Terwijl Margreet en Lisa in één van de badkamers bezig waren, werd er op de deur geklopt. Rachel, de moeder van Tanja en Nancy, stond verlegen in de deuropening.

“Goeiemorgen,” begroette Margreet haar, “wil je wat vragen?”

“Ja, aan Lisa… heb je straks even tijd? Kan ik even met je praten, over de krant, de voorpagina?”

“Jawel, dat kan wel, ik heb de rest van de ochtend vrij. Kom je dan naar ons huis?” vroeg Lisa.

Rachel knikte: “Dat is goed. Dat is het huis dat wat meer links op het landgoed staat toch? Waar net een nieuwe etage op komt?”

“Precies die ja!”

“Hoe laat ongeveer?”

Margreet kwam tussenbeide: “Lisa, jullie kunnen nu wel vast gaan, we zijn toch al bijna klaar. Ik doe het laatste stukje wel even.”

“Fijn, dank je wel,” antwoordde Lisa terwijl ze haar hand even op de schouder van haar vriendin legde. Ze droogde haar handen af en liep samen met Rachel naar haar huis.

.

Terwijl Lisa koffie voor hen beide maakte, ging Rachel op de bank zitten, gespannen, zenuwachtig met haar vingers over elkaar wrijvend. Ze keek op toen Lisa met een dienblad aan kwam. Lisa zette het neer op de tafel en pakte de mokken er af. “Pak je zelf melk en suiker, als je dat wilt?”

Rachel knikte, en deed een beetje suiker in haar mok, terwijl Lisa in de andere hoek van de bank ging zitten. Ze ging een beetje schuin zitten, zodat ze makkelijker naar Rachel kon kijken en luisteren.

“Het kwam door die krant, dat artikel over jou. We wisten dat jullie naar de rechtbank moesten en vanmorgen stond het allemaal op de voorpagina. Robert las het na het ontbijt, en gaf de krant aan mij. Ik heb het eerst vluchtig bekeken, ik voel het nog, hoe mijn ogen over de bladzij heen en weer flitsten. Ik durfde het eigenlijk niet echt te lezen, maar toen ik er toch aan begon, kon ik niet meer stoppen. Ik heb echt elk woord gelezen, werkelijk elk woord. Ik ben dus niet de enige, ik heb alleen nooit zelf aangifte gedaan…”

Lisa knikte, begrijpend, en vroeg voorzichtig: “Wil je me je verhaal vertellen?”

Rachel knikte en vertelde over haar puberteit. Het was haar eigen vader, die haar toen ze vijftien jaar was, meenam naar zijn kantoor, waar hij een geheime kamer bleek te hebben. Rachel had gevraagd wat er achter die deur was, of daar nog een kantoor achter zat. Heel vriendelijk had hij haar verteld, dat het een ander soort kamer was, dat het zijn eigen speciale kamer was, waar hij zich kon ontspannen tijdens zijn werk. Hij had die kamer nog maar sinds kort, Rachel was de eerste die er in mocht kijken. Toen ze er binnen waren, was de deur achter hen in ’t slot gevallen, waarna haar vader hem met een haak bovenin nog eens extra afgesloten had. Ze had dat wel vreemd gevonden, maar had er niets achter gezocht. Ze was wel verbaasd geweest over het mooie bed, over de spullen die aan de muur hingen. Ze had rustig rond gelopen om alles te bekijken. Haar vader had ondertussen een rustig muziekje opgezet.

“Ik stelde hem vragen over verschillende spullen die hij daar had. Hij lachte vriendelijk en vertelde dat ik ze stuk voor stuk mocht uitproberen. Hij zou het me leren. Later bleek, dat ik natuurlijk niets mocht uitproberen, maar dat hij ze op mij ging uitproberen. Hij omhelsde me en zei dat hij zoveel van me hield. Ik weet nog zo goed dat ik het vreemd vond dat hij met zijn onderlichaam zo tegen me aanduwde en dat hij zijn ene hand op mijn billen legde en me tegen zijn onderlichaam drukte. Ik probeerde te protesteren, maar hij zei, dat ik, nu ik al zo groot was, iets belangrijks moest leren.

