In de afgelopen dagen was Katja vooral bezig geweest met het bekleden van haar kast. Ze had tussendoor een telefoontje gehad van Angelique. Ze hadden een rekje gevonden en hadden daar een foto van gestuurd.

Het rekje hing inmiddels aan de muur, naast haar werktafel. Het was een heel klein, ondiep rekje, perfect geschikt voor haar kristallen panter. Ze keek er regelmatig naar, genoot van zijn glans op de rode stof. Ze had niet voor rood gekozen omdat ze vond dat de panter daar beter op uit kwam dan op blauw. Ze had voor rood gekozen vanwege de woorden die Rosanne had gesproken, de woorden over haar innerlijke kracht. Katja ervaarde dat als iets vurigs, dat steeds meer naar buiten leek te breken.

De afgelopen dagen was ze niet alleen leuk bezig geweest met de kast. Ze had meerdere nachtmerries gehad en was verschillende keren opnieuw in een herbeleving terecht gekomen. De laatste keer had Maureen de indruk gehad, dat ze er beter uit kwam, vlotter, en dat het haar minder moeite kostte. Katja had hetzelfde ervaren, alsof de ernst van de verwonding aan het afnemen was, of de wond oppervlakkiger werd.

Tegelijkertijd merkte Katja, dat ze zelf sterker werd. De kracht van de panter kwam naar buiten. Ze merkte het als ze sprak, ze merkte het in haar gedachten, en ze voelde het als ze met glas bezig was. Ja, ze was ondertussen verder gegaan met haar glaskunst. Alleen bezig zijn met het bekleden van de kast was wel aardig, maar voelde uiteindelijk leeg. Ze had haar stof op de hoek van de eettafel gelegd, en als ze weer een vak daarmee wilde bekleden, knipte ze de stof in de woonkamer. Maar het grootste deel van de dag was ze nu bezig met glas. Ze genoot ervan, van het simpele van het werk, dat tegelijkertijd ook uitdagend was. Op dit moment had ze nog geen idee wat het zou worden, welke kant het op zou gaan. Ze had wel het vermoeden dat ze vandaag voor het eerst het gezeefde gras-gruis zou gaan gebruiken. Ze had het door de tijd heen bij elkaar gespaard en in een grote jampot bewaard.

Haar werk kreeg steeds meer de vorm van een halve bal op een onderkant van een kapot getikt schaaltje. Ze keek ernaar, en had het gevoel dat het klaar was wat betreft de scherven. Ze pakte de jampot met glas-gruis, haalde er met een theelepel een beetje uit en strooide dat uit in een deel van de halve bal, terwijl ze die schuin hield. Daarna richtte ze haar soldeerbrander erop, maar niet zo dichtbij als ze gewend was. Ze zorgde voor voldoende afstand, omdat ze niet precies wist hoe de scherven-schaal zou reageren. Ze bewoog de brander rustig, zodat alle gruis dat er nu in lag, een heel klein beetje smolt en daardoor aan de scherven-schaal vast kwam te zitten. Ze veranderde de schaal van stand, zodat een nog glad gedeelte aan de beurt kon komen. Ze strooide weer gruis uit en smolt het vast. Zo ging ze de hele scherven-schaal langs. Ze had werkelijk geen idee wat het effect zou kunnen zijn, hoe het er uiteindelijk uit zou komen te zien.

Maureen klopte en kwam op Katja’s reactie binnen. Ze wachtte rustig totdat Katja klaar was.

“Zo,” zuchtte Katja, “ik denk dat deze kanjer klaar is. Vraag me niet wat het voor moet stellen, ik weet het gewoon niet. Ja, een soort schaal, beetje scheef… en toch mooi. Heel apart, ja, ik vind hem mooi. Jij dan?”

“Oneffenheden…” zei Maureen, terwijl ze de scheve schaal met minuscuul kleine bobbeltjes in de binnenkant bekeek. “Hoe heb je die kruimeltjes erin vast gekregen?”

“Die heb ik door de tijd heen verzameld door te zeven en hier in deze jampot bewaard. Ik heb er steeds wat van in gestrooid, en het verwarmd, meer van een afstand dan anders.”

Katja voelde voorzichtig met haar vingers over de korreltjes. Ze leken goed vast te zitten, en voelden nog echt wat korrelig.

