De middag verliep rustig. Iedereen ging zijn eigen weg. Annerieke was alvast bezig met de voorbereiding voor het avondeten. Huib nam samen met Margreet even een time-out, rust om op bed strelend lief te hebben, zonder elkaar naar hoogtepunten te jagen.

Sjaak liep wat rond in de tuin, om te kijken wat hij de komende week het beste zou kunnen doen, terwijl Lisa in huis was, bezig met zichzelf, met haar herinneringen. Ze voelde zich akelig, een slet. Ze had in haar huwelijk als een hoer geleefd, of netjes gezegd als een prostituee, maar het effect was hetzelfde. Ze had het nooit vrijwillig gedaan. Ze had zich zo vaak machteloos gevoeld.

Henk had telkens weer geprobeerd haar ego te strelen: “Jij mag hen vermaken, jij bent daar goed in. Het zijn rijke mannen, invloedrijke mannen, en ze kiezen jou, een hele eer Lisa!” En doordat Lisa van zichzelf altijd al een negatief beeld had gehad, leek dit mooi. Eindelijk was ze iemand, eindelijk was ze belangrijk. Maar aan de andere kant had ze zich zo ellendig gevoeld: gebruikt als een sekswerker, niet meer dan een gebruiksvoorwerp. Ze was zich ervan bewust geweest dat dit niets met liefde te maken had gehad, alleen maar met vermaak, bevrediging. Zij was hun slaaf geweest, ze was door hen misbruikt. En ze had niet geweten hoe ze eruit zou kunnen ontsnappen.

Terwijl alle herinneringen terug kwamen, werd ze triester en triester. Plotseling dacht ze terug aan haar puberteit, hoe ze haar gevoelens vaak weggespeeld had op haar viool, en soms ook op haar cello. Ze pakte haar viool, controleerde of hij gestemd was en begon te spelen. Eerst aarzelend, zoekend naar een melodie, maar toen kwam haar gevoel erin. Ze speelde een melodie die zomaar op kwam vanuit dat kapotte binnenste van haar ziel. Een melodie van verdriet, frustratie en depressie, een melodie vol pijn.

De muziek werd door de rustige wind over het landgoed heen gedragen. Huib en Margreet, die in hun slaapkamer hun raam op een kier hadden, hoorden haar melodie. Hun handen stopten met strelen, en terwijl ze tegen elkaar aan lagen, luisterden ze in stilte naar de pijn en het verdriet die op de klanken van de vioolmuziek hun oren en hun harten bereikten.

Ook Sjaak hoorde haar muziek, hoorde hoe triest het klonk, hoe de viool huilde. Hij liep zachtjes naar binnen. Hij zag Lisa niet in de woonkamer, maar hoorde dat het geluid van haar viool uit de slaapkamer kwam. Hij besloot haar niet te storen, maar ging op de bank liggen met zijn ogen dicht. Hij voelde hoe de pijn van Lisa via de muziek van haar viool bij hem binnen kwam. Tranen begonnen uit zijn ogen te stromen, voor zijn oren langs. Hij liet ze gaan, was zich er nauwelijks bewust van.

Hij voelde een soort tintelingen in zijn lichaam, en steken vanuit zijn buik. Hij besefte eerst niet wat er aan de hand was in zijn lichaam, maar realiseerde zich uiteindelijk dat dit de stromen van licht en kracht vanuit zijn ziel moesten zijn, waarmee hij Lisa ondersteunde in haar proces van genezing. Hij was blij dat het gebeurde, al voelde het in zijn lichaam onwennig en soms pijnlijk. Hij wist van Erik, dat hij hetzelfde gekend had, en wat het deed voor de persoon naar wie dat licht en die kracht stroomden: hulp bij het herstel, extra diepgang bij de genezing. En dat gunde hij Lisa zo, zijn lieve Lieske.

De verdrietige melodie stopte, hortend en stotend, en ineens kwam er een andere melodie. Deze klonk ook triest, maar anders, meer alsof er een vraag gesteld werd. Er zat herhaling in, veel herhaling, alsof het een lied was met een steeds terugkerend refrein. Sjaak had het gevoel dat het een bestaand lied was, zo klonk het, maar hij wist niet welk lied het zou kunnen zijn. Dat maakte hem niet uit, hij herkende wel het hart van Lisa. Ze herhaalde het lied keer op keer, of het lied was gewoon heel lang, hij wist het niet, maar de melodie begon zich langzaam maar zeker in zijn wezen in te slijpen, totdat hij zelfs in staat was het in gedachten mee te zingen.

In het andere huis herkende Huib de melodie. Hij kende het lied, en het ontroerde hem hoe Lisa er uiting mee gaf van wat er in haar was. Het kon niet anders dan dat zij het lied ook kende, niet alleen de melodie, maar ook de inhoud van de tekst. Hij neuriede het zachtjes mee, waarop Margreet hem vragend aan keek.

“Dit is een bestaand lied,” legde hij uit, “een prachtig lied over een zwaar verwonde vrouw, op het randje van de dood, die zich afvraagt waarom die man die haar helemaal niet kent, haar redt. Het wordt ook gezongen in een film waarin zoiets gebeurt. Ik lijkt erop dat ze de tekst goed genoeg kent, dat ze Sjaak ziet als haar redder, de man die haar, onbekende en kapot gemaakte vrouw, redde van de shit waar ze in zat. En ten diepste is hij dat ook. Door die zielsconnectie die hij met haar heeft, heeft hij haar een plek in zijn hart en in zijn huis gegeven. Een veilige plek, waar ze mag genezen…”

Margreet knikte: “Ik zou dat lied wel eens willen horen, met de woorden erbij.”

“Ik zal hem straks voor je opzoeken, en ook die film waarin het gezongen wordt, ‘The Transporter’. Misschien goed om die eens samen met Sjaak en Lisa te kijken.”

“Klinkt als een goed idee. Vrijdagavond?”

“Spijkers met koppen slaan! Laten we hen straks maar even vragen of ze daar zin in hebben.”

.

.

Nadia: Life of a stranger

https://www.youtube.com/watch?v=9ok4PKdqTT8

Naar hoofdstuk 121. Strelend liefhebben

Of naar de Inhoudsopgave