Hij liep naar een kast en pakte daar wat spullen. Hij vertelde me dat het belangrijk was, dat ik hem gehoorzaamde. Voor het effect, zei hij. Ik begreep er niets van, ik wist niets van BDSM.

Hij deed me een blinddoek voor en een balletje in mijn mond met een doekje er overheen. Ik kon niets zien en niets zeggen. Terwijl hij daarmee bezig was, zei hij dat ik het spel daardoor alleen maar leuker zou vinden. Hij legde me op bed, en begon me te strelen. Even leek het nog onschuldig, hij zei lieve woorden terwijl hij over mijn gezicht streelde. Maar zijn handen gingen naar beneden, je weet wel. Hij begon me uit te kleden.

Ik was toen zover, dat ik zijn spel allang niet meer leuk vond! Maar ik kon niet veel doen, want zodra ik probeerde mijn ogen en mond te bevrijden, greep hij mijn polsen vast en zei heel rustig, en vooral heel overheersend, dat hij me verteld had, dat ik wel moest gehoorzamen, nogmaals… voor het effect.

Toen ik helemaal naakt was, legde hij me vast met boeien aan mijn polsen en enkels. Hij gebruikte zijn speelgoed om me onderdanig te maken en me een paar keer te laten klaarkomen. Ik had mezelf wel eens bevredigd, maar ik had nooit zulke heftige reacties ervaren als toen. Het was zo dubbel, het was vreselijk akelig, maar ook geweldig, de seksuele prikkelingen, de heftige orgasmes. Zelfs die eerste keer, dat hij ineens bij me naar binnen drong… dat was even afschuwelijk, maar tegelijk zo intens.

En terwijl hij in mij klaar kwam, fluisterde hij: “Zo speciaal ben jij voor mij. Dit zou ik met geen andere vrouw willen doen.” Hij noemde me mooi, zo mooi, en beet zachtjes in mijn tepels. Hij beloofde me dat hij me expert zou maken. Hij liet me beloven hier met niemand over te praten, en elke dag na schooltijd naar zijn kantoor te komen. We zouden oefenen, net zo lang tot ik echt expert was.

Blijkbaar was ik dat al snel, want na een paar dagen bleek er een andere man in die kamer op me te wachten. Ik merkte uit hun korte gesprekje dat die man geen verstand had van BDSM. Mijn vader deed hem voor hoe hij mij naar de toppen leidde en gaf die andere man toen de volmacht om met me aan de slag te gaan. Sindsdien had hij bijna elke dag een andere klant voor me. En als er geen klant was, zei hij dat hij dat voor een keer geweldig vond, want dan konden wij samen genieten. Hij nam me trouwens ook na een klant bijna altijd nog een keer…

Het heeft een paar maanden geduurd, toen ben ik op school ingestort en naar het ziekenhuis gebracht. De arts zag tekenen van misbruik en heeft de politie ingeschakeld. Mijn vader is toen de cel in gegaan, en ik kon verder met mijn leven. Ik heb wel therapie gehad, maandenlang, maar heb me nooit meer echt vrij gevoeld. Ik was kapot, simpelweg gebroken!

Robert, mijn man, is echt heel lief voor me. Hij had al snel door dat seksualiteit een ramp voor me was, en heeft me geholpen door nooit over mijn grenzen heen te gaan. Hij heeft me lief, door me te strelen en te kussen, maar verder zijn we nooit gekomen. En zelfs als strelen en kussen te veel was, was het voor hem geen probleem. Dan nam hij me alleen maar in zijn armen en zorgde er voor dat ik me veilig en ontspannen voelde.

Tanja en Nancy zijn Roberts dochters uit zijn eerste huwelijk. Hun moeder is overleden toen Nancy nog een baby was. De meisjes weten nog maar kort, dat ik niet hun biologische moeder ben. Tanja en Nancy hebben heeft helemaal geen herinnering aan hun echte moeder.

