Alles was klaar voor de dansavond. Margreet liep naar boven en deed de deur van haar kledingkast open. Het leek haar niet passend om in een spijkerbroek naar een dansavond te gaan. Ondanks dat ze nooit een dansavond had meegemaakt, had ze er wel een vage indruk bij, dat het leuker was om iets anders aan te trekken.

Een jurk… ze wist in welke jurk ze er als prinses uit zou zien, maar was dat niet wat overdreven? Het was per slot van rekening geen dansavond in een paleis. Ze haalde de jurk uit de kast. Ze herinnerde zich nog, dat ze hem gekocht had. Ze was er direct weg van geweest, dat smalle lijfje dat haar als gegoten paste, hoog in haar hals sluitend met een opstaand geribbeld boordje van dezelfde stof, en een wijde rok er onder. Het lijfje en de driekwart mouwen waren rood, de rok leek wel een vuurzee van rood, oranje en geel. De kleuren liepen zo mooi in elkaar over, het leek wel een schilderij!

Ze herinnerde zich nog, veel te goed, hoe de jurk thuis voor een scene gezorgd had. Haar moeder had haar bespot, veroordeeld tot een slet, gescholden dat ze niet moest denken dat ze zo bijzonder was. Haar moeder had gemeend dat ze zich voor schut zou zetten als ze zo’n jurk aan zou trekken. Haar gezicht betrok bij die herinnering. Door die reactie van haar moeder had ze de jurk nooit aangetrokken.

Het kostte haar moeite om terug te gaan naar haar eigen gevoelens van het moment dat ze de jurk in de paskamer aan had gedaan en in de spiegel had gekeken. Hoe haar spiegelbeeld haar verrast had. Ze had buiten de paskamer voor de verkoopster gedraaid, en gelachen om het speciale effect van de rok. Ook de reactie van de verkoopster had haar verrast. Ze had duidelijk kunnen horen en zien dat het geen standaard opmerking van de verkoopster geweest was. Ook zij was echt enthousiast geweest. Deze jurk stond haar gewoon geweldig, en ze had geen seconde getwijfeld, ze had hem genomen! Tja, de reactie van ma was natuurlijk beroerd geweest, maar die was eigenlijk standaard beroerd, standaard negatief, standaard veroordelend.

Ze besloot zich vast te houden aan haar eigen blijdschap en begon zich om te kleden. Ze keek in de passpiegel aan de binnenkant van de kastdeur. De jurk stond haar echt fantastisch, nog steeds! Ze hoopte alleen, dat de gasten ook speciale kleren aan zouden hebben, anders zou ze wel heel erg opvallen. Dan zou alle aandacht naar haar gaan en zou ze zich het middelpunt van de groep voelen. En dat was werkelijk wel het laatste wat ze wilde!

En verder? Make-up gebruikte ze nooit, daar had ze gewoon een hekel aan. Sieraden had ze nauwelijks, en die paar die ze had, lagen nog in haar ouderlijk huis. Ze kon alleen nog wat aan haar haren proberen te doen. Ze borstelde, trok haar haren met de borstel tot bovenop haar achterhoofd en deed er een stevig elastiek omheen. Toen pakte ze de staart en deed iets wat ze nog nooit geprobeerd had: ze probeerde een knot te maken. Ze had geen idee hoe het moest, maar volgde haar intuïtie. Ze draaide haar staart een paar keer om haar wijsvinger, draaide hem toen een keer rond het elastiek en herhaalde dat net zo lang tot de hele staart rond haar elastiek genesteld lag. Ze nam een ander elastiek, dat ze bij de koop van de jurk erbij gekregen had en dat ze bij de jurk om het hangertje had bewaard. Het elastiek was zo rood als het lijfje van de jurk, en er zaten linten aan van dezelfde kleuren als de rok. Ze bond het elastiek om de knot en plukte de linten die klem waren komen te zitten er voorzichtig tussenuit. Ze bekeek zichzelf nog een keer in de spiegel en probeerde zich voor te stellen hoe mooi ze zou zijn als ze zou kunnen dansen, zwieren… aan de hand van Huib!

Droomster, foeterde ze op zichzelf. Ze giechelde een beetje, onzeker, sloot de kastdeur, en ging naar beneden.

