Lisa kwam naar De Schuilplaats om te kijken of er nog voorraad aangevuld moest worden. Ook al konden de dames zelf naar de winkel, ze hielde de voorraad van houdbare producten nog wel bij.

In de grote woonkamers zaten de vrouwen gezellig bij elkaar aan de koffie.

“Goeiemorgen dames! Alles goed hier?” begroette Lisa hen.

Ze kreeg montere reacties en vervolgens de vraag van Ineke, hoe het met haarzelf ging.

“Op zich goed hoor,” antwoordde Lisa, “al wordt het wel zwaarder. Nog ongeveer twee of drie weken te gaan!” Ze probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren, wat jammerlijk mislukte.

Ilse sprong op: “Jongedame, het bijvullen van de voorraad is niet iets wat jij nu zou moeten doen! Lady’s, wat vinden jullie daarvan? Kunnen wij dat voor de komende weken samen aan?”

Er ging zowaar een gejoel op. Samen waren ze het er helemaal over eens dat ze dat idee eerder hadden moeten opperen.

“Weet je wat,” stelde Katja voor, “om het contact te houden mag jij hier blijven komen om de boodschappenlijst samen met ons te maken, en dan doen wij samen de boodschappen. We crossen gewoon met mijn auto naar het dorp, en halen wat er nodig is. Oké?”

Lisa glimlachte, met tranen in haar ogen. “Ik had hier al eerder over lopen denken, maar kon het niet loslaten… dank je wel voor het aanbod. Maar als het een keer niet lukt, trek dan wel aan de bel, dan zoeken we een andere oplossing.”

“Afgesproken! Vertel maar, hoe organiseer je dit altijd? Aan de hand van deze lijst die in de deur hangt?” vroeg Ilse.

Lisa knikte: “Die lijst volgt de inhoud van de kast van boven naar beneden. Dat geeft me een goed overzicht.”

Ilse stootte haar aan met haar elleboog: “Wij lijken wel wat op elkaar, zulke lijstjes zouden net wat voor mij zijn! Ik loop die lijst wel even langs en vertel jou wat er aangevuld moet worden, dan mag jij het opschrijven. Goed plan?”

“Super goed plan,” grinnikte Lisa, “begin maar!” 

Ilse liep systematisch, heel passend bij haar aard, de lijst langs, controleerde wat er nog in de kast stond en noemde hoeveel er van elk product aangevuld zou moeten worden.

“Valt mee,” was haar eindconclusie, “zullen we meteen even op pad gaan?” vroeg ze aan de andere vrouwen.

Ze kwamen allemaal overeind, en in navolging van Katja maakten ze een vuist om te laten zien dat ze sterk genoeg waren om deze klus aan te pakken.

“Even wat anders,” ging Ilse tegen Lisa verder. “Ik ben klaar met de opzet van de website voor de galerie, en alles wat daarbij komt. Zal ik na de boodschappen bij jou langskomen om te kijken of we wat mooie clips kunnen maken?”

“Als je daar straks nog puf voor hebt… graag!” antwoordde Lisa.

“Puf voor iets wat ik zelf zo ontzettend leuk vind? Rotzooien met een computer? Zal wel lukken!” lachte Ilse. “Ga jij maar lekker verder met wat je nog wilt doen, dan zie je me straks wel verschijnen!”

Lisa knikte dankbaar, wenste de vrouwen een gezellige tijd met elkaar en ging weer naar huis.

.

Een uurtje later stond Ilse voor de deur.

“Ha Ilse! Alles gelukt?”

“Natuurlijk, alles was voorradig, en de anderen hebben mij hierheen gestuurd onder de belofte dat zij de boodschappen netjes zouden opruimen. Ilse gaf het pasje dat Lisa altijd gebruikte voor de boodschappen en wat ze even aan hen uitgeleend had, weer terug. “Hou jij ‘m maar in beheer, wij kunnen voorlopig wel vooruit, en als we denken dat de kast weer aangevuld moet worden, kom ik het pasje wel weer lenen. Maak je ook maar niet druk over die boodschappenlijst, die maken we zelf wel. En als je zin hebt in contact, dan weet je ons te vinden. Koffie en thee zijn zo gezet, en we vinden het gezellig als je komt. De anderen hebben me op het hart gedrukt, dat ik dat ook namens hen tegen je moest zeggen. Dus bij deze!”

“Wow, ik moet er echt nog aan wennen dat er ook mensen zijn die er voor mij willen zijn, die mij erbij willen hebben en dat nog gezellig vinden ook. Blijkbaar voel ik me nog niet zo positief over mezelf… Heb je zin in koffie?”

“Altijd,” lachte Ilse, “computerfreaks zijn meestal behoorlijke koffieleuten! Wat wonen jullie hier toch mooi, prachtig huis, warme inrichting, geweldige omgeving.”

