Het werk kon beginnen. Terwijl Sjaak en Lisa met hulp van Alexander met de houten vloer in de grote woonkamer aan de slag gingen, legde Huib de latjes voor de balustrade van de pensionveranda opzij, en begon aan het bed voor het eerste huisje. Hij dacht aan het bed dat hij voor Johan en Marieke gemaakt had, en besloot het voeteneind van dit nieuwe bed te versieren met vlinders, om de vrijheid van de vrouwen te symboliseren. De tekening met de maten die hij voor het maken van het bed maakte, zou hij, zoals hij gewend was te doen, bewaren in een map, zodat hij die later ook voor de drie andere huisjes kon gebruiken.

Margreet rolde het wandkleed dat ze voor Sjaak en Lisa aan het maken was, op en legde het apart. Ze knipte vier lappen stof, ondergrondstof zoals ze dat zelf noemde, en zorgde met een zigzagsteek rondom dat de stof niet zou gaan rafelen. Drie van de vier lappen legde ze voorlopig weg bij het wandkleed van Sjaak en Lisa. Daarna zette ze een mandje op haar bureau en begon daar de materialen in te verzamelen die ze voor de wandkleedjes gebruiken.

Lisa had haar na het eerste overleg even apart genomen over de wandkleedjes over de maat en de kleuren. Ze had haar verteld dat ze vrijwel zeker lichte, pastelblauwe gordijnstof zouden kopen en roomwit behang. Ze wilde de huisjes rustige, zachte kleuren geven, met slechts een paar opvallende elementen. En daarbij had ze als eerste gedacht aan de wandkleedjes, die mochten opvallen. Lisa had Margreet aangemoedigd om haar hart te volgen, gewoon te maken wat ze wilde.

Margreet had nog geen thema in haar gedachten voor het eerste huis, maar begon stoffen bij elkaar te zoeken in rood-tinten. Ze trok ook de rol goudkleurige satijn uit de kast. Terwijl ze haar ogen langs de verschillende rollen stof liet dwalen, vond ze ook een ivoorkleurig satijn. Ze hield van dit satijn, een beetje glad en glanzend. Ze voelde dat dit precies de stoffen waren die ze nodig had en begon vervolgens bolletjes breigaren en tot slot naaigaren bij elkaar te zoeken. Ze verzamelde alles in het mandje op haar bureau. Ze keek ernaar, en voelde de warmte die er vanaf straalde en glimlachte tevreden.

Nog steeds had ze geen thema. Ze besloot gewoon te beginnen, misschien zou er helemaal geen thema zijn, zou dit haar eerste honderd procent abstracte wandkleed worden. De warmte die ze net gevoeld had bij het uitzoeken van haar materialen, werd intenser toen ze ermee aan de slag ging. Ze knipte een kleine lapje, gaf het vorm op het kleed, legde een wat dikkere draad van bijna dezelfde kleur op één van de randen van het lapje en zette het lapje en de draad tegelijk vast met kleine steekjes. Ze had bij haar eigen wandkleed ontdekt, dat door een dikkere draad aan de rand van een lapje vast te zetten, het lapje meteen tegen rafelen beschermd werd.

Terwijl ze rustig verder werkte, voelde ze de intensiteit van de warmte in haar, en dacht aan Rosalie. Dit is het dus, dacht ze, dit is het wat Rosalie ervaren had. Ik werk voor de vrouw die dit wandkleedje in haar tijdelijke huis krijgt en ik straal kracht naar dat wandkleed. In gedachten was ze bezig met de vraag wat daarvan het effect zou zijn op de vrouwen die in dat huis kwamen logeren. Ze kwam tot de voorlopige conclusie, dat alles wat ze deden voor de schuilplaats, de kracht van hun straling in zich zou houden en doorgeven aan de vrouwen die er zouden komen. Zoiets zou het waarschijnlijk zijn.

