De nieuwe dag begon licht, met een heldere zon die door heel lichte bewolking heen scheen. De temperatuur was prettig voor Elly, ze kon heerlijk met het raam op een kiertje verder werken.

Vanmorgen had Huib op haar verzoek een huishoudtrap naar de kinderkamer gebracht, zodat ze bij het bovenste gedeelte van de muur zou kunnen. En van thuis had ze wat spullen meegebracht om de lucht en de wolken op een voor haar nieuwe manier tussen de paar grote vogels aan te gaan brengen.

Ze vulde de pot weer met water en mengde met een penseel een beetje lichtblauw met wit op een bord. Het resultaat werd dus heel licht blauw, een beetje vergelijkbaar met het heel licht lila dat Huib en Margreet voor de kozijnen had gebruikt. Elly glimlachte, alles leek zo mooi bij elkaar te komen. Met een klein sponsje, dat ze in het water gedoopt en uitgeknepen had, nam ze voorzichtig een beetje verf van het bord.

Op het moment dat ze het op de muur wilde aanbrengen, bedacht ze een eenvoudiger methode. Ze deed met een penseel wat druppels water op het bord en mengde het met de verf. Toen het voor haar idee genoeg verdund was, ging ze er met het sponsje doorheen, mengde de verf die ze al aan het sponsje had zitten er ook zoveel mogelijk door. Ze bekeek het resultaat, probeerde in te schatten of het zo goed genoeg was om op de muur te gebruiken. Ze dacht van wel, klom met het sponsje op de huishoudtrap en begon de lichte verf op de muur aan te brengen.

Ze had dit nooit eerder gedaan. Het idee was laatst in haar opgekomen, en het leek haar gaaf, ze verwachtte er eigenlijk best een mooi resultaat van, maar dat nam niet weg dat ze het best spannend vond.

Na een poosje had het sponsje niet meer voldoende van de waterige verf om er nog iets zinnigs mee te kunnen doen, dus ze ging van de trap af om hem weer in de verdunde verf te dopen. Bij de tafel draaide ze zich even om, om het eerste resultaat te bekijken. Ze was verbaasd! Het verraste haar hoe bijzonder mooi het er uit zag. Blij ging ze verder, een groot deel van de muur over, om de vogels heen. Bij de reiger ‘beneden’ zou ze water, riet en gras schilderen. Terwijl ze daar aan dacht, vroeg ze zich ineens af, waar de horizon ongeveer zou liggen. Ze realiseerde zich, dat ze met de lucht eigenlijk al te ver naar beneden was gegaan. Even baalde ze daar van, maar bedacht toen, dat ze gras, struiken en misschien ook wel bomen er prima overheen zou kunnen schilderen. Misschien kon ze eerst met dezelfde techniek een zacht, waterig groen erover heen doen, en dan het gras en de struiken er met een penseel overheen schilderen. Ja, dacht ze bij zichzelf, zo ga ik het oplossen. Maar eerst die lucht verder, het is nu nog veel te egaal, alles hetzelfde blauw. Ze besloot een heel klein beetje witte verf en nog wat water bij haar mengsel te doen en gebruikte dat om wat kleurverschil in de lucht aan te brengen. Tot slot maakte ze het verfbadje nog wat lichter met nog meer wit en een paar druppels water, om er kleine wolkjes van te maken.

Toen ze bijna klaar was, schrok Elly op doordat Margreet in de deuropening verscheen.

“Hoorde je me niet de trap op komen?” vroeg Margreet toen ze Elly zag schrikken. “Ik had expres wat meer gestampt op de trap, zodat je niet zou schrikken…”

“Och Margreet, ik was zo bezig, ik zat er zo helemaal in, dat ik niets gehoord heb. Hoe vind je het worden?”

Margreet liet haar ogen langs de hele muur dwalen. “Prachtig! Wat een bijzondere lucht! En dat heb je met een sponsje gedaan?”

“Ja, en met verdunde verf.” Elly legde uit hoe ze het gedaan had, mengen en verdunnen.
“Mooie techniek, waar heb je dat vandaan?”

“Nergens vandaan, of je zou moeten zeggen dat het van binnen uit kwam. Het kwam laatst zo in me op, en ik had er direct een klik mee, had er hoge verwachtingen van. En ik moet eerlijk zeggen, dat het resultaat mijn verwachtingen zelfs overtreft.”

“Het is echt heel mooi. Er is alleen één ding dat me opvalt: ligt de horizon niet wat te laag? Geen kritiek hoor, misschien zie jij het gewoon anders.”

Elly keek haar glimlachend aan: “Lief van je, dat je dat er zo bij zegt. Maar nee, het klopt inderdaad niet, dat heb je goed gezien. Ik baalde er net wel even van, maar besloot dat het geen probleem is.” Ze wees naar het onderste gedeelte. “Ik denk dat ik hier vooral gras en wat struiken ga schilderen, maar dan eerst dezelfde techniek hier toepas met zacht groen. Als dit blauwe droog is, kan het groene er vast wel overheen. En sowieso, daarna ga ik er met een penseel met niet-verdunde verf overheen om dat gras en die struiken te maken. Dus dan verdwijnt dat deel van die lucht die daar niet hoort vanzelf onder het groen.”

Margreet knikte: “Ik zie dat wel voor me, ik laat dat met een gerust hart aan de kunstenaar in jou over! Maar wat denk je, heb je al tijd voor koffie?”

