Na de maaltijd kwam Julian zelf naar Bianca toe: “Banka dinke?”

“Ja hoor, jij mag nog even drinken.” Ze tilde hem op en nam hem op schoot. Zonder een moment te twijfelen trok ze haar shirt omhoog en opende haar voedingsbeha. Julian greep en dronk…

Pas op dat moment realiseerde Bianca zich dat er een man tegenover haar zat die ze nog maar zo kort kende, en die zo vertrouwd aanvoelde. Ze keek hem aan en glimlachte.

“Wil je liever dat ik even weg ga?” vroeg Maurice.

Bianca schudde haar hoofd: “Nee hoor, ik bedacht net, dat ik je nog maar net ken, en dat het al zo vertrouwd voelt dat ik er niet eens over nadacht.”

“Daar ben ik blij om, het is een prachtig uitzicht, en dat bedoel ik niet op een erotische manier…”

.

Karel hielp Bianca om Julian, die vreselijk moe was, te douchen en naar bed te helpen.

Voordat ze weer naar beneden gingen, hield Karel haar even tegen: “Hoe gaat het tot nu toe?” vroeg hij fluisterend.

“Emotioneel allemaal, maar ontzettend goed. Ik voel me thuis bij jou, en ook bij je ouders. Het is overweldigend allemaal!”

Karel glimlachte en kuste haar op haar mond, een strelende kus.

“Voorzichtig,” zei Bianca, “anders word ik weer helemaal slap.”

“Juist leuk…” plaagde Karel en ging nog even door.

Bianca wrikte zich los, legde haar hand tegen zijn borst.

“Sorry Karel, niet nu, zo vrij ben ik niet.”

Karel sloeg zijn armen om haar heen. “Goed dat je het zegt, lieverd, en sorry dat ik me even liet gaan. Het was plagend bedoeld, maar ik sloeg je waarschuwing in de wind, dat had ik niet moeten doen.”

En daar kwamen de tranen weer…

“Wat gebeurt er, meiske?”

“Je houdt echt rekening met me, je neemt me serieus… dat is er…” snifte ze.

“Dat deed ik juist niet, ik begrijp je niet,” stamelde Karel.

“Oké, je ging even je plagerij achterna, maar ten diepste hou je rekening met me, neem je mijn gevoelens serieus, en dat is zo bijzonder!”

“Dat zou normaal moeten zijn, maar ik begrijp wat je bedoelt. Het spijt me voor je dat mensen zo over je heen gewalst hebben!”

Karel veegde met zijn vingers de tranen van haar gezicht en gaf haar een rustige kus. “Gaat het voldoende goed om weer naar beneden te gaan?”

“Jawel, je ouders kunnen het wel aan als ze zien dat ik gehuild heb,” zei Bianca dapper, en liep voor Karel uit de trap af. Beneden ontdekten ze een leeg aanrecht. Maurice en Jacqueline hadden de afwas weggewerkt.

“Fijn dat dat een hartsding van jullie is,” lachte Bianca.

Jacqueline schoot in de lach. “Welja, pak me maar op m’n woorden terug! Maar wat anders, ik zie hier breiwerk liggen. Ik neem aan dat dat ook een creawerk van jou is?” zei Jacqueline vragend.

“Ja, dat klopt, ik ben een vest voor Karel aan het breien. We hebben dat garen vanmorgen in de kringloopwinkel gekocht. Ze hadden net een enorme partij binnen gekregen. We hebben alle bollen mee gekaapt! Dus als het vest klaar is, kan ik er waarschijnlijk voor Julian nog een trui of een vest van breien.”

“Het is een prachtige kleur… korenblauw, helder korenblauw… de kleur die Karel het beste staat.”

Karel die met opzet was blijven wachten op zijn moeders reactie, zei: “Nou, Bianca, wat zei ik?”

Ze lachte: “Jacqueline en ik zijn het helemaal met elkaar eens als het over jou gaat!”

“Vertel,” zei Karel, “waar zijn jullie het nog meer over eens?”

“Nou, ongeveer alles, toch?” knipoogde Jacqueline naar Bianca.

“Ja precies, over ongeveer alles…”

“Jullie zijn hier nog geen drie uur in huis, en nu zijn die dames al twee handen op één buik. Pa, doe er eens wat aan!” zei Karel quasi verontwaardigd.

“Ik zou niet weten waarom, jongen, dit is één van de mooiste dingen die ik vandaag gezien heb. En ik heb heel wat mooie dingen gezien vandaag, overweldigend, eerlijk gezegd…”

“Vooruit dan maar,” gaf Karel zich over, “dan zal ik me er maar bij neerleggen.” En op opgewekte toon: “Allemaal zin in koffie?”

