat Lisa het me vertelde, ze was er blij mee, het had haar goed gedaan. Je hebt het in je Margreet, er voor andere mensen zijn, hen helpen, geestelijk, emotioneel. Klopt het dat het ten diepste jouw verlangen is om mensen te helpen, zodat ze worden wie ze zijn?”
Margreet dacht even na: “Ja… dat is het denk ik wel, maar het lukt nog niet zo, ik weet ook niet goed hoe ik het zou kunnen doen. Ik denk dat ik mezelf daarin in de weg zit. Maar ik denk wel dat het een belangrijk deel is van de bloemknop die in me zit.”

“Wat je naar Lisa deed, kwam uit die bloemknop, uit je ziel. Als je een indruk krijgt van binnenuit, doe het dan gewoon, dan breng je iets dat genezing geeft in die persoon. Zo simpel werkt het. En je aanwezigheid, alleen al ergens zijn, daar breng jij ook herstel mee.”

“Door te zijn? Hoe dan? Hoe kan dat?”

“Je ziel straalt kracht en licht naar de mensen om je heen, en soms naar bepaalde mensen zelfs een extra flinke straal, dat kun je dan meestal ook wel voelen, als een pijnscheut of zo.”

“Ik heb daar nog nooit van gehoord, maar ik weet wel dat als ik ergens ben ik soms inderdaad zo’n steek krijg, in mijn hoofd, in mijn zij, meestal schrik ik daar van, maar het is ook zo weer weg. Dat is dus een soort krachtstraal naar iemand toe… voor emotionele genezing… bijzonder. Dus eigenlijk…” ze wachtte even, te verwonderd om uit te spreken wat ze in haar gedachten kreeg… “eigenlijk heb ik dus iets in me, iets heel bijzonders, waar ik nooit enig idee van gehad heb. Het is weggestopt onder de bagger van negativiteit, van verwonding. Klopt dat? Het kwam zo in mijn gedachten, maar denk jij ook dat dat zo is?”

Annerieke lachte, terwijl hun messen doorgingen met snijden: “Jouw ziel weet als geen ander waarvoor jij leeft. En ja, je ziel vertelt je nu, dat hij last heeft van wat jij bagger noemt. Je ziel weet ook prima hoe hij dat kan herstellen, maar dan moet je wel in een omgeving zijn waar zo weinig mogelijk verwoestende mensen zijn. Daarom ben ik blij dat Anton en Joke een weekje langer blijven. Je staat er volgende week niet alleen voor dame!”

“Gelukkig maar, anders zou ik voor m’n gevoel bezwijken. Dat klinkt dramatisch, maar zo voelt het.”

“Zo dramatisch is het ook! Ik zag je toen je hier kwam. Je zat er behoorlijk doorheen. Een zielig, kapot musje… En nu, na nog geen twee weken, heb je al heel wat over jezelf geleerd, en over je innerlijk, en ben je ook door een stuk proces van genezing heen gegaan. Die bloemknop in jou gaat bloeien, wees daar maar gerust op!”

Naar hoofdstuk 42. Thuis...

Of naar de Inhoudsopgave