Lisa had Bianca gevraagd of ze zin had om een keer bij haar langs te komen. Ze had een klik met haar en had ervan genoten om samen met Bianca en Margreet naar de kringloopwinkel te gaan.

.

Bianca wandelde met Julian op haar arm naar Lisa’s huis. De jonge vrouwen waren oprecht blij elkaar weer te zien. Terwijl Lisa koffie ging zetten, slenterde Bianca door de woonkamer. Ze legde Julian in de box, die Lisa al had gekocht voor hun eigen baby, en bleef daarnaast naar het wandkleed aan de muur staan kijken. Muzieknoten in een grote massa van vuurvlammen. In de poortachtige opening naast het wandkleed, de ingang naar de muziekkamer, zag ze een piano staan. Ze liep naar de ingang van de kamer toe en ontdekte een cello, en een kastje waarop een viool lag.

Lisa kwam met de koffie binnen.

“Wat past dit mooi bij elkaar Lisa, dit wandkleed naast een kamer met muziekinstrumenten. Het voelt trouwens echt warm, echt vurig, dit borduurwerk. Heb je dat zelf gemaakt?”

“Nee, dat is werk van Margreet. Sjaak en ik zijn meer van de muziek. Ik speel regelmatig alleen, cello of viool, en als Sjaak in de buurt is en aanvoelt hoe hij mee kan spelen, valt hij in op de piano. Ontzettend gaaf om samen te spelen! Margreet is echt dol op wandkleden maken. Kleine lapjes en allerlei draden en dit is het resultaat. Het wandkleed dat ze voor hun eigen kamer gemaakt heeft, is weer heel anders. Zoals zij niet snapt hoe wij het voor elkaar krijgen om samen muziek te maken, zo snap ik niet hoe ze van die onbenullige lapjes en draden zoiets moois in elkaar kan zetten. Zoals Sjaak en ik de muziek voelen opborrelen, zo ziet zij het plaatje van een wandkleed voor zich en maakt gewoon wat ze ziet. Huib heeft dat met hout. Hij houdt vooral van de creatieve kant van zijn werk. Een meubelstuk moet natuurlijk in elkaar gezet worden, dat noemt hij het basiswerk. En om daar dan iets speciaals van te maken, dat is voor hem wat zijn hart heeft, daar geniet hij volop van.”

“Dat kon ik al een beetje merken toen hij vertelde over het traphekje dat hij voor de zoldertrap gemaakt heeft. Dat was heel standaard, maar hij droomt ervan om het te verfijnen, echt mooi te maken. Dat kan ook nog makkelijk, Julian kruipt voorlopig nog niet.”

Ze gingen samen op de bank zitten, een beetje naar elkaar toe gedraaid.

“Julian is een mooi kereltje…”

Lisa liet bewust een stilte vallen. Ze hoopte dat Bianca meer wilde vertellen, maar wist niet zo goed hoe ze er naar kon vragen. Ze zag dat Bianca knikte, terwijl ze verliefd naar het kereltje in de box keek.

“Ja, dat is hij zeker. Ik ben zo blij dat ik doorgezet heb, dat ik hem geboren heb laten worden. Zijn vader wilde er niet van weten, maar ik heb hem gezegd dat dit was wat ik wilde, en dat hij niet bang hoefde te zijn dat ik hem met de gevolgen zou opzadelen. Het was me door de manier waarop hij me tot seks dwong al duidelijk dat zijn liefde helemaal geen liefde was. Misschien voor zijn gevoel wel, maar het was niet wat ik onder liefde zou verstaan. Liefde dwingt niet, toch?”

“Nee, zeker niet! Liefde zorgt voor de ander, in alle opzichten. Liefde doet alles wat goed is voor de ander, zodat de ander voluit kan leven.”

“Dat heb jij bij Sjaak gevonden, denk ik, en Margreet bij Huib. Ik observeer die mannen zo nu en dan, en zie dan bescherming, bemoediging. Er is een verlangen in hen, verlangen naar jullie, een verlangen om jullie recht te doen, zoiets. Bij Annerieke en Simon is er ook zoiets, maar bij hen lijkt het meer van Annerieke naar Simon te zijn. En toch is het mij overduidelijk dat Simon ook heel veel van Annerieke houdt.”

