Bianca zat heerlijk te naaien, terwijl Julian in zijn ledikantje lag te slapen. De stroken van de dansjurk had ze allemaal al afgewerkt. Ze was bezig met het strookje dat in de taille van de pop zou komen. Ze reeg er een dubbele draad doorheen om de stof over de tailleomtrek van de pop te kunnen verdelen. Om de jurk straks zonder problemen bij de pop aan te kunnen doen, zou ze op de rug een rits erin moeten zetten. Daarom besloot ze de strook niet rond te maken, niet de uiteinden aan elkaar te zetten, behalve voor korte tijd om de stof over de juiste afstand te verdelen. De draad waarmee ze het deed, zou ze er later weer uit trekken.

Ze merkte dat ze een denkfoutje had gemaakt. Ze had gedacht, dat ze de stroken gewoon onder elkaar aan elkaar vast zou kunnen naaien. Maar dat zou nooit het ruches-effect krijgen. Ze had een rok eronder nodig, waar ze de stroken onder elkaar op zou kunnen naaien. Dat vond ze even lastig, want hoe moest ze die rok maken? De taille-omtrek was bekend, maar hoe wijd zou de rok onderaan moeten worden?

Ze kreeg een helder idee: ze zou de langste strook, die helemaal onderaan de rok zou komen, net zo rimpelen als de strook in de taille. Als de rimpeling van die beide stroken er ongeveer hetzelfde uit zouden zien, zou ze zo de omtrek van de onderkant van de rok kunnen bepalen.

Dat leek een goed idee, maar ze besefte ineens, dat er nog iets was waar ze niet aan gedacht had. Als ze de stroken aan een soort onderrok zou vastzetten, zouden ze elkaar moeten overlappen, terwijl ze ervan uit was gegaan, dat ze gewoon onder elkaar zouden komen, zonder overlap dus. Als ze op een onderrok moesten komen, elkaar overlappend, zou dat betekenen dat ze dus te weinig stroken had, dat er nog een paar onder moesten komen.

Ze kreeg er een vreemde hoofdpijn van, alsof er aan haar hersenen getrokken werd. Op hetzelfde moment begon het alarm van haar mobiel te trillen. Koffietijd… Eigenlijk had ze daar nu geen zin in, geen zin om tussen andere mensen te zitten. Aan de andere kant zouden zij met hun ervaring op het gebied van innerlijke genezing misschien weten of dit er ook mee te maken had. Ze stond op, schakelde de App van de babyfoon in, en kwam tot de ontdekking dat Julian wakker was. Oké, de App kon weer uit!

Ze glimlachte naar Julian, strekte haar armen uit, waarop hij enthousiast begon te zwaaien en te trappelen.

“Wil jij er zo graag uit, manneke? Kom maar, dan zal ik je even verschonen, dan gaan we daarna samen beneden drinken.”

Het enthousiasme van Julian verdween toen ze hem in zijn autostoeltje legde om hem zo mee naar beneden te nemen. Hij zwaaide met zijn armen naar haar, wilde duidelijk dat ze hem zou vasthouden, hem zou voeden.

Bianca glimlachte: “Jij weet prima wat je wilt he, nou, ik zal proberen jou niets anders door je strotje te duwen, maar te kijken wat ik kan doen om jou te helpen. Hoe noemden ze dat ook alweer? Zodat jij jezelf wordt, zodat jij wordt wie je bent. Klinkt grappig, we zullen zien hoe dat uitwerkt. Ik verwen je dus niet, nu ik je er weer uit haal, ik help je alleen maar de goeie kant op.” Ze praatte verder, terwijl ze Julian losmaakte en in haar arm nam. “Ik praat wat af tegen jou he? Begrijp je een beetje wat ik bedoel? Of is het volgens jou allemaal dikke onzin? Ik weet het zelf ook nog niet zo goed lieverd, maar ik probeer te doen wat ik voel dat goed is.”

