Terwijl Elly water ging halen, ging Margreet naar beneden. Ze pakte haar tas met de enorme lap linnen stof. De lap was veel te groot voor de muur, wel meer dan twee keer zo groot… Ze bedacht dat ze op het laatst het wandkleed ermee zou kunnen afwerken door er stof achter te naaien. En bovenaan lussen van dezelfde stof. Ze zou aan Huib vragen of hij een balkje kon maken om het kleed aan op te hangen als het klaar was. Ze zou ook een stok kunnen kopen, maar waarschijnlijk zou Huib net zo lief een balkje voor haar op maat willen maken. Waarschijnlijk zou het wandkleed dan ook minder snel schuiven als hun dochtertje er bijvoorbeeld aan zou trekken.

Ze dacht daar even over door. Eigenlijk zou het kleed zo hoog moeten komen dat een klein kind er niet bij zou kunnen. En dan een smal tafeltje, zo’n halfronde of zo, er onder. Een tafeltje met een lage schaal of een dienblad erop, waar wat natuurspulletjes op kunnen liggen. Een natuurhoekje maken onder het wandkleed. Margreet zag het helemaal voor zich. Het wandkleed zou ook iets natuurlijks krijgen, als een groot bloemenveld met allerlei kleuren, alleen dan meer abstract.

Margreet besloot de volgende dag naar de Action en de kringloopwinkel te gaan, en ook te kijken voor zo’n tafeltje en een schaal of een dienblad.

“Ik lijk wel gek,” schold ze zichzelf ineens uit, “ik heb een lieve man die dit soort dingen heel graag zelf maakt, dus waarom zou ik er naar gaan zoeken in de kringloopwinkel?”

Ze besloot het meteen aan Huib te gaan vragen. Hij vond het inderdaad leuk dat ze het aan hem vroeg en liep met haar mee naar huis. Met zijn duimstok nam hij de maten op en typte de gegevens in zijn mobiel.

“Hoe groot had je in gedachten voor een lage schaal?” vroeg hij.

Margreet wees met haar handen aan: “Als het tafeltje ongeveer zo breed word, dan de schaal zoiets?”

Huib knikte: “Zal ik die schaal dezelfde vorm geven als het tafelblad, ook halfrond?”

Margreet keek hem verrast aan: “Wat een leuk idee, dan horen ze echt bij elkaar!”

Huib grijnsde ondeugend: “Ik ben gewoon leuk, dus mijn ideeën zijn ook leuk. Ik heb nog een ander leuk idee. Ik heb eigenlijk heel veel zin om jou naar boven te dragen en…”

“Sorry schat, niet handig nu, Elly is in de kinderkamer bezig.”

“Ja, en? Onze deur kan op slot…”

“Ja, dat weet ik wel, maar ik voel me dan niet vrij. Grrr, schaamte…” mompelde Margreet.

“Mooie touching,” zei Huib, “elke keer als er iets geraakt wordt, volgt er op dat punt een stukje genezing. Dat voelt meestal niet prettig, maar het resultaat is subliem!”

Hij omhelsde Margreet en drukte haar even stevig tegen zich aan.

“I love you!” fluisterde hij, terwijl hij haar gezicht overdekte met kusjes.

“O Huib, het is best heel veel he, wat er allemaal moet genezen.”

“Ja, het is veel, maar het komt goed, wees daar maar gerust op! Ik ga aan de slag met jouw tafeltje en je schaal, dan kun je als die klaar zijn er vast wat leuke dingen op leggen. Heb je nog voorkeur voor de tafelpoten, hoe ze er uit moeten zien?”

“Nee, niet echt, jij hebt er vast wel een leuk idee voor,” pakte ze hem op zijn woorden terug.

“Komt goed,” lachte Huib, “ik ga er meteen mee aan de slag, tot zo bij de koffie!”

Margreet ging terug naar haar lap stof. Ze besloot het doek dat ze wilde borduren net zo breed als het tafeltje te maken, ongeveer anderhalve meter. En de hoogte iets groter, ongeveer twee meter.

Met haar stofschaar knipte ze de doek ruim op maat. Ze zocht een klos garen van een contrasterende kleur en begon te zigzaggen langs de randen.

Ze maande zichzelf om het rustig aan te doen. Dat ging een poosje goed, maar na een tijdje begon ze ongemerkt het tempo op te voeren. Toen ze dat in de gaten kreeg, baalde ze er van, maar bedacht toen wat Huib net gezegd had over weer een stukje genezing. Elke keer dat ze in een wond geraakt werd, zou het weer wat dieper herstel geven. Daardoor was ze tevreden met hoe het ging. Dan maar even balen van het opgevoerde tempo en daarna weer in rust verder, wetend dat de verwonding hierdoor verder herstelde.