“Oneffenheden… je zei dat zo… Ik denk dat het een goeie naam is! Weet je wat, ik maak er foto’s van en stuur die naar Ilse onder de naam “Oneffenheden”.

Katja deed de grote lamp aan het plafond aan, een lamp die ze alleen voor foto’s gebruikte, omdat ze de foto’s maakte terwijl de objecten in de kast op een rood of blauw kleedje stonden. Ze maakte foto’s van verschillende kanten, legde het schaaltje ook voorzichtig op z’n kant en fotografeerde de binnenkant, van verderaf en vervolgens een close-up. Daarna zette ze het schaaltje rechtop op haar werktafel, keek even rond of ze iets direct moest opruimen of dat dat later kon. Later was prima, eerst maar eens koffie drinken. Ze nam haar laptop en haar mobiel mee naar de woonkamer, rook de koffie, die Maureen inmiddels aan het zetten was.

.

Katja bracht, zittend aan de eettafel, net haar foto’s vanaf haar mobiel over naar haar laptop, toen Maureen de kamer in kwam met de koffie. In eerste instantie had Katja het niet in de gaten, doordat ze zelf bezig was, maar ineens drong het tot haar door hoe stil Maureen was, zelfs niets aan het doen was. Ze zat daar maar te staren…

“Maureen? Maureen, zit je wat dwars?” vroeg Katja.

Maureen keek haar verschrikt aan. De tranen schoten haar in haar ogen.