In de danskamer was het al een drukte van belang. Er waren op het moment zes gasten in het pension, drie stelletjes, en ze waren allemaal in de danskamer. Ze zag dat Huib druk in gesprek was met Sjaak, de tuinman. Ze glimlachte, ze vond het leuk dat Sjaak er ook was.

Ze schrok op toen het ineens stil werd. Ze zag dat steeds meer ogen op haar gericht waren, en ze had het gevoel dat haar wangen net zo vuurrood werden als het lijfje van haar jurk.

“Wauw! Wauw! En nog eens wauw!” bewonderde Anton. “Margreet, je lijkt wel een prinses!” Hij kwam dichterbij, pakte haar handen en fluisterde in haar oor: “Waar heb je je prins gelaten?”

“Owww, Anton, hou toch op met je geplaag! Ik vind het doodeng dat iedereen zo naar me kijkt. Waar is Joke?”

Ze keek waar Anton wees: “Daar, ga haar maar gezelschap houden, de twee mooiste dames van het huis bij elkaar! Jullie zijn plaatjes…”

Ze glimlachte hoofdschuddend en liep naar Joke toe.

“Mag ik bij jou komen zitten?”

“Graag,” zei Joke, “het overkomt me niet elk dag dat zo’n prachtige jongedame naast me wil zitten, dus daar ga ik maar even van genieten!” Ze knipoogde naar Margreet. “Het is echt een speciale jurk joh, wat is dat voor stof?”

“Het is linnen, volgens het etiketje, en het zit heerlijk, niet plakkerig.”

Joke grinnikte: “Ik heb één keer een blouse van satijn gedragen op een warme dag. Vreselijk vond ik het, binnen een paar minuten plakte het ding aan mijn huid en voelde ik me vies!”

Margreet lachte: “Dat kan ik me voorstellen! Ik vind satijn wel heel mooi, maar ik ben ook altijd bang geweest dat het plakkerig zou zijn.”

Een vrouw, die zich gisteren had voorgesteld als Emma, was op haar hurken bij hen komen zitten om de stof van de rok te voelen en had een deel van het gesprek gevolgd. Ze reageerde: “Satijn is eigenlijk geen stof, maar een manier van weven. Het hangt er dus vanaf welke stof je gebruikt voor een satijnbinding. Die stof die we meestal satijn noemen, is die glimmende stof die nauwelijks ademt. Daardoor kan het zo zweterig aanvoelen. Zo te zien is dit ook een satijnbinding, maar dan van linnen stof. Daarom staat er in het etiketje ook dat het van linnen gemaakt is, maar het is geen standaard binding. Een standaard binding maakt linnen wat grover en ruwer. Jouw jurk is anders,  ik weet bijna zeker dat het een satijnbinding is. Daardoor valt je rok ook soepeler dan een linnen rok meestal doet. Hij is echt prachtig! Ik ben benieuwd hoe die rok er uit ziet als je gaat dansen.”

Margreet knikte: “Ik denk niet dat ik ga dansen, ik kan het gewoon niet. Ik heb het even geprobeerd, maar ik vond het een ramp!”

Joke klopte op haar dijbeen: “Eindelijk een medestander! Dansen is leuk, maar ik heb moeite met de andere mensen om me heen. Ik voel me dan bekeken en vind dat ik het niet goed genoeg kan. Blijf maar lekker hier zitten, Margreet, wij vermaken ons wel door naar de dansers te kijken, en van het lekkers te smikkelen! Hoe je het ook bekijkt, al dans ik zelden mee, ik vind het altijd een feestelijke avond! Volgende keer, als we hier weer vakantie gaan houden, neem ik ook een feestjurk mee, dan gaan we hier samen de prinsessen uithangen hahaha!”

Margreet en Emma, die ondertussen aan de andere kant naast Joke was gaan zitten, lachten met haar mee! “Als jullie maar geen muurbloempjes worden!”

“Dan weet jij nog niet hoe mooi muurbloempjes kunnen zijn!” gaf Joke haar lachend van repliek. En weer lachten de vrouwen. Margreet begon zich te ontspannen. Met zulke lieverds naast zich, zou het vast een gezellige avond worden!

Naar hoofdstuk 26. Diepe gesprekken op de dansavond

Of naar de Inhoudsopgave