Johan en Alex waren na de lunch gaan wandelen op het landgoed en waren uiteindelijk op een bankje neergeploft. Alex had zijn hart gelucht over zijn zorg om Ellen en zijn verlangen naar Fiona, en vooral ook zijn onvermogen om haar tot zich te trekken. Johan had geen oplossing voor hem, in elk geval niets wat Alex nog niet wist. Hij had geluisterd, en laten weten dat hij het begreep. Daarna was er een stilte geweest, waarin ze allebei met hun eigen gedachten in de weer waren geweest.

.

Johan voelde hoe zijn mobiel trillen. Hij zag dat hij een berichtje had van Marieke, de vraag waar hij was en of hij naar de veranda wilde komen. Hij schreef terug: ‘ik kom er aan’.

“Marieke vraagt of ik even wil komen,” zei hij tegen Alex. “Sterkte kerel,” voegde hij er met een stevige schouderklop aan toe.

Alex glimlachte, bleef rustig zitten. Hij sloot zijn ogen en genoot van de rust, de rust die gevuld werd met een diep verlangen naar Fiona. Hoe was het mogelijk dat hij nooit op deze manier naar Ellen verlangd had? Hij had altijd van haar gehouden, en dat deed hij nog steeds. Hij zou haar nooit pijn willen doen, maar zonder iets te doen, deed hij het nu toch, gooide hij haar hele wereld overhoop. Nee, ten diepste deed hij dat niet, hun wereld lag al overhoop, en hij was dankbaar dat Ellen het begreep. Maar evenzo goed had hij met haar te doen, wetend dat ze door een beste berg pijn heen zou moeten.

Fiona… ongelofelijk, het is nog maar dinsdag… Het was nog maar drie dagen geleden dat ze elkaar voor het eerst zagen. En dan nu zo’n intens verlangen!

.

Johan kwam bij de veranda, zag dat Fiona daar ook was. Ze stond, als in dubio, naast de veranda, keek vertwijfeld rond. Hij liep naar haar toe, legde zijn hand op haar schouder en fluisterde bij haar oor: “Er zit iemand op je te wachten, naar je te verlangen, linksachter op het landgoed, weet je dat bankje?”

Ze glimlachte, nauwelijks zichtbaar, en knikte. “Bedankt,” fluisterde ze en liep ogenschijnlijk rustig weg, de richting op die Johan bedoeld had.

Marieke glimlachte naar Johan en stak haar duim op. Johan hielp haar, terwijl ze op de ligstoel ging liggen. Marieke grinnikte: “Je doet warempel of ik een oude vrouw ben!”

“Je bent ook geen twintig meer…” grijnsde hij.

.

Alex had nog steeds zijn ogen dicht, hoorde alleen de vogels, maar voelde… voelde dat Fiona er aan kwam. Hij hield bewust zijn ogen dicht, omdat hij wilde voelen hoe dit was, hoe dit kon. Werkelijk, hij voelde hoe die aantrekkingskracht sterker werd naarmate ze dichterbij kwam. Hij begon zwaarder te ademen, met zijn mond een beetje open.

“Alexander,” Fiona sprak zacht, of eigenlijk leek het meer alsof ze zijn naam zong. “Alexander, mag ik bij je komen zitten?”

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij opende zijn ogen en zuchtte diep: “Jij? Jij mag altijd bij mij komen zitten…”
Al voordat ze naast hem ging zitten, legde hij zijn arm om de rugleuning van de bank, zodat hij zijn hand op haar bovenarm kon leggen.

“Dank je wel dat je gekomen bent…” fluisterde hij.

Fiona keek hem aan, zag dat er grote tranen in zijn ogen lagen. Ze glimlachte naar hem, legde haar hoofd op zijn schouder en zag in haar ooghoek hoe er tranen op zijn broek vielen. Ze legde haar hand op de hand die hij op haar bovenarm had gelegd, duwde hem stevig aan.

“Hou me goed vast, Alexander, ik wil zo graag, ik verlang zo naar jou, maar ik ben nog steeds bang. Hou me goed vast…” fluisterde ze.

