René van Gorkum was in zijn hart nog steeds politieagent, ook al had hij een paar maanden geleden ontslag genomen bij de politie in het westelijk deel, een landelijke streek, van Drenthe, omdat hij, net als verschillende collega’s, steeds meer moeite had gekregen met de visie en werkwijze die in de loop van jaren zo veranderd was, met de manier waarop ze de burgers moesten controleren en onderdrukken.

Samen met een paar collega’s was hij begonnen mensen op eigen houtje te helpen. Samen hadden ze teruggegrepen op het verlangen uit hun kindertijd en deden ze op straat wat ze dachten dat ze moesten doen. Natuurlijk hadden ze nu geen uniform, geen wapens, geen kogelvrij vest, geen mogelijkheid zich als agent te identificeren, maar ze hadden door de tijd gemerkt, dat de mensen hen serieus namen.

Ze misten hun uniformen niet. Ze hadden in het begin moeite gehad met het gemis van een wapen. Ze hadden zich minder veilig gevoeld, maar ze hadden gemerkt dat ze van binnenuit een kracht hadden die minstens zo belangrijk was.

Verschillende mensen hadden hen geadviseerd om een organisatie te vormen, een officiële organisatie, maar daar waren ze niet op in gegaan. Ze hadden die mensen verteld, dat juist al dat officiële hen vast kon zetten, dat ze liever vanuit hun innerlijk handelden.

Wel waren ze samengekomen om te overleggen of ze iets minder officieels konden regelen. Ze hadden hun groep ‘Hart voor West-Drenthe’ genoemd, en waren begonnen een website op te zetten. Daarop schreven ze niet alleen hun visie, maar ook kreeg elke collega een eigen pagina op de site om de mooie dingen die ze meegemaakt hadden, met de bezoekers van hun site te delen.

.

Op dit moment was René vrij, en zat hij in zijn tuin met een dik vest aan een beetje op zijn mobiel te scrollen. Hoe hij er terecht gekomen was, kon hij achteraf niet zeggen: een site met de naam ‘Kunst, de uiting van onze ziel’. Op zich had hij niet heel veel met kunst, maar begon toch wat te scrollen over die website. Hij had een klik met hun visie, over werken vanuit je innerlijk. Precies het verlangen van hemzelf en zijn huidige collega’s. En omdat hij benieuwd was hoe zoiets bij kunstenaars tot uiting kwam, bleef hij een poosje op de site rondneuzen.

Op de pagina ‘Onze kunstenaars’ verwachtte hij schilderijen en beelden, maar ontdekte hij dat er veel meer te bekijken was. Kleding voor poppen? Verwonderd bekeek hij de verschillende modellen. Hij had niets met poppen, maar vond deze poppenkleding wel heel bijzonder. Op de één of andere onverklaarbare manier raakten ze hem. Ze maakten van een simpele pop iets bijzonders. En daarnaast ervaarde hij, sowieso op de hele site, een kracht die hij herkende en waarvan hij naar meer verlangde.

Hij keek verder bij alle verschillende kunstenaars, werd getrokken door de diversiteit. ‘GeneesKUNST’, wat doet dat bij een galerie, vroeg hij zich af. Hij klikte de pagina van Patricia aan, las over haar werkwijze en las een paar van haar ervaringen, getuigenissen. Die werkwijze was totaal nieuw voor hem, maar als het zo vanuit de ziel gebeurde, ja, dan kon hij zich wel voorstellen dat het werkte, en dat het op deze site terecht gekomen was. Het was immers een uiting van haar ziel?

Hij zocht verder, vond twee pagina’s die absoluut zijn aandacht hadden: Zielswerk bij de politie. Het waren twee pagina’s van collega’s uit verschillende regio’s. Beide mannen vertelden in een soort intro hoe hun leven veranderd was van volledig werken binnen het systeem en domweg de opdrachten volgen, terug naar het volgen van hun hart, hun innerlijke stem, hun intuïtie. Beide collega’s hadden een verlangen gekregen om de burgers van hun regio weer te gaan dienen in plaats van hen te controleren en alles wat daaruit voortgekomen was…

Die intro’s alleen al… die raakten hem. Was dit niet precies waar hij de laatste tijd met zichzelf om overhoop gelegen had? Zijn werk bij de politie had niet veel meer te maken met datgene wat hij zich als kind ervan had voorgesteld. Feitelijk had hij dat tijdens zijn opleiding al wel gemerkt, maar hij had toen nog dat idee gehad dat hij er wel zijn eigen invulling aan zou kunnen gaan geven als hij eenmaal een baan bij de politie had. Achteraf gezien was dat hard tegengevallen en was hij verbaasd dat hij zich zo snel had laten inpakken door het systeem.