Het alarm van haar mobiel waarschuwde haar dat het tijd was om naar het pension te gaan. Ze legde haar naaiwerk neer en liep de trap op om Elly te gaan waarschuwen. In de deuropening van de kinderkamer bleef ze staan en keek met open mond naar de eerste vogel.

“Is het al koffietijd?” vroeg Elly. “De tijd vliegt als je plezier in je werk hebt! Deze rakker heeft alleen nog een oogje nodig, die maak ik even af, en dan kom ik met je mee, goed?”

“Helemaal best,” zei Margreet, “en wat kun je dit goed, echt een kunstwerk! De vorm van een meeuw, een kokmeeuw, alleen in andere kleuren. Mooi ook dat die kleuren een beetje verlopen…”

Ze kwam iets dichterbij om het beter te kunnen bekijken. “Oh, dat heb je gewoon met heel fijne streepjes gedaan, een soort Vincent van Gogh stijl, maar dan net even anders. Elly, jij bent echt een kunstenares!”

Elly glimlachte, maar zei niets, ze concentreerde zich op het oogje van de kleurige meeuw. Ze bekeek hem van een afstandje.

“Goed zo deerne,” complimenteerde ze zichzelf, “je hebt het oogje goed voor elkaar gekregen, die schat kijkt ons gewoon aan! Dat vind ik altijd het leukste, om de dieren die ik schilder contact te laten maken met mezelf en andere mensen die er naar kijken.”

Ze zette haar penseel in het water en deed haar schort uit. “Even mijn handen wassen, dan gaan we aan de koffie! Ik ben trouwens blij dat jij die vogel ook mooi vindt. En ja, die techniek met streepjes, ik zal eerlijk zijn, dat heb ik een beetje van Vincent van Gogh afgekeken. Ik vind zijn schilderijen mooi, alleen wil ik niet precies hetzelfde werken, met al die stipjes en vlekjes, maar het idee kon ik wel gebruiken, om op een soortgelijke manier de verf een beetje te mengen. De kleuren mengen zich op deze manier eigenlijk zelf, op het moment dat je er naar kijkt.” Elly waste de verf goed van haar handen en vroeg of Margreet ook een oud handdoekje had.

Margreet reikte haar een gastendoekje aan: “Deze is niet persé oud, maar als je deze steeds gebruikt, dan wordt het gewoon ons schilderdoekje, zoiets…”

Elly lachte: “Prima, doen we dat zo, ik hang hem hier wel over de badrand, dan weet ik dat dit het schilderdoekje is.”

Ze wandelden samen naar het pension, terwijl Margreet vroeg of ze ook wel eens schilderijen maakte.

“Ik heb het één keer gedaan, een heel grote. Je kunt daar bij de Action ook doeken kopen om te schilderen. Daar heb ik de grootste maat van genomen. Ik vond het leuk, maar op zo’n muur vind ik veel leuker. Het voelt zo vrij, zoveel ruimte.”

“Ik begrijp wat je bedoelt, ik voel het, jij zou zo’n grote zaal moeten hebben waar je lekker je gang kunt gaan.”

Elly schoot in de lach: “Dan heb ik wel eerst flink wat mond-op-mond reclame nodig.”

“Ja, dat wel,” Margreet keek nadenkend, “misschien is het slim om wat foto’s te maken van de muur, tijdens het schilderproces, en als het klaar is, zonder en met de commode. Ik heb voor Huib al bedacht dat hij eigenlijk voor verkoop een website zou moeten maken. Daar zouden die foto’s van jouw werk ook op kunnen. Zouden we een gezamenlijke website kunnen maken?”

“Dat zou wel gaaf zijn, dan krijgen we in één klap allebei bekendheid. Huib zou eigenlijk ook een pand moeten hebben waar hij zijn werk tentoon kan stellen. Er staat een pand leeg in het dorp, het is niet heel erg groot, maar het zou een begin kunnen zijn.”

“Ja, maar Huib wil denk ik geen winkel, hij wil gewoon hier kunnen zijn, om hier te werken.”

“Snap ik,” zei Elly, “maar hij zou het kunnen gebruiken als een soort diepe vitrine, alleen om zijn werk te laten zien. En als hij dan een briefje met zijn telefoonnummer en website achter de deur of het raam hangt, kunnen mensen hem benaderen als ze meer willen weten, iets willen kopen of bestellen.”

“Ja, dat lijkt mij, zeker om te beginnen, een geweldige combinatie. Straks meteen even met Huib overleggen.”

Naar hoofdstuk 134. Lisa’s Projecten-Plan

Of naar de Inhoudsopgave