Bianca voelde dat haar mobiel zoemde, viste hem met haar vrije hand uit haar broekzak en ontdekte dat het een berichtje van Ineke was. Ze vroeg of het uitkwam als ze nu zou komen. Met haar duim typte ze terug, dat ze over vijf minuten naar buiten zou komen om haar op te wachten. Ze kreeg een duimpje terug als bevestiging.

“Ineke komt zo,” vertelde ze Lisa, “ik vertelde haar op de filmavond dat ik mijn kinderhobby weer ontdekt had en het leek haar leuk om te komen kijken.”

“Wat leuk dat ze dat aandurft. Ze zijn nog niet echt op pad geweest.”

“Klopt, alleen als groep hebben ze wat op het terrein gewandeld. Ik heb haar aangeboden om zo naar buiten te gaan, haar op het open gedeelte, van waaruit ik De Schuilplaats kan zien, op te wachten. Ze dacht dat ze dan wel zou durven. Hoe ze daarna weer terug gaat, dat zien we dan wel weer. Misschien loop ik wel even met haar mee.”

Bianca veegde Julians mond af en besloot vast met hem naar buiten te gaan. Ze zocht daar even naar de juiste plek van waaruit ze De Schuilplaats kon zien. Ze zag dat Ineke al voor het raam op de uitkijk stond. Ze zwaaiden naar elkaar, waarna Ineke naar buiten kwam. Ze keek schichtig om zich heen en begon te rennen, terwijl Bianca haar richting op liep. Het raakte Bianca, dat de angst Ineke zo opjoeg.

Toen Ineke bij haar kwam, sloeg Bianca een arm om haar schouders.

“Gelukt! Leuk dat je gekomen bent.”

Ineke hijgde van het rennen. “Ja, ik wilde echt graag er even tussenuit, naar jou toe, en naar jou, Julian. Tjonge, ik heb echt geen conditie meer!”

Binnen in de wasruimte gaf Bianca haar even de tijd om op adem te komen, voordat ze rustig de trap op gingen. Op de eerste etage kwam Joke’s stem weer uit haar kamer: “Hey Bianca, ben je nog wijzer geworden van Huib?”

Bianca wenkte Ineke: “Kom maar mee” en liep naar de open staande deur, zag dat Joke zich naar hen omdraaide.

“Zeker weten, hij kon het inderdaad heel goed uitleggen, gewoon samen leven, je hart volgen, voelen wat het kind nodig heeft. Dat was het basisrecept! En we hebben het over onderwijs gehad. Hij verlangt naar iets als een centrum waar kinderen zichzelf kunnen ontdekken in plaats van dat ze lesstof door hun strot gepropt krijgen. Hij gaat er met de ouders van Rosalie over praten, omdat zij er ervaring mee hebben, om op die manier met hun dochtertje om te gaan.”

Verder vertelde ze wat ze zelf ontdekt had over haar vast gedachtegang, over de vaste patronen waarin kinderen op school en door ouders vast gezet zijn. “Simon moedigde me aan om er zelf over na te denken, zo had hij het van Erik geleerd. En ik heb dat toen hardop gedaan. Dat was een mooie ervaring. Mijn hoofdpijn, alsof mijn hersenen uit elkaar getrokken werden toen ik voor mijn naaiwerk een andere oplossing moest zoeken omdat ik iets verkeerd bedacht had, had daar dus alles mee te maken. Het vaste patroon van denken, hoe je hoort te denken, hoe je je problemen hoort op te lossen, dat vaste werd een beetje los getrokken. Ze gaven me met z’n allen een staande ovatie! Julian stopte van schrik met drinken hahaha, nou ja, hij had genoeg gehad, dus dat was niet erg. En weet je waar Simon me ook mee bemoedigde? Dat het zo mooi was dat ik me vrij genoeg voelde om Julian daar te voeden, en dat hij het echt alleen maar mooi vond en er geen vreemde gedachten bij had. Sjaak en Huib waren het helemaal met hem eens, en… nou ja, toen heb ik gezegd dat ik me thuis voelde, echt thuis. En dat is ook zo. En dat heb ik aan Anton te danken, doordat hij als een vader met me gesproken had. Mooi he?”