.

Toen hij met volle mokken terugkwam, knikte Maurice richting de vrouwen. Bianca zat heerlijk te breien, en Jacqueline zat te genieten van het fotoboek van Koos. Karel zette de mokken op tafel.

Jacqueline keek op: “Karel, dit boek doet me wat. Je weet dat Maurice en ik het heerlijk vinden om de natuur te tekenen en te schilderen, maar wat deze man gedaan heeft… Hij laat de realiteit en zijn fantasie daarover allebei zien. En dat doet wat met me, het lijkt wat in me los te maken, een verlangen dat ik vaag herken, maar nog niet toegestaan heb of zo. Mijn tekeningen zijn altijd heel natuurgetrouw…”

“… heel precies, super perfect…” vulde Maurice aan.

“Ja, dat… en als ik dit dan zie, dan weet ik, dat ik dit wil, dat ik ten diepste de vrijheid wil om mijn zicht op de natuur te tekenen, ook al zou het niet helemaal natuurgetrouw zijn, misschien een karikatuur, of… ik weet nog niet hoe, maar iets in mij verlangt naar meer vrijheid.”

Stil bladerde ze verder, zoog de foto’s in zich op, waardoor haar verlangen verder groeide. Uiteindelijk legde ze het boek weg. “Ik moet er even mee stoppen, het is gewoon te heftig van binnen.” Ze pakte haar koffie en ging ermee tegen de rugleuning van de bank zitten, met haar ogen dicht. Zo nu en dan drupte er een verdwaalde traan op haar hand.

Bianca keek Karel vragend aan. Hij stak zijn duim op, knipoogde glimlachend. Bianca keek naar Maurice, en zag dat hij hetzelfde deed. Ze merkte dat ze het lastig vond, dat ze Jacqueline het liefst zou troosten. Ze keek weer naar Karel, en glimlachte om wat hij deed. Hij maakte een beweging alsof hij aan het breien was. Ze wees op haar breiwerk en naar hem, met een vragende blik. Hij zette grote, verschrikte ogen op, schudde nee en wees naar haar. Oh, bedoelde hij dat, dat ze gewoon verder kon breien. Op haar beurt schudde ze haar hoofd en pakte haar koffie, hield haar mok even omhoog als in een proost-gebaar en nam voorzichtig een slokje. Ze sloot haar ogen, om te proeven, niet alleen van de koffie, maar ook van wat er door haar heen ging. Het was zoveel vandaag, maar op dit moment was er alleen de rust om alles te laten zakken.

Ondertussen pakte Maurice het andere fotoboek, van Olivia. Hij bladerde het rustig door, en voelde dat het met hem deed wat Jacqueline net verwoord had. Hij voelde het verlangen groeien om vrijer te worden in zijn schilderwerk. Vaak zat hij, alleen of met Jackie samen, in de duinen. Hij schilderde wat hij zag, al net zo precies als Jackie tekende. Hij knikte, in zichzelf gekeerd, richtte toen zijn gezicht naar Karel en fluisterde: “Wat deze vrouw gedaan heeft… zo wil ik schilderen!”

Karel glimlachte, en knikte: “Mooi pa, laat je er maar in gaan!”

.

Met een diepe zucht opende Jacqueline haar ogen en pakte haar mobiel.

“Karel, ik heb gisteren zo’n prachtige cover van een lied van Kelly Clarkson gehoord, wil je die eens in het groot afdraaien?”

Karel verbond haar mobiel aan zijn computer, klikte het grote scherm aan en volgde de instructie die Jacqueline hem gaf.

“Because of you, van Kelly Clarkson, een cover van Lena Park,” las hij. “Zegt me niets, de naam van die zangeres, maar het lied van Kelly is mooi. Laat maar ’s horen wat je ervan maakt, Lena!” En met die woorden startte hij de opname.

Bianca keek mee, benieuwd naar het lied, benieuwd naar de uitvoering.

.

I will not make the same mistakes that you did

I will not let myself ‘cause my heart so much misery

I will not break the way you did

You fell so hard

I’ve learned the hard way, to never let it get that far

.

Because of you

I’ll never stray too far from the sidewalk

Because of you

I learned to play on the safe side, so I don’t get hurt

Because of you

I fin dit hard to trust not only me, but everyone around me

Because of you

I am afraid

.

