Annerieke was blij dat ze het avondeten al grotendeels voorbereid had, zodat ze aan alle nieuwe gasten even aandacht kon besteden. Het was bijzonder, hoe elk echtpaar haar direct globaal vertelde, waarom ze er een poosje tussenuit wilden.

Neem nou Samuel en Rebecca. Ze hadden een poosje rust nodig. Ze hadden hun dochter en schoonzoon verloren door een auto-ongeluk en waren door een paar moeilijke weken van ontkenning en diepe depressie gegaan. Op het punt aangekomen dat ze niet wisten hoe ze verder moesten, hadden ze vorige week besloten een weekje in het pension te reserveren. Gelukkig was er deze week nog een kamer voor hen vrij geweest. Annerieke had verteld, dat zij met hen kon meevoelen, omdat zij zelf haar man door een auto-ongeluk was verloren. Samuel en Rebecca smeekten haar bijna om daar in de komende week met haar over te mogen praten. Misschien zou zij hen kunnen helpen met tips? Annerieke besloot daar niet onnodig mee te wachten: “Morgenochtend? Zouden jullie dat willen?”

Ze keken elkaar aan en knikten gretig: “Graag, heel graag!”

Annerieke sprak met hen af, dat ze de volgende ochtend in de pensionskeuken mochten komen koffie drinken en daarna meteen met haar mee naar haar huis konden. “Dat is wel zo gezellig, en dan hoef ik niet uit te leggen in welke van de drie huizen die daar verderop staan, je mij kunt vinden.”

Op hun vraag of die andere huizen ook van personeelsleden waren, vertelde Annerieke dat dat inderdaad zo was, maar dat ze op verschillende manieren ook allemaal familie voor haar waren. Samuel en Rebecca vonden dat wel heel speciaal, hadden zoiets nog niet eerder meegemaakt.

.

Korte tijd later arriveerden Theo en Renate. Zij waren een jong stel, twintigers. Toen Annerieke hen liet zien waar ze folders voor uitstapjes konden vinden, vertelden ze dat ze niet van plan waren om een heleboel uitstapjes te maken.

Ze deelden de reden van hun komst: “We zijn allebei christelijk opgevoed, maar hadden door de jaren heen vragen waarop geen antwoord te vinden was. We begrepen er niets van, voelden van binnen eigenlijk een verlangen om te stoppen met dat geloof, en besloten om hier een paar weken de tijd te nemen om in rust en stilte uit te gaan proberen hoe het is om de bijbel en het geloof aan de kant te gooien. Niet achteloos, het zit allemaal te diep, maar… beledig ik je trouwens niet?” onderbrak Theo zichzelf. “Ik bedoel, als je zelf christen bent, is het misschien wel heel pijnlijk om dit te horen.”

Annerieke glimlachte om zijn eerlijkheid: “Nee hoor, ik ben nooit christen geweest, ik ken wel wat verhalen uit de bijbel, maar ben er niet echt mee opgegroeid. Ik ben heel benieuwd hoe jullie deze weken gaan ervaren. Hier in huis, in onze pensionfamilie zoals ik degenen die hier werken en thuis horen altijd noem, proberen we naar ons binnenste te luisteren. Onze ziel weet heel goed wat onze persoonlijke waarheid is. Een absolute waarheid, die voor iedereen geldt, zoals in religies, daar kan ik niet zoveel mee. Dat voelt meer als een stramien waar je in vast zit.”

“Een matrix,” vulde Renate aan. “We hebben een poosje geleden een film gezien, die heet zo, The Matrix, en die opende ons de ogen nog wat verder. We voelden allebei dat ons geloof als een matrix werkte, we voelden ons erin vast zitten. Welke kant je ook op wilt, die man met die bril, de vijand in die film, die komt je telkens weer achterna om je weer vast te zetten en kapot te maken. Dat is wat ik in de kerk voel, in de kerk waarin we zijn opgegroeid, en ook in de beide kerken waren we een langere tijd geweest zijn om verder te zoeken. Het lijkt overal hetzelfde op een andere manier. Ik bedoel: elke kerk is anders, maar grijpt je vast in haar netten. Zo hebben wij het ervaren. En terwijl we er zo over praten, merk ik dat mijn verlangen om daar los van te komen, alleen maar sterker wordt! Ik krijg zelfs verlangen om niet alleen zonder kerk verder te gaan, maar ook zonder de bijbel, zonder Jezus of wat dan ook. Wat jij zei, over naar je binnenste luisteren, daar wil ik graag meer over horen!”

Annerieke schoot in de lach: “Ik krijg het nog druk deze week, ook de vorige twee echtparen die hier als nieuwe gasten kwamen vanmiddag, verlangen naar meer. Maar dat geeft niet hoor, het is een antwoord op het verlangen van mijn hart. Ik ben in het pension de gastvrouw en de kokkin, en dat vind ik leuk werk, maar het mooiste vind ik als ik mensen een stukje verder mag helpen op hun persoonlijke zoektocht. Jullie zouden twee weken blijven, dus we zullen vast momenten kunnen vinden om er over te praten en dingen te delen. En jullie zijn ongeveer van dezelfde leeftijd als Huib en Margreet, en Sjaak en Lisa. Zij wonen ook hierachter, en zijn deel van mijn pensionfamilie, misschien klikt het met hen ook. Beschouw ons niet alleen als de huis-, tuin- en keuken-medewerkers, leg gewoon maar contact, we leven graag samen met de mensen die hier logeren.”

