De zomervakantie zou zes weken moeten duren, volgens de standaard regels. Rosalie had zich daar heftig tegen verzet.

Ze had geen tijd voor vakantie, ze wilde verder! Er was een enorme drang in haar om langere verhalen te schrijven. Tot nu toe waren haar verhalen kort, hooguit twee bladzijden. En iedereen vond ze leuk, en dat vond ze zelf ook, maar ze wilde meer.

Op de laatste dag voor de vakantie had Bea haar erover apart genomen en gezegd dat ze ook thuis gewoon verder mocht gaan, dat het geen enkel probleem was als ze elke dag uren zou zitten te typen, omdat Bea heel goed wist dat dit de innerlijke drang van Rosalie was.

Rosalie had gezegd dat het net was alsof dat niet meer klopte, thuis verder gaan. Ze had zich er niet overheen kunnen zetten, was er over blijven mokken, totdat Ineke gezegd had, dat ze overal verder kon met ontdekken. En als zij haar weg wilde ontdekken met het schrijven van langere verhalen, dan zou ze dat doen, waar ze ook maar was.

“Als je zin hebt, mag je ook wel een keer bij mij thuis komen typen.”

Rosalie had enthousiast gereageerd.

“Maar hoe kom ik dan bij jou? Ik weet niet waar jouw huis is.”

“Dat moet je dan ontdekken, toch? Hoe kun je dat ontdekken?”

Rosalie had haar hoofd scheef gehouden, zoals ze meestal deed als ze ergens goed over nadacht.

“Ik heb je adres nodig, de straat en het nummer, en dan moet ik het opzoeken…”

“Hoe kun je het opzoeken, weet je dat?”

Rosalie had in eerste instantie haar hoofd geschud, maar had zich ineens herinnerd dat Patrick bij het autorijden wel eens zo’n kaart op zijn mobiel gebruikte, een routeding, ze wist de naam niet meer precies.

“Bedoel je een routeplanner?” had Ineke gevraagd.

“Ja, dat is het, een routeplanner!”

“Die kunnen we ook op je laptop opzoeken. Mag ik even?”

Rosalie schoof haar laptop naar Ineke, die de pagina van Google Maps opzocht.

“Kijk, dit is zo’n routeplanner. Type onze woonplaats hier maar in…”

Daarna had Ineke haar adres genoemd en nadat Rosalie alles had ingetypt, had ze op Enter geklikt. Ze had direct begrepen dat het rode balletje met zijn puntje het huis van Ineke en Ilse aanwees.

“Daar woon je, maar ik snap er helemaal niets van. Ik zie wel allemaal straatjes, maar… oh kijk, daar is de bibliotheek!”

Ineke had haar gewezen op de icoon waardoor ze alles veel echter zou zien, niet langer als getekende plattegrond, maar als gefotografeerde plattegrond.

Rosalie was enthousiast geweest. “Ik zie het, dat is echt de bibliotheek! Daar is de voordeur!”

Met haar wijsvinger had ze gezocht, en pension Bloemenhof gevonden.

“Daar woont Gloria, in dat huis daar! Wat grappig, ik zie haar huis op de computer!”

Ze had verder gezocht, haar eigen huis ontdekt, en was even verbaasd geweest omdat het ontdekkingscentrum er niet op stond.

“Is dit een oude foto?” had ze gevraagd.

“Een beetje oud, denk ik. Het ontdekkingscentrum is er nog maar net he. Maar kun je nu ook bedenken hoe je naar mijn huis kunt lopen?”

Rosalie had met haar vinger aangegeven hoe ze altijd zelf naar de bibliotheek ging en had ineens gevraagd: “Die hebben toch geen vakantie?”

“Nee hoor, die zijn de hele vakantie open, alleen wat minder uren per dag. Dat kunnen we straks wel even opzoeken. Zoek eerst maar eens verder naar mijn huis.”

“Ja, dat weet ik wel, waar jouw huis is, hier bij dat rode bolletje met dat puntje. Als ik zo loop, van de bibliotheek, deze weg, dan kom ik bij de winkels in het centrum, de kringloopwinkel. Ja, hier, hier is de kringloop, en daar dat kleine winkeltje van Huib. En jij woont in die straat van Huib z’n winkeltje? Dan is het heel makkelijk, dan loop ik langs de bibliotheek naar het winkeltje van Huib en dan nog een klein beetje verder tot nummer 25. Dat is niet moeilijk, dat kan ik best!”