“En dat is het beste wat je kunt doen, Bianca!” hoorde ze vanuit één van de gastenkamers. Ze herkende de stem van Joke, de vrouw van haar vroegere chef. Ze liep even naar de openstaande deur toe, en zag Joke achter een tafel zitten, nog even snel een paar woorden op haar laptop typend.

“Zo, die zin staat er! Ik heb de deur even open gezet, dan lucht het goed door. De andere gasten zijn toch weg. En ik hoorde jou kwebbelen tegen je zoon.” Joke stond op en liep naar Bianca toe. Ze legde haar handen op Bianca’s schouder en Julians hoofdje. “Wat een prachtig stel zijn jullie samen… En wat ik jou net hoorde zeggen, dat is een zoektocht, maar ik verzeker je dat je absoluut op de goede weg zit. Praat er straks maar eens met Huib over, ik ken hem langer dan vandaag, hij heeft een vader gehad die hem ook vrij liet om zichzelf te ontdekken. En het resultaat mag er zijn, vind je ook niet?”

Bianca schoot in de lach: “Absoluut! Ik zal hem zo eens vragen. Dank je wel voor je bemoediging, en succes met je boek verder. Ik ga snel naar beneden, anders komen ze me net als gisteren ophalen omdat ik er nog niet ben!”

“Hahaha, ze zorgen dus goed voor je. Ga maar gauw!”

Joke ging weer achter haar tafel zitten, een blijde glimlach op haar gezicht. En Bianca ging nog een etage naar beneden en stapte daar met Julian de keuken binnen.

“Yeah, daar is ze! Ik stond net op het punt je te gaan halen,” lachte Huib.

“Ik had er eerder kunnen zijn, maar Julian werd net wakker, dus ik heb hem even verschoond. En onderweg hield Joke me aan, ze had gehoord dat ik op de trap tegen Julian liep te kletsen. Ze bemoedigde me, en raadde me aan er even met jou over te praten.”

Bianca lachte om het verbaasde gezicht van Huib.

“Waarover dan?”

“Over opvoeden, over hoe jij opgevoed bent. Joke vond dat het resultaat er mocht zijn.”

Huib trok een gek gezicht. “Zeker, ik ben een geweldig resultaat! Ik denk dat ik wel begrijp wat ze bedoelde. Ze weet dat Erik en Annerieke me niet in een keurslijf van wat men vindt dat je met een kind zou moeten doen, gepropt hebben. Ze hebben hun hart gevolgd, hebben gewoon met me geleefd, samenleven, alleen dat. En Erik hield van werken met hout, maar dan meer het grovere werk, zoals het houtwerk aan de buitenkant van onze huizen. Maar hij had heel goed door, door een droom en door wat hij mij zag doen, met een priem in hout tekenen, dat ik meer van het fijnere werk was. Hij noemde mij altijd een kunstenaar, en hij heeft me gewoon dingen aangegeven die ik kon gebruiken om te doen waar ik van hield. Hij liet me zien hoe je met een guts kon werken, of met een boor. Ik was nog maar kort op school, toen liet hij me al proberen met een boor, proberen wat ik ermee kon. Een fijn boortje hoor, om mee te tekenen, niet om lukraak gaten te boren. En wees gerust, hij bleef er altijd bij en borg die boor na afloop altijd hoog op, zodat ik er niet zonder hem mee aan de slag kon gaan. Maar zo liet hij me dus ontdekken wat ik leuk vond, waar ik van hield, waar ik goed in was. En waar ging het bij jou en Julian over?”

“Och, niets bijzonders, ik had hem in zijn autostoeltje gelegd, om hem zo mee te nemen, maar hij gaf duidelijk te kennen dat hij dat niet wilde. Ik heb hem eruit gehaald en op de arm mee naar beneden genomen. Het enige dat ik me nu afvraag, is hoe dit werkt als hij iets wil wat echt niet kan, of als dat tegen mijzelf in gaat of zo.”

“Wat echt niet kan, kan echt niet. Denk maar aan die boor. Ik had daar vast graag zelf mee aan de slag gegaan, zonder pa erbij, maar dat was niet wijs. Niet alles wat een kind wil is goed voor hem, maar er kan wel veel meer dan wij vaak denken. Als het gaat om verwennen… als je je hart volgt, denk ik niet dat je hem verwent.”