Op de één of andere manier waren deze Martin en Marcel erin geslaagd om binnen het korps een andere manier van werken te beginnen. Hij besloot er een mailtje aan te wagen, deelde daarin zijn dromen en ervaringen, en vroeg Martin contact met hem op te nemen.

Niet veel later werd hij door Martin gebeld.

“Hey, met Martin. Ik las net je verhaal en ik wilde allereerst zeggen dat het me raakte. Het is zo herkenbaar, in alle opzichten, in de werkwijze waar je tegenaan liep, in je verlangen en nu… je hebt ermee gebroken en de weg terug gezocht naar wat je altijd had willen doen. Ik heb er bewondering voor en ik ben er blij mee! Vertel eens, waar wilde je verder over praten?”

“Nou, om eerlijk te zijn, zou ik het super vinden als het politiekorps hier net zo zou veranderen als bij jou en je collega Marcel. En dat niet alleen, als ik jullie verhalen lees op de website van die soort galerie, dan merk ik dat er in ons team nog niet zoveel zielskracht is als bij jullie. Kun je me daar mee op weg helpen? Heb je advies?”

“Tjonge, René, zal ik je eens wat zeggen? Ik loop al zeker een jaar met het verlangen dat mensen innerlijk genezen en vanuit hun ziel gaan leven, met het verlangen om mensen daarbij te helpen. En ik zie het hier nu in ons eigen korps gebeuren, en nu kom jij zo ineens op m’n pad. Dat ontroert me even!  Maar goed, jullie hebben dus een groepje dat vanuit innerlijke indrukken politiewerk doet, voor zover je dat zonder officieel nog agent te zijn, kunt doen. Maakt niet uit, je bent er voor de burger, maar ik kan me voorstellen dat je meer wilt. Dat is de grap van leven uit je ziel, dan wil je altijd meer! Dan wil je krachtiger worden van binnenuit, sterkere indrukken in je gedachten en sterkere intuïtieve indrukken krijgen, zodat je nog beter kunt werken. Hebben jullie al ervaren dat de kracht vanuit jullie ziel ook direct effect heeft op je collega’s en op de burgers?”

“Nee, nog niet, en dat was nou precies waar het mij om ging. Ik heb het gevoel dat we op de goede weg zitten, maar dat wat jij nu noemt, dat zie ik terug in jullie verslagen, maar herken ik nog niet bij onze groep. Het voelt een beetje alsof we ergens door teruggehouden worden. Denk je dat dat kan?”

“Zeker weten, het systeem waarin je opgeleid bent en waarin je gewerkt hebt, voelt als een ijzeren greep in wie je bent. Die ijzeren greep moet loslaten, niet ooit een keer, maar nu.”

“Au man, wat gebeurt er?!” riep René gepijnigd uit.

“Sorry collega, ik wil je liever geen pijn doen, maar dit moet eruit om volledig vrij te komen.”
“Geeft niet, het was er maar even. Ik schrok er gewoon van. Zouden mijn collega’s dit ook nodig hebben?”

“Ja, kan haast niet missen… Weet je wat je doet, wat net gebeurd is, moet nog praktijk worden. Ik bedoel, je bent dat oude gewend, binnen die ijzeren greep, en als het goed is ga je nu in het nieuwe leven. Vertel er nog even niets van aan je collega’s, doe gewoon je werk en probeer te voelen wat voor jouzelf het verschil is. Pas als de anderen het doorkrijgen dat er bij jou iets veranderd is, ga dan vertellen wat er net met je gebeurd is. Dan zijn ze des te gemotiveerder om het ook te ondergaan. Dan zouden we een telefoongesprek op de speaker kunnen doen, of iets via Zoom, al heb ik daar nog geen ervaring mee. Nou ja, een gesprek alleen kan ook prima, het hielp jou ook.”

“Martin, ik ben nu al blij, want ik voel dat er iets in me veranderd is, en ik ervaar zelfs met zekerheid dat mijn collega’s het binnen een week gaan merken en hetzelfde gaan verlangen!”

“René, ik ben heel nieuwsgierig naar hoe dit gaat aflopen! Hou me op de hoogte!”

“Doe ik! En daarnaast blijf ik verslagen schrijven op onze website, ik zal je die link nog even doorgeven.”

“Prima, weet je wat leuk is? Als ik op jouw site ga lezen, zal mijn ziel ongemerkt kracht stralen naar jullie. Mooie voorbereiding! Dus stuur maar door, dan ga ik waarschijnlijk vanavond nog lekker zitten genieten van jullie verhalen!”

.

