Lisa en Margreet stapten in de auto voor hun afspraak bij de politie. Ze werden er vriendelijk ontvangen en direct naar het kamertje van de agent gebracht die hun verhaal zou aanhoren.

“Martin Verkamman,” stelde hij zichzelf voor, terwijl hij hun handen schudde.

“Ik ben Margreet in ’t Veld, en dit is Lisa… verdraaid, ik weet je achternaam niet eens!”

Lisa grinnikte: “Nu ik nog getrouwd ben heet ik Lisa de Jong, maar na de scheiding krijg ik mijn meisjesnaam weer en heet ik weer Lisa Martens.”

“En hoe komt het dat jij Margreet, Lisa’s achternaam niet wist? Ik bedoel, jullie zien eruit alsof jullie vriendinnen zijn...” vroeg Martin zich af.

“Ja, dat zijn we ook geworden, nog maar kort geleden. Ik werk sinds een paar weken in pension Bloemenhof, en Lisa kwam daar ongeveer tegelijkertijd met haar man als gasten. Mijn collega’s en ik voelden direct aan dat hun relatie niet goed was, maar op de dag van vertrek, afgelopen zaterdag, liet haar man pas goed zien hoe hij in elkaar stak. Dat was voor Lisa de aanleiding om bij ons te blijven, en binnenkort een echtscheidingsprocedure te starten.”

Martin knikte: “En wat er zaterdag gebeurd is, daar zijn jullie voor gekomen?”

“Ja,” zei Lisa, “Henk, mijn man, heeft geprobeerd Margreet te verkrachten.”

Martin keek Margreet aan: “Kun je me die gebeurtenis beschrijven?”

Hij had al een schrijfblok en pen voor zich liggen, waarop hij net hun namen had opgeschreven en nu in korte bewoordingen beschreef wat Margreet vertelde. Aan het eind van het verhaal keek hij haar aan: “Margreet, even een vervelende vraag, maar kun je beschrijven wat je die ochtend aan had?”

Margreet trok haar jas uit: “Dit had ik aan.”

Martin liet zijn ogen vluchtig van boven naar beneden glijden. “Oké, en je stond te neuriën, had niet door dat hij binnen kwam… dus je hebt ook niet iets uitgelokt. Begrijp me niet verkeerd, Margreet. Ik vind dat een man een vrouw nooit zou mogen dwingen tot seksueel contact, maar gewaagde kleding of een bepaalde houding kan een man wel over de streep trekken om iets te doen wat hij niet zou moeten doen. Begrijp je hoe ik het bedoel?”

“Ja, ik begrijp u wel, maar voor de duidelijkheid wil ik er nog wel even de nadruk op leggen dat een man zoiets echt nooit zou mogen doen, al stond ik daar naakt het bad schoon te maken.”

“Ik ben het helemaal met je eens, maar zelfs een man is een mens en zou door gedrag of kleding dus die grens over getrokken kunnen worden.”

“Mag ik dan mijn verhaal er even aan toe voegen, meneer?” vroeg Lisa. Ze wachtte niet op antwoord, maar de boosheid die door zijn uitlatingen naar boven was gekomen, drong haar om eens even heel duidelijk te zijn. “Vanaf dat ik Henk ken, heeft hij mij altijd op dezelfde manier benaderd: dwingend, heersend. Ik ben die jaren van ons huwelijk een seksslaaf van hem geweest. Ik heb dat nooit beseft, omdat mijn vader hetzelfde gedrag naar mijn moeder vertoonde en ik dus niet beter wist. Toen ik het verhaal van Margreet hoorde, voelde ik dat wat ik altijd met Henk had meegemaakt, abnormaal was, vernederend, verwoestend. Ik heb Margreet en haar vriend Huib leren kennen, wat beter leren kennen, en ik weet zeker dat Huib zoiets nooit bij Margreet zou doen. En Margreet, als ik onzin klets, moet je het maar zeggen. Maar ik denk, dat als ik naakt naar Huib toe zou gaan, hij zich zou omdraaien, of een plaid over me heen zou draperen of zoiets, maar dat hij zich niet aan me zou vergrijpen. Er zijn mannen die zich mannen noemen, maar die gewend zijn om zich dierlijk en overheersend te gedragen naar een vrouw, en er zijn mannen zoals Huib die echt man zijn en hun vrouw liefhebben, er voor haar zijn, mannen die één met hun vrouw zijn, echt één. Voelt u het verschil, meneer?”