Eerlijk gezegd heb ik doordat Robert hen dat vertelde, pas goed beseft hoe echt ik mezelf hun moeder voelde. Even ben ik heel bang geweest dat ze me zouden verstoten, zouden verachten. Maar het tegenovergestelde gebeurde: ze vlogen me om mijn nek, ze waren zo blij dat hun papa met mij getrouwd was. Ze verzekerden me, dat ik hun moeder was. Dus daarin leek geen probleem te liggen.

Maar ze begonnen me ook te vragen waarom ze geen broertje of zusje meer hadden gekregen. Daardoor kwam alle shit van het misbruik bij mij met heftige vlagen weer naar boven. De afgelopen weken heb ik gehuild alsof mijn leven er vanaf hing. Daarom wilde Robert hier vakantie houden, en niet in een huisje. Hij wilde dat ik de gelegenheid zou hebben om helemaal tot rust te kunnen komen, en hij wilde er continu voor mij zijn.

De meisjes vonden het vreselijk, maar hun eerste dag is gelukkig zo goed verlopen, dat ze nu helemaal blij zijn dat ze hier vakantie mogen vieren.”

Rachel glimlachte. “Jullie zijn samen geweldig voor hen, daar zijn we echt heel blij mee. Het is zo mooi om van hen te horen, hoe jullie met hen omgaan. Ze voelen zich serieus genomen, denken dat ze nu al compleet volwassen zijn! Het zijn echt mooie meiden…”

Rachel staarde even voor zich uit. “En toen kwam de krant vanmorgen, met dat  artikel over jou. En ik wilde zo graag mijn verhaal even delen met jou, met een vrouw die zo ongeveer hetzelfde had meegemaakt. Vond je het niet vervelend?”

“Nee, en ja… eigenlijk allebei. Ja, omdat ik het vreselijk vind dat ik niet de enige ben die door deze shit is heengegaan. Dit is zo vreselijk, dit gun je geen enkele vrouw. En nee, omdat ik het voor mezelf helemaal niet vervelend vond dat je je ervaringen met me deelde. Ik denk dat het ons op de één of andere manier allebei wel goed doet. We zijn niet alleen. Begrijp ik het goed dat je Robert alles verteld hebt?”

Rachel glimlachte: “Ja, al heel snel, toen we elkaar leerden kennen, en ik het in het begin zelfs eng vond dat hij mij kuste. Toen heb ik hem alleen vaag verteld dat ik misbruikt was. Sindsdien kuste hij mij nooit uit zichzelf op mijn mond, maar wel op mijn wang of op mijn handen. Hij gaf mij de vrijheid om zelf het initiatief te nemen om op zijn mond te kussen, als ik dat aandurfde en wilde. Dat is nu wel anders hoor, hij mag me nu gewoon kussen.” Rachel grinnikte.

“Toen onze relatie echt serieus werd, heb ik hem op een avond alles verteld. Hij heeft gehuild Lisa, zo gehuild, om mijn pijn. Ik wist niet wat me overkwam! Maar juist daardoor wist ik dat ik niet alleen met hem verder wilde gaan, maar ook dat ik het kon, dat ik het durfde. Ik besloot dat ik me ook lichamelijk volledig aan hem zou geven als we eenmaal getrouwd waren. Maar dat is me nooit gelukt, en dat vind ik nog steeds ellendig.”

Lisa knikte: “Ik begrijp hoe dat voelt. Het is mij één keer gelukt, en die ene keer heb ik mogen ervaren hoe het is om ook lichamelijk zo intens geliefd te zijn. Maar daarna heb ik alleen maar last gehad van blokkades. Sjaak is heel geduldig met me, heeft ook om mijn pijn gehuild. Hij wil dat we samen de tijd nemen die ik nodig heb om van al die ellende te genezen.

Wat hij me keer op keer aanraadt, en wat ook hier in de hele familie gepromoot wordt, is even simpel als heftig moeilijk:

.

Als je in je pijn geraakt wordt,

als je emoties zich tot een bal in je buik vormen…

accepteer het, en ga er dwars doorheen!

En als het te moeilijk wordt,

je het niet kunt volhouden,

zoek dan wat afleiding in iets wat je leuk vindt.

.

