“Lisa, Lisa, waar ben je?” Ze hoorden Margreet roepen.

“Hier, achter het huis!” riep ze terug, waarop ze even later de schrik van haar leven kreeg. Margreet was niet alleen toen ze de hoek om kwam, Henk was bij haar. Ze hoefde zich niet af te vragen wat hij kwam doen, want dat schreeuwde hij haar meteen toe: “Lisa, ik wil dat je je spullen pakt en direct met me mee terug gaat. Jij hoort bij mij! Jij bent van mij! Kom schiet op!”

Hij was duidelijk niet nuchter, dat rook ze al uit de verte. En hij was zichtbaar woedend, leek op het punt te staan door het lint te gaan.

“Je hebt het mis Henk,” antwoordde ze dapper, “ik ben niet jouw bezit, en ik hoor niet bij jou, dus ik ga niet met je mee. Ik wil dat je direct rechtsomkeert maakt en uit mijn leven verdwijnt.”

Henk deed een paar stappen naar haar toe, maar werd door Sjaak en Anton tegengehouden.

“Lisa is duidelijk Henk, ga weg hier en kom hier nooit weer terug!” beet Sjaak hem toe.

Henk probeerde zich los te worstelen, maar kon niet op tegen de sterke handen van zijn beide tegenstanders. Hij grauwde en snauwde, onverstaanbare woorden.

Anton keek Sjaak aan: “We lopen wel even met hem mee, voor het geval hij de weg terug niet helemaal meer weet!”

“Goed idee, deze man kan wel wat hulp gebruiken,” zei Sjaak, en naar Lisa: “ik ben zo terug.”

Lisa en Margreet keken de drie mannen na, Henk in eerste instantie scheldend en nog steeds worstelend met de beide mannen die hem stevig bij zijn armen vast hielden. Maar ze zagen ook, dat hij het even later op gaf, het laatste stuk gedwee mee liep, met hangende schouders en hangend hoofd. Als een geslagene…

Lisa schudde haar hoofd: “Soms ben ik bang voor hem, soms ben ik boos op hem. Maar nu heb ik eigenlijk meer medelijden met hem. Hij is straal kapot, begrijpt daardoor niets van het leven. Ik heb zijn ouders niet gekend, die waren al overleden, maar ik weet wel dat ze niet makkelijk voor hem geweest zijn. Veel drankmisbruik en geweld… Dubbel allemaal he? Met mijn verstand kan ik beredeneren hoe hij zo geworden is, dat is helder. Maar mijn gevoelens gaan van hot naar haar.”

Ze hadden hun armen om elkaars middel geslagen. Margreet trok haar even strakker tegen zich aan: “Logisch, je hebt bepaald geen fijne relatie met hem gehad. Feitelijk heb je helemaal geen relatie met hem gehad. Maar ik moet nog wel even kwijt over daarnet, toen je hem antwoord gaf, dat ik verbijsterd was. Zo kort maar krachtig als je hem terecht wees, geweldig! Daar was gewoon geen speld tussen te krijgen, geen twijfel meer mogelijk: je wilt hem niet meer, punt uit!”

Lisa glimlachte naar haar: “Ik voelde me op dat moment ook heel rustig en dapper, maar nu… nu sta ik te shaken!”

“Ja, dat voel ik,” antwoordde Margreet lachend, “een reactie op zijn manier van doen, denk ik. Zeg, het is tijd voor de lunch, zullen we via de schuur van Huib naar het pension gaan?”

“De schuur van Huib? Jullie schuur nu toch?” vroeg Lisa met een ondeugende grijns.

Margreet grinnikte: “Ja, dat is wel zo, maar het is Huibs werkplek, daarom noem ik het zijn schuur.”

Nog steeds omarmd liepen ze er naar toe om Huib in te seinen dat het etenstijd was. Hij kwam net naar buiten: “Aha, daar komt mijn escorte,” zei hij grijnzend. “Ook zin in eten?”

“Zeker weten,” zeiden ze tegelijk en schoten in de lach.

Halverwege de route kwamen Anton en Sjaak hen tegemoet.

“Is het al weer etenstijd?” vroeg Sjaak.

“Ja joh, de tijd is omgevlogen,” antwoordde Lisa. “Is het goed afgelopen?”

“Ja hoor, als een dronken tor achter het stuur…”

“Waar hebben jullie het nou over?” vroeg Huib verbaasd.