“Wees maar gerust, ik hou je vast, ik hou je goed vast,” fluisterde hij terug, en gaf haar een kus op haar haren, rustig en zacht, en toch overtuigend. Dat was het moment dat ze met zekerheid wist, dat het met Alexander anders zou zijn dan met Daniël. Hoe het in de praktijk van elke dag verder zou moeten, wist ze niet, maar voor zover het lukte, zou ze zich eraan overgeven, zich aan hem overgeven.

Ze bleven de rest van de middag in stilte naast elkaar zitten. Een diepe zucht was het enige geluid dat ze zo nu en dan van elkaar hoorden. Uiteindelijk, aan het eind van de middag, draaide Alex zich naar haar toe, keek haar aan, wilde iets zeggen, maar wist niet wat. Emoties maakten zich weer van hem meester. Hij glimlachte naar haar, en streelde met zijn vingertoppen over haar gezicht, alsof hij niet-ziende haar gezicht verkende. Zijn lippen bewogen zo nu en dan, alsof hij weer iets wilde zeggen, maar dan sloot hij zijn mond weer, en glimlachte, keek haar diep in haar ogen, en streelde. In de verte hoorde hij Johan roepen, dat het avondeten klaar stond. Hij was niet in staat iets terug te roepen. Zijn focus was volledig op Fiona. Heel zacht, alsof hij bang was dat haar hoofd in stukjes zou breken, legde hij zijn handen net achter haar oren en trok haar langzaam naar zich toe. Hij kuste haar op haar voorhoofd, meerdere keren, totdat hij haar diep hoorde zuchten.
“Zullen we gaan eten?” fluisterde hij.

Fiona knikte, maar was niet in staat zichzelf in beweging te brengen. Ze zat daar maar als betoverd, als vastgeklonken aan de bank, en keek naar Alexander, hoe hij opstond, terwijl hij haar blik vast hield.

Hij pakte haar hand. “Kom, ga met me mee,” drong hij zachtjes aan, terwijl hij haar voorzichtig omhoog trok. “Het lijkt wel alsof je in trance bent,” grinnikte hij.

“Zo voel ik me ook, alsof mijn hele lichaam dubbel zo zwaar geworden is, en mijn botten als was gesmolten zijn en je me een spierverslapper toegediend hebt. Ik heb zelfs moeite met spreken!” Fiona moest er nu ook wel om lachen.

Toen ze stond, sloeg Alex zijn arm om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan. “Ik zal je ondersteunen, meiske, zodat je niet valt!”

Voor de deur van de eetkamer liet hij haar los om haar voor te laten gaan de kamer in. De anderen waren druk met elkaar in gesprek, of deden op z’n minst alsof ze dat waren. Tussendoor flitsten hun ogen zo nu en dan naar Alex en Fiona, probeerden ze te peilen hoe het er voor stond.

“Haar ogen staan heel anders, totaal anders. Volkomen verliefd, heerlijk dromerig verliefd. Het gaat de goeie kant op,” fluisterde Marianne tegen Marieke en Johan. “Ik ben er blij om!”

.

Die avond kropen Fiona en Alex samen op de bank van de woonkamer dicht tegen elkaar aan. Iemand had de fotoserie die Koos en Olivia vorig jaar gemaakt hadden, opgezet, en zonder veel te zeggen bekeken ze samen de foto’s. Er waren foto’s bij van dieren, dieren die op de bij hun soort passende manier met elkaar knuffelden. Fiona merkte, dat er iets in haar binnenste geraakt werd, dat ze verlangde naar meer, naar eenwording, naar…

Ze vroeg zich af hoe dat met Alexander zou zijn. Hij had ervaring met Ellen, zijzelf had ervaring met Daniël, maar in die beide relaties was geen sprake geweest van zielsconnectie. Zou dat uitmaken voor knuffelen, vrijen, seksualiteit? Ze kon zich niet voorstellen dat het géén verschil zou maken, maar ze had er geen idee van hoe dat verschil er uit zou kunnen zien.