“Elly, ik heb vandaag toch wat meegemaakt joh! Weet je nog, vorig jaar of zo, toen we bewust begonnen met ons proces? Ik verlangde er naar meer mensen te helpen met zo’n proces, ik wilde zo graag dat anderen ook zouden genezen. En dat verlangen groeide uit, werkte uit in ons politiekorps en vandaag…”

Hij deed verslag van waar René uit Drenthe mee bezig was geweest, voorheen en de laatste tijd in ‘Hart voor West-Drenthe’, hoe hij via de galerie bij hem terecht gekomen was en hoe de ijzeren greep van het politie-systeem hem had moeten loslaten.

“Vanavond ga ik hun site eens bekijken. Weet je wat ik denk? Ik denk dat uiteindelijk of alle politiekorpsen in het land gaan veranderen, of verdwijnen en net zoiets worden als ‘Hart voor West-Drenthe’.”

Elly had aandachtig naar hem zitten luisteren. “Dat klinkt geweldig, en het voelt als de start van een totaal verdwijnen van het verschijnsel politie. Sorry voor jullie korps, maar zo voelt het voor mij echt. Ten diepste is zo’n werkgroep als van René natuurlijk voor een deel hetzelfde als politie, maar ze zitten niet meer onder de greep van het systeem. Ze zijn daardoor veel vrijer om te doen wat goed is. En als mensen, die voorheen bij de politie werkten, nu vanuit hun ziel gaan werken, ondersteunen ze hun burgers tegelijkertijd ook in hun proces van innerlijke genezing. Denk even in die lijn verder… dat betekent dat misdaad zal afnemen. Dat is al een prachtig punt! En wat er ook in mijn gedachten schiet: zou het kunnen dat we in het verkeer ook steeds soepeler om elkaar heen gaan bewegen, waardoor er minder ongelukken gaan gebeuren?”

“Elly, je bent geweldig! Zover heb ik nog nooit gedacht. En ik denk dat je gelijk hebt, het zou die kant op moeten gaan als we allemaal van binnenuit genezen. Ja toch? Heb je zin om straks samen op hun site te rondneuzen?”

“Zeker weten, samen sterk,” grijnsde Elly, “dat helpt hen ook weer! En misschien moet je die link ook even naar Marcel doorsturen, zodat hij er ook samen met Janny naar kan kijken.”

“Goed idee, ik mail hem zo even om te vertellen wat er gebeurd is, en dan doe ik die link erbij, en ik zal hem vragen om inderdaad samen daarop te gaan rondkijken. Twee krachtteams, dat moet toch wat opleveren!” lachte Martin.

En zo ervaarden ze het ook toen ze samen de verslagen op ‘Hart voor West-Drenthe’ zaten te lezen. Ze voelden hoe de druk van binnenuit toenam, en ze genoten van hun innerlijke kracht waarmee ze die groep daar zoveel verderop konden versterken.

.

René ging met een kinderlijk verlangen de volgende dag aan het werk. Hij verwachtte er echt wat van, en verwachtte ook dat zijn collega’s het zouden opmerken.

Terwijl hij met zijn collega Peter rondwandelde door een dorpscentrum keek hij rustig rond. Dat vond hij nou ook zo heerlijk, dat die druk om te speuren er af was. Ze wandelden, fietsten, keken rond, en alles gebeurde vanuit de rust en de zekerheid dat hun ziel hen zou leiden.

Om een hoek zagen ze twee jonge mannen die een wat ouder meisje lastigvielen. Ze maakten wat meer vaart, er regelrecht op af, en grepen allebei een jongeman bij hun armen. Ze vroegen het meisje nog even te blijven.

René keek de man die hij vasthield aan, keek hem recht in zijn ogen.

“Heb jij enig idee wat het met een mens doet om op die manier benaderd te worden?”

De man keek hem verschrikt aan, begon te sputteren dat hij zich er niet mee moest bemoeien.

“Dat moeten wij wel, wij zijn van de organisatie ‘Hart voor West-Drenthe’ en één van de dingen die wij heel graag doen is onze burgers beschermen tegen mensen die zich zo gedragen als jij en je vriend, tegen mensen die anderen bedreigen, die anderen in het nauw drijven, die anderen kwaad willen doen. En nou vraag ik het je nog een keer: heb jij enig idee wat het met deze jongedame doet als jullie haar zo benaderen?”

Hij schokschouderde: “Nou ja, ik zag wel dat ze bang was, dat ze wilde vluchten maar dat ze bevroor. Nou man, we wilden alleen maar een beetje plezier met haar maken, mannetje-vrouwtje, je weet wel. Ik bedoel maar, ze is toch een mooi vrouwtje, dat mag ze dan ook weten ook toch?”

“Dus jij denkt, dat als jij haar verkracht, dat zij zich dan nog steeds een mooi vrouwtje zou voelen?”