Joke raakte geëmotioneerd: “Dat is zeker mooi! Vind je het goed als ik het hem vertel? Dat is voor hem ook weer bemoedigend, dan weet hij dat hij de goede weg is ingeslagen.”

“Ja, doe maar! Trouwens, dit is Ineke, ze komt even gezellig bij me op visite.”

Joke knikte: “Ik herken je van gezicht, je liep laatst in een groepje in de buurt van De Schuilplaats. Heerlijk voor je, dat je er even tussenuit kunt. Geniet er maar van samen, heb een fijne tijd! Ik ga weer verder, mijn verhaal loopt als een tierelier!”

Bianca en Ineke lachten en wensten haar veel plezier.

“Reken maar dat dat goed komt,” antwoordde Joke, terwijl ze al begon te typen, “dit is helemaal mijn ding! Ik zou niets anders meer willen doen!”

Bianca en Ineke liepen grinnikend verder naar boven, waar Bianca Julians luier nog even controleerde en hem in zijn ledikant legde.

Bianca zette haar dienblad weer terug op tafel. “Ik ben van plan het model van zo’n Spaanse dansjurk te maken, maar dan met deze kleuren. Ken je die dansjurken?”

“Zijn dat die met die wijde rokken, vaak met rood en zwart?”

“Ja precies, dat soort. En ik had gisteren bedacht, dat ik die stroken zo onder elkaar zou kunnen naaien, maar bedacht vanmorgen, dat ik dan wel een wijde rok zou krijgen, maar niet de ruches die me zo leuk leken. Dus wat ik nu moet doen… ik ga een rok maken, waar ik die strookjes aan vast ga naaien, dan worden het wel ruches.”

Ineke knikte, maar keek bedenkelijk.

“Wat gaat er door je heen?”

“Weet je dan wel hoe ver je ze van elkaar af moet vast zetten?”

“Nee, nog niet eigenlijk… verdraaid, dan kan ik dus ook niet bepalen hoeveel stroken ik er nog bij moet knippen.”

Bianca was even stil, zag in gedachten de pop in haar dansjurk voor zich. “Weet je wat? Ik ga het op de bonnefooi doen, ik zie ongeveer voor me hoe lang en hoe wijd de jurk moet worden, dus die soort onderrok ga ik gewoon zo maken, en die ga ik dan opvullen met strookjes.”

“Met een sleep, een korte sleep?” vroeg Ineke. “Sorry, ik zeg maar gewoon wat ik voor me zie, maar misschien is het ook wel heel onhandig.”

“Geen idee, ik zal eens even op internet kijken… Nee, dat doe ik niet. Ik zie het voor me wat jij bedoelt, en ik vind het prachtig! Ik ga die onderrok met een sleep maken, niet onwijs lang, anders valt ze er over als ze danst, maar er moet een sleep aan. Dat ding komt dan bijna stijf te staan van de strookjes, dus ze zal er niet snel over vallen. Grappig he, het is voor een pop, maar ik zie haar er gewoon in dansen.” Bianca lachte ondeugend. “Mijn kringlooppop wordt een echte Spaanse Flamingo danseres!”

“En is dit nu wat je voelt als wat echt bij jou past?” vroeg Ineke. “Ik bedoel dat niet verkeerd hoor, maar mijn ouders hebben mij altijd zo opgejaagd naar een hoog niveau, liefst iets op de universiteit, want dan zou ik belangrijk worden.”

“Verdorie,” schoot Bianca uit haar slof, “alsof je dat met een lage opleiding niet zou zijn. Ik bedoel, je bent wie je bent, en als zodanig ben je belangrijk, niet door een studie of wat je ook maar doet. Wat ben je uiteindelijk gaan doen?”

“Ik ben gaan leren voor leerkracht basisonderwijs. Maar wat jij net vertelde tegen Joke, over standaard denken en zo, dat raakte me. Ergens heb ik dat op die opleiding ook zo gevoeld, maar ik heb er niet verder over nagedacht, het was zoals we het leerden. Daar heb je het dus al, niet verder over nagedacht, niet zelf gedacht… het systeem werkt wel zeg, alleen de verkeerde kant op.”

