Huib legde de rode jaspis stenen in een bakje op zijn werkblad. Hij liep even naar huis om Margreet te laten weten dat hij er weer was. Hij genoot van haar vorderingen, vond haar eerste bloemen prachtig.

Hij vertelde over de veranderingen bij Daniëlle, dat ze begonnen was met het maken van prachtige beeldfiguren.

“Daniëlle heeft het veel te druk, loopt op haar tenen. Het liefst wil ze alleen creatief bezig zijn, maar er moet natuurlijk ook geld binnen komen. Dus moet de winkel openblijven. Daarom heb ik aangeboden om in elk geval haar beeldfiguren op onze website te zetten. Dat plan vindt ze op zich gaaf, ze heeft er een klik mee, maar ze ziet het niet zitten om de correspondentie erbij te nemen, de verkoop via de website. Dat hield haar aanvankelijk tegen om toe te happen. Ik heb haar beloofd dat ik aan jou en Lisa zou vragen of jullie die klus erbij willen hebben. Ik besef dat het bepaald niet je hart heeft, maar…”

Margreet voelde hoe goed het was om Daniëlle erbij te krijgen, nu op de digitale, en later in de echte galerie. En terwijl Huib vertelde over de correspondentie, voelde ze dat dat hele website-gebeuren hem eigenlijk boven het hoofd groeide. Ineens kreeg ze een idee: “Zou het niet wat voor Ilse zijn, om alles van die website op zich te nemen? Zij is net een wandelende computer, ze doet niets liever dan op haar pc bezig zijn, dingen uitproberen en onderzoeken. Zou zij niet onze webbeheerder willen zijn en daarbij de administratie willen doen?”

“Ilse? Ilse Verbree van De Schuilplaats? Meen je dat nou? Ik ga meteen naar haar toe om er met haar over te praten! Dank je wel, schoonheid, je bent geweldig!” Hij pakte haar gezicht en gaf haar een stevige zoen. “Tot zo!”

“Succes! Ik hoor het zo wel weer!” riep Margreet hem na.

.

Huib liep over het grasveld naar De Schuilplaats. Bij huisnummer vier keek hij even naar binnen, maar zag Ilse niet. Hij besloot aan te kloppen bij de centrale woonkamer. Ineke liet hem binnen, vertelde dat ze even zaten te relaxen met een bak koffie. “Wil je ook koffie?” vroeg ze hem.

“Ja graag!”

“Goeiedag dames! Beetje gezellig vanmiddag?”

“Niet echt gezellig, maar ook niet echt depri. We hadden het erover dat het best heel moeilijk is om te bedenken hoe we verder willen. Wat voor soort werk we willen gaan doen, dat soort dingen. Dat kwam doordat Ineke vertelde over het ontdekkingscentrum. Het is allemaal nog niet zeker dat het doorgaat, maar ze is in elk geval vol goede verwachting. Wanneer ga je ook alweer naar die onderwijs-kerel?”

Ineke grinnikte: “Volgende week maandag, dan moeten we er om half twee zijn. Patrick heeft alles wat we nodig vonden in een prachtig bestand samengevoegd en nadat hij die afspraak had gemaakt, alles alvast naar die man opgestuurd, Huib. En hij kreeg al snel een berichtje terug: ‘bestanden ontvangen, bedankt, ziet er duidelijk uit’, zoiets.”

“Dat klinkt goed ja, ik hoop echt dat hij Rosalie niet naar school dwingt, en dat het centrum door kan gaan. Voor jou en Rosalie en haar ouders geweldig, en als Gloria eraan toe is… Ik wil helemaal niet dat ze als een speer gaat groeien om haar de deur uit te werken naar het centrum, maar als ze eenmaal zo ver is, zou ik het bijzonder fijn vinden als ze daar naar toe kan.”