En dat zou ik jou ook mee willen geven. Huilen is niet verkeerd, integendeel. Als het komt, komt het. Je zal momenten van pijn en verdriet, of van andere emoties ervaren, die je in stilte door kunt gaan. Soms zal het vreselijk pijn doen, ook lichamelijk. Ik heb het nu een paar keer meegemaakt dat ik de lichamelijke pijn van de verkrachting voelde, of een steek in mijn schaamstreek.

Ik heb daar een keer met Sjaak over gepraat. Hij luisterde naar zijn innerlijke stem, en bevestigde wat ik al wist: op zo’n moment vindt er weer een stuk genezing plaats.

Voor mezelf weet ik zeker, dat er een tijd gaat komen, dat ik volledig vrij zal zijn om me helemaal aan Sjaak te geven. En ik weet zeker dat dat tussen jou en Robert ook zal gebeuren. Jullie zullen samen genieten, verwonderd dat er ook lichamelijk zoveel meer is tussen jullie dan je had kunnen vermoeden!”

“Denk je dat echt?” Rachels stem klonk vertwijfeld, maar Lisa zag hoop in haar ogen.

Ze knikte: “Ik weet het zeker. Er is echt maar één ding nodig, volledige emotionele genezing. En dat komt van binnenuit, door de kracht van je ziel.”

“Alleen van mijn eigen ziel?” vroeg Rachel verbaasd.

“Leuk dat je dat vraagt, ik voel sinds je bij me kwam namelijk een vreemde tinteling in mijn benen en mijn onderbuik. Sjaak heeft me wel eens verteld, dat die stukken van mijn ziel die genezen zijn, de kracht van mijn ziel zullen gaan uitstralen naar andere mensen, vooral naar mensen die eenzelfde soort verwonding hebben. Dus op dit moment stroomt de kracht van mijn ziel ook naar jouw ziel, zodat ze hun krachten kunnen bundelen om jouw verwonding te genezen!”

“Wat bijzonder… en als ik genees, gaat mijn ziel dat dan ook doen naar andere mensen, denk je?”

Lisa knikte stralend: “Net zolang tot iedereen helemaal genezen is en is geworden wie hij of zij van binnen, in de ziel, al is!”

“Ik heb daar nog nooit eerder van gehoord, maar ergens voel ik dat het klopt. En dat geeft me hoop. Want weet je… dat komt hier ook allemaal uit voort… ik ben nu ook bang voor Tanja en Nancy. Hier op het landgoed ervaar ik dat ze veilig zijn, maar doordat ze zo open zijn naar andere mensen, kunnen ze ook gemakkelijk te grazen genomen worden.”

Lisa dacht even na. Ze vroeg zich af, wat Rachel zou kunnen doen en zei dat ook eerlijk: “Ik zit even na te denken, of jij iets moet doen, hen moet waarschuwen, je eigen verhaal vertellen. Ik weet het niet goed, ik weet niet of je nu iets specifieks kunt doen. Of je nog meer kunt doen dan er altijd voor hen zijn, zodat ze weten dat ze met alles bij je kunnen komen, wat er ook gebeurt. Zelfs dan… daders kunnen een meisje of een vrouw er zo inluizen, zo geniepig, zo geleidelijk… Dat voelt eigenlijk best hopeloos en hulpeloos.

Aan de andere kant weet ik van Johan, de rechter, dat hij van over de hele wereld geruchten hoort over mensen die door emotionele shit heen gaan en daardoor een stuk beter in hun vel komen te zitten. Hij hoort dat van mensen die in gevangenissen zitten, maar ook van allerlei andere mensen. Ik wil het zelf ook in de media, en vooral op de social media, in de gaten gaan houden, of ik zulke signalen kan bespeuren. Ik geloof eigenlijk dat het waar is. Want als Sjaaks ziel naar mij kracht uitstraalt om mij te helpen genezen, en mijn ziel straalt zulke kracht weer uit naar jou, dan gaat het de hele wereld over. Ik vraag me af, hoe de wereld er uit zal zien als iedereen echt helemaal genezen is!”

“Dat moet iets heel wonderbaarlijk moois worden!” glimlachte Rachel.

Naar hoofdstuk 222. De dag kan niet meer stuk!

Of naar de Inhoudsopgave