“Geweldig, jouw ogen zitten niet op de verkeerde plek!” lachte Lisa. “Ik denk dat het perfect klopt. Huib en Sjaak zijn verder in hun proces van innerlijke genezing dan Margreet en ik. En bij Annerieke en Simon is dat andersom, Annerieke is verder. Degenen die verder zijn, zijn meer de motor achter het proces van hun partner. Maar ik ben er van overtuigd dat we steeds meer ook op dat gebied naar elkaar toe zullen groeien. Ik verlang er wel eens naar om er ook zo voor Sjaak te kunnen zijn. Ik zei dat laatst tegen hem, en toen zei hij dat ik dat op mijn manier ook al was. Gewoon door wie ik ben, voelt hij dat ik een soort motor voor hem ben, een krachtbron. Het heeft, volgens hem, en ergens geloof ik wel dat hij gelijk heeft, met interactie, met connectie te maken. Hij vindt het niet zo belangrijk wie er verder is in het proces, terwijl ik nog wel eens de neiging heb om me schuldig te voelen, omdat ik dan het idee heb dat ik niet zoveel voor hem kan betekenen.”

“Wat ik daarin proef,” zei Bianca voorzichtig, “is dat het klopt wat Sjaak er van vindt. Het maakt niet uit, het gaat alleen om wat er tussen jullie is, die connectie, die relatie. Zoals jij er over vertelt, voel ik een enorm sterke liefde, gewoon magnetisch en magisch!”

“Ja… dat is het ook…” zei Lisa, terwijl ze dromerig voor zich uit keek. Ineens keek ze Bianca recht aan, en begon te vertellen over haar huwelijk met Henk, de BDSM en de gedwongen prostitutie, de rechtszaken en De Schuilplaats.

“Het is nu bijna een jaar geleden dat wat jij magnetisch noemde, daadwerkelijk gebeurde, dat ik een magnetische klik tussen ons voelde. We zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En in dat jaartje hebben we ongelofelijk veel meegemaakt. Wat ik je net al vertelde, over die rechtszaken en het ontstaan van de schuilplaats. En daar tussendoor een diepgaand genezingsproces. Lichamelijk contact is moeilijk, bijna onmogelijk geweest. Dat ik er nu, ondanks de blokkades die nog regelmatig opdoemen, veel meer van kan genieten en zelfs al zwanger ben, is voor mijn gevoel een wonder. Maar even terug naar jou. Hoe is dat verder verlopen, je zwangerschap, je bevalling. En hoe reageerden de mensen om je heen, je familie en vrienden?”

“De zwangerschap verliep prima. Ik was pakketbezorger in het bedrijf van Anton. Mijn directe leidinggevende zorgde er de laatste maanden voor dat ik vooral lichtere pakketten mee kreeg, dat was echt fijn. De bevalling heb ik bewust in het ziekenhuis laten plaatsvinden, omdat mijn ouders echt niet blij waren met mijn zwangerschap. Ze vonden dat ik voorzichter had moeten zijn, geloofden niet dat ik gedwongen was. Vrienden en vriendinnen had ik niet, alleen collega’s. En die waren over het algemeen vriendelijk, meelevend, behulpzaam. Eén collega heeft me geholpen om de benodigde spullen bij elkaar te zoeken. En na de geboorte van Julian woonde ik dus nog steeds op zolder bij mijn ouders. Ik at bij hen aan tafel, maar bij voorkeur zonder Julian. Ze konden hem eigenlijk niet accepteren als hun kleinzoon.”

“Wat jammer!” riep Lisa uit. “Hij is zo’n heerlijk jochie! Moet je je voorstellen, dat je zo’n kereltje niet zou willen omarmen… Dan moet je toch zelf wel een probleem hebben.”