Sjaak en Lisa keken elkaar even aan, waarop Lisa antwoordde: “Dat vertellen we zo aan tafel wel, dan kan Annerieke het ook meteen horen.”

.

Nadat Lisa, aangevuld door Sjaak, alles verteld had, en Margreet haar nog een keer geprezen had om haar ferme reactie, overlegden ze wat ze ermee aan moesten, of ze de politie weer moesten inseinen.

Het leek Huib wel een goed idee, vooral omdat Henk nogal wat gedronken had. Het zou geen pretje zijn als hij elke keer met zijn dronken kop besloot hen een bezoek te brengen en de sfeer te verpesten. Om van erger nog maar niet te spreken!

Lisa was het met hem eens: “Ik dacht net eigenlijk dat we nu mooi van hem af waren, maar ik weet dat ik dat ook dacht toen hij vorige week naar huis ging en ik hier bleef. Nog geen week geleden… moet je zien, daar was hij weer! Ik heb werkelijk geen idee of hij tot het besef zal komen dat we hem echt niet meer willen zien. Het zou me niet verbazen dat de alcohol dat feit uit zijn geheugen wist… Ik zal de politie meteen wel even bellen!”

Lisa kreeg een collega van Martin aan de telefoon. Ze vertelde in het kort wat er gebeurd was, en zei erbij, dat ze maandag al meer over de situatie had verteld aan Martin.

Martins collega vertelde, dat Martin op surveillance was. Hij zou hem wel oproepen om te opperen even langs Bloemenhof te gaan. Lisa bleef op zijn verzoek even aan de telefoon en hoorde hem met Martin overleggen.

“Martin kan over een paar minuten bij je zijn,” meldde hij even later. Lisa bedankte hem en beëindigde het gesprek.

“Martin komt meteen hier naar toe, hij is op surveillance. Zullen we maar gewoon hier op hem wachten?”

Terwijl ze wachtten, overdacht Lisa wat ze wilde zeggen. Wilde ze ook met de anderen en met Martin delen wat haar werkelijke verleden was? Zou ze dat durven? Hoe zouden ze reageren? Zouden ze haar daarna anders bekijken, als een slet, een hoer? Ergens, heel diep van binnen, wist ze, dat ze de mensen om haar heen kon vertrouwen. Ze besloot de stap te wagen, zodat ze wisten wat ze achter de rug had en haar konden bijstaan als dat nodig was.

.

Toen Martin en zijn collega George binnen kwamen, had Annerieke een volle pot koffie klaar staan. Ze zette een blad met lege mokken op tafel en ging het rijtje af met de vraag of ze koffie wilden.

Daarna nam Martin het woord, waarbij hij zich tot Lisa richtte: “Margreet en jij hebben me maandag het één en ander verteld over wat er gebeurd was, met Henk, je ex-man. Ja, ik weet dat de echtscheiding nog niet rond kan zijn, maar voor jou is hij niet meer dan je ex-man, ja toch?” En toen Lisa knikte: “Goed, dan is dat helder. Ik heb jullie melding overigens onderweg al met George gedeeld, dus hij weet wat er speelde. En dan nu over vandaag, vertel maar, wat is er gebeurd? Vind je het trouwens goed als ik je verhaal even opneem? Dan kan ik beter luisteren, ik zet het dan later wel in de computer.”

Lisa vond het prima, en knikte naar Margreet: “Begin jij maar, jij was alleen met Henk toen hij kwam, toch?”

“Ja, dat klopt, ik was hier toen hij aan kwam scheuren. Hij stopte abrupt, alsof hij op een noodrem trapte, stapte uit en kwam naar me toe. Ik zag aan zijn lopen al, dat hij niet nuchter was, maar besloot daar niets van te zeggen. Ik kon alleen maar hopen, dat hij me geen kwaad zou doen. Dat deed hij ook niet, hij beval me alleen op een barse toon te vertellen waar Lisa was. Ik zei, dat ik het niet zeker wist, maar dat ik wel met hem mee wilde lopen om haar te zoeken. Ik hoopte dat ik onderweg iemand van hier zou tegenkomen om in te seinen met me mee te gaan, maar dat gebeurde niet. Bij het huis van Sjaak en Lisa riep ik haar naam. Ze antwoordde vanaf de andere kant van het huis, en daar ontdekte ik tot mijn opluchting dat Sjaak en Anton er ook waren.”

Martin onderbrak haar even: “Sjaak, dat ben jij he, maar wie is Anton?”

“Dat is één van onze gasten, iemand die met zijn vrouw regelmatig hier logeert, ze zijn vrienden van ons geworden.”