Eigenlijk zou ze het liefst vanavond nog haar spullen naar zijn kamer verhuizen, maar ja, dat zou een beetje gek zijn. Zijn vriendengroep…

Ze zuchtte diep, omdat ze zich verstrikt voelde in al die gedachten en gevoelens. Alex leek haar gedachten te kunnen raden. “Fiona, tjonge, wat een mooie naam heb je eigenlijk. Fióna, ik kan het bijna net zo mooi zangerig zeggen als jij mijn naam.” Hij grinnikte even. “Johan kwam net naar me toe, drong er bij me op aan, dat we ons niets van de groep moesten aantrekken. Ze hebben allemaal gevoeld hoe sterk wij naar elkaar toegetrokken worden, en ze lieten ons via hem weten, dat we ons niets moesten aantrekken van hun aanwezigheid. Als jij naar mijn kamer wilt verhuizen, of als je wilt dat ik naar jouw kamer verhuis, dan vinden zij dat heel normaal en heel begrijpelijk. Ze zullen jou of mij daar niet op aankijken. Sterker nog, ze verlangen ernaar dat onze liefde kan groeien en bloeien, alle kanten uit. Denk er maar over, de rest van de avond, of je dat al zou willen. Voel maar goed of je wilt, of je werkelijk wilt.”

Fiona legde haar hoofd weer op zijn schouder, en draaide haar hoofd zo dat ze hem toch aan kon kijken. “Ik zat er net over te denken, eerst zo algemeen, van ‘hoe zou het zijn’, omdat we allebei ervaring hebben op het gebied van knuffelen en zo.” Ze zag dat hij glimlachte om haar ‘en zo’, maar ging dapper door: “en toen dacht ik dat het gek zou zijn, vanwege de vriendengroep, maar ondertussen voelde ik in mezelf een verlangen om naar jouw kamer te verhuizen, om dicht tegen je aan te kruipen en gewoon te ervaren hoe het tussen ons zou zijn. Maar terwijl ik het vertel, merk ik dat ik ook dit weer spannend vind. Verdorie, wat een zooi!” Ze grinnikte en trok haar eindconclusie: “Ik weet nog niet of ik me echt bloot durf te geven, letterlijk bedoel ik, maar ik wil heel graag naar jouw kamer verhuizen en bij jou slapen. Of wil jij liever naar mijn kamer?”

“Het maakt me niets uit, Fiona, als we maar samen zijn.”

“Dan kom ik wel naar jouw kamer, lekker op het hoekje, gevoelsmatig wat meer afgesloten van buren hahaha.”

Alex glimlachte naar haar. “Groot gelijk, dan doen we dat. Zullen we nog even naar de foto’s blijven kijken, of wil je al naar boven?”

Fiona schrok op van zijn voorstel. Het kwam nu wel heel snel heel dichtbij. Maar tegelijkertijd voelde ze een blij verlangen, waardoor ze hem stralend aankeek: “Laten we maar gaan.”

Ze stond meteen op, groette de andere gasten, en liep met Alex in haar kielzog de kamer uit, naar de gang. Ze zag niet, dat Johan naar Alex knipoogde en zijn duim opstak. Toen ze zeker wisten dat Alex en Fiona boven waren, deelden ze hun blijdschap over deze nieuwe connectie met elkaar. Daarnaast vroegen ze zich af hoe het met Ellen zou zijn. Anton, die vlak naast het groepje zat, wist daar wel antwoord op: “Ze heeft me al twee keer gebeld. Ze heeft het zwaar. Ze weet dat dit voor haarzelf, en ook voor Alex en Fiona het beste is, maar het is wel heftig. Goed maar heftig! Ze vroeg zich ook af hoe het nu met jullie als vrienden moest. Ik heb haar aangeraden eerst aan zichzelf te denken en heb de gok gewaagd haar te verzekeren, dat jullie los van het groepsgebeuren vast wel contact met haar zouden houden. Maar evenzo goed begrijp ik haar vraag daarover.”

Johan en de beide vrouwen knikten. “Ik moet op dit moment nog niet denken aan een samenkomen van de complete groep, dus met Alex, Fiona en Ellen bij elkaar. Dat zou voor beide vrouwen waarschijnlijk niet te doen zijn, en voor Alex daardoor ook super onhandig. Dat moeten we voorlopig maar vermijden,” vond Marieke.