I lose my way

And it’s not too long until you point it out

I cannot cry

Because I know that’s weakness in your eyes

I’m forced to fake a smile, a laugh

Every day of my life

My heart can’t possibly break

When it wasn’t even whole to start with

.

Because of you

I’ll never stray too far from the sidewalk

Because of you

I learned to play on the safe side, so I don’t get hurt

Because of you

I fin dit hard to trust not only me, but everyone around me

Because of you

I am afraid

.

I watched you die

I heard you cry

Every night in your sleep

I was so young

You should have know better

Than to lean on me

You never thought of anyone else

You just saw your pain

And now I cry

In the middle of the night

For the same damn thing

.

Because of you

I never stray too far from the sidewalk

Because of you

I tried my hardest just to forget everything

Because of you

I don’t know how to let anyone else in

Because of you

I’m ashamed of my life because it’s empty

Because of you

I am afraid

Because of you

.

.

In de loop van het lied voelde Bianca al dat er iets in haar binnenste begon te roeren. Bijna op het eind, waar Lena haar pijn uitschreeuwde…

And now I cry
In the middle of the night
For the same damn thing

daar brak Bianca, begon te snikken. Het hele lied was al een lied van herkenning geweest, globaal, de strekking. En de schreeuw van Lena brak bij haar de pijn los, en ze schreeuwde het samen met Lena uit.

Jacqueline, naast haar, legde haar arm achter haar langs op de rugleuning. Ze koos ervoor haar nog niet aan te raken, haar eerst zelf door de pijn heen te laten gaan, maar ze zou er voor haar zijn zodra het nodig en mogelijk was.

Het duurde zeker een kwartier, voordat het woeste huilen terugging naar rustig snikken.

“Het is zo herkenbaar,” zei ze tussen het snikken door, “zo herkenbaar, globaal, de strekking, alsof het mijn lied is.” Ze veegde met de tissues die Karel, op zijn hurken voor haar zittend, aan haar gegeven had, haar tranen af, snoot krachtig haar neus, alsof ze in al pijn en frustraties er nog een keer een trap mee na wilde geven.

“Mijn ouders hebben me zo vastgezet, me geleerd in alles voorzichtig te zijn. Er mocht nooit iets fout gaan. Om me ervan te overtuigen dat dat goed was, deelde mijn moeder altijd wat er allemaal in haar leven misgegaan was. En onder het mom van dat ze met mij het beste voorhad, lichtte ze me over alle aspecten van het leven in, wat ik wel en niet moest doen. Oppassen voor alcohol, drugs, foute vriendjes, seks buiten het huwelijk, verkeerde muziek, en ga zo maar door. Ook voorzichtig zijn in het verkeer, en met wat ik zei en deed naar andere mensen. Ik moest zo ongeveer volmaakt zijn. En toen het mis ging, en mijn zogenaamde vriend me tot seks dwong, zogezegd als bewijs van mijn liefde voor hem, toen kreeg ik, toen bleek dat ik zwanger was en mijn vriend er niets mee te maken wilde hebben, van mijn ouders verwijten. Ze hadden me nog zo gewaarschuwd, dat ik geen seks moest hebben voor het huwelijk. En hoe ik ook verklaarde dat ik ertoe gedwongen was, ze geloofden me niet. Ze hielden me voor medeschuldig, ik had het vast uitgelokt, meisjes weten hoe ze dat moeten doen. Mijn moeder zei, dat ze vroeger ook zo stom was geweest, en dat pa haar toen ook overweldigd had, gedwongen had, zeggend dat ze het zelf uitgelokt had, en dat ze hem dit moest geven als ze werkelijk van hem hield. En weer kwam ze erop terug, dat ze mij er nog zo voor gewaarschuwd had. Zij had in zekere zin het geluk gehad dat haar vriendje, mijn vader, wel met haar trouwde toen ze zwanger bleek te zijn. Niet dat hij zichtbaar of voelbaar van haar hield, dat niet, maar hij kwam zijn verantwoordelijkheden na. Op dat moment had ik het niet door, maar nu door dit lied, besefte ik, dat alle voorzichtigheid die ze me oplegde, niets meer was dan haar eigen pijn en frustratie die ze op mij botvierde. Ik heb het gemerkt toen ik zwanger bleek te zijn… het was alleen maar uiting van hun eigen shit. Niemand vroeg zich af wat die verkrachting en de gevolgen met mij deden... En toen kwam de keuze, abortus, laten adopteren of het kind zelf houden. Een drama, ik koos het meest verkeerde, in hun ogen. Ik gooide mijn leven, dat ze mij gegeven hadden, weg! Het leven dat ze mij gegeven hadden… het was een offer geweest. En door dat lied voelde ik ineens hoe diep ze het mij altijd kwalijk genomen hebben dat ik er was, dat ik hun dochter was, dat ik hen gedreven had in de richting van een huwelijk dat altijd nep geweest was. Alsof ik daar wat aan kon doen…