“Dat denk ik ook wel, maar ik wil wel graag dat je er eerst even met Patrick en Bea over praat.”

“Ik haal Bea wel even, dan kan ik het meteen vragen. Oh, daar komt Patrick. Patrick, mag ik in de vakantie ook wel eens bij Ineke thuis gaan typen? We hebben op de routeplanner gekeken hoe ik moet lopen, heel makkelijk, langs de bibliotheek en het winkeltje van Huib, en dan naar nummer 25. Mag ik dat zelf doen?”

“Voor mij is het prima als ze zo nu en dan eens komt, we willen alleen zeker weten dat Bea en jij het ook goed vinden.” Had Ineke gezegd.

Patrick had Rosalie aangekeken, met een beetje een ondeugend, guitig gezicht.

“Deze dame wordt wel heel zelfstandig! Ik denk, dat we het voor de eerste keer zo moeten afspreken, dat ik een eindje achter jou aan wandel. Dan kun je het helemaal zelf doen, maar ben ik wel in de buurt als je toch gaat twijfelen. En als je terug naar huis komt, wil ik graag dat je ons even belt, zodat we weten hoe laat je thuis kunt zijn.”

Rosalie was helemaal blij geweest, was haar vader op zijn nek gesprongen en had hem een paar dikke klapzoenen gegeven.

“Misschien wordt de vakantie dan toch nog wel leuk!”

.

En nu is de vakantie al twee weken aan de gang. Rosalie typte thuis, wandelde zelf met haar laptop in een tas naar Ineke, typte daar hele verhalen en liep zelf weer terug. En natuurlijk ging ze elke dag naar Gloria!

Vandaag bedacht ze tijdens het typen bij Ineke ineens, dat ze vanaf Inekes huis ook meteen door kon gaan naar Gloria. Haar eerste lange verhaal was klaar, en ze wilde haar verhaal aan Gloria voorlezen.

“Dat is een leuk idee!” vond Ineke, “maar zou Gloria niet met haar vingertjes op de toetsen gaan drukken?”

“Ik denk het niet, ze is een dromertje. En als ze het wel doet, hou ik de laptop wel wat verder uit haar buurt.”

“Bel maar even naar Patrick en Bea om je plan te vertellen, vraag maar of ze het goed vinden.”

Rosalie nam de mobiel van Ineke aan en zocht het nummer van Bea. Ze wachtte even…

“Hoi Bea, met Rosalie. Mijn verhaal is klaar. Mag ik van hier naar Gloria gaan om haar mijn verhaal voor te lezen?”

“Wat een leuk idee! Doe dat maar joh. Wat denk je, moet Ineke dan nog even een berichtje sturen naar Margreet?”

“Zodat ze weet dat ik eraan kom? En zodat ze weet dat er iets aan de hand is als het te lang duurt?”

“Ja, daar zat ik aan te denken,” zei Bea.

“Is goed, ik zal het aan Ineke vragen. Op het moment dat ik hier weg ga he? Komt goed mam, zal ik doen! Tot later!”

“Dag meiske, ik hou van je!”

Er verscheen een brede lach op Rosalies gezicht: “Ik hou ook van jou, en van papa! Dag!”

Ineke glimlachte toen Rosalie haar haar mobiel teruggaf. “Begreep ik het goed dat ik even een berichtje moet sturen naar Margreet zodra je op pad gaat?”

“Ja, dan weet ze hoe laat ik bij hen kan zijn.”

“Goed idee! Dat zal ik doen.”

Rosalie stond op om haar glas met water te vullen.

“Mag ik nog een broodje met kaas? Ik heb een beetje honger.”

“Ja hoor, dat verbaast me niet, dat je een beetje honger begint te krijgen. Je had om 12 uur bijna niets gegeten omdat je zo druk was met je verhaal.”

“Ja, gek he, maar mijn verhaal was ook bijna klaar! Ik wilde gewoon verder, snap je?”

“O ja, dat begrijp ik heel goed! Hoeveel bladzijden zijn het nou geworden?”

