Margreet keek Huib fronsend aan: “Wat bedoel je? Het lijkt wel of je een donderwolk aan voelt komen…”
“Klopt meiske, ik voel hem, en ik weet dat hij volgende week gaat komen. Je ouders komen een midweek in het pension logeren.”
Margreet rukte zich los en keek hem met grote angstogen aan.
“Mijn ouders? Een hele midweek? Nee!! Dat kan niet! Dat wil ik niet! Waarom heb je hen niet gezegd dat we vol zitten?”
In paniek wilde ze wegrennen, maar Huib greep haar bij haar polsen.
“Margreet, dat was nou precies mijn eerste reactie, dat ik gewoon zou mailen dat we geen plek hadden. Maar ten eerste kunnen zij op de website zien dat er volgende week nog twee kamers vrij zijn. En ten tweede zouden ze dan proberen een andere periode te komen. Dus die oplossing kon ik meteen van tafel vegen.
Het tweede idee was dat ik hen eerlijk kon mailen dat ik hen niet hier wilde hebben. Zo klant-onvriendelijk ben ik nog nooit geweest! Maar het leek voor de orkaan die ik voelde een prima oplossing. Ik kon er op dat moment niet met Annerieke over praten, zij was druk met het koken, dus ik heb Anton alles verteld. Hij begreep dat beide oplossingen geen optie waren. En hij kwam met een andere overweging, namelijk dat als ze een paar dagen komen, jij de kans krijgt om te voelen in hoeverre je al hersteld bent, of je hen beter aan kunt. Of je bijvoorbeeld in staat bent om bij hen weg te lopen of te zeggen dat je niet een middagje met hen uit wilt of niet met hen wilt spreken. Ik denk dat je best weet, verstandelijk, dat ze je nergens toe kunnen verplichten. Je mag je hart volgen, wil je niet, dan wil je niet, punt uit. Maar ik heb de indruk dat je in het verleden niet aan je gevoel durfde toegeven, niet tegen hen in kon gaan. Klopt dat?”
Margreet knikte.
“Maar dat mag dus wel, het is alleen even de vraag of je het nu wel voor elkaar kunt krijgen om voor jezelf op te komen, tegen hen in. Daar kun je nu proberen een besluit over te nemen, maar je zult het pas echt voelen op het moment zelf. Wat je op dat moment ook kiest, wij zullen achter je staan, en je helpen.
En daarna, als die midweek voorbij is, kun je voor jezelf een besluit maken: wil je in de toekomst nog in zekere mate contact met hen, of wil je dat helemaal verbreken? Dat heeft allemaal geen haast natuurlijk, dat kan later ook nog. Dat was wat Anton allemaal aan me voorlegde.
Anton stond ondertussen ook over iets anders na te denken. Hij heeft besloten dat Joke en hij nog een week langer blijven. Voor hun werk was dat geen probleem, en hij wil er graag voor jou en voor ons zijn als het moeilijk zou worden. We hopen dat het meevalt natuurlijk, maar als het lastig wordt, ben je allesbehalve alleen. En dan nog wat, ik vind de timing geweldig, het verlangen om je een vast contract te geven, de tijd om aan je bureau te werken, dat dat allemaal begon voordat ik een mail van je ouders kreeg. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar die timing voelt goed.”
Terwijl hij sprak, had hij Margreet weer tegen zich aan getrokken. Hij streelde haar haren, haar rug.
Margreet knikte: “Die timing is inderdaad goed, je hebt niet besloten me een vast contract te geven omdat je wist dat mijn ouders zouden komen. Je hebt het besloten om mij, alleen om mij. Bedoel je zoiets?”
“Precies, dat is het!”
Huib pakte haar nu bij haar heupen vast, deed zelf een stap naar achteren en keek haar liefdevol aan: “En nu Margreet, wil je nog blijven of ga je wegrennen?”
“Ow Huib, ik zou het liefste er vandoor gaan, ik vind het zo eng! Ik ben gewoon bang voor alle lelijks dat ze zullen zeggen, ook tegen jullie, en tegen de andere gasten. Ze zijn zo gewend om alles af te kraken! Ze zouden de sfeer kunnen verpesten! Ow, ik zou me zo schamen voor hen, als ze dat zouden doen!”
“Waarom moet jij je schamen voor het gedrag van een ander? Zij doen zo, jij niet!”
“Ja, dat weet mijn koppie ook wel, maar het voelt zo anders, alsof ik voor hun gedrag verantwoordelijk ben. Nu je het zo zegt… ik heb het eigenlijk altijd zo gevoeld, schaamte voor hen, voor hoe ze deden. Altijd als ik hen naar andere mensen hoorde snateren, dan schaamde ik me dat zij mijn ouders waren.”
Huib knikte, hij begreep wel hoe de vork in de steel zat.
“Ik hoop dat die wond in jou, die wond die die schaamte veroorzaakt, deze en volgende week snel zal herstellen, zodat je vrij van schaamte komt. Er is niets, ook niet in jouzelf, waarvoor je je zou hoeven schamen. Je bent mijn liefie!”
Margreet lachte, legde haar handen in zijn lange golvende haren en trok zijn hoofd naar zich toe om hem te kussen. “En jij bent mijn liefie”! Na elk woord gaf ze hem opnieuw een kus.
Huib lachte: “Lieve malle meid, dit soort grappige dingen van jou, die vind ik zo geweldig! Ergens diep van binnen ben je gewoon een heerlijk spontane, vrolijke vrouw, prachtig!”
“Ja, een bloemknop met veelkleurige blaadjes, en ze beginnen al een klein beetje open te gaan. Soms schrikken ze even, dan gaan ze weer dicht, maar ik voel dat ze elke volgende keer weer iets makkelijker open gaan. Ik ben nog steeds benieuwd naar de voluit bloeiende bloem die ik zal zijn…”
Ze keek Huib even dromerig aan. “Ja, ik zal bloeien… bloeien met heel veel vrolijke kleuren…”
“Ja he, dat, daar kijk ik ook naar uit. Ik denk dat ik al wel een beetje zie hoe je zult zijn, maar ik denk dat we nog heel wat keren verrast zullen worden door alles wat we nu nog niet zien. Oh meis, ik wil je niet opjagen, ik wil je liever hier houden, maar het is al bijna vier uur… Nog even over die edelstenen, ik weet geen winkel in de buurt die ze verkoopt. Zullen we vanavond samen even op internet zoeken?”
“Ja, dat lijkt me handig! Meteen nadat we klaar zijn met opruimen?”
“Goed idee, dan hebben we de hele avond voor onszelf. Zullen we dan naar mijn huis gaan?”
Margreet vond het een prima plan, durfde het nu wel aan. Met een laatste knuffel nam ze afscheid en ging met een blij hart naar het pension. Helaas waren de gedachten van haar verwondingen niet allemaal blij. Ze begonnen al snel haar hart te overschreeuwen. Ze was bang, echt bang, en alles wat er mis zou kunnen gaan, schoot door haar gedachten.
Maak jouw eigen website met JouwWeb