Donderdagmorgen, Joke zat heerlijk te werken aan haar nieuwe boek toen ze merkte dat ze een berichtje op haar mobiel kreeg. Ze zag dat het van Annelies kwam, een kort bericht, waarin ze vertelde dat haar boek klaar was voor de verkoop. Annelies vroeg of ze vandaag kon komen kijken om afspraken te maken.

Joke sloeg de tekst van haar boek op, sloot de laptop af en ging naar beneden, op zoek naar Anton.

“Anton, Anton, Annelies schreef net dat mijn boek klaar is en ze vroeg of ik wilde komen kijken, en er moesten ook afspraken gemaakt worden. Wil jij alsjeblieft meegaan? Ik word nu al dol van de zenuwen!”

Anton lachte, stond op en trok haar even tegen zich aan. “Laten we maar meteen gaan dan!”

Omarmd wandelden ze naar het dorp, naar de drukkerij. Annelies liet hen zelf binnen en ging hen voor. Ze liep naar de kast waarin ze ook de stapels van Rosalies boeken had liggen. Ze pakte een boek van een stapel dikkere boeken…

Joke hield haar adem in toen ze het boek van haar overnam. Verbijsterd staarde ze naar de voorkant, bekeek vervolgens de achterkant.

“Dit… dit is niet het boek dat ik je gemaild had, dit is mijn allereerste boek. Hoe kan dat nou?”

Annelies keek haar aan met een ondeugend gezicht. “Ik denk dat je dat aan Anton moet vragen!”

Anton deed net of hij het plafond bestudeerde en ineens verschrikt wisselend naar Annelies en Joke keek. “Wat? Wat is er met mij? Joh, dat boek, wat is het mooi geworden, Joke!”

“Anton! Wat heb jij op je geweten?”

“Ik? Ik ben zo rein als een net geboren baby!”

“Nou, volgens mij zijn net geboren baby’s allesbehalve schoon! Wat heb je gedaan? Hoe komt Annelies aan mijn eerste boek?”

“En aan al je andere boeken?” vulde Annelies aan.

“Alle andere? Allemaal? Heb je ze allemaal? Anton, vertel op! Oh wacht eens… drommelse kwajongen! Jij bent dinsdag even naar huis geweest voor je werk he, jaja! Volgens mij ben je helemaal niet met je werk bezig geweest, maar heb je al mijn boeken naar Annelies gestuurd!” riep Joke uit.

“Ik beken schuld, maar het spijt me totaal niet! Gefeliciteerd met je eerste exemplaar, en met alle andere die er nog gaan komen,” grijnsde hij, terwijl hij haar in het bijzijn van Annelies tegen zich aan trok en haar kuste.

Ze keek hem nog steeds verbijsterd aan, toen hij haar weer wat meer ruimte gaf.

“Heb je dat echt gedaan? Niet te geloven… ik weet eigenlijk niet goed wat ik ervan moet denken! Ik voel me verraden, maar eigenlijk ook… ik weet eigenlijk niet eens, het voelt een beetje als een compliment of zo,” zei Joke. Ze keek naar Annelies en vroeg: “Heb je deze ook helemaal gelezen?”

“Zeker weten, vraag maar aan Bert, ik was niet bereikbaar! Joke, jij schrijft zo geniaal, dat ik er helemaal in meegesleept werd. De enige momenten dat ik even moest stoppen, waren om naar de wc te gaan of omdat je verhaal me zo diep raakte dat ik niet eens verder kon. Dan liet ik het eerst maar even zakken, en dan ging ik weer verder. Nee, ik heb sinds Anton me jouw boeken gestuurd heeft, niet stilgezeten, hahaha, eigenlijk alleen maar stilgezeten, zitten lezen! En zodra ik het uit had, heb ik het aan Bert gegeven met het verzoek het zo snel mogelijk te gaan drukken. En hij was heel gehoorzaam, is er meteen mee aan de slag gegaan, heeft er gisteravond zelfs absurd lang voor doorgewerkt. Met plezier hoor, en vooral omdat ik hem achter z’n broek zat… En ik ben inmiddels al een heel eind op weg in je tweede boek!”

Ze grijnsde weer ondeugend: “Heb je enig idee voor welke prijs je het boek wilt verkopen?”

“Dat zijn van die dingen, daar heb ik toch helemaal geen verstand van…” Joke keek vragend naar Anton.

“Denk nog eens terug aan het bedrag dat je in gedachten kreeg,” moedigde hij haar aan.