Tegen tien uur was ze al een aardig stuk op weg. Ze bekeek het resultaat van een afstandje en zag toen in gedachten, dat al de roodtinten bedoeld waren als basis. Met goud en ivoor zou ze er kleine figuurtjes bovenop vastleggen. Ze wist nog niet wat voor figuurtjes, of dat het abstract zou blijven, maar dat zou ze later wel merken.

.

Bij een mok koffie deelden ze allemaal waar ze mee bezig waren geweest. Lisa merkte dat Annerieke een beetje draalde. Ze was in de keuken bezig geweest met de dagelijkse taart, maar had nog niets voor de schuilplaats kunnen doen. Lisa overlegde fluisterend met Sjaak, of ze misschien met Annerieke naar de kringloop kon gaan om vast rond te kijken voor inboedel.

“Doe dat maar, als zij er ook zin in heeft. Als je er regelmatig langs gaat, kun je waarschijnlijk heel veel goeie spullen alleen al daar vandaan halen. Alex en ik redden ons wel met de vloer.”

Lisa opperde het idee en zag het gezicht van Annerieke oplichten. “Wat een goed plan Lisa, ik voelde me al niet zo prettig, omdat ik niets kon doen voor de schuilplaats. Als we spullen bij de kringloopwinkel vinden, kunnen we ze voorlopig wel in twee kamers in ons huis opslaan, als je dat wilt, of misschien ook in jullie eigen huis. Heb je een lijstje van wat je nodig hebt?”

Lisa lachte: “Ja, ik heb een enorme waslijst, per huis, en een aparte voor de grote kamer. Maar die lijst ga ik nu nog niet meenemen. Laten we ons eerst maar eens oriënteren, rustig rondkijken en meenemen wat ons mooi lijkt. Wij hebben boven drie kamers leeg die we ook kunnen gebruiken om spullen in op te slaan. Daarnaast die twee van jullie. Dan hebben we dus vijf ruimtes, en dat zou perfect zijn, voor elk huisje en voor de centrale woonkamer een aparte ruimte. Zullen we na de koffie meteen op pad gaan?”

“Doen we!”

Het eerste wat Annerieke, die eigenlijk zelden meer in de kringloopwinkel kwam, opviel, waren de matrassen die in soorten en maten tegen een wand op leggers lagen. “Zullen we het meteen goed aanpakken, en een paar mooie matrassen meenemen?”

Lisa lachte: “Welja, laten we meteen maar ruig doen! Ik vraag even aan Huib hoe breed hij de bedden precies maakt.” Ze belde hem op en vertelde even later aan Annerieke dat de matrassen 90 bij 200 cm moesten zijn.

“Best breed,” vond Annerieke, “maar als er een jong kind mee komt, is het wel handig, dan kan die kleine bij mama in bed kruipen.”

In eerste instantie zochten ze zelf tussen de matrassen, maar riepen uiteindelijk de hulp van een medewerker in. Hij vertelde dat hij ze zelf allemaal uitgeprobeerd had, omdat hij geen slappe troep wilde verkopen. Hij verzekerde hen, dat ze allemaal prima stevig waren.

Toen Lisa vertelde dat ze er vier nodig hadden, keek hij verrast. “Vier tegelijk? En allemaal diezelfde maat?”

Lisa vertelde hem, dat ze een schuilplaats voor vrouwen in nood gingen inrichten.

“Gaaf, dan zoeken we de mooiste matrassen uit voor die dames! Er gaat niets boven een goede nachtrust,” lachte hij.

Hij hielp hen de matrassen meteen in de pick-up te laden en legde een briefje met de prijzen bij de kassa. “Deze dames komen de matrassen straks wel afrekenen, ze gaan eerst nog even verder rondsnuffelen.”

Lisa en Annerieke vonden een paar waterkokers die er nog mooi uit zagen en een paar koffiezetapparaten met thermos-koffiepotten.