“Meer dan vijftig.”

Ondertussen smeerde Rosalie haar broodje in de keuken van Ineke en Ilse. Terwijl ze bezig was een paar plakjes kaas af te snijden, kwam Ilse de keuken binnen.

“Hey Rosa! Ga je nu pas lunchen?” vroeg Ilse.

“Ja, ik had het te druk, ik moest mijn verhaal afmaken, het was bijna klaar.”

“Ik begrijp het, daardoor had je geen tijd tussendoor om goed te eten, dat snap ik. En nu, is het nu wel klaar?”

“Helemaal klaar! Ik ben er zo blij mee!”

Ilse lachte naar haar: “Je bent een topper, een echte schrijfster! Eet lekker straks, ik ga weer aan ’t werk.”

Ilse knipoogde naar Ineke en liep naar haar slaapkamer die tegelijk haar werkkamer was. Ondertussen bracht Rosalie haar bord en glas water naar de kamer. Ze zette het glas op de koffietafel en plofte met haar bord op de bank.

“Pfff ik voel me leeg, moe en leeg! Alsof ik alles wat ik in me had, eruit getypt heb!”

“Ga je morgen even een dagje rust nemen om bij te tanken?”

“Misschien wel…”

.

Een half uur later wandelde Rosalie bij Margreet via de bijkeuken naar binnen. Ze haalde haar laptop uit haar tas en ging naar de woonkamer. Gloria zat daar in de box. Ze keek op, herkende Rosalie en trok zichzelf op aan de spijlen, terwijl ze enthousiast “Osa!” riep.

Margreet kwam de kamer in en lachte. “Die lieve boef doet alles anders. Ze begint niet met papa en mama, maar met Osa! En mij noemt ze Eet, en haar vader Uip. Dat is zo grappig, net een vissenmondje als ze een paar keer achter elkaar Uip zegt. Zal ik haar er even uit halen?”

“Mogen we in de kussenhoek zitten? Dan ga ik haar voorlezen, want mijn eerste lange verhaal is klaar!”

“Prima, mag ik meeluisteren?”

“Ja, wil je dat, Margreet?”
“Natuurlijk, ik ben zo benieuwd naar je eerste lange verhaal!”

“Leuk! Het gaat over een eekhoorn, Eekje.”

“Gaaf, dat past perfect bij hem!”

“Bij haar, het is een vrouwtje…”

“O ja, dat kan natuurlijk ook. Vindt ze ook een mannetje dat bij haar past?”

“Nee, het is een beetje apart, ze vindt een ander vrouwtje. Ze is heel blij met haar, met Kee, maar ze vinden het allebei wel jammer dat ze geen jonkies kunnen krijgen. En dan gaan ze samen andere dieren helpen, dat kunnen ze heel goed.”

“Ga maar zitten, dan zet ik Gloria lekker bij jou neer, en ga ik op de bank zitten.”

Margreet had een gezellige hoek gemaakt van oude bankkussens. Rosalie vond het heerlijk om daar met Gloria te zitten. Margreet bleef wel altijd in de buurt, maar besefte onderhand dat dat nauwelijks nodig was. Rosalie was zo goed voor Gloria, voorzichtig, lief, en heerlijk eigenwijs alsof ze haar grote zus was.

Daar zaten ze samen. Gloria keek naar Rosalie op, leek iets te verwachten. Rosalie deed haar laptop open en opende haar verhaal. Ze begon te lezen…

Margreet verwonderde zich over de geweldige schrijfstijl. Rosa was zo goed in staat geweest om zich in te leven in een eekhoornvrouwtje dat niet een mannetje maar een vrouwtje als partner ontmoet. Ze keek toe, zag dat Rosalie moeite had om verder te lezen, dat ze moeite had om wakker te blijven. Rosalie sloot haar laptop en legde hem op de bank. Ze trok Gloria, die haar nog steeds met grote ogen volgde, een beetje tegen zich aan en leunde tegen de kussens achter haar rug. Haar ogen vielen dicht, ze viel in slaap. En het duurde niet lang, of Gloria lag tegen haar aan te slapen…

Naar hoofdstuk 61. Een nieuwe ontdekker

Of naar de Inhoudsopgave