“Vijftien?” zei Joke vragend, twijfelend. “Zou dat niet te veel zijn? Wie koopt er nou een boek voor vijftien euro van een schrijfster van wie ze nog nooit gehoord hebben?”

“Oh, genoeg mensen, als de samenvatting op de achterkant hen aanspreekt, kopen ze het graag. Vijftien euro is echt niet veel voor een boek van deze omvang. Als de mensen eenmaal door hebben hoe goed jouw boeken zijn, kunnen we de prijs eventueel laten stijgen, als je dat wilt. Dat zien we later wel! Ben jij het met vijftien euro eens, Anton?”

“Op zich hoef ik het er natuurlijk niet mee eens te zijn, de boeken zijn van Joke, maar ik had ook vijftien euro in gedachten gekregen, en net als jij, Annelies, met het idee dat de prijs later verhoogd kan worden.”
Anton knikte Joke bemoedigend toe: “Begin maar met vijftien, later zien we wel weer.”

Toen Joke knikte, opende Annelies het bestand in de computer en gaf het boek de genoemde prijs. Stralend keek ze Joke aan: “Gefeliciteerd, Joke, je eerste boek is een feit, klaar voor de verkoop!”

“Dan wil ik er meteen vier kopen,” zei ze tegen Annelies, “nee, vijf, één voor onszelf, en voor de drie gezinnen op Bloemenhof, en één voor de boekenkast in het pension.”

Anton lachte: “Heerlijk, je gaat meteen uitdelen, een goed teken! Doe maar!”

Annelies regelde de factuur, Joke betaalde.

“Ik geef je weer een seintje als het tweede boek klaar is, goed?”

“Graag! Dank je wel, Annelies, en jij ook bedankt Anton! Je hebt me geweldig over de drempel geholpen. Ik ben nu alleen maar blij dat jullie het in gang gezet hebben! Tjonge, mijn eerste boek! Tot het volgende boek Annelies!”

“Ik laat het je weten!”

Opgewekt gingen Joke en Anton naar het pension. “Ik ga de boeken meteen ronddelen,” zei Joke. Op de veranda zat de vriendengroep heerlijk van hun tijdens het ontbijt verzamelde lunch te genieten.

“Mijn eerste boek is uitgegeven, jongelui! Ik ga een exemplaar in de boekenkast zetten!” lachte Joke blij.

“Nee!” riep Marieke uit, “geef maar aan mij, dan kan ik lekker lezen als ik zo moet rusten!”

“Prima, je krijgt hem zo, maar ik wil eerst nog even iets voorin schrijven,” antwoordde Joke. Ze nam een pen van Anton aan, dacht even na, en schreef een korte boodschap voorin. ‘Voor de Bloemenhof-familie, als dank, en voor alle gasten die hier komen logeren. Joke Veth’

Ze haalde haar schouders op: “Gek, ik wilde zo graag een boodschap voorin schrijven, maar ik wist eigenlijk niet goed wat. Het moet maar zo.”

Ze gaf het boek aan Marieke, die het open sloeg en de boodschap hardop voorlas.

“Prima toch,” reageerde Alex, “het verhaal mag de rest doen! Gefeliciteerd Joke, ik vind het echt super leuk voor je!”

“Ja, en weet je hoe dit gekomen is?”

Gespeeld verontwaardigd vertelde ze van de verrassingsactie van Anton. Iedereen lachte, was het helemaal met haar eens dat het ondeugend was, maar uiteindelijk wel super leuk! Marieke was de enige die niets zei, die ook niets gehoord had. Ze was al helemaal verdiept in het boek…

.

Joke en Anton wandelden naar Annerieke, aan wie Joke ook vertelde over Antons streken en haar uiteindelijke blijdschap. Hetzelfde herhaalde ze bij Margreet en Lisa. Ze wenste iedereen veel leesplezier.

Op de veranda bij het pension aten zij een broodje, waarna Joke weer opgewekt aan het werk ging. Dat gaf de anderen de gelegenheid Marieke uit te horen over het boek.

“Huh? Hoe het boek is? Wat denk je, ik ben helemaal van de wereld, ik hoor jullie niet eens, niet echt in elk geval, alleen maar een beetje op de achtergrond. Weet je wat ik denk, Anton? Die lieverd van jou moet ook een pagina op de website krijgen, op de website van de galerie. Dit is niet zomaar een verhaaltje, dit is net als de boeken van Rosalie woordkunst, zielskunst. Het past er al net zo bij! Aan wie heeft ze net die andere boeken gegeven?”