De anderen waren het helemaal met haar eens.

.

Ondertussen hadden Alex en Fiona haar spullen naar zijn gastenkamer gebracht, en ging Alex in de ene badkamer en Fiona in de ander douchen. Fiona merkte hoe de spanning toenam, en hoe de warme douchestralen haar niet hielpen te ontspannen. Ze droogde zich snel af, trok haar pyjama aan en liep snel over de overloop naar Alex’ kamer, in de verwachting daar als eerste aan te komen. Alex was echter iemand die niet graag lang onder de douche stond, en daardoor al eerder in de kamer was aangekomen.

Hij keek op toen ze binnenkwam, zag dat ze verlegen en gespannen was. Hij glimlachte naar haar en ging even verder met tandenpoetsen. Zoals hij gewend was, had hij alleen een onderbroek aan, en dat gaf Fiona nog meer een knoop in haar maag. Ze zuchtte diep, pakte ook haar tandenborstel en tandpasta, en begon driftig te poetsen.

Alex voelde haar spanning, legde terwijl hij verder poetste een hand op haar schouder. Het verlangen naar haar, het verlangen vooral om haar de veiligheid te bieden, de liefde te geven die ze zo nodig had, groeide uit tot iets dat zijn borstkas, zijn ribben, leek te willen vermorzelen. Hij zuchtte diep, zo geluidloos mogelijk, om Fiona niet met nog meer spanning op te zadelen.

Het verlangen dat hij voelde, was als een driekwart cirkel, een cirkel met een gat waar zij doorheen kon kruipen, naar binnen, waar het veilig was. Apart, zo had hij zich iets dergelijks nog nooit voorgesteld…

Fiona maakte haast met tanden poetsen, spoelde haar tandenborstel af en spoelde haar mond om. Daarna liep ze zo snel mogelijk naar de kant van het bed waar Alex nog niet geslapen had, de kant die nu haar kant was. Ze had het vreemde gevoel, dat als zij als eerste in bed zou liggen, dat het dan veiliger zou zijn. Haar gedachten vlogen zo alle kanten op, dat het niet eens mogelijk was zichzelf uit te schelden voor wat dan ook, om haar vreemde ideeën.

Ogenschijnlijk rustig stapte Alex aan de andere kant in bed, ging op zijn zij op zijn eigen helft liggen. Hij keek haar aan, twijfelde even. Toen stak hij zijn ene arm uit, streelde opnieuw haar gezicht, teder, heel voorzichtig.

Fiona knipperde met haar ogen, slaakte een diepe zucht en kroop een beetje zijn richting in. Alex schoof zijn ene arm onder haar nek door, zodat ze haar hoofd in de holte onder zijn kaak kon leggen. Hij verschoof zijn hoofd een beetje, kuste haar op haar haren. Hij legde voorzichtig zijn vrije arm om haar heen, streelde haar rug. Hij voelde hoe trillingen door haar heen gingen, hield zijn hand even stil en merkte dat ze diep en gelijkmatig ademhaalde. Ze was in zijn omhelzing in slaap gevallen…

Nog geen half uur later schrok ze wakker. “Wat? Wat is er? Ben ik in slaap gevallen?” vroeg ze verward.

Alex knikte: “Ja, heerlijk in mijn omarming, zo lief en rustig…”
“Oh, het spijt me zo, dat was echt niet mijn bedoeling, het is zomaar gebeurd. Ik wist niet eens dat ik zo moe was,” sputterde Fiona tegen.

“Ik ook niet, maar het geeft echt niet, zolang je maar dicht bij me bent. Heb je enig idee hoe heerlijk ik het vond?”

“Nee, het lijkt me eigenlijk helemaal niet zo heerlijk voor jou. Heb je nu geen pijn hier, ik heb een hard hoofd hoor!” Ze probeerde er een grapje van te maken, maar kreeg dat nauwelijks voor elkaar.

Alex trok haar iets dichter tegen zich aan, streelde opnieuw haar rug, en verbaasde zich over het feit dat ze weer als een blok in slaap viel.