Martin zat haar met verbazing aan te kijken. “Tjonge, jij hebt in korte tijd iets heel bijzonders ontdekt. En doordat je het zo duidelijk beschrijft, voel ik het verschil heel goed. Je zet me verdorie aan het denken, over mezelf, hoe ik met mijn vrouw omga. Het is niet gebruikelijk om privézaken te delen tijdens het werk, maar ik wil eerlijk met jullie zijn. Ik ben niet zoals Henk, maar ook niet zoals Huib. Ik zit daar ergens tussenin, denk ik. Ik houd van mijn vrouw, van Elly, ze is mijn liefste bezit. En daar zit meteen mijn probleem, ik ervaar haar als mijn bezit… daarmee maak ik haar eigenlijk tot mijn ondergeschikte. Zoals er op het politiebureau rangen zijn, zo zit zij een rang onder mij. Dat voelt niet goed. Daar wil ik eens goed over nadenken.”

Hij krabde van verlegenheid in zijn nek.

“Even terug naar jullie verhaal. Willen jullie een melding doen of een aanklacht indienen?”

Margreet dacht voor zichzelf vooral aan een melding, maar Lisa wilde er iets meer over weten: “Ik wil van Henk scheiden, is een melding dan voldoende?”

“Van hem scheiden kan je natuurlijk zelfs zonder melding doen, maar om het traject makkelijker voor je te maken, je hebt per slot van rekening een duidelijke reden, is een melding handig. Een aanklacht is niet zinvol voor de scheidingsprocedure. Sterker nog, als het zijn woede opwekt, zal het voor jou alleen maar meer problemen opleveren bij de scheiding. Begrijp me niet verkeerd. Het is mij er niet om te doen hem er met gemak vanaf te laten komen. Ik denk nu even aan jou, aan wat jij nodig lijkt te hebben. Begrijp je de verschillende uitwerkingen die een melding en een aanklacht op hem kunnen hebben en in hoeverre het jou dan tegenwerkt of juist helpt?”

Lisa knikte: “Ja, dat is duidelijk. Ik denk dat ik het ook bij een melding houd, zowel over wat er in mijn huwelijk gebeurd is als over de aanleiding tot de scheiding, wat hij met Margreet gedaan heeft. Wat denk jij Margreet, lijkt jou dat ook het beste?”

Margreet knikte: “Ja, dat lijkt mij wel. Ik heb hem gezien toen jij naar je huis was vertrokken om je spullen te halen. Toen Henk bij ons afscheid kwam nemen, was hij alleen down, er was niets van woede. Maar ik kan me voorstellen dat een aanklacht wel woede kan opwekken. En als een melding je kan helpen bij de scheiding, zou ik dat doen. Als je wilt dat hij gestraft wordt, dan moet je natuurlijk wel voor een aanklacht kiezen, maar anders niet.”

“Nee, een aanklacht is niet nodig, ik hoef hem niet te straffen, want ondanks zijn vreselijke gedrag naar mij, was hij op zijn manier gek op me, dus ik denk dat het meer dan genoeg straf voor hem is, dat hij me kwijt is.”

Terwijl Lisa het zei, dacht ze aan wat er nog meer gebeurd was in haar huwelijk. Afgrijselijke dingen waar ze nog nooit met iemand over gesproken had. Ze besefte dat Henk wel degelijk gestraft zou moeten worden, maar ze kon het op dit moment nog niet aan om over de ellende van de afgelopen jaren te vertellen.

Martin volgde het overleg van de jonge vrouwen en trok zijn conclusie: “Dus als ik het goed begrijp… voor allebei een melding, voor jou, Margreet, over die gebeurtenis in de badkamer, en voor jou, Lisa, over hoe je in je huwelijk behandeld bent, en ook wat hij met Margreet gedaan heeft… wat voor jou de bekende druppel was die de emmer deed overlopen.”

“Inderdaad, die gebeurtenis met Margreet opende mij de ogen voor wat mij al zo lang overkwam. Ik zag ineens dat het misbruik was, misbruik binnen mijn huwelijk.”

“Ik begrijp het helemaal. Ik wil het zo met jullie afspreken: ik werk mijn aantekeningen van dit gesprek uit, stel beide meldingen op en mail die aan jullie door, zodat je ze rustig kunt lezen. Als je akkoord gaat met hoe ik jullie melding beschreven heb, stuur me dan die mail met een akkoord terug of kom even hier langs om er een handtekening onder te zetten. En dan is het wat mij betreft rond, dan kun jij met je scheidingsprocedure beginnen Lisa, en daar wens ik je alvast heel veel sterkte mee. Meestal is het nogal pijnlijk.”

“Dat kan ik me voorstellen,” antwoordde Lisa, “maar ik denk dat het voor mij vooral een opluchting is.”

Martin stak haar zijn hand toe: “Je bent een dappere vrouw, ik heb bewondering voor jullie en ik ben werkelijk blij dat jullie elkaar als vriendinnen gevonden hebben.”

Naar hoofdstuk 67 Belevenissen bij de kringloopwinkel

Of naar de Inhoudsopgave