“Ik haal hem wel even,” bood Sjaak aan en liep de keuken uit.

Martin zette de opname even stop om op Anton te wachten. Toen Anton en ook Joke erbij waren komen zitten, startte hij de opname weer en moedigde Lisa aan om verder te vertellen.

“Henk gebood mij mijn spullen te pakken en met hem mee te gaan. Hij zei dat ik bij hem hoorde, dat ik van hem was. Het was heel apart, ik voelde me rustig en dapper. Ik zei, dat hij het mis had, dat ik niet zijn bezit was en ook niet bij hem hoorde en dat ik dus niet meeging. Ik zei ook dat ik wilde dat hij meteen verdween en uit mijn leven weg zou blijven, zoiets.”

“En ging hij meteen?”

“Nee, zo werkt dat niet bij Henk, hij is de baas, hij was mijn baas…” Ze zocht even naar woorden, terwijl ze schichtig om zich heen keek naar de anderen. “Ik heb dit alleen nog maar aan Sjaak verteld, maar ik wil het met een paar woorden nu ook met jullie delen, zodat jullie op de hoogte zijn. Henk was mijn man, we waren getrouwd, ja, maar hij voelde zich meer mijn baas. Hij heeft mij stap voor stap klaar gemaakt voor prostitutie. Toen hij vond dat ik er klaar voor was, kocht hij allerlei sexy kleding voor me. Hij nodigde mannen in ons huis uit om door mij vermaakt te worden. En daar moest natuurlijk dik voor betaald worden. Dus in die zin begrijp ik dat hij mij zag als zijn bezit, dat was wat er achter zijn woorden zat. En nu, ja, hij mist een belangrijk inkomen. Hij ving honderden euro’s per week voor mijn diensten, dat zal hij nu missen. Dus hij wil mij niet terug als zijn vrouw omdat hij van mij zou houden, hij mist mij als zijn inkomstenbron en ook als zijn eigen vermaak. Ik had dit maandag misschien al moeten vertellen, maar ik kon het toen nog niet, ik was er nog niet aan toe. Een paar dagen later heb ik alles aan Sjaak verteld. En nu had ik het gevoel dat ik het in het kort ook aan jullie moest vertellen. De politie moet dit weten, omdat ik het vreselijk zou vinden als hij een andere vrouw in zijn netten zou strikken.”

Ze hijgde van de inspanning die het haar koste, van alle emoties die al pratend naar boven kwamen. Sjaak stond op, ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. “Dappere Lieske van me,” fluisterde hij in haar oor.

Lisa keek hem verrast aan: “Dat is apart, jij zegt bijna hetzelfde als wat Henk zei, maar…” Ze keerde zich naar de mensen om haar heen: “Sjaak zei ‘Dappere Lieske van me’… die woorden ‘van me’… ze lijken hetzelfde te betekenen als iemands bezit zijn, zoals Henk mij zag. Maar jouw toon, Sjaak, en jouw houding zijn zo anders, jouw hart is totaal anders, ik voel die woorden van jou… hier, van binnen, ze raken me diep, maar niet negatief, alleen maar positief. Ik wil heel graag van jou zijn, omdat ik weet dat dat niets te maken heeft met bezit!”

Iedereen schoot in de lach om Lisa’s stralende gezicht. “Oké, dat was even een zijweggetje.” vervolgde ze, zelf ook in de lach schietend. “Henk wilde naar me toe komen, om me te dwingen, denk ik, maar hij kreeg geen kans. Sjaak en Anton grepen hem allebei bij een arm, Sjaak zei nog tegen hem dat ik duidelijk was geweest en dat hij hier nooit meer terug moest komen. En toen hebben zij Henk naar zijn auto gebracht. Margreet en ik hebben hen nagekeken. Ik zei tegen Margreet dat ik zoveel verschillende gevoelens over Henk had: angst en boosheid, maar nu ook medelijden. Die man weet helemaal niet hoe mooi het leven zou kunnen zijn. Zijn ouders waren gewelddadige alcoholisten en zijn allebei jong gestorven tijdens een auto-ongeluk. Zij reden regelmatig onder invloed, dat was toen ook zo, dat heeft de politie achteraf laten weten. Zo is Henk dus opgegroeid, hij heeft een slechte start gehad. Ik zou het hem gunnen als hij zou opknappen van al die shit en een goed leven zou krijgen. Maar ik wil daar voorlopig op geen enkele manier bij betrokken zijn.”

