Het was de volgende ochtend niet eenvoudig om wakker te worden. Nadat Margreet zich aangekleed had, keek ze in de spiegel en zag dat ze flinke kringen onder haar ogen had. Make-up gebruikte ze niet, dus ze had geen mogelijkheid om het te verdoezelen. Ondanks dat ze zich niet uitgerust voelde, was ze wel monter. Ze had zin in het werk en vanmiddag was ze vrij, dan kon ze wel uitrusten, of weer gaan lezen.

In de keuken werd ze verwelkomd door de heerlijke geur van pannenkoeken. Annerieke had er vanmorgen ineens zin in gehad, om een flinke stapel pannenkoeken te bakken. In de schalen die ’s avonds het eten warm hielden, kon ze de pannenkoeken ook warm houden.

“Hmm wat ruikt dat lekker Annerieke, wat een super idee, dat heb ik nog nooit gehad, pannenkoeken als ontbijt!”

Annerieke lachte om haar enthousiasme. “Het idee kwam vanmorgen bij me op toen ik wakker werd, dus ik ben even in een iets hogere versnelling gegaan om het voor elkaar te krijgen. Het lijkt te lukken, ik ben bijna klaar!”

“Goeiemorgen dames!” Huib kwam de keuken in.

“Heb jij wel goed geslapen?” vroeg hij met een frons in zijn voorhoofd aan Margreet. “Je hebt behoorlijke wallen onder je ogen. Of… heb je je make-up aan de verkeerde kant aangebracht?”

“Lekker complimenteus, Huib,” reageerde Annerieke.

Margreet grinnikte: “Ik heb geen make-up, dus dat zal het punt niet zijn. Ik heb twee niet al te lange nachten gehad. De eerste nacht was vol van alle nieuwe indrukken. De tweede nacht was ook kort, maar om een leukere reden. Ik had een boek van Annerieke geleend, een boek met twee verhalen. Ik ben gaan lezen en wist de stopknop niet meer te vinden. Het eerste verhaal heb ik al uit! Vandaar dus weer een korte nacht. Wat een schrijfster Annerieke, ze is echt geweldig. Al moet ik zeggen dat er wel stukjes in staan die ik niet verwacht had. Ze is op seksueel gebied heel wat vrijer dan ik gewend ben, ik ben zo preuts opgevoed!”

Er vloog weer een blos naar haar wangen. Ze had het er zomaar uitgeflapt, en dat terwijl Huib erbij was.

Annerieke, nog druk bezig met de laatste pannenkoek, keek even om: “Ik snap precies wat je bedoelt. Ik ben er ook niet zo mee opgevoed, maar… ik herken het wel uit mijn leven met Erik, hij was wel zo vrij, en op een goeie manier, hij was puur op mij gericht, om goed voor mij te zijn, ook in het lichamelijke contact. En dat hadden we ook al snel, veel eerder dan ik had verwacht.” Annerieke glimlachte bij de herinnering. “Ik weet nog goed dat ik tegensputterde, dat ik niet durfde, omdat ik dacht dat dat niet goed zou zijn. Erik vroeg me toen of wij bij elkaar hoorden. Nou, daar had ik geen seconde twijfel over. Toen beloofde hij me te wachten totdat ik er klaar voor was. En daarmee hielp hij me over de grens, doordat hij rekening hield met mijn gevoelens. Ik was er klaar voor, en we hebben niet langer gewacht. Onze verkeringstijd is dan ook niet lang geweest, maar drie maanden. Mijn ouders zeiden dat ik hem als man nog lang niet kende, maar ik wist dat ik hem altijd al gekend had. Alle maanden van onze verkering waren extra geweest, extra verdieping, maar toen hij me verkering vroeg, toen was het voor mij al volkomen duidelijk, dat dit de man was met wie ik verder wilde. Ik hoefde niet te wachten op een ander. En ik heb er nooit spijt van gehad! Hij was een geweldige partner, en voor Huib een fantastische vader!”

Margreet was ondertussen niet meer de enige aan tafel met blozende konen. Huib had zich lichtelijk ongemakkelijk gevoeld tijdens dit gesprek. Het vuurtje van verlangen naar Margreet was behoorlijk aangewakkerd, en dat vond hij knap lastig, omdat ze samen aan tafel zaten, met zijn moeder erbij. Niet dat hij Margreet meteen had willen aanpakken, dat niet. Daar was ze, ondanks dat ze al best opener werd, veel te teer voor. Hij zou het anders aan moeten pakken, ze zou hem moeten vertrouwen, volledig moeten vertrouwen, zonder zichzelf geweld aan te doen.

“Huib?”

“Hè? O ja, zeker, hij was een geweldige vader! En jij een geweldige moeder. Ik heb echt enorm geboft met jullie, dat wist ik op de basisschool al, toen ik ouders van andere kinderen meemaakte. Jullie waren het ook wel eens niet met elkaar eens, jullie waren ook wel eens boos, maar jullie kraakten elkaar of mij nooit af. Jullie boosheid was puur of zo, zonder kwaadaardigheid. Hakketakken tegen elkaar en toch van elkaar weten dat jullie elkaar geen pijn wilden doen. Ik heb het verschil met andere ouders toen al gevoeld, en ik was trots op jullie. Sorry, dat had ik veel eerder moeten vertellen, toen pa nog leefde…” Er welde een droge snik op uit zijn keel.

Annerieke haalde de pan van het fornuis, sloeg haar arm om Huibs schouders heen: “Dank je wel lieverd, maar het is niet te laat hoor. Eigenlijk hebben we het altijd van je geweten, ook al zei je het niet. We hebben je zien kijken, we hebben je verhalen gehoord van speelmiddagen bij andere kinderen… en we wisten daaruit dat je het verschil gezien had. Hoe dan ook, ik ben blij dat je het zo ervaren hebt. We hadden het goed met elkaar, en nu hebben wij het samen nog steeds goed met elkaar. En jij Margreet, jij hoort daar ook bij. Ook met jou ervaar ik nu al een band die me heel dierbaar is.”

Margreet knikte langzaam: “Het is gek, ik voel het ook, maar kan het nog niet begrijpen. Ik kan het niet pakken. Ik ben er nog zo van overtuigd, dat dit niet voor mij kan zijn, en toch voel ik dat jullie me een soort binnengehaald hebben, dat ik er echt bij hoor. Heel dubbel!”

Huib legde zijn hand op haar hand. “Komt wel, het zal wel even tijd nodig hebben.”

Annerieke knikte: “Dat denk ik ook! Maar ik moet nu de pannenkoeken even naar de eetzaal brengen, anders eten onze gasten alleen brood en blijven alle pannenkoeken over…”

Huib en Margreet, allebei in gedachten, wachtten rustig af tot ze terug kwam. En allebei slaakten ze een hoorbare zucht van opluchting toen Annerieke binnen kwam, waarop ze alle drie in de lach schoten.

“We zijn de dag goed begonnen en een goed begin is het halve werk! Eet lekker jongelui!”

Naar hoofdstuk 15. Kleintje

Of naar de Inhoudsopgave