“Aan Annerieke, Margreet en Lisa,” antwoordde Anton met binnenpret.

“Goed, ik ga die drie even een berichtje sturen, vragen of ze al begonnen zijn met lezen…”

Het duurde maar een paar seconden voordat ze maar liefst drie antwoorden kreeg.

Annerieke: “Ja, geweldig, kan niet meer stoppen, heb de wekker gezet anders vergeet ik te koken. Ik ga snel verder!”

Margreet: “Whaaa je stoort! Te mooi dat boek!”

Lisa: “Sshhhtt, ik zit er helemaal in, geweldig!”

Marieke las de reacties voor en schreef hen terug: “Geschikt voor de galerie?”

Annerieke: “Geen verstand van, maar het lijkt me wel…”

Lisa: “Absoluut!”

Margreet: “Zeker weten, ik ga het meteen met Ilse overleggen!”

Een half uur later kregen alle kunstenaars een groepsmail van Ilse.

‘Beste kunstenaars, de website breidt zich uit! Nog een woordkunstenaar, Joke Veth.’

Ze volstond hiermee, iedereen wist de site te vinden, en de reacties stroomden dan ook al snel binnen, variërend van ‘Welkom aan Joke!’ tot ‘Kan ik dit boek ook via jou kopen? De samenvatting op de achterkant spreekt me aan!’

.

En zo gebeurde het dat Ilse weer een bezoek bracht aan de drukkerij en met Bert en Annelies overlegde. Ze spraken weer af hoe ze het onderling zouden regelen, waarna Ilse met een flinke stapel boeken naar huis ging. Op de website zette ze de prijs erbij en gaf in de groepsmail naar degenen die er één wilden kopen, dat ze even een persoonlijke mail moesten sturen via de contact-pagina. Ze vertelde dat ze ook van het eerste boek van Joke twintig exemplaren alvast op voorraad had.

Ilse overdacht het punt van ophalen en verzenden. Verschillende kunstobjecten konden beter opgehaald worden. Maar de boeken konden met gemak verstuurd worden. Ze ging de hele website langs, kunstenaar voor kunstenaar, zich afvragend hoe ze dit het beste kon regelen. Ze zocht op internet naar de beste mogelijkheden en maakte een kladje, waarin ze de verschillende prijzen op een rijtje zette. Uiteindelijk besloot ze naast de contact-pagina een nieuwe pagina te maken, ‘Levering’, waarin ze uitleg gaf over het ophalen en de verschillende verzendmogelijkheden.

“Zo, ook weer opgelost!” zei ze tegen zichzelf en schonk zich nog een bak koffie in. Terwijl ze daarvan genoot, ging ze de bestellingen die binnenkwamen langs. Ze moest wel lachen, ook de drie vrouwen die te gast waren op Bloemenhof, Marieke, Marianne en Fiona bestelden een boek. En Alexander bestelde er ook één, om cadeau te geven, schreef hij erbij. Goed, meteen al vier stuks op één adres, dat schiet lekker op! Ilse maakte alle facturen in orde en liep met een stapeltje boeken, met de facturen erbij in gesloten, naar Bloemenhof. Ze werd met gejuich begroet, hoefde niet eens om de betaling te vragen, iedereen die besteld had betaalde direct uit eigen beweging met de bank-App op hun mobiel.

En zo gebeurde het, tegen het eind van de middag, dat Joke beneden kwam, en alle jongelui in een exemplaar van haar boek zaten te lezen. Met open mond keek ze van de één naar de ander, en tot slot naar Anton. Hij knipoogde naar haar en wenkte haar dichterbij. Hij liet haar de website van de galerie zien en wees naar haar naam in de lijst van ‘Onze kunstenaars’. Ze tikte haar naam aan, en zag tot haar verbijstering dat haar eerste boek al op de site stond.

“Waarom? Waarom op de site van de galerie?” vroeg ze zachtjes aan Anton.

“Omdat een galerie ruimte geeft aan kunstenaars… en jij bent een woordkunstenaar. En je past perfect in deze rij, want jij werkt net als al die anderen vanuit je binnenste. Jij bent ook een zielskunstenaar.”

Joke liet zijn woorden even tot zich doordringen, knikte en zuchtte diep. Pas toen zag ze dat niemand meer las, maar dat iedereen haar lachend aankeek.

“Welkom in de kunstenaarskring, Joke!”

Naar hoofdstuk 75. Naar huis

Of naar de Inhoudsopgave