“Ja he,” glom Lisa, “bijna te mooi om waar te zijn. Het vorige huis waar ik gewoond heb was zo groot en sjiek, maar zo kil. Blij dat we hier wonen!”

Met drie mokken koffie liepen ze naar de computer die Sjaak alvast had opgestart. Hij nam glimlachend een mok in ontvangst en begroette Ilse.

“Ga jij maar achter de pc, dan komen wij naast je zitten om af te kijken hoe je het doet.”

Sjaak haalde er nog twee stoelen bij, ging naast Ilse zitten, terwijl Lisa aan de andere kant op een stoel plofte.

Ilse grinnikte: “Gewoon gaan zitten is haast niet meer mogelijk he?”

“Nee, inderdaad, het is me eigenlijk te zwaar. Ik heb daar trouwens bij Margreet nooit iets van gemerkt. Blijkbaar zijn haar spieren sterker of zo.”

“Zou kunnen… onze spieren hebben te veel ellende meegemaakt,” knipoogde Ilse naar Lisa.

Sjaak glimlachte: “Dat is precies wat volgens mij de oorzaak is!”

Ilse wees naar de computer: “Sjaak, wil jij even aangeven waar ik alles kan vinden? Muziekopnames, foto’s of filmpjes die je misschien wilt gebruiken…”

Sjaak opende Verkenner en klikte naar de muziekopnames. Hij opende Verkenner nog een keer en klikte daar op natuurfoto’s.

“Zo, die zijn mooi! Zullen we een stel foto’s achter elkaar plakken en rustig in elkaar over laten gaan, en daar de muziek bij zetten?” vroeg Ilse, terwijl ze hen om beurten aankeek.

Sjaak knikte, en Lisa gaf aan dat haar dat bij de eerste muziekopname het mooiste leek. “Misschien maken we ook wel eens een opname die klinkt als een fontein of een uitbarsting van een vulkaan of zo, maar voorlopig denk ik dat natuurfoto’s prima zijn.”

Ilse knikte: “Ik weet niet hoe je een fontein of een vulkaan kunt laten horen in muziek, maar dat mogen jullie uitvogelen!”

Elke keer voordat ze een actie ondernam, wees ze aan en benoemde ze wat ze ging doen. Ze downloadde eerst haar Video Bewerker, en zette de muziekopname daarin. Samen met Sjaak en Lisa koos ze foto’s die ze in het programma achter elkaar zette, steeds op gelijke afstand van elkaar, totdat de rij boven het muziekbestand helemaal gevuld was met prachtige foto’s. Vervolgens leerde ze hen, hoe ze de foto’s in elkaar over konden laten lopen, telkens na een paar seconden. Het leek zo simpel! Toen alles klaar was, sloeg ze het op.

“Voorlopig noem ik het ‘Clip 001’, dat is gewoon praktisch. Maar als je er een keer een andere naam aan wilt geven, zou ik je willen aanraden, die naam achter het getal te zetten. Dan blijven de clips gewoon op de gemaakte volgorde staan. Ik vermoed dat het daardoor voor jullie handig zal zijn om de clips die je zoekt, terug te vinden.”

Sjaak knikte: “Dat lijkt me een goed plan. Is dat voor jou ook oké, Lisa?”

Lisa zat een beetje wazig te kijken, maar knikte.

“Ik zag trouwens allerlei foto’s die volgens mij niet van ons zijn, klopt dat?” vroeg ze aan Sjaak.

“Klopt, die serie van Koos en Olivia heb ik erbij gedaan.” En tegen Ilse: “Dat is een echtpaar dat in het pension gelogeerd heeft en prachtige foto’s gemaakt heeft die we in het pension tot een serie gemaakt hebben en daar regelmatig in de woonkamer afspelen. Ik had Koos er over gebeld of we ze voor onze clips mochten gebruiken. Dat vond hij prima, op één voorwaarde, dat we hem de link van ons YouTube kanaal geven. Dat heb ik dus meteen gedaan. En als we er een paar clips op gezet hebben, zal ik hem daarover nog even een berichtje sturen.”

“Leuk, echt leuk,” zei Lisa, “Koos en Olivia… zo’n lief stel. Weet je nog dat die tienermeiden zo dol op hen waren?”
“O ja, en dat was helemaal wederzijds!” lachte Sjaak. “Maar hoe gaan we verder, Ilse?”

“Eén van jullie mag de volgende clip maken, dan zal ik ernaast blijven zitten om aanwijzingen te geven als dat nodig is. Wie eerst?”

“Ga jij maar,” zei Lisa, “ik heb het denk ik nog wel een keer nodig om te zien.”