“Maar verder, het onderwijs, had je echt het gevoel dat dat was wat bij jou paste?”

“Ja, dat dacht ik, maar hoe het onderwijs in elkaar zit, daar klopt dus niets van. De paar gesprekjes met jou, op de filmavond en ook nu weer, brengen me behoorlijk in de war. Ik vind het leuk om met kinderen om te gaan, ik wil ze graag helpen, steeds een stap verder, maar niet zo gedwongen de boeken die de school aanreikt binnen dat ene jaar doorjakkeren. Ik heb tijdens mijn stages al gemerkt, dat sommige kinderen veel meer willen, en dat andere kinderen nauwelijks vooruit lijken te komen. Die kinderen worden dan verdoemd tot probleemkinderen, maar eigenlijk is het zo, dat wij als volwassenen een probleem voor hen geschapen hebben. Wij dwingen ze een richting in die ze misschien wel helemaal niet op kunnen. Zou het kunnen zijn dat een kind, als hij zelf mag ontdekken, als hij dingen aangereikt krijgt, mogelijkheden, allerlei verschillende dingen, dat hij dan zijn eigen weg gaat zoeken?”

Bianca knikte, ging op de stoel bij de tafel zitten en gebaarde naar Ineke dat ze gerust op de schommelstoel kon plaatsnemen. Ze vertelde wat ze wist over Rosalie, over hoe zij als vierjarig zichzelf heeft leren lezen en schrijven, zelfs op de computer werken.

“Ze zoekt dingen op op internet en ze is nog geen vijf jaar. Ik heb Margreet er al eerder over horen vertellen. Dat meisje heeft een poosje op een basisschool in haar vorige woonplaats gezeten. Ze vond het er vreselijk, ze voelde dat de juf haar niet begreep, ze wilde meer, en ze wist ook al veel meer. Nu zijn ze dus verhuisd, wonen in een vrijstaand huis met een heel grote tuin, en hebben Rosalie niet bij een school aangemeld. Als ze vijf wordt, is ze leerplichtig, maar ik verwacht niet dat ze haar dan alsnog naar een school zullen sturen.”

“Maar wordt ze dan niet eenzaam? Heeft ze wel vriendinnetjes?”

“Jazeker, Gloria is haar hartsvriendin. En verder heeft ze veel volwassen vrienden. Als Margreet er over praat, lijkt dat niet schadelijk. Het lijkt zo heel normaal. Zou het kunnen zijn dat de ziel van een jong kind eigenlijk al volgroeid is, maar dat wij als volwassenen die ziel klein houden? Ja, dat is het he, dat standaard denken alleen al, dat houdt een ziel klein. Een kind verleert om van binnenuit te denken. En al die regels die we een kind opleggen. Kinderen moeten stil zijn in de klas, en dat snap ik op zich wel hoor, maar stel je voor, dat je een heel vurig kind bent, dat de hele schooldag zich in moet houden. Moet je je voorstellen wat een druk zo’n kind dan in zichzelf opbouwt! Dat kan toch niet gezond zijn? Huib vertelde dat hij het op school ook slecht gehad had. Zijn ouders zijn gewoon met hem opgetrokken, gewoon samenleven, zei hij. En zijn vader wist van binnenuit dat Huib iets met hout zou gaan doen, dat dat bij hem paste. En hij heeft hem gewoon die kant op geleid, gekeken wat Huib deed, en is daarin meegegaan. En Huib heeft zijn draai echt helemaal gevonden!”

“Klopt ja, hij doet het zo graag en hij maakt zulke mooie dingen! Hij heeft onze bedden ook gemaakt, met prachtige vlinders op het voeteneind. En de veranda’s, dat hekwerk, net als hier bij het pension, met die eenvoudige tulpvormpjes op verschillende hoogtes. Bij ons heeft hij er vlinders in gemaakt in plaats van tulpjes. We zijn als rupsjes in een kokon, en als het we er klaar voor zijn, vliegen we als een vlinder weg, naar een ander huis, misschien een baan. En dan ben ik in gedachten weer bij de vraag wat ik in de toekomst zou willen. Ik heb mijn diploma, kan een baan in het onderwijs zoeken, maar ik zie dat, zeker na dit gesprek, helemaal niet meer zitten. Maar wat dan wel?”