Uiteindelijk gebeurde dit wel vier keer achter elkaar. Inmiddels begon Alex wel een beetje last van zijn schouder te krijgen, dus toen Fiona na de vierde keer weer in volslagen verwarring wakker werd, gaf hij dat ook aan en trok hij zijn arm onder haar weg. Ondertussen bleef hij proberen haar ervan te overtuigen dat het prima was dat ze in slaap viel. Hij wilde dat ze zich veilig voelde. En het leek erop dat ze zich veilig voelde in zijn armen. Hij zei dat hij dat als compliment beschouwde.

Ze besloten te gaan slapen. En terwijl Fiona, nog steeds verward, de slaap in eerste instantie niet meer te pakken kreeg, lag Alex naar het plafond te staren. Ergens had hij het gevoel dat ze helemaal niet uit een gevoel van veiligheid in slaap viel, maar dat er iets anders aan de hand was, alsof haar lichaam haar afschermde voor aanraking, alsof ze geblokkeerd werd. Als de mogelijkheid zich voordeed, wilde hij er morgen eens met haar over praten.

.

De mogelijkheid deed zich voor, doordat ze allebei al vroeg wakker waren.

“Fiona, mag ik je iets vragen over je huwelijk met Daniël, iets heel persoonlijks?” En toen ze knikte: “Hoe verliep het seksueel contact tussen jullie?”

“Normaal, denk ik,” antwoordde ze. “Ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik denk normaal. Hij ging bij me naar binnen, kwam klaar en ging slapen… even kort door de bocht, maar zoiets was het ongeveer. Dat is toch hoe het werkt?”

Ze keek hem vragend aan, wachtend op zijn reactie. Haar antwoord schokte hem, maar Alex wilde dat niet laten merken en vroeg verder: “En jij? Hoe kwam jij dan klaar?”

“Meestal niet. Soms spoorde ik hem aan het rustig aan te doen, dan kon ik mezelf tegelijkertijd bevredigen. Dat klinkt raar als ik het zo zeg, maar hoe moest ik anders klaarkomen? Ik dacht dat dat vanzelf moest gebeuren als hij in mij bewoog, maar het gebeurde gewoon niet. Dus ik regelde het zelf, en dat ging over het algemeen zo moeizaam, dat ik pas klaar kwam als hij me al losgelaten had. Ik heb dat altijd wel vervelend gevonden, het voelde alsof ik tekortschoot, alsof mijn lichaam niet normaal meewerkte. Goed dat je ernaar vraagt, dan weet je tenminste, dat ik niet zo handig ben in die dingen.”

Alex keek haar aan, indringend, legde zijn handen langs haar gezicht: “Fiona, jij was het niet die tekortschoot, hij schoot te kort. Daniël heeft misschien niet beter geweten, maar wat hij bij jou deed, was eigenlijk een verkapte zelfbevrediging. In plaats van zijn handen gebruikte hij jouw lichaam om klaar te komen. Maar dat is geen liefde bedrijven! Doordat hij jou geen liefde gaf, jou niet beminde, jou niet streelde en doordat hij jou niet tot grote hoogte bracht… daardoor kwam jij niet of nauwelijks tot een orgasme. Tot een orgasme komen is niet jouw verantwoordelijkheid! Degene die jou liefheeft, die jou bemint, zou jouw lichaam ook zo moeten beminnen, dat hij jou gewoonweg meesleept naar een orgasme toe, vanzelf, zonder dat jij er iets aan hoeft te doen. Echt, dat is niet jouw taak! Het is nu mijn soort van taak om jou te liefkozen, jouw lichaam op te winden, net zo lang tot je klaarkomt. En als ik dán in jou kom, is dat voor ons samen een enorm feest.”

Hij streelde haar gezicht weer met zijn vingertoppen, zag dat ze ervan genoot. Hij was blij dat ze dat in elk geval kon ontvangen!

“Ik wil je nog iets vragen… keek jij uit naar jullie samenzijn op bed, naar geslachtsgemeenschap?”