“Prima,” zei Ilse, “maar ik blijf erbij totdat jullie het allebei onder de knie hebben! Dus het gaat jou straks ook lukken.”

Sjaak nam plaats achter de computer en mompelde: “Eerst de muziekopname…” Hij nam even de tijd om na te denken, en schoof toen het bestand vanuit zijn mapje in Verkenner naar de Video Bewerker.

Lisa zat stilletjes te knikken, en fluisterde: “Volgens mij zie ik het wel zitten om de volgende clip te maken.”

Sjaak glimlachte: “Dat ga je gewoon doen joh, en als je het niet weet, helpen we je wel. Eens kijken, nu die foto’s in elkaar over laten lopen… o ja, zo schuin afsnijden, en de volgende precies andersom, zodat ze in elkaar passen. Beetje schuiven… Zoiets toch, Ilse?”

“Precies zo,” antwoordde ze, “hier bij die punten schuiven ze over elkaar, de eerste vervaagt, de volgende komt vaag opzetten en wordt dan scherper.”

“Natuurlijk, zo zit het in elkaar. Ik had eigenlijk alleen puur technisch gekeken naar wat je deed, maar nu begrijp ik ook wat er achter zit. Dat je met zo’n programma op zo’n eenvoudige manier zoiets moois kunt maken… onvoorstelbaar! Ik ben hier blij mee!”
“Ik ook,” zei Ilse, “dit is een prachtige uitvinding. En de combinatie van jullie muziek, die zo van diep komt, met die foto’s die gemaakt zijn door mensen die daar niet alleen oog maar ook duidelijk hart voor hebben… dat is dubbele kracht! Sla hem maar op, dan geven we daarna Lisa de beurt! En daarna gaan we de eerste drie clips op jullie YouTube kanaal zetten! Het kost niet eens veel tijd he, en volgens mij vind je het leuker dan je had gedacht.”

Sjaak schoot in de lach: “Dat heb je goed gezien! Het is leuk om hiermee bezig te zijn, leuke hobby erbij! Ik ben benieuwd hoe jij het gaat ervaren, Lisa!”

Ze ruilden van plek en Lisa ging aan het werk. Even voelde ze zich onzeker, maar ze kreeg er steeds meer handigheid en plezier in. “Om te zien leek het eenvoudig, maar ik was bang dat er een vette adder onder het gras zou zitten en ik het niet voor elkaar zou krijgen. Maar moet je zien, o wacht, nog even die overloop tussen de foto’s maken… echt simpel. Huib zou zeggen: ‘Kind kan de was doen, Lisa kan een clip maken!’ En zo voelt het inderdaad… opslaan, clip 003… klaar! Moeten we ze niet eerst even bekijken voordat we ze op YouTube zetten?”

“Dat is zeker verstandig, maar eerst wil ik er graag nog even achter om jullie te laten zien dat er achter de schermen nog iets nodig is. Wat jullie namelijk net gemaakt hebben, daarvan hebben we het werkprogramma ook opgeslagen. Het lijkt me handig op twee mappen te maken, één voor de ‘Clips werkprogramma’s’…” zei ze, terwijl ze de map maakte, “en één voor de ‘Clips resultaten’ en dan schuif ik de werkprogramma’s hierheen… zo, we hadden ze al dezelfde naam gegeven, dus dat is meteen helder. Hetzelfde doen we met de eindresultaten…” Ilse schoof ze naar de juiste map. “En dan gaan we ze nu even rustig beluisteren. Gewoon maar bij de eerste beginnen he?”

Ze klikte hem aan, terwijl Sjaak de geluidsversterker aanzette. Zodra die in werking ging, klikte Ilse op de Play-driehoek en genoten ze van het resultaat. Ook de andere twee clips waren prachtig geworden.

“Geweldig jongelui, dit is topwerk! Ik zal jullie laten zien hoe je ze op je kanaal zet, dat is zo eenvoudig dat ik ze alle drie even achter elkaar doe. Dat vinden jullie bij de volgende zo weer terug. YouTube wijst jullie de weg wel!”

Sjaak en Lisa volgden haar vlotte handelingen en knikten naar elkaar.

“Kind kan de was doen, wij kunnen ons YouTube-kanaal vol gooien!”

Ilse keek hen lachend aan. “Gaat wel lukken met de volgende opnames, toch? Zetten jullie ze straks ook op je sociale media? Ik ga op huis aan, samen met de dames een broodje eten en dan kijken of ik voor de galerie nog wat kan doen.”

“Bedankt Ilse, echt fijn dat je ons op weg geholpen hebt!”

“Ik doe dit heel graag, het is de beste hobby die er is, voor mij tenminste…” zei ze met een grijns en ging naar huis.

Naar hoofdstuk 39. De kracht van de clips

Of naar de Inhoudsopgave