“Huib zou met de ouders van Rosalie gaan praten over een centrum waar kinderen meer zelf kunnen ontwikkelen, kunnen onderzoeken, kunnen leren. Zou dat wat voor jou zijn, om in zoiets te begeleiden?”

Bianca zag dat het gezicht van Ineke ontspande, dat er een glimlach op kwam, voordat ze langzaam knikte en zei: “Ja… ja, dat zou wel eens iets kunnen zijn waar ik mezelf helemaal in kwijt kan. Ik probeer het me voor te stellen, maar ik moet eerlijk zeggen, dat ik dat nog heel moeilijk vind. Ik kan me totaal niet voorstellen hoe dat zou moeten werken. Als een kind bijvoorbeeld helemaal niets wil leren, hoe help je hem dan toch verder?”

“Waarom zou een kind helemaal niet willen leren?” vroeg Bianca, terwijl ze voor zichzelf het antwoord wel kon bedenken. Ze zag een denkrimpel in Inekes voorhoofd verschijnen. Het bleef even stil voordat Ineke aarzelend antwoordde: “Zou dat komen doordat wij als volwassenen, ouders en leerkrachten, hen beperkt hebben door hen zo klein te houden? Ja he, we dwingen kinderen al in een bepaalde richting als ze nog klein zijn. Wat jij zei over de ziel klein houden… Dus stel nou dat een kind wel vrij kan opgroeien bij zijn ouders, zou hij dan op zo’n ontdekkingscentrum of iets dergelijks wel willen leren? Ja he? Dan komt dat van binnenuit… Tjonge, dit is allemaal nieuw voor me, maar volgens mij klopt het wel.”

“Het is voor mij ook nieuw,” zei Bianca, “maar Huib is ermee opgegroeid, en de anderen zijn er ook volop mee bezig. Er wordt hier heel veel over innerlijke genezing en de kracht van de ziel gesproken. Ze zijn er echt bewust mee bezig. Het lijkt saai, maar ik vind het een heerlijke ontdekkingstocht! Als je er nou eens met Huib of Margreet over praat, misschien kun je bij hen wel contact leggen met Rosalie, om haar te observeren. Het zou me niet verbazen als dat werk je op het hart geschreven is. Je zult alleen wat standaard gedoe dat je geleerd hebt, kwijt moeten raken.”

“Ja, dat sowieso, maar hoe?”

“Innerlijke genezing!” grijnsde Bianca. “Wat ik ervan begrepen heb, is dat de enige weg. Steeds een stukje verder genezen en dan steeds meer jezelf worden.”

“Lopen ze hier dan allemaal bij een psycholoog?” vroeg Ineke verbaasd.

“Nee, voor zover ik weet doet niemand dat, omdat het van binnenuit komt, vanuit de ziel. Maar ook dat kunnen Huib en Margreet je veel beter vertellen dan ik. Ik ben het ook nog maar net aan het ontdekken.”

Ineke knikte resoluut: “Dat ga ik zeker doen! Je hebt me nieuwsgierig gemaakt! En ik krijg steeds meer zin in zo’n centrum, zo’n… hoe noemde je dat ook al weer?... ontdekkingscentrum? Ja, dat… ik heb geen idee hoe dat er uit zou moeten zien, maar het lijkt me wel wat!”

Ineke voelde zich vol van hun gesprek, was opgetogen, maar ook moe. Ze besloot naar huis te gaan, ondanks dat ze er nog maar zo kort was.
“Geeft niet, we zien elkaar wel weer, hier of bij jou, of bij één van de anderen. Neem maar lekker je rust thuis, ons gesprek heeft vast het nodige los gemaakt. Ik voel het ook!” zei Bianca. “Zal ik nog even een stukje meelopen?”

“Graag,” bekende Ineke. Ze keek even bij Julian in het ledikant.

“Hij slaapt,” zei Bianca, “hij zal me niet missen als ik even met je mee loop!”

Naar hoofdstuk 17. Elly zoekt

Of naar de Inhoudsopgave