De medewerker die hen net geholpen had, kwam met een doos naar hen toe. “Dames, ik was net nieuw binnengekomen spullen aan het controleren en kwam dit tegen. Is dit wat voor jullie?”

“Wat fijn dat u zo met ons meedenkt,” zei Lisa terwijl ze in de doos keek. “Oh wat gaaf, stevige glazen!”

“Ik heb ze nog niet geteld, maar als jullie ze allemaal willen hebben, mag je ze voor vijf euro meenemen.”

“Echt? Dat is een prikkie,” vond Lisa.

“Doen!” zei Annerieke, “je wilde het mooi en eenvoudig houden, dan past dit er prima bij.”

“Deal meneer!” lachte Lisa tegen de medewerker.

“Ik zet ze wel even in jullie pick-up en laat het bij de kassa even op jullie briefje erbij schrijven.”

“Zo gaat-ie goed, zo gaat-ie beter!” grijnsde Lisa tegen Annerieke, toen de man naar buiten was gelopen.

Ze besloten langs alle schappen te gaan en verzamelden borden, schaaltjes, bestek. Ze spraken af, dat ze kieskeurig zouden zijn, alleen mee zouden nemen wat ze echt mooi vonden. En vooral ook per huisje, zodat het niet een allegaartje zou worden.

Toen ze eindelijk richting huis reden, hadden ze al een enorme voorraad inboedel ingeslagen.

Lisa parkeerde de wagen vlakbij hun eigen huis. “Laten we die matrassen maar in de woonkamer leggen. Het is onzin om ze eerst allemaal naar boven te sjouwen.” Samen brachten ze matras na matras naar binnen, lachend om Annerieke’s “wij stoere vrouwen!”

Vervolgens laadden ze de andere spullen uit en brachten wat voor het eerste huisje bedoeld was naar de eerste lege kamer. Annerieke hielp Lisa op de lijsten die ze had gemaakt om de spullen die ze gekocht hadden, aan te kruisen.

De doos met glazen had zo vol gezeten, dat ze in één keer genoeg hadden voor alle huisjes en de grote woonkamer. Grote hoge glazen en iets kleinere glazen, allemaal van hetzelfde model en van stevig dik glas.

.

Na een paar dagen rustig doorwerken, was de grote woonkamer zover klaar, dat Lisa besloot om Elly te bellen. “Als je zin en tijd hebt, kun je vanaf morgenochtend in de woonkamer aan de slag!”

Elly had zin, heel veel zin, en zeker een week tijd genoeg om ermee bezig te zijn. Ze had haar voorraad verf al bekeken en gemerkt dat ze voorlopig voldoende op voorraad had van de kleuren die ze wilde gaan gebruiken. Ze laadde alles in de kratten die ze er tegenwoordig voor gebruikte, legde haar inklapbare tafeltje erbij in de auto en ging de volgende morgen al vroeg op pad.

Na een hartelijke begroeting bracht Lisa haar bij het huis. “Ik zal zorgen dat de voordeur elke morgen van slot is, zodat je er altijd in en uit kunt.”

Lisa wees haar de muur waar het om ging en gaf met potlood aan tot waar Elly kon schilderen. “Daarnaast komt een wandmeubel. Ik heb verder eigenlijk geen vragen, ik laat je gewoon maar lekker je gang gaan. De bouwvakkers hebben de toiletten en fonteintjes al geplaats en de waterleiding daar aangesloten. Dus daar kun je water tappen en je vieze water in de wc gieten. Ik kom je straks wel halen als we koffie gaan drinken.”

“Helemaal goed, ik ga alles op alles zetten om er iets moois van te maken!”

.

Terwijl Elly alles klaar zette om te gaan schilderen, waren Sjaak en Alex samen bezig met de vloer in het eerste huisje. Lisa wilde hen wel helpen, maar had een beetje het gevoel dat ze in de weg liep. Ze besloot bij Huib langs te gaan om te zien hoe ver hij met het bed was. Tot haar verbazing was het frame al bijna klaar. Alleen het voeteneind zat er nog niet in, omdat Huib bezig was om de vlinders in de plank van het voeteneind te gutsen.