Het gesprek ging nog even zo door, terwijl het meisje hen met grote ogen aanstaarde en het gesprek met verbazing volgde. Ineens sprong ze ertussen: "Als jij het dan eigenlijk helemaal niet weet, dan zal ik het je wel eens even vertellen! Als jij of je makker mij zou verkrachten, zou ik me niet dat mooie vrouwtje voelen, maar een slet, een gebruiksvoorwerp. Maar dat ben ik verdomme niet! Ik ben een vrouw, en geen lustobject voor mannen die hun lul niet in de broek kunnen houden! Laat vrouwen met rust, zoek een leven! Want wat jullie nu doen, heeft niets met leven te maken. Bah, ik spuug erop!”

En tot verbazing van de vier mannen spuugde ze op beide kerels.

“Sorry,” zei ze tegen René en Peter, “maar er kwam ineens zo’n woede in me naar boven…”

“Helemaal goed, die woede was heel terecht en dat je letterlijk op hen spuugt, kan ik me helemaal voorstellen. Wacht nog even op ons, ik wil je zo nog even iets uitleggen," zei René, waarna hij zich weer tot de mannen keerde: "En nu wil ik jullie identiteitsbewijs even zien.”

De mannen weigerden, vonden dat ze dat niet konden maken.

“Laat ik het dan anders zeggen… wil je dat ik de politie erbij haal? Of wil je dat ik jullie namen alleen aan hen doorgeef, zodat ze jullie extra in de gaten kunnen houden? In dat laatste geval heb ik jullie identiteitsbewijs even nodig, en krijg je nog niet terplekke met de politie te maken. De keus is aan jullie!”

“Oké, ik heb mijn portefeuille in mijn rechter kontzak.”

René bracht de hand van de man naar zijn broekzak, zodat hij zijn portefeuille kon pakken. Hij nam de portefeuille van hem over en liet de man los. Inwendig had hij daar plezier om. Bij de politie zouden ze dat zo echt niet doen, daar zouden ze uit wantrouwen de dader vasthouden. Hij voelde echter aan dat de kracht van het meisje hem flink geraakt had. Met zijn mobiel maakte hij een foto van het identiteitsbewijs, terwijl Peter hetzelfde deed bij de man die hij vastgehouden had.

Vervolgens stonden ze tegenover elkaar, René en Peter allebei met de portefeuille van de daders.

“En hoe nu verder? Wat zijn jullie plannen?” vroeg René.

“Ik denk dat ik naar huis wil, ik voel me alsof ik een klap van de molen gehad heb.”

“En wat ga je thuis dan doen?”

“Bijkomen, enne… nadenken. Joh, jongedame, je bent echt een mooie vrouw, maar ik had dit niet moeten doen. Dat was echt stom van me.” En naar zijn vriend: “En jij?”

Zijn vriend knikte, verlegen: “Het spijt mij ook, serieus… ik heb er domweg nooit over nagedacht wat het met een vrouw zou doen. Ik denk dat ik er van uit ging dat ze het ook wel leuk zouden vinden. Maar nu denk ik dat ik zelfs dat eigenlijk niet eens gedacht heb. We hebben alleen maar aan onszelf gedacht. Hoe kan ik het goed maken?”

Het meisje keek hem aan met haar hoofd schuin en een eigenwijze trek rond haar mond alsof ze er serieus over nadacht. Toen stak ze hem haar hand toe: “Door me te laten zien dat je een vrouw ook op een andere manier kunt benaderen.”

Hij keek vertwijfeld van haar naar haar hand. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en hij deed iets wat volkomen nieuw voor hem was. Hij pakte de vingers van haar uitgestoken hand zachtjes vast, ging op één knie zitten en gaf haar een kus op de rug van haar hand. Zijn vriend volgde zijn voorbeeld, ging alvast op één knie zitten en deed hetzelfde toen zij hem haar hand toestak.

Toen ze opstonden, stak René hen zijn hand toe: “Gefeliciteerd kerels, jullie hebben een stap in de goeie richting gegeven. Wat denk jij, Peter, zou het nog nodig zijn dat we hun gegevens aan de politie doorgeven?”

Het meisje was Peter voor: “Ik denk het niet, ik voel dat er echt wat in hen veranderd is.”

“Dus jij denkt niet dat je nog bang voor hen hoeft te zijn?”

Ze schudde haar hoofd: “Nee, ik zie er geen reden toe. Ik heb ook geen zin om vrienden met hen te worden, nog niet in elk geval, maar ik ben ook niet meer bang.”

“Prachtig,” zei Peter, terwijl hij de portefeuille teruggaf. René volgde zijn voorbeeld en wenste de mannen een fijne dag verder toe. Met een verlegen knikje en een zwaai met hun hand vertrokken ze.

René sprak het meisje aan: “Zo, en jij jongedame! Ik kan me voorstellen dat je op het moment dat ze je benaderden, een soort bevroor, maar meid, wat ben jij een power house! Je hebt een enorme kracht in je binnenste. Spreek je je wel eens vaker zo uit? Zo krachtig?”