“Ja, nee, daarnet wel, maar nu niet meer, het voelt allemaal alleen zo vreselijk vreemd. Ik ben vanmorgen door een stuk proces over mijn kindertijd heen gegaan. Er kwamen herinneringen boven die ik goed weggestopt had. Mijn ex was niet de eerste die mij misbruikte, mijn vader, het kwam allemaal heel helder boven vanmorgen… Ik was een jaar of twaalf, begon al wat te groeien. Hij vond dat reden om me in te lichten over dingen die met het vrouw-zijn te maken had. Het leek heel goed bedoeld, heel onschuldig, puur informatief. Totdat hij verder ging dan uitleggen. Hij ging met zijn hand onder mijn shirt, want hij wilde me het verschil laten voelen tussen aanraking van mijn gewone huid en aanraking van mijn tepels. Ik had dat zelf nog niet ontdekt, maar mijn lichaam reageerde daar dus wel op. Hij deed zo lief joh, vroeg of ik het verschil ook voelde en zei dat het geweldig was, zo heel speciaal vrouwelijk, dat ik al echt op weg was een vrouw te worden. Toen streelde hij met twee vingers van zijn ene hand mijn beide tepels. Er ging een schok door me heen, en dat prees hij, het was een teken dat ik echt heel gezond en goed was. Hij bleef heel lief doen, vroeg me of ik even wilde gaan liggen, want er was meer. Ik was gewend om gehoorzaam te zijn, dus ik ging liggen, helemaal argeloos. Hij begon me mijn kleren uit te doen, terwijl hij me zachte kusjes op mijn buik gaf, en op mijn voorhoofd, en ineens op mijn mond. Doordat ik schrok, deed ik mijn mond een beetje open, en hij stak zijn tong naar binnen, begon daar rondjes te draaien. Niet wild of zo, eigenlijk best voorzichtig. Misschien was dat nog wel het meest geniepig, dat hij voorzichtig was. Daardoor voelde het wel vreemd, maar was ik nog steeds niet bang. Toen ik helemaal naakt was, begon hij me over mijn hele lichaam te strelen en gaf kusjes op mijn tepels, nam ze tussen zijn lippen, trok eraan, zoog eraan. En ik voelde vreemde dingen in mijn lichaam, eigenlijk best prettig, opwindend. Ik had geen idee, echt Katja, ik was zo onbenullig onwetend als maar mogelijk was. Op het moment dat ik een beetje begon te trillen, duwde hij zacht mijn benen een beetje uit elkaar en ging met zijn vinger een heel klein beetje naar binnen, alleen om vocht te halen, en daarna met zijn vinger naar voren, terwijl hij met zijn andere hand mijn beide tepels bleef strelen. Ik schoot over de richel, ongelofelijk. Ik schreeuwde, maar hij kuste me om het geluid te dempen, en fluisterde maar hoe mooi het was, hoe geweldig ik was, zo’n echt vrouwtje. Ik had niet in de gaten dat hij me op een gegeven moment losliet, ik was zo ondersteboven van die climax. Tegen de tijd dat ik redelijk tot rust gekomen was, was hij van onderen naakt. Niet dat ik dat zag, ik keek naar hem, naar zijn gezicht en vroeg me af wat hij gedaan had. Er kwamen wel wat vragen of dit normaal was, maar eerlijk gezegd voelde ik me geweldig, voldaan. Dus ik vond het niet erg dat hij opnieuw begon. Hij vroeg of ik dat wel fijn vond en ik knikte gretig, echt gretig. Pas toen ik bijna bij een nieuwe climax was, klom hij op het bed en zag ik zijn blote piemel. Ik begreep er niets van, waarom hij zich uitgekleed had. Ik zag wel dat hij een beetje hijgde, en dat begreep ik ook al niet. Hij pakte mijn benen en slingerde ze langs zijn zij een beetje omhoog en ging met zijn stijve in mijn opening zitten bewegen, heel licht maar. Ik weet nog, dat ik dacht dat ik het toen wel begreep, hij zou mij nog meer laten genieten. En ja, dat deed hij ook, met beide handen aan mijn kleine borsten en zijn stijve bewegend over mijn clitoris, hielp hij mij met gemak over de top. En toen kwam hij echt binnen, eerst rustig, en ondanks dat dat een beetje pijnlijk was, voelde het eigenlijk best super fijn, maar toen ineens knetterhard, met zulke felle stoten, dat ik het weer uitschreeuwde. Hij legde zijn hand op mijn mond en was alleen nog maar met zichzelf bezig. Toen besefte ik dat er iets helemaal niet klopte. Na afloop prees hij me en zei hij dat ik hem de mooiste ervaring van zijn leven had gegeven. Dit, zei hij, was nou precies wat het geweldigste was wat een dochter haar vader kon geven. Mijn cadeau aan hem. Maar het was wel een geheim cadeau, ik mocht er echt met niemand over praten, want dan zou ons cadeau kapot gaan. Ik kan niet zeggen dat hij vaak teruggekomen is, misschien een paar keer per maand. Ik weet nog, de eerste keer dat ik menstrueerde, toen kwam hij meteen diezelfde avond. Mijn moeder werkte vaak ’s avonds buitenshuis, we waren samen thuis, mijn vader en ik. Hij legde dit keer een handdoek onder mijn billen, omdat mijn bed anders vies zou worden, en dat was natuurlijk niet fijn. Ook toen heeft hij me verkracht, en net als alle andere keren voelde ik het dubbele, doordat hij mij eerst naar de toppen bracht en daarna pas binnenkwam. Mijn lichaam voelde glorieus, maar verder… ik wist intuïtief dat dit niet de bedoeling kon zijn. Hij zei dat hij wist in welke dagen ik zwanger zou kunnen raken, en dat was natuurlijk niet de bedoeling, het moest ons liefdesspel blijven, zonder zwangerschap. Daarom, als hij tijdens mijn vruchtbare periode kwam, gebruikte hij een condoom. Ik ben blij dat hij dat in elk geval deed, want ik ben er nooit zwanger van geraakt. En ook later, toen mijn ex mij misbruikte en liet gebruiken door andere kerels, was dat altijd met condooms. Ik was daaraan gewend, en vond in het begin dat dat wel een plus was. Later ontdekte ik natuurlijk dat ik niet meer voor hen was dan een lustobject. De herinnering kwam boven, doordat mijn vader ook regelmatig bij me is geweest in de tijd dat ik getrouwd was. Toen ik daar vanmorgen aan terugdacht, kwam de herinnering boven. Zo helder als glas!”

Ze zweeg even, alsof ze op adem moest komen, en vervolgde toen gespeeld monter: “Dat was dus mijn gezellige ochtend!”

Katja schoof een stoel op, zodat ze recht tegenover Maureen kwam te zitten. Ze pakte haar handen en wreef er zacht overheen.
“Dank je wel, dat je me dit verteld hebt,” zei ze met tranen in haar ogen. “Het is een verschrikkelijk verhaal, daar hoef je niet luchtig over te doen. Het is gewoon een kinderdrama, een drama van een tienermeisje. En dat is dus eigenlijk zoveel jaren doorgegaan, tot in je huwelijk. Hoe heb je je daarin al die jaren staande gehouden?”