“Ik heb de techniek die ik als eerste geleerd heb weer eens opgepakt,” zei hij, terwijl hij rustig met een hamer op de smalle guts tikte.

Lisa bleef even kijken, verwonderde zich over het nauwkeurige werkje. “Ik zie dat je gutsen van verschillende breedtes hebt gebruikt.”

“Klopt, een wat bredere voor de omtrekken, een iets fijnere voor het lijfje, voor het onderscheid tussen de verschillende ‘onderdelen’ van de vlinder, en de allerfijnste voor de lijntjes op de vleugels. Alle gutsen hangen daar aan het bord.” Huib knikte met zijn hoofd naar het bord waar gutsen van allerlei maten bij zijn ander gereedschap hingen.

“Handig, zo’n gereedschapsbord! Lekker overzichtelijk,” vond Lisa.

“Daarom ook, anders zoek ik de halve dag naar mijn gereedschap,” mompelde Huib, terwijl hij zijn kleinste gutsje een hoekje om liet gaan. Zo nu en dan blies hij de losse stukjes van zijn werk af.

Toen de vlinder waar hij mee bezig was, klaar was, streelde hij er met zijn hand overheen. De manier waarop hij dat deed, trof Lisa, er sprak zoveel liefde voor zijn werk in dat simpele gebaar. Ze legde haar hand op zijn schouder: “Het wordt prachtig Huib, ik ben blij dat je dit zo mooi maakt!”

Huib grijnsde: “Alles voor onze dames! Na alle shit die ze meegemaakt hebben, mogen ze genieten van iets moois! Hoe gaat het in het huis?”

Lisa vertelde hoe ver ze waren en dat Elly al met schilderen was begonnen. “En voor de inboedel hebben we ook al aardig wat bij elkaar. Ik besef net alleen dat ik nog geen lijst heb van de voorraad, van toiletpapier, koffie, thee en dat soort dingen. Daar kunnen we de voorraadkast die je voor de grote woonkamer gaat maken mooi voor gebruiken. Misschien wil jij daar rekening mee houden als je hem gaat maken? Misschien moet hij wat dieper dan gebruikelijk worden”

“Komt goed, zodra ik daarmee aan de slag ga, kom ik maten en ideeën bij je bedelen!”

Lisa lachte: “Mooi, dan ga ik nu met mijn laptop bij Margreet zitten om zo’n voorraadlijst op te zetten en daarna mijn hoofd wat rust te gunnen.”

Huib legde zijn beide handen op haar schouders: “Je doet het goed Lisa. Het is een enorme klus om alles te organiseren, maar je hebt daar duidelijk talent voor. En om dat talent z’n gang te laten gaan, is het inderdaad een goed plan om zo nu en dan even rust te nemen. Ik zie je straks weer, bij de koffie! Behalve als je ondertussen in slaap gevallen bent…”

“Nee joh, dat was echt niet mijn plan!” Lachend liep Lisa naar buiten, haalde haar laptop op en ging ermee naar Margreet.

.

“Hey Margreet! Mag ik jou een poosje gezelschap houden?”

“Natuurlijk Lisa, kom er maar bij! Wil je wat drinken?”

“Nee hoor, straks koffie bij Annerieke. Wat een prachtige combinatie van roodtinten! Zulke warme kleuren… Wat mij betreft mag je deze kleuren voor alle huisjes gebruiken! Of heb je zelf al andere indrukken gekregen?”

“Nee, eigenlijk hetzelfde idee als jij. Dezelfde kleuren, dezelfde materialen. Dat lijkt in eerste instantie saai, maar de resultaten worden toch nooit hetzelfde. Ik had deze goudkleurige en ivoren stoffen er ook bij. Ik voelde dat ze erbij horen, maar ik wist nog niet wat ik ermee zou gaan doen. En dat weet ik nog steeds niet.”