Beschaamd sloeg Fiona haar ogen neer, en schudde nauwelijks merkbaar haar hoofd. “Nee, ik begon er steeds meer tegenop te zien. Ik deed wel met hem mee, maar ik begon het in de loop van de jaren steeds moeilijker te vinden. Toen we besloten om te gaan scheiden, was het feit dat het niet meer hoefde, eigenlijk de grootste opluchting. Erg he?”

Alex knikte: “Ja, heel erg, heel erg voor jou! Jij bent in die tien jaren nooit bemind. Meiske, ik kan wel janken om wat jou is overkomen. Feitelijk is dit elke keer seksueel misbruik geweest…”

“Nee,” schokte ze, ineens klaarwakker, “nee joh, zo erg was het niet, hij heeft me niet verkracht of zo! We waren getrouwd, ik hield van hem, nou ja, op mijn manier, dit hoorde er gewoon bij, als je getrouwd bent…”

“Kijk me eens goed aan, lieverd, ja zo… Als een man, je eigen man met wie je getrouwd bent, jou alleen gebruikt om zelf klaar te komen, is dat verkrachting, niet meer en niet minder. Het feit dat je dan getrouwd bent, maakt geen donder uit! Ik zeg niet dat je er een rechtszaak van moet maken, dat heeft geen zin, geen rechter die daar iets mee zou kunnen. Ik zou Johan kunnen vragen, maar nee, binnen het huwelijk is er zoveel misbruik, en als de vrouw erin meegaat, zoals in jouw geval uit onwetendheid, dan kan geen rechter daar iets aan doen. En ik denk dat het voor jouzelf ook geen zin heeft. Hij heeft het alleen gezien als zijn huwelijksrecht, neem ik aan. Of heeft hij je na die scheiding ook nog genomen?”

“Nee, hij is toen weggegaan, verder niets. Soms hadden we via de telefoon of mail nog wat contact, maar altijd oppervlakkig, veelal zakelijk.”

“Vergeet het recht hierin dan maar, maar je mag wel gaan beseffen dat je gebruikt, misbruikt bent. De reden dat ik hier naar vroeg, is dat ik niet kon slapen omdat mijn gedachten tolden over het feit dat je in mijn armen steeds in slaap viel, werkelijk als een blok in slaap viel. En de indruk die ik kreeg, was dat je jezelf onbewust blokkeerde. Precies zoals je ziet bij vrouwen die regelmatig verkracht worden. Daar ontstaan vaak een soort blokkades door, waardoor ze op het moment van verkrachting minder last hebben, zoiets. Ik weet het niet precies, maar wat gisteravond gebeurde, voelde als iets dergelijks, alsof je jezelf innerlijk op slot deed.”

“Ik weet daar niets van, hoe zou ik dat moeten doen?” vroeg Fiona vertwijfeld.

“Daar hoef je niets aan te doen, sterker nog, daar kun je niets aan doen, het gebeurt gewoon, een soort automatisch.”
“Maar dan kan ik jou nooit geven… dan… dan kunnen we lichamelijk dus nooit één worden! Alexander, dat vind ik vreselijk voor jou, dat ik jou dat niet kan geven!”

“Lieve Fiona,” zei hij glimlachend, verliefd naar haar kijkend, “wees maar gerust, dat gaat wel komen. Het kan maanden, misschien wel jaren duren, ik weet het niet, maar het gaat komen. Als er wonden zijn, wil ik daar niet overheen rennen om aan mijn trekken te komen. Ik verlang ernaar dat als het zover komt dat we voluit de liefde gaan bedrijven, dat jij daar volop van kunt genieten. Wen er maar aan lieverd, mijn focus is op jou, niet op mezelf. Mijn hart gaat naar jou uit, niet naar mezelf. Vanaf deze week draait mijn leven om jou, om jou te helpen herstellen, genezen en tot volle bloei te komen. Dat is waar ik naar verlang!”

Fiona keek hem met grote ogen aan, zag in zijn ogen dat hij het meende.

“Alexander,” zei ze op haar zo eigen melodieuze manier, “Alexander, je bent ongelofelijk!”

Naar hoofdstuk 74. Boeken van Joke

Of naar de Inhoudsopgave