En nu… nu ben ik bang, zoals Lena zong, vind ik het moeilijk om mezelf, mijn lichaam en wie ik ben te vertrouwen, moeilijk om anderen te vertrouwen. Het ging zo goed vandaag, er waren zoveel mooie momenten met Karel, met jullie, zo overweldigend goed allemaal. Maar ten diepste durf ik jullie niet echt binnen te laten, zelfs jou niet Karel, het spijt me zo. Ik wil zo graag, maar ik weet niet hoe. Ik ben bang voor mezelf, bang dat ik alle grip verlies.”

.

Karel wenkte naar zijn moeder, verzocht haar even over te stappen naar zijn stoel aan de andere kant van de koffietafel. Ze begreep hem direct, hij wilde naast Bianca gaan zitten. En dat deed hij, terwijl hij haar in één beweging op schoot trok en haar tegen zich aan trok.

“Ik voel me zo’n aansteller,” fluisterde ze.

Karel voelde in die opmerking nog een verwonding waarin ze te grazen genomen was. Hij kuste haar, in haar haren, naast haar oog.

“Dat hebben ze je geleerd, dat als je je ware gevoelens uit, dat je dan een aansteller bent. Maar dat ben je niet, je bent een gebroken meisje in een volwassen lichaam. En dat doet me pijn… Jouw pijn is mijn pijn, jouw verdriet is mijn verdriet, jouw frustratie is mijn frustratie, jouw woede, die nog ergens in een onderlaag verstopt ligt, is mijn woede. Jij bent een gebroken meisje, mijn gebroken meisje, en ik beloof je, dat ik alles zal doen wat vanuit mijn ziel komt, om jou te helpen genezen.”

“Maar Karel, ik ben bang voor mezelf, voel me door dat lied alsof ik in nog meer stukjes uit elkaar gevallen ben. Ik durf mezelf niet te vertrouwen, ik durf me niet aan jou toe te vertrouwen. Oppervlakkige contacten gaan nog wel, maar hoe zou ik mezelf helemaal aan jou kunnen geven? Hoe zou ik jou binnen kunnen laten, echt binnen kunnen laten in de puinhoop van wie ik ben?”

“Stapje voor stapje, lieverd, en absoluut niet sneller. Laat het maar per moment komen, forceer jezelf niet, in geen enkel opzicht. Hou me tegen als ik op de één of andere manier toch te snel voor je ga. Je deed het daarstraks, boven, weet je nog? Doe het elke keer als jij het nodig vindt. Ik wacht liever jaren op je, dan dat ik je nu in de steek zou laten. Ja, ik wacht liever jaren op het moment dat jij uit jezelf open bloeit, dan dat ik je open zou breken. Jij en ik, we horen bij elkaar, dwars door alle verwondingen aan elkaar geklonken.”

Bianca tilde haar hoofd, dat loodzwaar aanvoelde, naar hem op en keek hem aan met gezwollen, rode ogen. “Jacqueline zei, dat op het moment dat ik over de drempel van mijn angst en onzekerheid zou stappen, en bij jou zou gaan wonen… die zielsconnectie mijn genezing zou versterken, bevorderen…”

Karel knikte. “Het is een nieuwe gedachte voor me, maar het klikt, ik voel dat het klopt. Maar ook daarin… forceer jezelf niet! Van mij mag je hier blijven, vanaf nu. Er is hier ruimte genoeg, ook als je je terug wilt trekken op momenten dat het je toch te heftig zou worden. Je bent meer dan welkom, maar als je het nog niet aandurft, is het ook goed.”

Bianca knikte. “Eigenlijk kan ik het verschil zo goed voelen, het huwelijk van mijn ouders, hoe zij samen zijn. En dan vergeleken met jouw ouders, of met ons. Dag en nacht verschil! Ik ga er zeker over nadenken, over bij jou gaan wonen, maar ik kan nu al zeggen, dat mijn ziel ernaar verlangt, ernaar hunkert.”

Karel trok haar wat steviger tegen zich aan en knuffelde haar in haar haren, in haar nek en kuste haar gezicht. “Ik hou van je, ik hou van jou, mijn lieve mooie meisje…”

Naar hoofdstuk 84. Naar Katja en Maureen

Of naar de Inhoudsopgave