“Dat hebben ze ook. Ze zitten nogal vast in de angst voor wat andere mensen er wel van zullen zeggen. Maar vertel jij eens, hebben jullie de kinderkamer al klaar?”

Lisa sprong meteen op: “Ja, in grote lijnen wel, kom maar kijken!”

Bianca wierp even een blik op Julian. Hij was in slaap gevallen. Lisa zag het ook en trok voorzichtig de la van de box open om een dekentje te pakken.

“Dat idee heb ik van Margreet overgenomen, een dekentje in de la van de box. Als ze slapen, krijgen ze het eerder koud. Dat heb ik zelf trouwens ook.”

“Ik ook, dat zal wel standaard zijn, dat je organen dan op een wat lager pitje gaan. Je innerlijke kacheltje dus ook.”

Ze liepen naar boven, waar Lisa haar voorging naar de kinderkamer. Het eerste wat Bianca opviel, was de muurschildering. Aparte gebouwen die gedropt leken in een landschap.

“Dit heeft Elly gedaan, Annerieke’s hartsvriendin. Het was zo mooi, ik had haar niets verteld over de indrukken die ik over ons kindje gekregen had, en zij kwam met het idee om dit zo te schilderen. Ze worstelde er een beetje mee, omdat ze het gevoel had dat het niet bij een klein kind paste. Toen pas heb ik haar verteld, dat ik de indruk had gekregen, dat onze baby een soort architect van bijzondere gebouwen zou worden. Weet je, ik heb eigenlijk het gevoel, dat de meeste van zijn ontwerpen meer kunst zullen zijn dan dat ze werkelijk gebouwd gaan worden.”

“Zijn ontwerpen? Verwachten jullie een jongetje?”

“Volgens onze indrukken wel, maar we hebben geen echo laten doen. Dat wrikt soms wel een beetje in mijn gedachten, de vraag of mijn indruk wel zal blijken te kloppen. Maar juist zo’n creatief idee als van Elly, waarmee ze mijn indrukken over het werk dat bij hem past zo bevestigt, stimuleert mij dan wel om mezelf meer te geloven.”

Bianca knikte, probeerde te volgen wat Lisa allemaal bedoelde. Het was nieuw voor haar. Ze besefte dat ze in zekere zin haar hart wel volgde, en ook wel kon voelen wat ze graag wilde, maar zulke sterke indrukken over een nog ongeboren baby… Ze zei er niets van, maar keek nu al uit naar hoe zich dat allemaal zou ontwikkelen!

Ze streek met haar hand over de commode. “Dit laat zich wel raden, dit is werk van Huib. En die kledingkast ook. Wat apart, zo’n kledingstang aan de zijkant van de kast, leuk dat je zo de kleren zichtbaar kunt ophangen. En die knop, ook weer een apart gebouw. Hoe is dat ontstaan?”

“Vanuit Huib zelf, dus hij bevestigt hiermee ook mijn indruk.”

“Gooi je twijfel dan maar overboord!” lachte Bianca. “Het is een prachtig kamertje, nu nog een wieg… heb je al wat op het oog?”

“De wieg die Gloria nu gebruikt, komt hierheen als het bijna zover is dat ik de baby kan verwachten. Annerieke heeft nog een ledikantje, die brengen ze dan naar Gloria’s kamer. En Huib gaat later een ledikantje maken voor onze baby.”

“Geweldige samenwerking! Hey, ik hoor Julian roepen.”

“Ik hoor hem ook, laten we maar naar beneden gaan. Hij huilt niet echt, het lijkt wel of hij ligt te babbelen.”

“Dat doet hij ook,” bevestigde Bianca. “Hij huilt wel eens hoor, maar eigenlijk heel zelden. Ik denk dat hij spreker wordt, hij oefent alvast.”

“Dat zou maar zo kunnen! Ik ben benieuwd waar hij dan over wil gaan spreken.”

Ze lachten om het idee, maar ergens, diep in Bianca, begon iets te groeien, een stukje zekerheid dat het wel eens zou kunnen kloppen.

Naar hoofdstuk 12. Bianca gaat er voor!

Of naar de Inhoudsopgave