Annerieke trof Sjaak en Lisa aan in de keuken. Ze hadden de tafel al gedekt en koffie en thee gezet, zodat Annerieke direct kon aanschuiven. “Dat is voor een keer best prettig, dat alles al klaar staat, dank je wel, lieve schatten! Hebben jullie al gehoord over de filmavonden?”

“Nee, wat dan?

Op dat moment kwamen Huib en Margreet ook binnen. Annerieke keek hen aan: “Huib, vertel eens, ik hoorde net over filmavonden.”

Huib legde de plannen uiteen en nodigde hen meteen uit. “Het wordt een volle boel. Ik heb Martin net gebeld, hij en Elly komen ook. En Simon komt morgen langs met de tekeningen, we wilden hem ook vragen. Volgens mij zijn we dan met achttien mensen, echt veel voor onze woonkamer, maar dat gaat best lukken. We hebben alleen nog een paar stoelen nodig, ik denk aan eetkamerstoelen, niet van die brede dingen.”

“Ik heb er zes, zou dat genoeg zijn?” vroeg Annerieke.

Huib rekende snel uit: “Drie op de bank, twee op de stoelen, wij hebben ook zes eetkamerstoelen, dan zes van jou erbij… samen zeventien… Sjaak en Lisa, kunnen jullie ook nog een stoel meenemen?”

“Ja hoor, geen probleem. Als we nou tussen het avondeten en de koffie de boel even klaar zetten, jij Huib het technische gedeelte, de film opzoeken en zo, en Lisa en ik de stoelen?”

Zo spraken ze alles af wat nodig leek en waren blij dat dit zo eenvoudig te organiseren was.

.

Terwijl ze zaten te eten, werd er zachtjes op de deur geklopt. Huib stond op en liet Rosanne binnen. Zij keek Annerieke vragend aan: “We hebben pizzabroodjes gekocht als lunch, en die zijn lauw best lekker, maar…”

Huib was al naar de oven gelopen. “Warm zijn ze veel lekkerder, Rosanne! Een magnetron hebben we niet, maar de oven doet het prima. Kom maar op met die broodjes!”

Samen legden ze de broodjes op een rooster dat Huib in de oven schoof. Hij stelde de temperatuur in. “Ik kom ze zo wel even brengen. Zitten jullie beneden?”

Rosanne knikte: “Ja, in de woonkamer, en we hebben servetjes, we zullen voorzichtig doen om niet te knoeien.”

Huib grinnikte: “We hebben een stofzuiger hoor, komt wel goed!”

Rosanne lachte: “Alvast bedankt!” Blij ging ze terug naar de woonkamer.

.

“Wat leuk is dit, dit hoort niet thuis in onze vaste pensiongewoonten, lunch is niet inbegrepen, dat weten ze, maar ze voelen zich vrij genoeg om dit te vragen.”

“Dit is leven, dit is echt!” Lisa glom van genoegen en kreeg een handkus van Sjaak.

“Precies, geen strak gedoe met regeltjes,” bromde Huib, “ja moeke, ik weet dat regeltjes nodig zijn, door de wet en zo, maar dit maakt het allemaal veel gezelliger!”

Ze lachten allemaal om Huib, kenden onderhand zijn afkeer van regeltjes. “Niks geen matrix, als je dat maar weet!” Hij lachte nu vrolijk met hen mee. “Dat is trouwens de tweede film, ‘The Matrix’, voor donderdagavond. Dinsdag beginnen we iets luchtiger, maar wel met een zelfde strekking. Die film heet ‘The Truman Show’, echt super maf, maar tegelijkertijd heel herkenbaar.

Na een paar minuten dacht hij dat de pizzabroodjes wel warm genoeg zouden zijn. Hij haalde ze uit de oven en legde ze op een bord. Hij pakte een stapeltje gebaksschoteltjes uit de kast en bracht alles naar de gasten.

“Voel je niet verplicht de schoteltjes te gebruiken, zie maar wat je het prettigst vindt. Eet lekker!”

Terwijl hij weer naar de deur liep, klonken hun stemmen achter zijn rug: “Dank je wel!” “Lekker Huib!” “Heerlijk warm!” Hij stak zijn hand nog even op en verdween weer richting keuken.

Naar hoofdstuk 120. Lisa speelt haar pijn eruit op de viool

Of naar de Inhoudsopgave