Het meisje lachte. “Eerlijk gezegd vindt mijn moeder me wel eens een brutaaltje, maar mijn vader zegt altijd ‘Go for it, girl!’. Mijn vader ziet wel dat ik gewoon krachtig ben. Maar dat zijn jullie ook. Ik was echt verrast over wat je deed, de manier waarop je die man ondervroeg. Jij hebt diezelfde kracht, ik voelde het direct!”

“Goed om te horen! En ik ben blij dat we samen die mannen even stilgezet hebben. Die hebben wel iets om over na te denken. Ik vond het trouwens ontzettend grappig dat ze op een knie gingen zitten om je een handkus te geven. Dat vond ik wel tekenend voor hoe ze geraakt waren. Weet je dat die kracht in jou hen werkelijk geraakt heeft en dat dat hen helpt om emotioneel een stuk verder te genezen? Dat is wat onze zielskracht doet, ook jouw zielskracht. Blijf jij je binnenste maar volgen, knal er maar uit wat eruit moet knallen, daar is niets brutaals aan! Fijne dag verder!”

“Jullie ook, en bedankt voor jullie hulp!”

.

Peter en René wandelden rustig verder, ieder met z’n eigen gedachten. Na een poosje sprak Peter zijn collega erop aan: “Zeg René, ik weet niet wat het was, maar toen jij die man vragen begon te stellen, voelde ik hetzelfde als wat we bij dat meisje voelden. Het was krachtig, man! Waar kwam dat zo ineens vandaan?”

René grijnsde naar hem: “Uit mijn ziel, denk je ook niet?”

“Ja, dat wel, maar hoe komt het dat het ineens zoveel krachtiger was? Was dat toeval?”

“Nee, daar geloof ik niet in, en jij zelf volgens mij ook niet.” René vertelde wat er de dag ervoor gebeurd was.

“Dat klinkt bijna als magie, toverij… maar ik heb gezien wat er gebeurd is, en ik ervaar ook dat onze ziel feitelijk echt iets magisch in zich heeft. Dat was bij jou en bij dat meisje vandaag wel voelbaar! Wat denk je, zou die Martin dat bij mij ook willen doen?”

“Zeker weten, als je wilt kun je hem zelf bellen, ik heb zijn nummer, maar ik heb aan de andere kant een afspraak met hem gemaakt om even af te wachten tot iedereen door zou krijgen dat er wat in me veranderd was. Dan zou hij een keer met ons allemaal tegelijk willen bellen, dan zetten we mijn mobiel gewoon op de speaker. Maar weet je wat ik nu terplekke denk? Je zei dat ik veel krachtiger geworden was he, en dat voel ik zelf eigenlijk ook. Wil je die ijzeren greep van het politie-systeem echt kwijt?”

“Ja natuurlijk, wat dacht jij dan?” lachte Peter, “Hoe vrijer hoe beter!”

René legde, vanuit zijn intuïtie, zijn hand op Peters schouder. “Dan moet-ie gewoon gaan, loslaten!”

“Verdorie, dat deed even zeer! Precies daar onder je hand! Maar de pijn was ook meteen weer weg. Ben je ook genezer van pijn of zo?”

René lachte. “Waarschijnlijk kan onze ziel als hij voluit kan werken, veel meer dan we kunnen bedenken! Hoe voel je je nu?”

Peter keek hem aan. Er verscheen een brede lach op zijn gezicht toen hij zei: “Alsof ik de hele wereld aan kan!”

“Wow, daar gaan we voor!”

Lachend liepen ze verder, en met een intense blijdschap beschreven ze aan het eind van de dag op de website wat ze die dag ervaren hadden. Ze hadden afgesproken dat ze nog zouden zwijgen over hun bevrijding van de ‘ijzeren greep’. Ze waren benieuwd of hun collega’s ook verschil zouden gaan merken!

.

René was van plan daarna een bericht naar Martin te sturen met daarin hun verslag, en tussendoor ook wat er met Peter gebeurd was. Maar voordat hij dat kon doen, belde Martin hem: “Hey René, ik kreeg het gevoel dat ik even naar jullie site moest gaan, en daar zag ik dat jullie net verslag uitgebracht hadden. Dat met dat meisje, wat moet dat een geweldige ervaring voor je geweest zijn!”

“O ja, dat was het zeker,” reageerde René en vertelde hoe Peter had gereageerd en hoe hij bevrijd was van de ‘ijzeren greep’. “We konden tijdens de rest van onze rondwandeling heel goed voelen dat hij al een stuk krachtiger geworden was. Hij liep zelfs anders, groette de mensen anders, en ik zag het ook aan de mensen die hij groette. Ongelofelijk hoe dat systeem ons te grazen heeft gehad… ik ben super blij dat we er nu vrij van zijn. Met Peter heb ik gewoon mijn hart gevolgd, eigenlijk gebeurde het gewoon. En ik heb zo het idee, dat ik bij de andere collega’s vanzelf wel zal merken hoe het zal gaan, of ik ze nog naar jou door moet sturen of dat ik het zelf kan doen.”