Martin schudde zijn hoofd: “Nee, natuurlijk niet, dat begrijpen we allemaal wel, denk ik. Jij hebt liefde gevonden hier, Lisa, echte liefde, en dat maakt dat je op een hele goeie manier aan Henk kunt denken, hem zelfs het beste kunt wensen, en tegelijkertijd jezelf en andere vrouwen wilt beschermen. Zoiets maken we niet vaak mee, hè George?”

George, die tot nu toe alleen geluisterd had, schudde zijn hoofd. “Voor mij is dit de eerste keer. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik blij voor jou ben, dat je uit die situatie gekomen bent en nu zoveel liefde van Sjaak en de mensen hier om je heen ontvangt. De sfeer hier is ongelofelijk, ja, echt heel bijzonder. Het komt wel goed met jou! En over Henk… wat denk jij, Martin, wat is beter voor Lisa en beter voor Henk, melding of aangifte?”

“Ik kies nu voor aangifte,” reageerde Lisa direct. “En als het nog kan, en als Margreet het er mee eens is, wil ik die melding van maandag ook in aangifte veranderen. Het is te belangrijk, om andere vrouwen te beschermen…”

Ze keek de kring rond, iedereen knikte, de meesten met tranen in hun ogen.

Martin keek naar Anton en Sjaak: “Hebben jullie nog iets toe te voegen?”

Beide mannen schudden hun hoofd en Sjaak reageerde: “Nee, Lisa heeft het prima verwoord, het enige dat ik nog kan melden, is dat Henk toen we hem weg brachten, eerst nog protesteerde, maar zich al snel gewonnen gaf. Eenmaal in zijn auto reed hij relatief rustig weg. Ik hoop voor hem dat hij veilig thuis gekomen is.”

Toen Martin de opname stopte en meedeelde dat hij wel een seintje zou geven als hij langs wilde komen voor de ondertekening, stond iedereen op. De familie omringde Lisa, omhelsden haar, bemoedigden haar en feliciteerden haar met haar dappere gedrag.

Martin en George keken toe, ontroerd. Tot slot nam Martin het besluit hun voorbeeld te volgen. Hij stapte op Lisa af, pakte haar bij haar schouders: “Maandag heb je me al geraakt, vandaag nog meer. Je bent een heel bijzondere vrouw, onthoud dat goed!”

George gaf haar een hand: “Jij hebt ons laten zien dat ons werk er werkelijk toe doet, ik ben dankbaar dat we je mogen dienen!”

“Wow,” fluisterde Lisa, “wow…”

Martin grinnikte: “Inderdaad, jij bent helemaal te wauw! Maar wij gaan weer, we moeten verder met onze surveillance! Tot later!”

De anderen bleven nog even, deelden hun emoties met Lisa over wat ze over haar verleden verteld had.

Annerieke besloot en vatte daarmee de gevoelens van de hele familie samen: “Ik ben ontzaglijk blij dat je weg bent uit die afgrijselijke situatie, en ik ben nog meer blij dat je nu bij ons bent, met ons verbonden bent, en ja, oké, natuurlijk het meest met Sjaak. Voor mij, als moederkloek van deze familie, voelt het als een bijzondere uitbreiding van ons gezin. Toen bleek dat Margreet met Huib verder ging, heb ik haar gevraagd of ik haar niet hoefde te zien als mijn schoondochter, maar als mijn dochter. Officieel zou jij, Lisa, nooit mijn schoondochter worden, maar toch wil ik aan jou, en ook aan Sjaak, vragen of jullie mijn dochter en mijn zoon willen zijn. Niets officieels, maar toch…”

Lisa sloeg spontaan haar armen om Annerieke heen: “Ik wil niets liever dan jouw dochter zijn en jou als mijn moeder zien!” En Sjaak sloeg zijn lange armen om hen samen heen: “En ik… ik voelde me eigenlijk al lang jouw zoon, ondanks dat het verschil in jaren niet klopt, en ondanks dat je mijn werkgever bent, toch voelde het al langer zo, zeker de laatste dagen, sinds ik de moed had om hier dagelijks te komen. Laten we het nu dan maar op een inofficiële manier officieel maken, wij zijn jouw dochter en zoon!”

Iedereen lachte en deelde in de vreugde van het samen één zijn, het ervaren bij elkaar te horen, van hart tot hart.

Naar hoofdstuk 109. Terug naar het verleden

Of naar de Inhoudsopgave