“Dat ivoor doet me denken aan parels. Zou er bij de kringloop geen parelketting te vinden zijn? Dan kun je die los maken en de parels er voor gebruiken. Misschien van ivoor en goud schelpen vormen, een parel erop. Lijkt je dat wat?”

Margreet keek haar vriendin aan en glimlachte: “Volgens mij gebeurt het weer, net als toen je dat beeld kreeg over jullie zoontje. We zijn bij elkaar en de indrukken spuiten zo naar buiten! Ik vind het een mooi idee, ik heb er zeker een klik mee. Zullen we na de koffie samen naar de kringloop? Misschien wil Annerieke ook wel weer mee. Dan gaan we gewoon kijken wat we nog meer kunnen vinden.”

Lisa knikte dankbaar: “Ja, fijn om dat samen te doen. Toen ik samen met Annerieke ging, heb ik er ook van genoten. Het verliep allemaal ook zo vlot, zo goed, en die medewerker daar was zo behulpzaam.”

“Was dat soms die grote slanke man? Een beetje jong nog, krullend donker haar?”

“Ja die!”

“Dat dacht ik al toen je er over vertelde. Die man voelt goed, hij is zo open en doet zijn werk duidelijk vanuit hier,” Margreet klopte op haar buik, op de plek waar ze wist dat zij altijd haar emoties voelde.

Lisa dacht aan de man, en voelde dat ze gelijk had. “Zo kwam hij inderdaad over. Wat een verschil maakt dat he?”

“Zeker weten!”

“Ik pak er even een stoel bij, dan kom ik hier gezellig bij je zitten met mijn laptop. Ik was bij Huib in zijn schuur voordat ik hierheen kwam, heb even gekeken hoe hij met een minuscuul smal gutsje bezig was om een vlindervleugel op het voeteneind van het bed te versieren. Wat is die man van jou een kunstenaar!

Ik weet niet meer hoe het ter sprake kwam, maar ik bedacht ineens, dat ik ook een voorraad wil aanleggen in de centrale woonkamer. Een voorraad van dingen als thee en koffie, pakken suiker, toiletpapier, keukenrollen, potten en blikken met soep en ingemaakte groenten en bruine bonen en zo. Dan kunnen eventuele beveiligers daar ook gebruik van maken, en de vrouwen die er gaan wonen, kunnen daar hun spullen vandaan halen. Het zal niet voor alle vrouwen veilig zijn om zelf naar de winkel te gaan voor boodschappen, dus ik zal zelf voor de voorraad zorgen, ook met houdbaar voedsel. Ik ga even een lijst aanleggen van wat ik wil inslaan.”

Lisa pakte een stoel uit de eethoek en zette die bij het bureau van Margreet. Ze nam haar laptop op schoot, zette hem aan en begon te typen.

“Zo,” zei ze na een paar minuten, “ik heb allerlei spullen op de lijst gezet, alleen nog niet de hoeveelheden.”

“Als je aan Huib vraagt om die voorraadkast in de grote woonkamer extra diep te maken, kun je dat lekker vol stouwen.”

“Ja, ik had het globaal al even met Huib over die diepte gehad. En ook over het wandmeubel… we gaan geen televisies kopen. We hebben besloten om voor alle huisjes een laptop te kopen. Die kunnen ze dan ook als televisie gebruiken. Ik wil in de centrale woonkamer een grotere monitor neerzetten, die ze dan kunnen verbinden met een laptop, zodat ze ook samen een film kunnen kijken.”

“Hang een monitor aan de muur, dan kun je wat leuke dingen op het wandmeubel zetten. Je kunt er sowieso ook voorraad in doen,” opperde Margreet.

“Nog beter! Zeg, even over die hoeveelheden. Is het gek als ik zo’n pak van 24 rollen toiletpapier neem? Het lijkt me zo handig als ze nooit misgrijpen.”