Annerieke had het gesprek gevolgd en haakte erop in. “We hebben Huib veel zelf laten ontdekken, hooguit wat leiding gegeven of wat hulp waar dat nodig was. Ik vond het spannend, maar Erik kon dat heel goed en heeft me daarin een goed voorbeeld gegeven. En weet je wat ik bijzonder vond? Huib heeft nooit last gehad van dat beruchte peutergedrag of pubergedrag. Hij heeft zich niet tegen ons verzet, omdat hij dat niet nodig had. Hij had vrijheid, niet een lukraak vrijheid van ‘doe maar waar je zin in hebt’, maar wel zo ongeveer alle mogelijkheden om zichzelf te ontdekken.”

“Precies,” vulde Huib aan, “ik heb nooit behoefte gehad om me te verzetten. Behalve tegen school, dat vond ik echt vreselijk! Maar eigenlijk is dat logisch, want op school moet je op een standaard manier gehoorzamen. Thuis gehoorzaamde ik ook, maar dat voelde niet als een gevangenis. Op school wel, en ik vond het afschuwelijk! Ik ben er levend vanaf gekomen doordat Erik en Annerieke me begrepen en me hielpen om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Maar eerlijk gezegd loop ik wel eens te denken hoe wij het met Gloria moeten gaan doen. Eigenlijk wil ik niet dat ze naar school gaat. We zien het bij Rosalie, die bijna dagelijks bij ons komt. Zij leert thuis, en niet in de vorm van thuisonderwijs. Ze leert uit zichzelf, niet volgens een vaste lijn. Ze is nog geen vijf jaar, maar ze leest kinderboeken die voor achtjarigen geschreven zouden zijn. Ze heeft geleerd om met een computer om te gaan, heeft een eigen laptop. Ze heeft schrijfletters opgezocht en is met een potlood gaan schrijven. Zo ontdekt ze, zo leert ze. Ontdekken van binnenuit… daar zouden de scholen door vervangen moeten worden, maar hoe? Hoe organiseer je zoiets? Lang niet alle ouders hebben die mogelijkheden om dat met hun eigen kinderen te doen. Ik vermoed dat de meeste ouders het ook niet voor elkaar zouden krijgen, doordat ze nog niet gewend zijn naar hun innerlijk te luisteren en aan te voelen wat hun kinderen nodig zouden hebben. Dat komt vast allemaal wel, maar het is er nog niet. Echt, soms zit ik erover na te denken, of we dat zelf zouden kunnen organiseren. Maar ik weet niet hoe, en ik denk ook niet dat het bij Margreet of mij past om zoiets te organiseren. Maar wie zou dat dan wel kunnen? Ik ben blij dat Gloria nog een baby is, we hebben nog wat tijd!”

Bianca schoot in de lach: “Ik voel gewoon je gedachtegang, je verlangen. En ik volg je helemaal, ben het helemaal met je eens, maar ik heb ook geen idee hoe dat zou kunnen. Zouden de ouders van Rosalie daar misschien een idee over hebben?”

Huib trok zijn wenkbrauwen op. “Daar zeg je me wat, ze hebben ervaring met hun dochter… ik zal hen eens vragen, misschien hebben ze een idee.”

Bianca merkte dat Julian klaar was aan haar ene borst en draaide hem om naar de andere. Annerieke glimlachte: “Ik vind het mooi, dat je dit gewoon hier doet. Niet opzichtig om te showen, maar gewoon je baby voeden.”

Simon knikte: “Het is een prachtig gezicht. En wees er zeker van dat het niets bij me oproept wat je niet zou willen. Ik vind het alleen maar mooi.”

Sjaak en Huib bevestigden wat Simon zei, en Sjaak voegde eraan toe dat hij het bijzonder vond dat ze hen voldoende vertrouwde om dit te doen.

Bianca bloosde, doordat het een lastig onderwerp voor haar was, maar ook doordat ze haar zo bemoedigden.