“Als jij de kracht had om het bij Peter te doen, heb je ook de kracht om het bij de anderen te doen. Blijkbaar ben je emotioneel ook niet ernstig meer verwond, waardoor je kracht behoorlijk vrij kan stromen. Ik zou zeggen, geniet ervan! En als je nog vragen hebt, weet je me te vinden. O ja, nog wat, er is hier een groep journalisten die een website heeft die ik je even door wil sturen. Ik zou het gaaf vinden, als jullie als groep, als jullie allemaal zo vrij zijn als Peter en jij, als jullie dan contact met hen opnemen. Die gasten azen op zielswerk, voelen aan dat het niet meer nodig is om de shit van de wereld te beschrijven, maar dat het veel krachtiger is als ze zielswerk kunnen delen met de wereld. Ik weet bijna zeker dat ze graag een paar mensen naar jullie toe zullen sturen om jullie te interviewen.”

“Delen met de wereld, zei je. Gaat zo’n interview in het Engels dan?”

“Nee hoor, gewoon in het Nederlands, maar ze zetten er wel een Engelse ondertiteling onder. Hun site wordt al druk bezocht door mensen van over de hele wereld. Ze vormen echt een krachtbron binnen de journalistiek!”

“Stuur me die link maar, ik voel er wel voor om hen te woord te staan. En als ze willen mogen ze met ons mee wandelen door één van de dorpen om te filmen wat we doen.”

“Hahaha, jij durft! Denk je dat je dan jezelf kunt blijven? Dat je dan kunt handelen alsof er geen camera bij is?” vroeg Martin.

“Ik denk het wel, het zal hooguit voor de lastige burgers die we aantreffen, misschien minder prettig zijn, maar ik neem aan dat die cameraman wel in staat is hun gezicht te vervagen of zo.”
“O ja, dat doen ze zeker, heb ik al op meer filmpjes gezien. Ik stuur je die link en ik zou zeggen, ga er vanavond maar eens lekker van genieten!”

“Doe ik, bedankt!”

.

En genieten deed René! Na twee opnames bekeken te hebben, mailde hij Peter, vertelde over zijn gesprek met Martin en gaf hem de site van Soul-Journalistiek door.

De volgende dag, tijdens hun rondwandeling, hadden ze heel wat te bespreken…

.

Het kwam binnen een week zover, dat alle collega’s van de ‘ijzeren greep’ bevrijd werden. Het was hen direct al opgevallen dat de verhalen van René en Peter veranderd waren, dat er zoveel kracht van uitstraalde, dat het hen persoonlijk raakte. Ze veranderden de naam van hun gezamenlijke pagina’s op de website, naar het voorbeeld van de website van de galerie. Waar de galerie een pagina ‘Onze kunstenaars’ had, noemden zij hun gezamenlijke pagina ‘Onze sterke verhalen’. Die pagina was vervolgens, net als bij ‘Onze kunstenaars’ verdeeld in sub-pagina’s met de namen van de collega’s. Zo had iedereen zijn eigen sub-pagina waarin hij zijn of haar sterke verhalen, zielskrachtverhalen kwijt kon.

Die sub-pagina’s werden gevuld met steeds krachtigere verhalen, waardoor de site zelf ook steeds meer zielskracht uitstraalde. De site was al bekend onder de burgers en oud-collega’s van hun regio, werd regelmatig bekeken, en werd nu steeds vaker opgezocht.

René maakte op zijn eigen pagina na elk bericht een mogelijkheid te reageren en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Zijn collega’s merkten het op en volgden zijn voorbeeld.

“Weet je hoe ik die website begin te ervaren?” vroeg René aan Peter.

“Nou?”

“Niet langer als een site van onszelf, maar als een site van de regio, dus ook van de burgers. Het voelt als iets van ons, van ons samen.”
“Ja, nou je ’t zegt… door al die reacties is er een grote betrokkenheid. Ook van oud-collega’s, het raakt hen. En ik moet eerlijk zeggen, dat ik ernaar verlang dat zich dit als een olievlek over ons land gaat uitbreiden!”

“Alleen over ons land? Denk groot, Peter, over heel de wereld!”

Bulderend van het lachen liepen ze verder, terwijl ze genoten van wat zelfs hun lachsalvo’s met de burgers om hen heen deden!

.

Wat Peter zei, klopte. Oud-collega’s werden geraakt, en begonnen een hekel te krijgen aan de manier waarop ze zelf werkten. De één na de ander zocht contact met de groep van ‘Hart voor West-Drenthe’, werd bevrijd van de ‘ijzeren greep’, nam ontslag en stapte over.