“Ik denk dat ze die rust hard nodig hebben, de rust in hun gedachten dat ze nergens voor hoeven te zorgen omdat jij voor een flinke voorraad zorgt. Dus vraag Huib om echt een flinke kast te maken, zodat jij hem helemaal vol kunt stouwen! Hang een checklijst aan de binnenkant van de deur en controleer zo nu en dan wat er aangevuld moet worden.”

“Dus tien pakken koffie is voor jou ook niet dwaas?”

“Welnee, het loopt niet weg en het vreet geen brood. Als het een keer in de reclame is, neem je een extra voorraad mee, dan hebben ze altijd genoeg. Gewoon doen wat voor allemaal het makkelijkst is!”

Lisa lachte: “Drie keer raden wat er bij mij meespeelde?”

Margreet keek haar grijnzend aan en zij met een verdraaide stem: “Zoiets als… zou het niet gek zijn? Of… wat zouden andere mensen er van vinden?”

“Inderdaad, maar daar ga ik me dus niets van aantrekken, ik ga jouw idee gewoon opvolgen. Zodra Huib die kast klaar heeft, ga ik hem tot de nok vullen!”

.

Margreet en Lisa liepen samen naar de schuilplaats, keken bij de mannen hoe het met de vloer ging. Dat schoot al lekker op. Ze liepen even door het huis. In de badkamer schoot het Lisa ineens in gedachten, dat ze behalve een wasmachine ook een wasrek nodig hadden. “Twee wasrekken, een hogere, en een brede lagere. Ik mail het even naar mezelf, dan zet ik het er straks op de lijst bij. Ik had eerst ook gedacht aan een wasdroger, maar dat lijkt me niet nodig. De ruimte in de schuur is groot genoeg om hun wasrekken in te zetten.”

Ze gingen naar de grote woonkamer om bij Elly te kijken. “Ah, je bent weer bezig met de sponsjestechniek! Tjonge, je hebt al bijna dat hele stuk muur bedekt!”

“Ja, het gaat vlot. Ik wil dit als ondergrond gebruiken, en er dan straks golven op maken. Waar ga je de banken neer zetten?”

“Daar tegen de muur, schuin tegenover jouw schilderwerk, en daar voor het raam. Twee driezitsbanken en hier, ongeveer in het midden nog een tweezitsbank, en de koffietafel in het midden. Vanaf de beide driezitsbanken hebben ze dan voor een groot deel het uitzicht op jouw wandschildering. En op die plek die je leeg gehouden hebt, kunnen we een monitor hangen, met een laag wandmeubel eronder. En onder je werk de eethoek. Alles komt precies goed uit.”

“Wat ga je daar verder nog langs die wand plaatsen?” wees Elly naar de andere kant van de kamer.

“Een klein keukenblok naast de hoofdingang, en naast die tussendeur een koelkast met een flink vriesgedeelte er onder en een grote voorraadkast,” antwoordde Lisa. “Ik ga van allerlei houdbare spullen een flinke voorraad aanleggen, zodat ze in principe nooit misgrijpen. Er zullen vrouwen bij zijn die niet naar de winkel kunnen, omdat dat niet veilig is. Dan hebben ze hier hun eigen winkeltje.”

“Lisa, je hebt dit werkelijk fantastisch voor elkaar! Het lijkt me een enorme organisatie, maar tot nu toe lijkt het gesmeerd te lopen.”

Terwijl ze naar het pension liepen voor een bak koffie, kreeg Lisa een bericht van Janny. Ze schreef dat ze de gordijnen voor het eerste huis klaar hadden en al een poosje met de gordijnen voor de grote woonkamer bezig waren. Ze vroeg of Huib vast gordijnstokken voor al die ramen kon maken. Dan zouden ze de gordijnen op komen hangen wanneer het Lisa uit kwam.

Naar hoofdstuk 238. De schuilplaats is bijna helemaal klaar

Of naar de Inhoudsopgave