“Ik voel me hier thuis,” zei ze eenvoudig, “echt thuis, dat is alles.”

“En dat is genoeg, dat is het mooiste wat je op dit moment nodig hebt!” glimlachte Lisa.

“Ja… Ik heb nog een vraag,” herinnerde Bianca zich ineens, “en ik vermoed dat jullie het antwoord wel weten. Ik was net aan het naaien en liep tegen een denkfout aan. Nou ja, fout, dat is een groot woord, ik had iets in gedachten, maar merkte dat dat niet zo werkte. Ik weet ondertussen hoe ik het anders kan doen, maar ik merkte terwijl ik daarover aan het nadenken was, dat ik een vreemde hoofdpijn kreeg, alsof er aan mijn hersenen getrokken werd. Heeft dat ook met dat proces te maken?”

“Wat denk je zelf?” vroeg Annerieke.

“Nou ja, het feit dat ik meteen die richting in dacht… dat zal er wel mee te maken hebben dat het om dat proces gaat. Maar hoe dan?”

“Probeer eens, probeer eens te redeneren, probeer er eens achter te komen wat er op dat moment in je hoofd gebeurde,” spoorde Simon haar aan. “Zo heeft Erik mij aangemoedigd om mezelf serieus te nemen en zelf dingen te ontdekken,” vulde hij verklarend aan.

Annerieke legde haar hand op zijn hand, kneep er even in en gaf hem een bemoedigend knikje.

Bianca glimlachte toen ze het zag: “Sorry, even afgeleid, ik vind het mooi hoe jullie met elkaar omgaan. Maar even terug naar dat naaiwerk. Wat ik in gedachten had om te doen, klopte dus niet, dus ik moest zoeken naar een andere oplossing zodat de rok er toch zo uit zou gaan zien zoals ik in gedachten had. Ik moet denken aan het woord ‘standaard’. Klopt het dat het iets te maken heeft met standaardoplossingen bedenken? Dat we iets geleerd hebben, op een bepaalde manier hebben leren denken… eigenlijk hebben we niet echt leren denken, niet op school in elk geval. Als ik terugdenk aan al die repetities… het was domweg stampwerk! En als leraren ons probeerden te leren om zelf na te denken, stuurden ze ons een bepaalde richting in. Indoctrinatie… Oké, we hebben dus nauwelijks leren denken, en wat we aan denken geleerd hebben, ging een standaard richting in. Nu moet ik met dat naaien zelf een oplossing bedenken. Ik volg geen naaipatroon, ik ontwerp het zelf… Zijn mijn gedachten vastgezet in een standaard richting? Heb ik feitelijk nooit geleerd om zelf na te denken? Echt zelf? En werd dat net een beetje losgetrokken?”

Tot haar verrassing kreeg ze een staande ovatie, waardoor Julian haar borst losliet en met grote ogen om zich heen keek. Ze probeerde hem opnieuw aan te leggen toen de anderen stopten met klappen, maar hij leek genoeg te hebben. Ze deed haar kleren weer goed en legde Julian tegen haar schouder.

Margreet lachte: “Jij kunt er wat van, je hersenen kraakten bijna hoorbaar, en ondertussen zorg je voor Julian. Een duizendpoot zou jaloers op je worden!”

Bianca grinnikte, terwijl Julian als antwoord een dikke boer liet horen. “Maar denken jullie dus dat mijn gedachtegang klopt?”

“Ha, wil je nog een applaus? Het klopte perfect, en het zal vast nog vaker gaan gebeuren, en elke keer zal je wat vrijer worden om je hart te volgen en te zien, te voelen wat je nodig hebt.” Huib keek haar glunderend aan, gaf haar een zachte stomp tegen haar vrije schouder en zei: “Je bent een topper, blijf gewoon zo doordenken, ontdek wat er te ontdekken valt en er gaat een wereld voor je open!”

“Amen!” zei Simon met een zware stem. “Zo is het maar net!”

Naar hoofdstuk 16. Wat past bij mij?

Of naar de Inhoudsopgave