“Lijkt mij ook! De plannen zoals ze die omschreven hebben, zijn geweldig. We hebben ook al een naam, ‘Ik ontdek het zelf!’ en Patrick heeft met zo’n programma voor fotobewerking al een gevelplaat gemaakt. Die heeft hij ook naar die man doorgestuurd, met een omschrijving erbij, waarom we die woorden in een golfbeweging willen en waarom we een gek lettertype met wat slordige letters gekozen hebben. Het past gewoon helemaal bij onze visie voor het centrum! Ontwikkeling gaat niet volgens het keurige lijntje van leerkrachten, maar in golfbewegingen. En waarom zou alles perfect moeten zijn, alle letters perfect? Een mens is geen typemachine, geen computer! Het is echt supergaaf, en ik zou mijn kussen kletsnat janken als het niet doorgaat!”

Huib schoot in de lach: “Ik voel je enthousiasme, het zou echt geweldig zijn! Maar ik begrijp dat je daarmee het verlangen naar een eigen richting bij je huisgenoten flink hebt aangewakkerd…”

“Zeg dat wel,” reageerde Ilse op een boze toon. Ze was de kleinste van het viertal met het meest opvallende haar: rode krullen die vrolijk om haar hoofd sprongen als ze bewoog! Ze was als kind een vrolijk kind geweest, vrolijk en speels, vaak uitgelaten, maar door het jarenlange misbruik was ze angstig en boos geworden. Zij had als enige wat moeite met de centrale woonkamer, zat veel liever achter haar eigen computer. Omdat ze zichzelf niet helemaal buiten wilde sluiten, kwam ze er soms even een bak koffie drinken, maar veel verder kwam ze meestal niet.

Huib knikte, schoof een stoel van de eethoek bij en vertelde dat hij juist voor haar misschien wel goed nieuws had.

“Jij bent gek op werken met je pc he?” Ilse knikte. “Ik heb een website gemaakt, een eenvoudige, maar tot nu toe heeft hij gewerkt. Het is op dit moment een website voor vier mensen die creatief werk, kunstwerk maken. Ikzelf met houtbewerking, Margreet met wandkleden, Elly, een vriendin van ons die schildert en sinds kort Bianca, die in het pension werkt en heel bijzondere poppenkleren maakt. Vanaf vandaag komt er een vijfde bij, Daniëlle, die al jaren werkt met edelstenen. Ze maakte er altijd sieraden van en die verkoopt ze in haar winkeltje in een dorp hier in de buurt. Ik was vanmiddag in haar winkel en ontdekte dat ze bezig is geweest met een andere creatieve uitspatting. Ze maakt beeldfiguren, ook met onder andere edelstenen. Als ze het geld niet nodig had, zou ze het liefst haar winkel sluiten en alleen maar bezig zijn met de creatieve kant van haar werk, en dan voornamelijk die beeldfiguren en zo nu en dan wat sieraden erbij. Maar ja, dat geld moet ook binnenkomen, anders moet ze straks op een houtje knabbelen. Ik heb haar aangeboden om die beeldfiguren op onze website erbij te zetten, als een aparte pagina. Elke kunstenaar heeft trouwens een eigen pagina op de website. Daniëlle had een klik met dat voorstel, maar ziet het niet zitten om de correspondentie met klanten er ook nog bij te krijgen. En als ik eerlijk ben… ik vind dat voor mezelf ook de minst leuke kant van mijn werk. Het liefst zou ik alleen met hout bezig zijn, dat is nou eenmaal mijn ding. Maar iemand moet die website doen, en dat doe ik tot nu toe. Verder doet iedereen zijn eigen correspondentie met klanten. Simon noemde onze website laatst onze digitale galerie. Hij heeft een heel duidelijke indruk gekregen dat er een echte galerie moet komen, niet binnenkort, maar over een paar jaar of zo. En onze website is daar een voorloper van, onze digitale galerie, en zal ook als de echte galerie bestaat, blijven bestaan om het voor bezoekers van de galerie eenvoudiger te maken om vragen te stellen en tot kopen over te gaan. En alles wat er nog meer bij komt kijken.

We hebben allemaal onze eigen offertes en rekeningen kant en klaar, die hoeven allen maar ingevuld te worden. En de administratie komt erbij, in de gaten houden of rekeningen betaald worden, belastingaangifte, in elk geval voor mij, en dat soort dingen.