Het viel Martin op, dat de groep groeide. Hij belde er over met René, die hem enthousiast vertelde dat er meer oud-collega’s bevrijd werden, ontslag namen bij de politie en in hun groep gingen meedraaien.

“Maar hoe doen jullie dat dan financieel? Komen jullie allemaal rond van een uitkering?”

“Ja, als basis leven we allemaal van een bijstandsuitkering, maar op de site hebben we een donatie-mogelijkheid erbij gezet, en de burgers begonnen die al snel te gebruiken. Het geld dat binnenkomt, gebruiken we als een extraatje voor de medewerkers. We overwogen in het begin om het elke maand uit te rekenen hoeveel iedereen gewerkt en dus verdiend had. Maar we hebben besloten om ook hierin ons hart te volgen, gewoon te kijken wie er wat extra nodig heeft. Het is dus gewoon een pot voor nood geworden, zoiets. Maar ondanks dat is het niet voor iedereen eenvoudig om rond te komen, zeker niet voor collega’s die kinderen hebben.  Daarom zijn we blij met een paar rijkere mensen in het dorp die het op hun hart gekregen hebben ons ook praktisch te helpen. Weet je nog dat dat een paar jaar geleden verboden was? Dan kreeg je een gigantische boete als iemand jou boodschappen bezorgde. Ik ben blij dat die tijd voorbij is! Evenzo goed is het nog niet makkelijk, maar we redden het en houden elkaar en elkaars gezinnen goed in de gaten. We weten dat we bij dat groepje rijkere mensen mogen aankloppen als de nood te hoog wordt. Tot nu toe is dat niet nodig geweest doordat enkele van hen hun intuïtie volgden en daardoor wisten wat er extra nodig was. Heel bijzonder! Zo zou de wereld er uiteindelijk uit moeten zien, geen uitkeringen, gewoon met elkaar delen, je hart volgen. Nou ja, het leek in het verleden een droom, maar het komst steeds dichterbij!”

“Geweldig, man wat ben ik blij voor jullie! Ik blijf jullie volgen en ik zou het fijn vinden als we ook wat contact kunnen blijven houden,” besloot Martin.

“Dat zou ik ook fijn vinden! Peter uitte vandaag al zijn verlangen dat het zo in het hele land zou veranderen, en ik heb zijn vuurtje nog even opgepord door te zeggen dat ik ernaar verlang dat het in de hele wereld verandert!”

“Groot dromen, blijven doen, René, ik droom met je mee!”

.

Op het moment dat het hele politiekorps in West-Drenthe opgeheven werd en overging in ‘Hart voor West-Drenthe’, nam René contact op met ‘Soul-Journalistiek’. In een emailbericht vertelde hij over de afgelopen maanden, vanaf het moment dat hij ontslag nam bij de politie tot nu, nu het hele korps was opgeheven en was opgegaan in ‘Hart voor West-Drenthe’. Hij gaf de link van hun site erbij.

Hij kreeg na een uur al een enthousiast telefoontje dat resulteerde in een bezoek van Eric en Jeroen. Na een interview met René en Peter liepen ze met hen mee door één van hun dorpen. Eric had voor die gelegenheid een wat kleinere camera meegenomen, zodat mensen niet meteen in de gaten hadden dat hij kwam filmen. Zodra zich iets voordeed, bleef hij op een beetje afstand achter René en Peter, terwijl Jeroen dichterbij bleef. Zodra Jeroen kans zag om in te springen, wenkte hij Eric, en begonnen ze samen te werken met filmen en vragen. Ze maakten een moment mee waarbij ruziënde mensen elkaar uiteindelijk de hand schudden en het erover eens waren dat het de moeite niet was om ruzie over te maken. Maar ze maakten vooral leuke contacten mee, waarbij burgers voor de camera op een eenvoudige manier hun blijdschap uitten over de overgang van politie naar ‘Hart voor West-Drenthe’.

Eén van de burgers vatte het simpel samen: “Deze mensen hebben echt ‘Hart voor West-Drenthe’, echt hart voor ons. Ze zijn er voor ons. Dat maakt dat we ons sterk voelen, en veilig. Mooi toch? Zo zou het overal moeten zijn, dat zou toch heerlijk zijn?”

.

Eric en Jeroen ervaarden de kracht en de blijdschap in het dorp waar ze met René en Peter rondliepen. Nee, niet iedereen was blij met zichzelf of met z’n eigen situatie, maar wel met de mensen van ‘Hart voor West-Drenthe’. Het gaf de beide mannen moed en hoop voor de toekomst van Nederland en, zoals René zei, voor heel de wereld. Ze bedankten de beide mannen en gingen op weg naar huis.