Theo en Renate waren verrast en diep geraakt. “Dit hadden we nooit verwacht, maar ik ben er heel erg blij mee, dank je wel voor dit geweldige aanbod!” zei Theo, terwijl Renate haar ogen depte met haar zakdoek. “Echte een retraite-centrum hier,” vulde ze aan, “maar niet als zodanig georganiseerd.”

“Ja zoiets,” lachte Annerieke, “niet georganiseerd, maar vanuit onze ziel. Ik wijs jullie nog even je kamer, dan praten we later verder. Ik verwacht zo namelijk nog twee mensen, en moet tussendoor zorgen dat het avondeten straks klaar is.”

.

Terwijl Theo en Renate zich installeerden in hun kamer, arriveerden Alan en Frida, globaal van dezelfde leeftijd als Theo en Renate. In eerste instantie waren ze vrij zwijgzaam, volgden hun gastvrouw naar de woonkamer en de eetkamer, en tot slot met hun koffers naar hun kamer. Ze keken vluchtig rond en keken elkaar aan. Ze knikten blij. Frida verwoordde wat ze blijkbaar allebei voelden: “Dit is een plekje waar we ons thuis voelen. En dat hebben we hard nodig.”

“Ja,” vulde Alan aan, “we hebben nogal wat lastige dingen achter de rug. Ik ben als moslim opgegroeid, en Frida zonder geloof. Zij heeft zich nooit zoveel van regels aan getrokken, deed gewoon wat ze dacht dat ze moest doen.”

Hij glimlachte naar zijn vrouw. “Toen wij elkaar ontmoetten, ruim tien jaar geleden, was er bij ons allebei meteen een zekerheid dat wij bij elkaar hoorden, heel bijzonder! Vanaf dat eerste moment, werkelijk waar, konden we alleen nog maar naar elkaar verlangen. Voor Frida was het lastig dat ik uit een moslim-familie kwam, en dat ik me ook aan alle regels en gewoonten daarvan hield. En voor mij was het lastig, dat zij niet in dat patroon leek te passen. Toch konden we niet anders dan met elkaar verder gaan, we leken wel aan elkaar vast te zitten. We hebben toen afgesproken dat we zouden gaan samenwonen en alles op alles zouden zetten om elkaar te gaan begrijpen, elkaar aan te voelen, zonder elkaar te veroordelen. Mijn familie heeft onze relatie toen al heel erg veroordeeld, gezegd dat ik een smet op onze familie bracht, en dat er niets goeds uit onze relatie zou kunnen voortkomen. Maar ik kon niet anders, ik wilde niet anders… Frida is mijn alles, mijn geliefde… en haar leven, haar manier van leven heeft mij laten zien, dat ik helemaal geen godsdienst nodig heb. Ik heb het een paar maanden geleden losgelaten, waardoor mijn familie ons verbannen heeft. Ik heb nu alleen Frida, en op de achtergrond haar familie. Zij accepteren mij wel, maar wij ervaren allebei met hen niet zo’n klik als we met elkaar hebben. Dat geeft niet, we hebben elkaar. En in deze weken willen we verder, echt de tijd nemen voor elkaar. En voor mijzelf, want ik wil graag leren leven zoals zij gewend is. Ik zie aan haar dat ze sterk en gelukkig is. Dat was ze al toen ik haar leerde kennen, sterk in zichzelf. Dat heb ik dus nooit gehad, maar dat wil ik ook, snapt u? Sorry, dat ik zo ratel… ik behandel u als een maatschappelijk werkster, sorry mevrouw.”

Annerieke begreep dat hij haar met u en mevrouw aansprak als resultaat van zijn opvoeding. Ze wist genoeg van godsdiensten, om te weten dat dat één van de manieren was om kinderen te leren zich te buigen naar de ouderen.

“Alan, en Frida, noem me alsjeblieft Annerieke, en zeg gerust je en jij tegen me. Ik weet dat ik eerder geboren ben dan jullie, maar dat maakt geen verschil tussen jullie en mij. Leeftijd is van geen belang in ons leven, dat mag vast je eerste ontdekking hier zijn. Leeftijd en hoe mensen daarmee omgaan, is iets wat mensen in een stramien vast zet. Maar we zijn gelijk, verschillen in leeftijd of sekse of werk zijn niet belangrijk. Wie we van binnen zijn, zoals je bij Frida gevoeld hebt Alan, dat is het enige wat belangrijk is, het enige dat telt.

En om op je vraag terug te komen, ik begrijp denk ik heel goed wat je bedoelde met je verlangen om te worden zoals Frida, of beter nog, te worden wie jij zelf bent. Ik ken die zoektocht. Maar lieve mensen, ik moet verder, zorgen dat om half zes het buffet voor het avondeten klaar is. Zullen we binnenkort een keer verder praten? Als jullie willen… Trouwens, ook mijn zoon en zijn vriendin, en onze tuinman en zijn vriendin, zijn regelmatig hier in het pension of op het terrein te vinden, ze wonen net als ik daar achter op het landgoed. Zij zullen ook graag contact met jullie leggen. Zij zijn gewend of zijn bezig te leren om vanuit hun ziel te leven… het zal vast klikken! We spreken elkaar wel weer!”

“Graag, heel graag!” Alan gaf haar een stevige hand, met Frida blij glimlachend achter zich.

.

Annerieke ging met een blij en vol hart naar de keuken, verwachtingsvol voor alle gasten die ze de komende week of twee weken onder hun hoede zouden hebben.

Naar hoofdstuk 115. Samen onderweg

Of naar de Inhoudsopgave