Maureen lachte schimpend: “Dat is precies dus het punt dat vanmorgen ook aangeraakt werd, dat ik me altijd staande gehouden heb, krampachtig. Ik moest overleven, verder kon ik niet denken. Dat is de reden dat ik haantje de voorste ben, Katja, dat ik de leiding nam. Het was altijd mijn overlevingstactiek, en zelfs nu het niet meer nodig is, doe ik het nog steeds. Het is ingeslepen, verweven met de verwondingen die in die jaren ontstaan zijn. Het spijt me, dat ik zo naar jou gedaan heb…”

Katja glimlachte: “Daar heb ik nooit echt last van gehad, dus maak je daar maar niet druk over. Ik heb last gehad van het zelf niet durven leven. Mijn manier van reageren is dus ongeveer het tegenovergestelde geweest van dat van jou. Gelukkig is de achterliggende zooi daarvan aan het genezen en verandert mijn gedrag, voel ik me sterker, meer mezelf. Het is nog niet voltooid, dat proces, nog lang niet, maar het begin is er, en daar ben ik blij mee. En als ik jou daar zo zie zitten, heb ik het gevoel dat er bij jou vanmorgen iets is doorgebroken, dat die manier van overeind blijven van jou kapot gebroken is. Je zult merken dat het steeds minder sterk wordt. Zoals ik sterker word, zo kom jij meer tot rust, zoiets. Dan hoef je steeds minder je best te doen om overeind te blijven, en ik hoef me niet meer te laten leiden. Dan worden we steeds meer wie we echt zijn. Hoe lijkt je dat?”

Maureen staarde haar aan, strak in haar ogen en kneep even in Katja’s handen.

“Ik zie het weer, ik voel het weer…” fluisterde ze verbijsterd.

“Ik ook, net als die keer dat je mij uit een herbeleving gehaald had, weet je nog, die keer dat ik zo had liggen schoppen. Toen ik eruit kwam, keek ik je aan, en ik zag iets, en voelde iets, ik snapte er niets van. Begrijp jij het?” vroeg Katja.

“Ik denk, ik voel, ik voel iets magnetisch, alsof ik naar jou toegetrokken word. Zijn wij soulmates, Katja? Net als Rosanne en Angelique? Wat denk jij?”

“Ik weet niet, het voelt goed maar het is ook verwarrend.”

Ze bleven elkaar een poosje aankijken, knepen elkaar zachtjes in hun handen, streelden elkaars handen.

“Rosanne en Angelique wilden ons helpen, waar het ook maar mee was… zouden zij het gemerkt hebben, denk je? Zouden zij ons kunnen helpen? Het is zo vreemd, zo goed, en toch zo raar.”

Maureen knikte. “Misschien moeten we hen maar eens vragen…”

.

De hele dag bleven ze een beetje om elkaar heen dralen, aftastend, vechtend met hun gedachten en gevoelens.

De volgende dag bleek, dat ze geen van beiden veel geslapen hadden. Ze hadden alleen maar aan de ander kunnen denken, aan de vrouw aan de andere kant van de etage… Ze waren moe van de vrijwel slapeloze nacht, verward en toch ook verlangend, gespannen… en toen Maureen een glas uit haar handen liet vallen, barstte bij haar de bom. Ze huilde met gierende uithalen, en sloeg met haar vuisten op het aanrecht. Katja sloeg haar armen om haar heen, legde Maureens hoofd tegen haar schouder en wiegde haar een beetje heen en weer. Langzaam kwam Maureen tot rust, legde haar hoofd ontspannen tegen Katja’s hoofd aan en legde haar armen om Katja’s middel.

“Was daar nou zo’n stom glas voor nodig om te ontdekken hoe goed het is om elkaar zo te omarmen?” vroeg ze mompelend.

“Blijkbaar,” grinnikte Katja, “scherven brengen geluk, zeker als ik in de buurt ben. Ik verzamel ze straks wel, maak er wel wat moois van.”

“Katja, denk jij dat we nog hulp nodig hebben van Rosanne en Angelique?” vroeg Maureen voorzichtig.

“Welnee, we hebben elkaar gevonden, dat is toch alles wat nodig is? Misschien later, als we vragen hebben, of tegen verzet van de mensen om ons heen aanlopen. Of wil jij wel graag contact met hen opnemen?”
“Nee, ik wil voorlopig alleen contact met jou… de rest van de wereld mag wel een poosje naar de maan op vakantie!”