“Weet je nog,” zei Jeroen onderweg tegen Eric, “een paar jaar geleden stonden we regelmatig in de file als we een keer zo’n eind moesten rijden, zeker op deze tijd van de dag. Wat is het stil nu he?”

“Ja, echt wel. Het rijdt prettig, maar de oorzaak vind ik vervelend. Er is nog veel te veel armoede, te veel mensen kunnen geen kant meer op. Maar als ik dan terugkijk op vandaag, dan geeft me dat zo’n gevoel dat het uiteindelijk goed gaat komen. We zijn er nog niet, maar we komen er wel!”

“Zoals meestal… ben ik het weer helemaal met je eens!” lachte Jeroen.

Samen namen ze de opnames door, stelden de definitieve versie samen, zetten er de Engelse ondertiteling onder, en plaatsten het op hun site. Weer een prachtig stuk klaar!

.

De volgende morgen kregen ze de eerste reacties, stuk voor stuk lovend, van mensen die hoop kregen, reacties van andere agenten, vragen, twijfels. Tineke, een medewerkster die kortgeleden was aangenomen voor het doorwerken van al die reacties en waar nodig antwoord mocht geven, had haar handen er die ochtend vol aan. Mensen met vragen en twijfels verwees ze door naar de website van ‘Hart voor West-Drenthe’, van waaruit ze eventueel contact konden opnemen met de medewerkers daar.

Er ontstonden daardoor contacten tussen politiekorpsen elders in het land en ‘Hart voor West-Drenthe’, wat tot gevolg had dat er heel wat los gemaakt werd, en er ook elders mensen uit het systeem stapten en nieuwe ‘Hart voor…’ organisaties begonnen. In overleg met die verschillende organisaties maakte René een nieuwe website, ‘Hart voor Nederland’, waarin hij niet alleen de visie voor Nederland beschreef, maar ook elke plaatselijke of regionale ‘Hart voor…’ groep een eigen pagina gaf om ervaringen op te plaatsen.

René was blij dat hij van werken achter de computer hield. De landelijke groep groeide namelijk snel. Overal in het land ontstonden soortgelijke groepen, die zich zonder twijfel onder de noemer ‘Hart voor Nederland’ schaarden. In het begin waren het vooral groepen in dorpen, later merkte hij dat er ook wat grotere plaatsen bij kwamen, tot uiteindelijk zelfs de grote steden gingen meedoen. René vond het heerlijk om hen een beetje te volgen en te zien hoe het zielswerk overal succes had, hoe de sfeer op straat, in de winkels, in de huizen, ja werkelijk overal veranderde. Nee, het ging niet van de ene op de ander dag, er gingen maanden overheen, en René was ervan overtuigd dat er al heel veel maanden aan vooraf gegaan waren, maanden waarin hij nog bij de politie werkte. Wat was hij blij dat er zoveel veranderd was!

Doordat het interview met Engels ondertiteld was, en de site van ‘Soul-Journalistiek’ al in heel veel landen bekend geworden was, kwamen er ook reacties van over de wereld. Tineke, die uit het interview begrepen had welke weg de medewerkers van ‘Hart voor West-Drenthe’ gegaan waren, de weg van innerlijke genezing, het serieus nemen van de indrukken van binnenuit en het vrij komen van de zogenaamde ‘ijzeren greep’, maakte een standaardantwoord hierover klaar, voor al die mensen die daar naar vroegen. Ze besefte dat ze dit soort antwoorden vaker standaard klaar kon maken, en besloot dat in haar achterhoofd te houden. Per slot van rekening ging het bij alles en iedereen om dat proces en die indrukken vanuit de ziel. En als haar eigen ziel een indruk kreeg om iets persoonlijks toe te voegen, kon ze dat altijd nog doen!

.

In verschillende landen ontstonden soortgelijke organisaties, ‘Heart for United Kingdom’, ‘Herz für Deutschland’, ‘Coeur pour la France’ en nog heel veel andere. Van veel organisaties kreeg Tineke korte berichten, meestal met een Engelse vertaling erbij. Ze stuurde ze door naar ‘Hart voor Nederland’ en naar René. René reageerde er in zijn vrije tijd op, en uiteindelijk stelde ‘Hart voor Nederland’ een medewerker aan die zich puur aan deze communicatie wijdde, omdat René anders niet meer met zijn collega’s de straat op kon. Zo werd het uiteindelijk toch een organisatie, landelijk, met regionale takken. Een organisatie, maar zonder een systeem dat voorschreef hoe iedereen zou moeten werken. Ze hadden landelijk en regionaal maar één ‘werkregel’: volg je hart!

En de politie? De politie, het complete politiesysteem, verdween, langzaam, maar absoluut zeker!

Naar hoofdstuk 107. Alles wordt nieuw rond de rechtspraak

Of naar de Inhoudsopgave