Ik heb dus iemand nodig die een soort duizendpoot is op de computer, en dat ook vol overgave doet. Iemand die een website kan beheren, onderhouden en die de correspondentie en administratie bij kan houden. Ik vertelde dat aan Margreet en zij zei bijna direct: ‘Zou dat niet wat voor Ilse Verbree zijn?’ Zij wist hoe graag jij met je computer bezig bent. Je hoeft niet meteen te besluiten hoor, neem er gerust even de tijd voor…”

“Nergens voor nodig! Ik wil dit dolgraag doen!” viel Ilse hem in de rede. “Moet je je voorstellen, ik zat net nog te mokken omdat ik geen idee had hoe ik verder kon, en jij werpt me de beste oplossing die bij mij past in m’n schoot! Het is dat ik nog niet gek ben op mannen knuffelen, anders vloog ik je bij deze om je nek!”

De vrouwen giechelden, zagen het blijkbaar voor zich. En ook Huib grinnikte, vond het helemaal prima dat ze hem niet wilde knuffelen. Hij vond het fantastisch dat ze dit werk op zich wilde gaan nemen.

Toen de giechelbui gekalmeerd was, stond hij op. “Ilse, ik ben super blij dat jij dit werk zo graag wilt gaan doen! Ik zal even met de anderen overleggen… het lijkt me het beste als we een keer een avond bij elkaar komen. Heb jij voorkeur, welke dag?”

“Gisteren!” riep ze meteen. “Nee joh, maakt me niet uit, maar het liefst zo snel mogelijk. Ik heb nog geen enkele avond iets gepland, dus het maakt me echt niet uit. Laat maar weten wanneer ik moet opdraven. Bij jullie thuis, denk je?”

“Lijkt me handig, je hoort nog wel van me! Katja, Maureen, succes verder met jullie zoektocht. Geef niet op, je ziet het bij Ineke en Ilse, het kan je zomaar toegeworpen worden.”

“Uhm Huib…” zei Maureen aarzelend, “Eigenlijk weet ik wel wat ik het liefst zou willen. Je had het over kunstenaars… Ik heb als kind genoten van spelen met kaarsvet, iets moois maken met een druppende kaars. Het waren eerst gedrochten, maar het werden steeds meer mooie beeldjes. Ik heb dat in de laatste jaren niet meer gedaan, eerst omdat ik dacht dat het kinderachtig was, daarna doordat het niet te combineren was met dat prostitutie-werk, maar de laatste dagen kwam het verlangen op om er weer mee aan de slag te gaan. Ik durf het hier alleen niet zo goed, ben bang dat ik de boel in de fik laat vliegen… Weet jij daar misschien een oplossing voor, een plek waar ik veilig zou kunnen werken? En als je het dan mooi genoeg vindt, zou ik dan mee mogen doen?”

Tot haar verbazing zag ze dat Huib ontroerd was. Met moeite gaf hij antwoord: “Ik voel dat het klopt, dat zulk werk niet kinderachtig is maar echt een creatieve manier is waarop je mooie dingen kunt maken. Je moet dit echt weer gaan oppakken, en ja, je kunt zeker bij ons terecht met je werk. Een ruimte zullen we wel vinden, ik ga er navraag naar doen bij de anderen. En als je wilt, kun je straks ook meekomen naar onze vergadering. Dan kun meteen kennismaken met de anderen en meedenken over de praktische zaken. Goed idee?”

“O ja… ik heb er zin in!”

“Mooi, nou alleen Katja nog, maar dat komt ook goed. Geef de moed niet op Katja!”

“Nee hoor, ik zoek rustig door, ik snuffel advertenties op internet af en probeer te voelen welk werk met me klikt. Tip van Lisa! Ik heb nog niets gevonden dat klikt, dus ik ga rustig verder.”

“Dapper van je! Tot ziens jongedames!”

Naar hoofdstuk 29. Maureen maakt een nieuwe start

Of naar de Inhoudsopgave