Wie ermee begon, konden ze later niet navertellen. Ze trokken elkaar stevig tegen zich aan, en beseften, dat ze niet meer zonder elkaar konden.

“Zeg, ik zat net te denken dat ik helemaal geen behoefte heb aan seksueel contact, hoe dat ook mag werken tussen vrouwen. Nog niet in elk geval. En toch zou ik graag bij jou willen slapen, of jij bij mij, hoe dan ook, samen. Ik heb vannacht zo naar je liggen verlangen,” bekende Maureen.

“Ik had het precies eender, alleen verlangde ik niet naar mij maar naar jou,” grinnikte Katja.

“Ja duhu, dat kan ik zelfs nog wel begrijpen!” Maureen schoot in de lach. “Maar even praktisch, hoe gaan we dat doen? We hebben geen tweepersoonsbed. Zullen we het ene bed naar de andere kamer verhuizen, twee eenpersoons naast elkaar, badlakens in de richel?”

“Zolang we niets anders hebben, is dat de beste oplossing, maar het lijkt me fijn om meteen op zoek te gaan naar een tweepersoons, gewoon op internet.”

“Misschien vinden we wel iets wat bij onze eigen stijl past,” hoopte Maureen.

Ze keek toe hoe Katja de leiding nam en op de laptop ging zoeken. Maureen stond achter haar, boog zich wat voorover en snoof de geur van Katja’s haar op.

Glimlachend keek Katja om: “Ruik ik lekker?”

“Heerlijk, je ruikt naar… Katja!” Maureen gaf haar een voorzichtige kus op haar haren. “Best fijn om op deze manier contact met jou te hebben, maar ik moet er ook wel heel erg aan wennen!”

“Ja he,” gaf Katja toe, “ik heb dat precies eender, goed en vreemd, fijn en apart. Dat vreemde, aparte zal wel over gaan. Het kwam ook best wel onverwacht allemaal!”

Ze keerde zich weer naar de laptop.

“Oh kijk eens, deze hier, dat is een mooie! Met een vrij nieuw matras en even nieuw beddengoed. Niet te geloven! De prijs valt me niet tegen, en die man is vrachtwagenchauffeur en wil het bed gerust een keer brengen als hij in de buurt is. Ja natuurlijk, wie is er ooit in de buurt van Limburg?! Even kijken… Joh, hij komt verdorie uit Maastricht! Dan is het vast super simpel voor hem. Vind jij het ook een mooie?”

Ze keek om naar Maureen, zag dat zij tranen in haar ogen had. “Het voelt alsof dit gewoon timing is, dat deze voor ons bedoeld is. Hij staat nog maar sinds vandaag op de site. Mail hem alsjeblieft!”

.

In de loop van de dag werd duidelijk dat de verkoper van het bed, het bed met toebehoren de volgende ochtend kon brengen. Maureen en Katja hadden het bed van Katja inmiddels naar Maureens kamer verhuisd, en zodoende op de kamer die oorspronkelijk van Katja was geweest, plaats gemaakt voor het tweepersoonsbed. Maureen had haar kleren en andere persoonlijke spullen naar Katja’s kamer gebracht en opgeborgen in de ruime kasten. “Zie je, nu komen de kasten toch nog vol!”

Katja lachte: “Klopt ja, maar de kasten in de andere kamer zijn nu helemaal leeg! Geen probleem, daar hebben we geen last van!”

De man die hun nieuwe bed bracht, hielp hen het bed en het matras naar boven te slepen. Hij wenste hen een goede nachtrust in hun nieuwe bed, draaide zich bij de deur nog één keer om en zei: “Zoveel vrouwen gaan als lesbisch door het leven, puur uit verwonding door wat hen aangedaan is. Jullie is ook veel aangedaan, door mannen, maar jullie gaan niet samen verder vanuit verwonding, maar omdat jullie een echte soul-connectie hebben. Heel pril, dat zie ik ook, maar het is er, en het zal sterker en sterker worden. Ik wens jullie heel veel geluk!”

En zo liep hij met een zwaai hun huis weer uit.

Katja en Maureen keken elkaar aan: “Wow, wat een bevestiging!”

Naar hoofdstuk 59. Marianne

Of naar de Inhoudsopgave