“Is het al weer zo laat? Maakt niet uit, ik heb net het blauwe deel klaar, we gaan gewoon koffie drinken en dan begin ik daarna met een schoon bord met groen. Ik heb er zin in, doordat de lucht zo mooi gelukt is! Of nog beter… ik ga hier blauwe verf bij doen, en iets om het wat minder blauw te maken, een beetje groen of zo, dan maak ik hier bij de reiger eerst wat water. En daarna… met het zachtgroene sponsje er omheen. Oh meis, ik ben helemaal enthousiast! Kom, op naar de koffie.”

Terwijl ze naar beneden liepen, hoorden ze de deur van de bijkeuken. Margreet vermoedde dat Huib binnen kwam om hen op te halen, maar zag niemand verschijnen. Beneden keek ze rond, zich afvragend wie het geweest was, en sloeg toen ineens haar hand voor haar mond.

“Ooooh, Elly, kijk eens! Huib zou een halfrond tafeltje en een platte schaal maken voor onder het wandkleed… Kijk nou, het is klaar! Hij heeft het hier al neer gezet! Wat mooi he, eenvoudig maar mooi, moet je die poten zien, die lichte bochten erin maken het zo sierlijk. Wat ben ik hier blij mee!”

Elly sloeg een arm om haar schouders. “Margreet, wat een rijkdom, zoveel creativiteit hier. Dit ziet er inderdaad prachtig uit. En dan komt jouw wandkleed hier dus boven… Dat gaat een heel bijzonder hoekje worden! Heb je al een idee of je nog iets in die schaal gaat leggen?”

“Ja,” knikte Margreet, “dat zal afhankelijk zijn van de natuur. Ik wil er gewoon wat kleine dingetjes uit de natuur in leggen en dat zal dus per seizoen verschillend zijn. Veel dingen worden natuurlijk ook lelijk als ze een poosje liggen. Dus ik zal er regelmatig iets nieuws in leggen. Voor nu zit ik al te denken aan een basis van kleine steentjes. En verder… ik weet eigenlijk nog niet, ik ga gewoon om me heen kijken in de tuin, en misschien in het bos hierachter, komt wel goed, het is leeg al prachtig en dan met wat natuurspulletjes erin… Ik krijg steeds meer zin om aan dat wandkleed te beginnen, maar ik moet eerst dat vest nog afmaken.”

“Ja natuurlijk, smijt die zweep maar weer over je rug, meis,” lachte Elly. “Zou het ook mogelijk mogen zijn dat je zo nu en dan een beginnetje aan het wandkleed maakt, gewoon op momenten dat je daar zin in hebt? Dat je het breien en borduren afwisselt? Dat vest komt wel klaar!”

Margreet lachte: “Je hebt helemaal gelijk, dank je wel, dat geeft weer wat rust, wat ontspanning. En nou koffie!”

Ze draaide zich om en zag ineens dat Huib door het raam naar hen stond te kijken. Hij stond als een malle clown te zwaaien en de beide vrouwen volgden lachend zijn voorbeeld. Daarna renden ze naar de bijkeuken, schoten hun jas en schoenen aan en gingen naar buiten.

“Oh lieve schat, wat heb je dat tafeltje en die schaal mooi gemaakt!” Margreet sloeg haar armen om zijn nek en gaf hem een kus. “Die poten, die krommingen erin, dat maakt het zo lieflijk. Dank je wel, ik ben er echt heel blij mee! Heb je er al foto’s van gemaakt?”

“Ja, toen hij in de maak was, wat proces-foto’s, maar hier nog niet, want ik hoorde jullie boven en wilde stiekem getuige zijn van jullie ontdekking. Ik zal er later nog foto’s van maken, met de lege en misschien ook met de gevulde schaal. En later, als jouw wandkleed klaar is nog weer nieuwe foto’s. En dan maak ik er op de website gewoon een serie van. Ik ben trouwens benieuwd hoe jij dat borduren gaat ervaren, of dat iets zal zijn wat ook echt jouw hart heeft en of je een verlangen krijgt om meerdere wandkleden te maken. We zien wel, maar het schoot net even door me heen. We hadden al bedacht om een deel van de website te gebruiken voor Elly’s foto’s. Dat zouden we in de toekomst ook voor jouw werk kunnen doen, als blijkt dat je vaker van zulke wandkleden zou willen maken. Mogelijkheden genoeg!”

Elly stond genietend naar hen te kijken en te luisteren. Nu mengde ze zich er ook in. “Het zou mij niet verbazen als het bij Margreet paste, dat borduren. Een heerlijke bezigheid, lekker creatief, beetje de stijl van Vincent van Gogh, gewoon de steekjes laten samensmelten tot wat je er maar in wilt zien! Maar jongelui, de koffie begint oud te worden, laten we naar Annerieke gaan! Ik vond het trouwens ook mooi, Huib, dat tafeltje met die schaal. Blijkbaar heeft niet alles versiering nodig. Juist de eenvoud hierin is bijzonder.”

“Klopt,” knikte Huib, “dat heb ik met de commode ook al ontdekt, daar ga ik ook geen tierelantijntjes in verwerken. De aandacht mag naar jouw muurschildering gaan. En in de woonkamer naar Margreets wandkleed.”

Bij de achterdeur nodigde hij hen uit: “Dames, treedt u binnen!”

Naar hoofdstuk 141. Knuffelpartijen

Of naar de Inhoudsopgave